Sulpicio Severo
Sulpicio Severo (360 – 420, estis romia kristana historiisto kaj eseisto. [1]
| Sankta | ||
| Sulpicio Severo | ||
|---|---|---|
.jpg) | ||
| Persona informo | ||
| Sulpicius Severus | ||
| Naskiĝo | 1-an de januaro 360 en Aquitania | |
| Morto | 1-an de januaro 420 (60-jaraĝa) en Gaŭlio | |
| Lingvoj | latina vd | |
| Ŝtataneco | Aquitania  vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | historiisto verkisto hagiografo advokato vd | |
| Verkado | ||
| Verkoj | Chronicle vd | |
| Sanktulo | ||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
| PRAAJ KISTANAJ VERKISTOJ | |
| “Sulpicio Severo” | |
| |
| nomo = Severo | |
| kromnomo = Sulpicio | |
| sekso = vira | |
| kaskiĝodato = 360 ĉirkaŭ, en Akvitanio | |
| mortodato = 420 ĉirkaŭ | |
| religio = kristana | |
| aktiveco1 = advokato kaj poste monaĥo | |
| aktiveco2 = historiisto kaj eseisto | |
| nacio = romiulo de la Gaŭloj | |
| apartaĵo = foje konfuzita kun Sankta Sulpicio Severo vivinta en la posta jarcento. | |
La malmultaj informoj pri lia vivo devenas precipe el la verkoj de lia amiko sankta Paolino el Nola kaj el Genadio.
Li havis bonegan edukon provizitan per studoj pri jurisprudenco en Burdigala, La hodiaŭa Bordeaux, kiuj lin socie levis al la famo de elokventa advokato.
Li geedziĝo kun filino de riĉa konsula familio ŝajnis lin kovris per diskrete daŭra surtera feliĉo. Sed perdinte la edzinon pro trofrua morto, komence de 390, Severo rezignis sian brilan karieron kaj sekvis sian fraton Paŭlenon por ritiriĝi en monaĥejo. Tiu subita vivoŝanĝiĝo provokis malaprobon ĉe lia patro, sed aprobon ĉe lia bopratino.
Li fariĝis intima amiko kaj entuziasma disĉiplo de sankta Marteno de Tours kaj travivis najbare de Éauze, de Tuluzo kaj en aliaj lokoj de suda Francio. Genadio, kiu pri Sulpicio Severo verkis biografion, allasas atestaĵon pri lia ordiniĝo al sacerdoteco, sed ekzistas neniu alia atesto pri lia sacerdota aktiveco.
Laŭ la sama Genadio, Sulpicio alproksimiĝis, ĉe la vivofino, al Pelagianismo sed sufiĉe frue, konsciiĝinte pri sia eraro, altrudis al si silenton ĝis la fino de siaj tagoj por pune repagi sian malprudentaĵon.
Verkoj
Liaj verkoj montras klaran influon, subprofile de la stilo, de Tacito kaj Salustio. Al li estas tutdikumente atribuitaj:
- Chronicorum Libri duo aŭ Historia sacra ("Universala Kroniko")
- Vita Martini ("Vivo de Marteno") lia plej fama verko, biografio pri sankta Marteno de Tours
- Gallus, dialogoj, dividitaj laŭ tri "Epistolae" [epistoloj).
- “Epistolae”, tri epistoloj.[2]
Tiuj du lastaj verkoj kompletigas la biografion ori sankta Marteno. Mezepokaj kopiistoj arigas la Vita martini, la Epistulae kaj la “dialogi” kvazaŭ temus pri unika verko.
Notoj
Bibliografio
- Severo Sulpicio, Vita di Martino, zorge de Fabio Ruggiero, EDB, Bolonjo, ISBN 88-10-42049-7.
- C. Stancliffe (1983) St. Martin and his Hagiographer. History and Miracle in Sulpicius Severus (Oxford),
- Katolikaj enciklopedioj:
Eksteraj ligiloj
- [4] Opera Omnia de Migne Patrologia Latina kun analizaj indeksoj.
- En la Patrologia Latina de Migne, la verkoj de Sulpicio Severo troviĝas en la volumo 20-a.
- [5] Vivo de Sankta Marteno, de Sunpicio Severo.
Vidu ankaŭ
- Patrologia Latina
- Gens Sulpicia