DSM-5
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
To Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, Πέμπτη Έκδοση (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition, συντομογραφία DSM-5) είναι η ενημέρωση για το 2013 του εργαλείου ταξινόμησης και διάγνωσης της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (APA). Στις Ηνωμένες Πολιτείες το DSM χρησιμεύει ως μια καθολική αρχή για την ψυχιατρική διάγνωση. Οι προτάσεις θεραπείας, όπως και η καταβολή αποζημιώσεων από τους παρόχους ιατρικής φροντίδας, συχνά καθορίζονται από ταξινομήσεις του DSM, οπότε η εμφάνιση μιας καινούριας έκδοσης έχει σημαντική πρακτική σπουδαιότητα.
 | |
| Συγγραφέας | Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία |
|---|---|
| Τίτλος | Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition |
| Γλώσσα | Αγγλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 18 Μαΐου 2013 |
| Μορφή | Ιατρικό εγχειρίδιο |
| Θέμα | στατιστική διάγνωση ψυχική ασθένεια |
| Σειρά | Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών |
| LC Class | OL27587204M |
| Πρώτη έκδοση | Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση |
| Προηγούμενο | DSM-IV-TR |
| Επόμενο | DSM-5-TR |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Το DSM-5 εκδόθηκε στις 18 Μαΐου 2013, υπερισχύοντας του DSM-IV-TR, το οποίο είχε εκδοθεί το 2000. Η ανάπτυξη της νέας έκδοσης ξεκίνησε με ένα συνέδριο το 1999, και προχώρησε με τον σχηματισμό μια Ομάδας Εργασίας το 2007, η οποία ανέπτυξε και δοκίμασε πρακτικά μια ποικιλία νέων ταξινομήσεων. Στις περισσότερες εκφάνσεις του, το DSM-5 δεν έχει αλλάξει σημαντικά από το DSM-IV-TR. Σημαντικές αλλαγές περιλαμβάνουν: κατάργηση του συνδρόμου Άσπεργκερ ως διακριτής ταξινόμησης, απώλεια των ταξινομικών υποτύπων για ποικίλες μορφές σχιζοφρένειας, κατάργηση της «εξαίρεσης απώλειας» για τις βαριές καταθλιπτικές διαταραχές, μια αναθεωρημένη μεταχείριση και ονοματοδοσία για την διαταραχή ταυτότητας φύλου σε δυσφορία φύλου, και αφαίρεση του κριτηρίου A2 για την διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) επειδή η απαίτησή της για συγκεκριμένες συναισθηματικές αντιδράσεις δεν εφαρμοζόταν σε βετεράνους πολέμου και επαγγελματίες έκτακτης ανάγκης με PTSD.
Η πέμπτη έκδοση επικρίθηκε από διάφορες αρχές πριν και μετά την επίσημη έκδοσή της. Οι κριτικοί δήλωσαν, για παράδειγμα, τα εξής: ότι πολλές αναθεωρήσεις και προσθήκες στο DSM-5 στερούνταν εμπειρικής υποστήριξης, ότι η δοκιμασία αξιοπιστίας μεταξύ παρατηρητών είναι χαμηλή για πολλές διαταραχές, ότι πολλές ενότητες περιέχουν ελλιπώς γραμμένες, συγκεχυμένες ή αντιφατικές πληροφορίες και ότι η βιομηχανία ψυχιατρικών φαρμάκων επηρέασε ανάρμοστα το περιεχόμενο του εγχειριδίου. Διάφοροι επιστήμονες έχουν επιχειρηματολογήσει ότι το DSM-5 υποχρεώνει τους κλινικούς ιατρούς να κάνουν διακρίσεις οι οποίες δεν υποστηρίζονται από αδιάσειστα στοιχεία, διακρίσεις οι οποίες έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην θεραπεία, συμπεριλαμβανομένων των συνταγογραφήσεων φαρμάκων και της διαθεσιμότητας κάλυψης ιατρικής ασφάλισης. Η γενική κατάκριση του DSM-5 τελικά είχε ως αποτέλεσμα την υπογραφή από 13.000 ενός υπομνήματος, το οποίο προωθήθηκε από πολλές οργανώσεις ψυχικής υγείας και απαίτησε έντονα για εξωτερική κριτική του εγγράφου.[1]