Λεόν Ζουώ

Ο Ζουώ γεννήθηκε στο Παντέν, στην επαρχία Σηκουάνα-Σαιν-Ντενί Γαλλία. Ο πατέρας του Ζουώ εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο σπίρτων στο Ωμπερβιγιέ. Σταμάτησε το σχολείο όταν ο πατέρας του έχασε την δουλειά του από μια απεργία. Άρχισε να εργάζεται στο εργοστάσιο στην ηλικία των δεκαέξι και αμέσως έγινε ένα σημαντικό μέρος του συνδικάτου. Το 1900, ο Ζουώ συμμετείχε σε μια απεργία ενάντια στη χρήση του λευκού φωσφόρου, το οποίο τύφλωσε τον πατέρα του. Ύστερα απολύθηκε και εργάστηκε σε μια σειρά από θέσεις εργασίας μέχρι η επιρροή του στα συνδικάτα αποκαταστήσει τη θέση του.

Το 1906 εξελέγη από το τοπικό συνδικάτο ως εκπρόσωπος του προς τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, όπου οι ικανότητες του είχαν ως αποτέλεσμα τη γρήγορη ανέλιξη του στην ιεραρχία της οργανωμένης εργασίας. Το 1909 είχε γίνει προσωρινός ταμίας και λίγο αργότερα έγινε γενικός γραμματέας της οργάνωσης, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1947. Οι στόχοι του ως συνδικαλιστής ήταν οι ίδιες με αυτές του πρώιμου εργατικού κινήματος — δηλαδή οκτάωρη εργασία, δικαίωμα στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση και συλλογική διαπραγμάτευση, καθώς και πληρωμή για τις αργίες. Στην συμφωνία του Ματινιόν του 1936, την οποία υπέγραψε, οι γάλλοι εργαζομένοι κέρδισαν πολλά δικαιώματα.

Στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ζουώ διοργάνωσε διάφορες μαζικές διαμαρτυρίες και η οργάνωση που ηγούταν διαμαρτυρήθηκε ενάντια στον πόλεμο. Ωστόσο, όταν άρχισε ο πόλεμος, ο Ζουώ υποστήριξε τη χώρα του και πίστευε ότι η νίκη της Ναζιστικής Γερμανίας θα οδηγήσει στην καταστροφή της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνελήφθη και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ.

Μετά τον πόλεμο, ο Ζουώ έφυγε από την Συνομοσπονδία και δημιούργησε την σοσιαλδημοκρατική οργάνωση "Δύναμη των Εργατών". Το 1951 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης.^[13]

Σε διεθνές πλαίσιο, συνέβαλε στην ίδρυση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) και εξελέγη σε υψηλές θέσεις διεθνών συνδικαλιστικών οργανισμών. Μεταξύ άλλων είχε υψηλή θέση στους κόλπους της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Συνδικάτων και της μεταπολεμικής Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων, μέχρι τη διάσπαση της.

Πέθανε το 1954. Θάφτηκε στο νεκροταφείο Περ-Λασαίζ στο Παρίσι.

• Στις πόλεις Αιξ-αν-Προβάνς, Γκρενόμπλ, Λυών, Ζενά, Βιλφράνς-συρ-Σον και το Παρίσι οδοί φέρουν το όνομά του.^{[14][15][16][17][18][19]}

Ο Ζουώ είχε δηλώσει: "Εγώ δεν θα υπερβάλλω ώστε να πω ότι τα γαλλικά συνδικάτα έλαβαν μεγαλύτερη προσοχή στον αγώνα για την ειρήνη απ'ότι οι άλλοι, αλλά σίγουρα φάνηκε να το έχουν πάρει πιο σοβαρά."^[20]