Argentina 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Argentinak 2021eko uztailaren 23tik abuztuaren 8ra bitartean ospatutako Tokioko 2020ko Olinpiar Jokoetan izandako parte hartzea izan zen Argentinako Olinpiar Batzordeak (COA) eta kirol bakoitzeko kirol federazio nazionalek antolatutako hogeita bigarren aurkezpen ofiziala. Jokoak aurreikusitako datatik urtebetera egin behar izan ziren COVID-19 pandemiaren ondorioz. 178 kirolarik osatu zuten ordezkaritza, horietatik 122 gizonek (% 68,53) eta 56 emakumek (% 31,46), 26 kiroletan, parte hartu zuten. Argentinako kirol olinpikoen historiako hirugarren ordezkaritza handiena izan zen Londres 1948 ordezkaritzaren (242 atleta)[1] eta Rio de Janeiro 2016 (213 atleta) ondoren.
 Argentina (ARG) | |
|---|---|
| 2020ko Udako Olinpiar Jokoak | |
| Banderadunak | Santiago Lange (en)  |
 Dominak | |
| |
Paula Pareto judoka argentinarra izendatu zuten inaugurazio ekitaldian Amerikako kontinente osoa ordezkatzen duen bandera olinpikoa eramateko[2]. Irekieran Argentinako bandera eramateko, berriz, Santiago Lange eta Cecilia Carranza marinelak izendatu zituzten[3]. Itxieran, ordea, bandera hockey taldeko biri Noel Barrionuevo eta Pedro Ibarrari esleitu zitzaien[4][5]
Jokoak COVID-19 pandemiak ezarritako murrizketek markatu zituzten. Argentinako olinpiar ordezkaritzak hiru domina lortu zituen: zilarrezko bat eta brontzezko bi. Gainera, 9 olinpiar diploma ere lortu zituen (saritutako postuak). Ordezkaritzako 42 atletek lortu zuten domina (% 23,59), eta beste 39k diploma olinpikoa (% 21,92).
Dominaren balioaren arabera sailkatuta, Argentina 72. postuan sailkatu zen, eta, guztira, 59. postuan. Latinoamerikan eta Karibean, berriz, 7. izan zen, Brasil (12.) Kuba (14.), Jamaika (21.), Ekuador (37.), Venezuela (46.) eta Kolonbiaren (66.) atzetik[6].
Argentina, batez ere, talde kiroletan nabarmendu zen. Hamabi probetan eta taldekako bost kiroletan lehiatzeko, zazpi selekzio aurkeztu zituen, hiru domina, bi diploma eta 68 kirolari-saritu lortuz. Belar-hockeya zilarrezko domina eta diploma batekin nabarmendu zen, herrialdeko kirol horren historiako seigarren domina eta zazpigarren diploma izanik. Bi aurkezpen olinpikotan, errugbiak brontzezko domina irabazi zuen, 2020an; bestean (Rio 2016), diploma lortu zuen. Boleibolak, berriz, brontzezko domina irabazi zuen, Seulen 1988an irabazitakoaren ondoren bigarrena.
Herrialdeko 22 olinpiar aurkezpen ofizialetan lortutako dominen arabera, errendimendua batez besteko historikoaren apur bat azpitik dago (3,5 domina Jokorako), baina kirolarekiko lortutako dominen (42) eta diplomen (39) kopuruak gora egin zuen, 81; beraz, Argentinako Olinpiar historiako, bigarren arrakastatsuena izan zen, Rio de Janeiro 2016koaren atzetik (83), ordezkaritzaren ia erdiak (% 45) domina edo diploma bat lortu baitzuen.
Brontzezko domina 7ko errugbian
.jpg)
Uztailaren 28an, Britainia Handiari 17-12 irabazita, gizonen 7ko errugbi taldeak brontzezko domina irabazi zuen. Taldea osatzen zuten 13 jokalariak hauek izan ziren: Santiago Álvarez Fourcade (kapitaina), Lautaro Bazán Vélez, Lucio Cinti, Felipe del Mestre, Rodrigo Etchart, Luciano González Rizzoni, Rodrigo Isgró, Santiago Mare, Ignacio Mendy, Marcos Moneta, Matías Osadczuk, Gastón Revol eta Germán Schulz, Santiago Gómez Cora entrenatzailearen zuzendaritzapean.
Aurre-fasean, Argentina bigarren izan zen A multzoan, Australia 29-19 eta Hego Korea 56-0 irabazi ostean eta Zelanda Berriaren aurka 35-14 galdu ostean.
Final laurdenetan, Argentinak Hegoafrikari aurre egin behar izan zion, aurreko Rio de Janeiroko 2016ko Olinpiar Jokoetan brontzezko domina eta 2019-20 Rugby 7 World Series-en txapeldunordea izan zenari. Argentinak 19-14 irabazi zion Hegoafrikari, eta partidaren zati handienean, gizon bat gutxiagorekin jokatu zuen, Gastón Revol kanporatu baitzuten, eta, azken segundoetan, bi gizon gutxiagorekin, txartel horiagatik. Marcos Moneta habiadura-lasterkariaren lehen zatiko bi entsegurekin, Santiago Marek bihurtutakoak, eta Santiago Álvarezen bigarren zatiko entseguarekin, Pumas 7 taldeak (Argentina) garaipena lortu zuen World Rugbyk epikotzat jotako partidan[7] [8] [9].
Finalerditan, Argentinak Fijiri aurre egin behar izan zion, aurreko Olinpiar Jokoetan urrezko domina irabazi zuenari eta, berriro, urrerako faboritoari. Hasierako minutuetan, Fiji nagusitu zen bi entsegu azkar lortuz, baina Argentinak markagailua iraultzea lortu zuen, eta, lehen zatia, 14-12koarekin amaitu zen Pumas 7ren alde. Baina, bigarren zatian, erantzunik izan ez zuten beste bi entsegu lortu zituen Fijik, Argentinaren porrota 26-14ko emaitzarekin zigortuz[10].
Brontzezko dominaren partidan, berriz, Argentinak Britainia Handiari aurre egin behar izan zion, 2016ko Rio de Janeiron zilarrezko domina irabazi zuenari. Partidua hasi bezain laster, hain zuzen 26 segundora, Britainia Handiak aurrea hartu zuen gauzatu gabeko entsegu batekin. Pareko hainbat minuturen ostean, Argentinak Bazán Velez eta Monetaren bi entsegu lortu zituen, horietako bat Marek gauzatua, eta, atsedenaldira, markagailuan 12-5eko emaitzarekin sartu zen. Bigarren zatia hasita, Britainia Handiak markagailua berdindu zuen entsegu bat gauzatuta, baina, ia berehala, Argentinak markagailua desberdintzera itzuli zuen Ignacio Mendyren entsegu batekin, behin betiko zifrak jarriz[10].
Gainera, sei entsegu eginda, Marcos Moneta txapelketako entsegu-gizon bihurtu zen[11].
Belar hockeyan zilarrezko domina
Abuztuaren 6an, emakumeen belar hockey taldeak zilarrezko domina irabazi zuen. Argentinako selekzioa Tokio 2020ra iritsi zen pandemiaren ondorioz bere kideek liga lehiaketarik gabeko bi urteren ostean. Jokalari argentinarrak aurkitzen ziren baldintzetan, taldeko bi amak nabarmendu zituen prentsak: Rocío Sánchez Moccia, zeinak, Jokoak baino lau hilabete eskas lehenago, alaba bat erditu baitzuen[12] eta Belén Succi atezaina, banadua eta 8 urteko ume baten ama, zeina, besteak bezala, etxean bakarrik entrenatu eta, aldi berean pandemiak eskolara joatea galarazita, bere semea artatu behar baitzuen, ezen Jokoetara joan ez zedin eskatu baitzion amari[13].
Argentinarrak 3-0 erori ziren Zelanda Berriaren aurka debutean, eta prentsa nazionalak "zaplasteko" gisa deskribatu zuen ustekabeko emaitza, zalantzan jarriz taldearen aukerak txapelketan[14]. Porrotaren ostean, hurrengo egunean, argentinarrek Espainiari aurre egin behar izan zioten sailkapenerako partida erabakigarrian; azken laurdenera arte, hutsera berdinduta egon zen, Valentina Raposo 18 urteko gazteak penalti-korner bat sartu zuen arte amaieratik 14 minutu faltan; espainiarrek erasora jo zuten, baina, hiru minutu faltan, Agustina Albertariok eta María José Granattok (korner motzetik) bi golekin definitu zuten partida, Espainiako prentsak "lehoiemeak" Espainiari emandako atzaparkada gisa zehaztuko zuena[15]. Bi egun beranduago, Txina izan zuten aurkari, bigarren laurdenean 3-2 irabazita Agustina Gorzelanyren bi gol eta amaieratik 6 minutu faltan Julieta Jankunas-enarekin, txinatarren deskontuaren eta berdinketarako mehatxu pean[16]. Hurrengo egunean, Japonia —bertakoa eta Asiako azken txapelduna— izan zuten aurkari, 2-1 irabaziz lehen laurdenean María José Granattoren eta hirugarrenean Agustina Gorzelanyren golekin, behin-behineko berdinketaren ostean, kanporaketarako sailkatzea ziurtatuz[17]. Lehoiemeek beste porrot batekin itxi zuten taldeen fasea, oraingoan 2-0 galduz Australiaren aurka —dominarako hautagaien taldeetako baten aurka—, hirugarren sailkatuz Espainiaren atzetik eta gol bateko aldearekin.
Kanporaketa fasean, Argentinak Alemaniari —brontzezko domina Rio 2016an eta bi bider txapeldunorde Eurokopan 2019/2021— aurre egin behar izan zion final-laurdenetan. Lehoiemeek erabat baliogabetu zuten talde [[Teutoi|teutoiarra. Lehen laurdenean, hiru korner-labur izan zituzten, eta ezin izan zituzten kapitalizatu; bigarren laurdenean, berriz, atezain alemaniarra bikain aritu zen, bere atea hainbat aldiz salbatuz; lehen zatirako hiru minuturen faltan, lehoiemeek, birritan, transformatu zuten Agustinaren Albertario eta María José Granattoren bitartez. Bigarren zatian, Alemaniak hartu zuen ekimena, baina Argentinako defentsan sartu gabe; amaieratik zortzi minutura, ordea, behin betiko zifrak jarri zituen Valentina Raposok, gauzatutako penalti-korner baten bitartez[18].
Finalaurrekoa Indiaren aurka izan zen, eta hark sortu zuen ustekabea final-laurdenetan Australia kanporatuta. Indiarrak berehala aurreratu ziren, 2 minutura gol bat sartuta, baina argentinarrek bigarren laurdena amaitu aurretik berdindu zuten Noel Barrionuevo kapitainaren gol baten bitartez, penalti-korner bat bihurtuz. Bigarren zatia hasi eta gutxira, Barrionuevok, berriro ere, penalti-korner bat bihurtu zuen lehoiemeak gainean jartzeko. Indiaren eraso aurrean, Belén Succi atezaina nabarmendu zen, hiru penalti-korner salbatu zituen, hirugarrena 20 segundoren faltan, eta lehoiemeak finalean jarri zituen eragozketa ”salbatzaile" batekin[19]. Partida amaitu bezain laster, telebistako kamerek Belén Succi emozioz negarrez erakutsi zuten bere semeari eskolara deituz agindutako domina irabazi zuela esanez.
| « | «35 urte dituzunean, gauzak apur bat gehiago kostatzen zaizkizu. "Bizitza utzi behar da" diozue; pandemia batean ez dituzu besoak jaitsi behar; pandemiak ez nau irabaziko. Olinpiar Jokoetara iritsiko naiz semeak etxean beste urtebeteko entrenamenduari eutsi behar badio ere. Hori da. Deitzen ari natzaio; eskolan dago; atera dezaten nahi dut; ama bizitzaren final batera doala esan nahi diot. Hona etorri nintzenean, amak etxera domina bat ekartzen bazuen bizitzaren domina bat zela esan nion. Pandemia bati elkarrekin aurre egin izana, bigarren maila guztia elkarrekin ikasi izana, etxean elkarrekin entrenatu izana..., bizitzaren domina bat da». | » |
Finala Herbehereetako talde indartsuaren aurka izan zen —Pekinen 2008an eta Londresen 2012an urrezko domina eta Rio de Janeiron 2016an zilarrezkoa lortuta zituenak, baita azken bi munduko txapelketak ere (2014 eta 2018). Herbehereek Argentina bere defentsa eremuan itotzen hasi zuten partida; pixkanaka, ekintzak orekatzen joan ziren. Lehen zatiko azken bost minutuetan, europarrek gol bihurtutako hiru penalti-korner lortu zituzten, baina lehoiemeek aldea itxi zuten Agustina Gorzelanyk gol bihurtutako penalti-korner batekin, arauzko denbora 3-1 amaitu zenean. Bigarren zatian, berriz, Herbehereak atzean geratu ziren, eta Argentinak bihurtu ezingo zituen bi penalti-korner izan zituen eskura[20].
Domina honekin, belar-hockey argentinarrak azken sei Olinpiar Jokoetan lortutako seigarren domina lortzen zuen: bost emakumeen taldeak (hiru zilarrezko Sydney 2000, Londres 2012 eta Tokio 2020 eta bi brontzezko Atenas 2004 eta Pekin 2008) eta bat gizonen hockeyak emandakoa (Urrea Rio de Janeiron 2016).
Argentinako selekzioa honako jokalari hauek osatu zuten: Agustina Albertario, Agostina Alonso, Clara Barberi, Noel Barrionuevo (kapitaina), Valentina Costa Biondi, María Emilia Forcherio, Agustina Gorzelany, María José Granatto, Victoria Granatto, Julieta Jankunas, Delfina Merino, Valentina Raposo, Sofía Maccari, Rocío Sánchez Moccia, Micaela Retegui, Victoria Sauze, Belén Succi, Sofía Toccalino eta Eugenia Trinchinetti-k. Entrenatzailea Carlos Retegi izan zen.
| emakumeen belar-hockeya | ||
|---|---|---|
| Herrialdea | ||
| 1 |  Herbehereak |  |
| 2 | Argentina |  |
| 3 |  Reino Unido |  |
Boleibolean brontzezko domina
_pictogram.svg){kind=small}
.jpg)
Abuztuaren 7an, gizonen boleibol selekzioak brontzezko domina irabazi zuen Brasil 3-2 irabazita. Jokalariak: Luciano De Cecco (kapitaina) eta Matías Sánchez armadore gisa; Bruno Lima eta Federico Pereyra kontrako gisa; Sebastián Solé, Martín Ramos eta Agustín Loser erdiko atzelari gisa; Facundo Conte, Ezequiel Palacios, Cristian Poglajen eta Nicolás Méndez baloi-hartzaile gisa; eta Santiago Danani libero moduan. Entrenatzailea Marcelo Méndez izan zen .
Argentinak B multzo zailean hasi zuen bere bidea, «heriotzaren taldea» bezala deskribatua, eta, bertan, azken finean, txapelketako beste finalaurrekoak izan zirenekin lehiatu behar izan zuen, Errusia, Brasil eta Frantzia, zeinei [[Ameriketako Estatu Batuak 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan|Ameriketako Estatu Batuak (brontzezko domina Rio 2016an) eta Tunisia gehituko baitzitzaien[21].
Debutean, 3-1 galdu zuen Errusiaren (ROC) aurka (urrea Londres 2012an, final-laurdenak Rio 2016an), txapelketako finalistetako bat izango zena, zilarrezko domina lortuz. Harrigarri hasi zen Argentina, lehen jokoa 25-21 irabazita, baina errusiarrek markagailua irauli zuten, gutxigatik irabazi zuten bigarren jokoa 25-23, hirugarrena 25-17 eta laugarrena 25-21[22].
Bigarren partida, Argentinak 3-2 galdu zuen Brasilen aurka (Rio 2016ko urrezko domina, 2018ko Munduko txapeldunordea, 2019ko Munduko Kopa-txapelduna eta 2021eko Nazioen Liga-txapelduna). Argentinarrek berriro harritu zuten lehen bi jokoak 25-19 eta 25-21 irabazita, baina brasildarrek partida berdindu zuten 25-16 eta 25-21 irabazita. Azken jokoa 16-14 irabazi zuen Brasilek, 14ra berdinduta iritsi ostean[23].
Hirugarren partida Frantziaren aurka izan zen (2015 eta 2017ko Nazioen Liga-irabazle eta 2016, 2018 eta 2021ean dominaduna), txapelketako beste finalista izango zena eta urrezko dominaren ustekabeko irabazlea. Argentinak 3-2 irabazi zuen partida, lehen jokoa, gutxigatik, 25-23 galdu ostean, hurrengo biak, ordea, 25-17 eta 25-20 irabazi eta laugarrena 25-15 galdu ostean. Azken jokoa 15-13 irabazi zuen, zazpinako berdinketatik beti aurretik egonez[24].
Laugarren partida Tunisiaren aurka izan zen, multzoko talderik ahulena. Hala ere, tunisiarrek harrituta utzi zituzten argentinarrak lehen bi jokoak 25-23 irabazita. Une horretatik aurrera, Argentinak erreakzionatu, eta gainerako hiru jokoak zabaltasunez irabazi zituen (25-19, 25-18 eta 15-8). Baina, Frantzia bidean uzteko, kontrako bi jokoek puntu erabakigarri bat kendu zioten sailkapen itxaropenei[25]. Egoera larriagotzeko, frantziarrek, ustekabean, 3-1 irabazi zieten errusiarrei (jada sailkatuta) Argentina kanpoan utziz.
Taldeen faseko azken partidan, Argentinak Estatu Batuei aurre egin behar izan zien (Rio 2016ko brontzea, 2018ko Munduko Txapelketan eta 2019ko Munduko Kopan). Aurreikuspen guztien aurka eta oin bat Jokoetatik kanpo geratuta, 3-0 irabazi zieten iparramerikarrei (25-21, 25-23 eta 25-23) hegoamerikarrek, ESPNk "kolpe" gisa deskribatu zuelarik[26] Emaitza honekin, Argentina hirugarren sailkatu zen eta Frantzia laugarren, eta Estatu Batuak kanporaketatik kanpo geratu ziren, Sydney 2000tik lehen aldiz. [27]
Final-laurdenetan, Argentinak Italiari aurre egin behar izan zion (zilarrezko domina Rio 2016an eta brontzea Londres 2012an). Italia, lehen jokoa, 25-21 irabazita hasi zen, aurrean jarriz, espero bezala. Baina, espero zenaren aurka, Argentinak 25-23 eta 25-22 irabazi zituen hurrengo bi jokoak. Laugarren jokoan, Italiak erabat erakutsi zuen bere indarra; Argentina 25-14 suntsitu zuen. Berdinketa-haustea oso berdindua eta eztabaidatua izan zen, markagailuan bi taldeak txandakatuz hamar puntura arte, baina, mementu horretatik, hiru aldiz hautsi zuten sakea argentinarrek, 15-12ko garaipena lortuz[28] Italiak ez zuen final-laurdenetan 1992tik galtzen[29].
Finalerdietan, Frantziari aurre egin zioten berriro, zeinari taldeen fasean, jada ,3-2 irabazita baitzuen Argentinak. Baina, oraingoan, Frantzia Argentinako taldea baino gehiago izan zen, eta sekulako 3-0ekoarekin irabazi zuen partida (25-22, 25-19, 25-22)[30].
Brontzezko dominaren partidan, Argentinak, berriz ere, Brasil izan zuen aurkari, eta, jada, 3-2 galdu zuen sailkapen fasean. Lehen partidaren erreplika izan balitz bezala, bi taldeek bina joko irabazi zituzten, markagailuan txandakatuz (25-23, 20-25, 20-25, 25-17). Multzoan bezala, berdinketa-haustearekin konpondu behar izan zen partida. Argentinak 4 puntuko abantaila lortu zuen 10-6 jarriz, baina Brasilek markagailua irauli, eta 13-13 berdindu zuen. Jada definizio eremuan, Argentinak bere txanda lortu zuen 14-13 jarriz. Hurrengo jokaldian, Brasilek sakea jaso zuen, baina blokeo argentinarra errematatu nahian, kontrako zelaian errebotatu zuen baloiak, eta, horrela, Argentinari brontzezko domina eman zion[31].
Lortutako domina Argentinako boleibolaren bigarren domina olinpikoa izan zen; lehena, 1988ko Seulgo Olinpiar Jokoetan lortu zuen. Argentinako selekzioko kideetako bat, Facundo Conte, 1988an boleibolean brontzezko domina irabazi zuen Hugo Conteren semea da. Argentinarekin, Olinpiar Jokoetan, olinpiar dominak irabazi dituzten aita-seme atleta baten kasu bakarra da.
| gizonen boleibola | ||
|---|---|---|
| Herrialdea | ||
| 1 |  Frantzia | |
| 2 |  ROC | |
| 3 | Argentina | |
Domina taula
|
| Domina | Izena | Kirola | Gertaera | Data |
|---|---|---|---|---|
 | Emakumeen belar-hockey taldea | Belar-hockeya | Emakumeen txapelketa | Abuztuak 6 |
 | Gizonen 7ko errugbi taldea | 7ko errugbia | Gizonen txapelketa | Uztailak 28 |
| | Gizonen boleibol taldea | Boleibola | Gizonen txapelketa | Abuztuak 7 |
Diploma olinpikoak
| Izena | Kirola | Gertaera | Sailkapena | Data |
|---|---|---|---|---|
| Paula Pareto | Judoa | -48 kg emakumeak | 7. postua | Uztailak 24 |
| Lucas Guzman | Taekwondoa | Gizonak -58 kg | 5. postua | Uztailak 24 |
| Gizonen belar-hockey taldea | Belar-hockeya | Gizonen Belar-hockey Txapelketa | 7. postua | Abuztuak 1 |
| Agustin Vernice | Kanoa | Gizonen K1 1000m | 8. postua | Abuztuak 3 |
| Victoria Travascio eta María Sol Branz | Bela | Emakumeen 49er FX | 5. postua | Abuztuak 3 |
| Facundo Olezza | Bela | Gizonen finna | 6. postua | Abuztuak 3 |
| Cecilia Carranza eta Santiago Lange | Bela | Mistoa Nacra 17 | 7. postua | Abuztuak 3 |
| Gizonen saskibaloi taldea | Saskibaloia | Gizonen Saskibaloia | 7. postua | Abuztuak 3 |
| Fabián Sejanes, Martín Dopazo eta Matías Albarracín | Hipika | Talde-jauzia | 7. postua | Abuztuaren 7an |
Jardunak
Uztailaren 24an, Paula Paretok diploma olinpikoa lortu zuen emakumeen judo lehiaketan zazpigarren postua lortuta, 48k baino gutxiagoko pisuan. Paretok Geronay Whitebooi hegoafrikarrari, Afrikako txapeldunari, irabazi zion ipponez. Final-zortzirenetan, aurreko kanporaketako jarduna errepikatu zuen, berriro ere, ipponez irabaziz, oraingoan Marusa Stangar esloveniarrari, 2014ko Gazte Olinpiar Jokoetan brontzezko domina lortua eta munduko rankingean bederatzigarrena. Final laurdenetan, Japoniako Funa Tonakik irabazi zion ipponez, eta, une horretan, ukondoan min hartu zuen. Lesioa izan arren, kanporaketara agertu zen, non ipponez garaituko baitzuen munduko rankingeko bosgarren zegoen Catarina Costa portugaldarra. Lehiaketaren ostean, Paretok olinpiar lehiaketetatik erretiroa iragarri zuen, jada urrezko domina irabazia baitzuen Rio 2016an eta brontzezkoa Londres 2012an. Herri olinpikora itzultzean, Argentinako ordezkaritzak bere ibilbideari eskainitako omenaldi batekin jaso zuen[32][33][2].
Uztailaren 24an, Lucas Guzmánek diploma olinpikoa irabazi zuen taekwondon gizonen -58 kiloko proban bosgarren postua lortuta. Final-zortzirenetan 22-19 irabazi zion Jack Woolley irlandarrari, eta, azken 13 segundoetan, lau puntu lortu zituen emaitzari buelta emateko. Final laurdenetan, azken bi Mundu Kopetan txapeldunorde eta hirugarren sailkatutako Armin Hadipour Seigalani irandarrari alde handiz irabazi zion, 26-6. Finalerdietan, 29-10 galdu zuen Vito Dell'Aquila italiarraren aurka, azkenean urrezko domina irabaziko zuena. 2. aukeran Guzmán Mikhail Artamonov errusiarrari aurre egin zion brontzezko domina lortzeko, 15-10 eroriz[34].
Gizonen belar-hockey taldea zazpigarren sailkatu zen. A multzoan, hirugarren sailkatu ziren Zelanda Berriari (4-1) eta Japoniari (2-1) irabazita, Espainiarekin 1-1 berdindu eta [[India 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan|India (1-3) eta Australiaren aurka (2-5) galduta. Final laurdenetan Alemaniaren aurka 1-3 galdu zuten, azkenean zazpigarren postuan kokatuz[35].
Agustín Vernice kanoalariak zortzigarren egin zuen gizonen 1.000 metroko bakarkako C-1 azken estropadan, 3:28.503ko denborarekin. Sailkapen seriean, bigarren sailkatu zen 3:40.430eko denborarekin, zuzenean finalaurrekorako sailkatuz. Finalerdian, laugarren sailkatu zen 3:24.734ko denborarekin. Finalean, ezin izan zuen aurreko instantziako jarduna errepikatu, eta bosgarren geratuko zuen (Josef Dostal txekiarrak bosgarren egin zuen 3:26.610ekin), lehen laurek indarrean zegoen errekorra hautsi zuten lehian. Verniceren denborak Marcus Walz-ek Rio de Janeiron 2016an ezarritako denborak baino hobeak izan ziren (3:31.447), eta, finalaurrekoaren kasuan, ekitaldia hasi aurretik zegoen errekor olinpikoa hobetu zuen (3:25.785), 1996an markatutakoa[36][37].
Belan, Victoria Travascio eta María Sol Branz bosgarren izan ziren emakumeen 49er FX lasterketan. Bikote argentinarra oso atzetik geratu zen lehen sei lasterketetan, hiru emaitza oso alturekin (18, 17 eta 13), lehiaketaren bigarren zatian suspertzea lortuz lehen bi posturekin. Seigarren izan ziren domina lasterketan, eta, beste behin, bikain aritu ziren lehen hasi eta brontzezko dominatik 2 puntura geratu baitziren[38].
Facundo Olezzak bigarren diploma lortu zuen Argentinako bela selekziorako, finn proban seigarren postuan iritsiz. Bost lasterketaren ostean, lehiaketaren erdia, Olezza laugarren zen orokorrean, liderretatik oso gertu. Azken bost lasterketetan, 7. (16) eta 8. (15) lasterketetan, atzeratu egin zen, baina hirugarren postuekin berreskuratu zuen #9. eta #10. lasterketetan. Bosgarren postuan sartu zen domina lasterketan, baina zortzigarren amaitutakoan, sailkapen orokorrean postu bat galdu zuen[39].
.jpg)
Cecilia Carranza eta Santiago Lange bikoteak Argentinako bela selekzioaren bigarren diploma lortu zuten, zazpigarren postuan iritsiz Nacra 17 proba mistoan. Zazpigarren lasterketara arte, bikote argentinarra bosgarren postuan zegoen, hirugarrenarengandik bost puntura baino ez, baina Carranzaren bizkarreko lesioak zaildu egin zuen hurrengo lasterketetan euren jarduna, eta zazpigarren postura jaitsi ziren. Hala ere, Carranza/Lange bikoteak aurreneko postua lortu zuen domina lasterketan, azken puntuazioan tokia mantenduz[40].
Gizonen saskibaloi taldea zazpigarren sailkatu zen. Argentina hirugarren sailkatu zen C multzoan, Japoniaren aurkako partida irabazita (97-77) eta Eslovenia (100-118) eta Espainiaren aurkako partidak galduta (71-81). Final laurdenetan, Australiaren aurka galdu zuten (59-97). Bukatzeko segundo batzuk faltan, ezohiko keinu batean, partida gelditu zen, eta bertaratutako guztiek (bi taldeetako jokalariak, arbitroak eta bertaratutako publikoak) txalotu egin zuten Luis Scola Argentinako kapitaina, Argentinako saskibaloiaren urrezko belaunaldia deritzonaren azkeneko kidea[41][42].
Abuztuaren 7an, Fabián Sejanes, Martín Dopazo eta Matías Albarracín zaldunak diploma olinpikoa lortu zuten taldekako jauziko finalera iritsi eta zazpigarren postuan amaitu ostean. Argentinako selekzioa hamargarren postua lortu zuen sailkapen fasean, eta finalean sartzeko aukera eman zion. Sejanesek, 51 urte eta Mexikon bizi denak, Emir-en gainean egin zuen salto, 89.74ko denborarekin eta 14 penalizaziorekin. Ondoren, Dopazok, 52 urte eta Cordobatik, Quintino 9ren gainean aritu zen, 85.45 eta 13 falta eginez. Azken postuan, Albarracínek egin zuen jauzi, Cannavaro 9rekin, 87.88ko denborarekin eta 20 arau-hausterekin[43]. Guztira 49 puntu kontra eta 263.07ko denborarekin bukatuz, Argentinako selekzioak zazpigarren postuan amaitu zuen, Frantzia, Alemania eta Britainia Handia atzean utzita, zeinak ez zuten proba amaitu[44].
Sailkatutako Gertaerak
Artikulu nagusia: Atletismoa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- 3000 metro hesiak (emakumeak) - Belén Casetta[45][46]
- Maratoia (Gizonak) - Joaquín Arbe[46][47]
- Maratoia (Gizonak) - Eulalio Muñoz[46][48]
- Maratoia (Emakumeak) - Marcela Cristina Gómez[46][49]
- Pertiga (Gizonak) - Germán Chiaraviglio (ez zen lehiatu COVID-en positiboa izan ondoren)[46][50]
Artikulu nagusia: Eskubaloia 2020ko Udako Olinpiar JokoetanGizonezkoen Txapelketa - Argentina Eskubaloi Selekzioa (15 jokalari)[51]
Artikulu nagusia: Boxeoa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- 52kg (Gizonak) - Ramón Quiroga[52]
- 57kg (Gizonak) - Mirco Neck[46][52]
- 60 kg (Emakumeak) - Dayana Sánchez[46][53]
- 69 kg (Gizonak) - Brian Arregui[46][54]
- 72 kg (Gizonak) - Francisco Verón[46][55]
Artikulu nagusia: Kanoa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Gizonen K1 1000 m - Agustín Vernice[46][56]
- K1 Gizonen Slaloma - Lucas Rossi[46][57]
- K1 Gizonen 200 metro - Rubén Rézola[46][57]
- Emakumeen K1 200 m - Brenda Rojas[46][57]
- Emakumeen K1 500 metro - Brenda Rojas
Artikulu nagusia: Txirrindularitza 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Gizonen BMX - Exequiel Torres[46][58][59]
- Gizonen ibilbidea - Eduardo Sepúlveda[46][60]
- Erlojupekoa (Gizonen banakakoa) - Eduardo Sepúlveda[46][60]
- Emakumeen BTT - Sofía Gómez Villafañe[46][61]
Artikulu nagusia: Hipika 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Banakako jauziak - José María Larocca[46][62]
- Banakako jauziak - Martin Dopazo
- Banakako jauziak - Fabián Sejanes
- Jauziak taldeka - Gizonen taldea: Matías Albarracín, Fabián Sejanes eta Martín Dopazo[46][63][64][65]
Artikulu nagusia: Eskrima 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Futbola 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Gizonen txapelketa - 23 urtez azpiko Argentinako futbol selekzioa (18 jokalari)[67]
Artikulu nagusia: Gimnastika 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Golfa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Belar-hockeya 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Gizonen txapelketa - Argentinako gizonen belar-hockey selekzioa (16 jokalari)[71]
- Emakumeen txapelketa - Argentinako emakumeen belar-hockey selekzioa (16 jokalari)[72]
Artikulu nagusia: Judoa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Borroka 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Igeriketa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Emakumeen 400 metro estilo librean - Delfina Pignatiello (ez zen lehiatu)[46][75][76]
- Emakumeen 400 metroko lau estilotan- Virginia Bardach[46][77]
- Emakumeen 800 metro estilo librean - Delfina Pignatiello[46][75]
- Emakumeen 1500 metro estilo librean - Delfina Pignatiello[46][78]
- Gizonen 100 metro tximeleta - Santiago Grassi[46][79]
- 50 metro estilo libre - Santiago Grassi[80][81]
- Emakumeen 100 metro bular - Julia Sebastián[46][82]
- Emakumeen 200 metro bular - Julia Sebastián[46][83]
- Emakumeen Ur libreetan - Cecilia Biagioli[46][84]
Artikulu nagusia: Pentatloi modernoa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Arraunketa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Emakumeen scull bikoitzak - Milka Kraljev eta Evelyn Silvestro[46]
Artikulu nagusia: Zazpiko errugbia 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Gizonen Txapelketa - Argentinako 7ko errugbi taldea (12 jokalari)[86]
Artikulu nagusia: Surfa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Taekwondoa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Tenisa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Emakumeen Banaka - Nadia Podoroska[46][90]
- Gizonen banakakoa - Facundo Bagnis, Francisco Cerúndolo, Federico Coria eta Diego Schwartzman[46][91][92]
- Gizonen Binakakoa - Diego Schwartzman eta Facundo Bagnis[46][91][93]
- Gizonen Binakakoa - Andrés Molteni eta Horacio Zeballos
- Binakako Mistoa - Horacio Zeballos eta Nadia Podoroska[94]
Artikulu nagusia: Mahai-tenisa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Tiroa 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Emakumeen 10 metroko aire-fusila - Fernanda Russo[46][97]
- Gizonen 50 metroko fusila 3 posizio - Alexis Eberhardt[46][98]
- Gizonen 10 metroko aire-fusila - Alexis Eberhardt[99]
- 10 metroko aire-fusila mistoa - Fernanda Russo eta Alexis Eberhardt[100]
- Emakumeen plater-tiroa - Melisa Gil[46][101]
- Gizonen plater-tiroa - Federico Gil[46][102]
Artikulu nagusia: Triatloia 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
Artikulu nagusia: Bela 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Gizonen RS:X - Francisco Saubidet Birkner[46][103]
- Emakumeen RS:X - Celia Tejerina[46][103]
- Emankumeen 49er FX - María Sol Branz eta Victoria Travascio[46][104]
- Gizonen Finn - Facundo Olezza[46][105]
- Mistoa Nacra 17 - Cecilia Carranza eta Santiago Lange[46][106]
- Gizonen Laser estandarra - Francisco Guaragna[46][107]
- Emakumeen Laser erradiala - Lucía Falasca[46][108]
- Emakumeen 470. klasea - Lourdes Hartkopf eta Belén Tavella[46][109]
Artikulu nagusia: Boleibola 2020ko Udako Olinpiar Jokoetan
- Boleibol estalia
- Gizonen txapelketa - Argentinako Gizonen boleibol selekzioa (12 jokalari)[110]
- Emakumeen txapelketa - Argentinako Emakumeen boleibol selekzioa (12 jokalari)[111]
- Hondartza boleibola