Φθορίωση του νερού

Η φθορίωση του νερού ελέγχεται από τηνπροσθήκη φθορίου σε δημόσιαπαροχή νερού για μείωση της οδοντικής φθοράς. Το φθορισμένο νερό έχειφθόριο σε επίπεδο αποτελεσματικό για πρόληψη των κοιλοτήτων, αυτό μπορεί ναπροκύψει είτε φυσικά είτε προσθέτοντας φθόριο. Το φθοριωμένο νερόλειτουργεί σε επιφάνειες των δοντιών: στο στόμαδημιουργεί χαμηλά επίπεδα φθορίου στο σάλιο, το οποίομειώνει την τιμή στην οποία το σμάλτο του δοντιούαφαλατώνεται και αυξάνει το ρυθμό με τον οποίο επαναλατώνεταιστα πρώτα στάδια των κοιλοτήτων. Συνήθως μία φθοριωμένη ένωση προστίθεται στοπόσιμο νερό, μια διαδικασία που στις ΗΠΑ κοστίζει κατά μέσο όρο περίπου $ 1,02ανά άτομο-χρόνο. Η αποφθορίωση είναι απαραίτητη όταν το φυσικό επίπεδο φθορίουξεπερνά τα επιτρεπτά όρια. Μία επιτροπή εμπειρογνωμόνων του ΠαγκόσμιουΟργανισμού Υγείας το 1994 πρότεινε ένα επίπεδο φθορίου 0,5 με 1,0 mg / L(χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο), ανάλογα με το κλίμα. Το εμφιαλωμένο νερό έχει συνήθως άγνωστη επίπεδα φθορίου και κάποια φίλτρα νερού οικιακής χρήσης αφαιρούν τμήμα ή όλο το φθόριο.

Η τερηδόνα τωνδοντιών παραμένει ένα μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας στις περισσότερες βιομηχανικές χώρες, που επηρεάζει το 60-90% των μαθητών και τη συντριπτικήπλειοψηφία των ενηλίκων. Η φθορίωση του νερού προλαμβάνει κοιλότητες σε παιδιάκαι ενήλικες, με μελέτες εκτίμησης μιας 18-40 % μείωση σε κοιλότητες, όταν ηφθορίωση του νερού χρησιμοποιείται από τα παιδιά που δεν έχουν ήδη πρόσβαση σεοδοντόκρεμα και άλλες πηγές φθορίου. Οι μελέτες δείχνουν ότι η χρήση τηςφθορίωσης του νερού, ιδίως στις βιομηχανικές χώρες, μπορεί να μην είναι αναγκαίαγια την πρόληψη τερηδόνας, διότι η τοπικές φθοριούχες (όπως η οδοντόπαστα)χρησιμοποιούνται ευρέως και τα ποσοστά τερηδόνας έχουν γίνει χαμηλά.

Παράτο γεγονός ότι η φθορίωση μπορεί να προκαλέσει οδοντική φθορίωση, η οποία μπορεί να αλλάξει την εμφάνιση των αναπτυσσόμενωνδοντιών ή τη φθορίωση σμάλτου, [3], τα περισσότερα από αυτά είναι ήπια και συνήθως δενθεωρούνται ανησυχία για την αισθητική ή τη δημόσια υγεία. Δεν υπάρχει καμίασαφής ένδειξη για άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες από τη φθορίωση του νερού. Οι μελέτες σχετικά με τιςπαρενέργειες είναι ως επί το πλείστον χαμηλής ποιότητας. Οι επιπτώσεις τουφθορίου εξαρτώνται από τη συνολική ημερήσια πρόσληψη του φθορίου από όλες τιςπηγές. Το πόσιμο νερό είναι συνήθως η μεγαλύτερη πηγή. Άλλες μέθοδοι θεραπείαςφθοριδίου περιλαμβάνουν φθορίωση τηςοδοντόκρεμας, το αλάτι και το γάλα. Η φθορίωση του νερού, όπου αυτό είναιεφικτό και πολιτισμικά αποδεκτό, έχει σημαντικά πλεονεκτήματα, ιδίως για τιςυποομάδες υψηλού κινδύνου [.. 8]

Το1999, τα ΚέντραΕλέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των Η.Π.Α.αναφέρουν τη φθορίωση του νερού ως ένα από τα δέκα μεγάλα επιτεύγματα της δημόσιαςυγείας του 20ου αιώνα. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν βιώσει σημαντικέςμειώσεις στη φθορά των δοντιών χωρίς τη χρήση του, κυρίως λόγω της εισαγωγήςτου φθοριούχου οδοντόκρεμας κατά τη δεκαετία του 1970. Η φθορίωση μπορεί ναείναι πιο δικαιολογημένη στις ΗΠΑ, λόγω των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτωνστην υγεία των δοντιών και την οδοντιατρική περίθαλψη. Φθορίωσηδημοσίου νερού για πρώτη φορά εφαρμόζεται στις ΗΠΑ, και έχει εισαχθεί σε πολλέςάλλες χώρες σε διάφορους βαθμούς, με πολλές χώρες που έχουν νερό που είναιφυσικά φθοριωμένο στα συνιστώμενα επίπεδα, και σε άλλες, όπως στην Ευρώπη, πουχρησιμοποιούνται φθοριωμένα άλατα ως εναλλακτική πηγή φθορίου.

Στόχος

Οστόχος φθορίωσης του νερού είναι να αποτρέψει την αποσύνθεση δοντιών με ρύθμισητης συγκέντρωσης του φθορίου στις δημόσιες παροχές νερού. Η τερηδόνα είναι μίααπό τις πιο διαδεδομένες χρόνιες ασθένειες σεόλο τον κόσμο. Αν και είναι σπάνια απειλητική για τη ζωή, φθορά των δοντιώνμπορεί να προκαλέσει πόνο και να βλάψει τη μάσηση, την ομιλία, την εμφάνιση του προσώπου, και την αποδοχή στηνκοινωνία, και επηρεάζει σημαντικά την ποιότητατης ζωής των παιδιών, ιδιαίτερα εκείνων με χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Στις περισσότερες βιομηχανικές χώρες, η φθορά των δοντιών επηρεάζει 60-90% των μαθητών και τησυντριπτική πλειοψηφία των ενηλίκων, αν και το πρόβλημα φαίνεται να είναιμικρότερο στις αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής, ενώ αναμένεται να αυξηθεί σεορισμένες χώρες λόγω της αλλαγήςδιατροφής και της ανεπαρκούς έκθεσης φθόριο. Στις ΗΠΑ, οι μειονότητες και οιφτωχοί έχουν υψηλότερα ποσοστά σαθρά και ελλείποντα δόντια , και τα παιδιά τουςνα έχουν λιγότερη οδοντιατρική περίθαλψη. Όταν συμβαίνει σε μια κοιλότητα, ημοίρα του δοντιού είναι οι επαναλαμβανόμενες αποκαταστάσεις, με τις εκτιμήσειςγια τη μέση διάρκεια ζωής ενός αμαλγάματος πλήρωσης δόντιού κυμαίνεται από 9έως 14 ετών. Στοματική νόσος είναι η τέταρτη πιο ακριβή για τη θεραπεία τηςνόσος.] Το κίνητρο για φθορίωση του άλατος ή νερού είναι παρόμοια με εκείνη τουιωδιούχου αλατιού για την πρόληψη της διανοητικής καθυστέρησης και βρογχοκήλης.

Οστόχος φθορίωσης του νερού είναι να αποτραπεί μια χρόνια νόσος της οποίαςιδιαίτερη δυσκολία αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι φτωχοί. Η χρήση τουπαρουσιάζει μια σύγκρουση ανάμεσα στο κοινό καλό και τα ατομικά δικαιώματα. Είναι αμφιλεγόμενο, με την αντίθετη άποψη να έχειβασιστεί σε λόγους ηθικούς, νομικούς, ασφάλειας και αποτελεσματικότητας. Οργανώσεις Υγείας και οδοντιατρικές σε όλο τον κόσμο έχουν υιοθετήσει τηνασφάλεια και την αποτελεσματικότητά του. Η χρήση του ξεκίνησε το 1945, μετά απόμελέτες παιδιών σε μια περιοχή όπου τα υψηλότερα επίπεδα του φθορίουεμφανίζονται φυσιολογικά στο νερό. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η μέτριαφθορίωση προλαμβάνει τη φθορά των δοντιών, και από το 2004 περίπου 400εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έλαβαν φθοριωμένο νερό. [18]

Σύσταση

Η φθορίωση, χωρίς να επηρεάζει την εμφάνιση, τη γεύση ή τη μυρωδιά του πόσιμου νερού, πραγματοποιείται με την προσθήκη μιας από τις τρεις ενώσεις στο νερό: φθοριούχο νάτριο, φθοριοπυριτικό οξύ ή φθοριοπυριτικό νάτριο.

Φθοριούχο Νάτριο (NaF): ήταν η πρώτη ένωση που χρησιμοποιήθηκε και αποτελεί πρότυπο αναφοράς.Πρόκειται για μια λευκή, άοσμη σκόνη ή κρύσταλλο. Η κρυσταλλική μορφή προτιμάται εάν χρησιμοποιείται χειροκίνητος μηχανισμός, καθώς ελαχιστοποιείται η σκόνη. Παρ΄όλο που το φθοριούχο νάτριο είναι πιο ακριβό από τις άλλες ενώσεις, διαχειρίζεται πιο εύκολα και χρησιμοποιείται κυρίως από επιχειρήσεις μικρότερης εμβέλειας. Η κατάποση και η εισπνοή μικρών ποσοτήτων (γραμμαρίων) φθοριούχου νατρίου έχει τοξικές δράσεις στον οργανισμό.
Φθοριοπυριτικό Οξύ (H₂SiF₆): είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμε πρόσθετο για την φθορίωση του νερού στις Η.Π.Α. Είναι ένα φθηνό υγρό παράγωγο της φωσφορικής παραγωγής λιπασμάτων που χρησιμοποιείται σε διαφορετικές περιεκτικότητες (τυπικά 23-25%). Επειδή περιέχει πάρα πολύ νερό, η μεταφορά του καθίσταται ακριβή. Είναι επίσης γνωστό ως εξαφθοροπυριτικό και πυριτιοφθοριούχου οξύ.
Φθοριοπυριτικό Νάτριο (Na₂SiF₆): αποτελεί το άλας νατρίου του φθοριοπυριτικού οξέος. Πρόκειται για μια σκόνη ή ένα πολύ λεπτό κρύσταλλο, που είναι ευκολότερο να μεταφερθεί σε σχέση με το φθοριοπυριτικό οξύ. Είναι επίσης γνωστό ως πυριτιοφθοριούχου νάτριο.

Δοσολογία

Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων έχουν αναπτύξει ορισμένες προτάσεις σχετικά με τη φθορίωση του νερού, που καθορίζουν τις απαιτήσεις για το προσωπικό, την υποβολή εκθέσεων, την εκπαίδευση, τον έλεγχο, την παρακολούθηση και την επιτήρηση σε περιπτώσεις υπερτροφοδοσίας, παράλληλα με την ανάπτυξη τεχνικών απαιτήσεων που αφορούν κάθε ένωση που χρησιμοποιείται.

Χρήση

Κύριο Άρθρο: Fluoridation by country( Φθορίωση ανά χώρα)

Ποσοστό τουπληθυσμού που λαμβάνει φθοριωμένο νερό, συμπεριλαμβανομένων τόσο τεχνητή καιφυσική φθορίωση 80–100%

Απότο Νοέμβριο του 2012, συνολικά περίπου 378 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τονκόσμο έλαβαν τεχνητά φθοριωμένο νερό. Η πλειοψηφία αυτών ήταν στις ΗνωμένεςΠολιτείες. Περίπου 40 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο έλαβαν το νερό που ήτανφυσικά φθοριωμένο στα συνιστώμενα επίπεδα.

Μεγάλομέρος της αρχικής προσπάθειας για τη δημιουργία της σύνδεσης μεταξύ του φθορίουκαι την υγεία των δοντιών διεξήχθη από επιστήμονες στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ουαιώνα, και οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη χώρα που εφάρμοσε τη δημόσια φθορίωση του νερούσε μια ευρεία κλίμακα. Έχει εισαχθεί σε διαφορετικό βαθμό σε πολλές χώρες καιπεριοχές εκτός των ΗΠΑ, όπως η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Βραζιλία, ο Καναδάς, ηΧιλή, η Κολομβία, το Χονγκ Κονγκ, την Ιρλανδία, το Ισραήλ, την Κορέα, τηΜαλαισία, τη Νέα Ζηλανδία, τις Φιλιππίνες, τη Σερβία, Σιγκαπούρη, Ισπανία, ηΗνωμένο Βασίλειο, και το Βιετνάμ. Το 2004, εκτιμάται ότι 13,7 εκατομμύριαάνθρωποι στη Δυτική Ευρώπη και 194 εκατομμύρια στις ΗΠΑ έλαβαν τεχνητάφθοριωμένο νερό. Το 2010, περίπου το 66% του πληθυσμού των ΗΠΑ ελάμβανεφθοριωμένο νερό.

Τοφυσικά φθοριωμένο νερό χρησιμοποιείται σε πολλές χώρες, όπως η Αργεντινή,Γαλλία, Γκαμπόν, τη Λιβύη, το Μεξικό, τη Σενεγάλη, τη Σρι Λάνκα, Τανζανία, τιςΗΠΑ και τη Ζιμπάμπουε. Σε ορισμένες περιοχές, κυρίως σε τμήματα της Αφρικής, τηςΚίνας, της Ινδίας και, η φυσική φθορίωση ξεπερνά τα επιτρεπτά επίπεδα. ΣτηνΚίνα υπολογίζεται ότι 200 εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν το νερό φθοριωμένοπάνω από τα συνιστώμενα επίπεδα.

Κοινότητεςέχουν διακόψει τη φθορίωση του νερού σε ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένηςτης Φινλανδίας, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας καιτης Ελβετίας. Στις 26 Αυγούστου, το 2014, το Ισραήλ σταματά επίσημα τηνπροσθήκη φθορίου στην παροχή νερού του, δηλώνοντας «Μόνο περίπου 1% του το νερόχρησιμοποιείται για πόση, ενώ 99% του νερού προορίζεται για άλλες χρήσεις(βιομηχανία, τη γεωργία, τουαλέτες κτλ). Υπάρχουν επίσης επιστημονικέςαποδείξεις ότι το φθόριο σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να οδηγήσει σε βλάβες στηνυγεία. Όταν παρέχεται φθόριο μέσω του πόσιμου νερού, δεν υπάρχει έλεγχοςσχετικά με την ποσότητα φθορίου που πράγματι καταναλώνεται, η οποία θα μπορούσενα οδηγήσει σε υπερβολική κατανάλωση. Η παροχή φθοριωμένου νερού αναγκάζειόσους δεν το επιθυμούν να καταναλώνουν επίσης, το νερό με προσθήκη φθορίου.

Ηπροσέγγιση αυτή, επομένως, δεν έγινε δεκτή στις περισσότερες χώρες τουκόσμου. Η αλλαγή αυτή συχνά υποκινούνταναπό πολιτική αντίθετη με την φθορίωση του νερού, αλλά μερικές φορές η ανάγκηγια φθορίωση του νερού συνδυάστηκε με εναλλακτικές στρατηγικές. Η χρήση τουφθορίου στις διάφορες μορφές της, αποτελεί το θεμέλιο της πρόληψης αποσύνθεσηςτου δοντιού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πολλές χώρες έχουν εισαγάγει φθοριωμένοαλάτι, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας: στην Ελβετία και τη Γερμανία, φθοριούχοάλας αντιπροσωπεύει το 65% έως 70% της εγχώριας αγοράς, ενώ στη Γαλλία τομερίδιο αγοράς έφθασε το 60 % το 1993, αλλά συρρικνώθηκε στο 14% το 2009. ΗΙσπανία, το 1986 η δεύτερη δυτικοευρωπαϊκή χώρα που εισαγάγει φθορίωση τουεπιτραπέζιου αλατιού μόνο κατά 10%, ανέφερε μερίδιο αγοράς, το 2006.

Σετρεις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η Ελλάδα, η Αυστρία και η Ολλανδία, τονομικό πλαίσιο για την παραγωγή και την εμπορία του φθοριούχου μαγειρικούαλατιού υπάρχει. Τουλάχιστον έξι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Ουγγαρία, ΤσεχικήΔημοκρατία και τη Σλοβακική Δημοκρατία, Κροατία, Σλοβενία, Ρουμανία) έχουνδείξει κάποιο ενδιαφέρον για τη φθορίωση αλατιού. Ωστόσο, σημαντική χρήση του περίπου 35%επιτεύχθηκε μόνο στην Τσεχική Δημοκρατία. Η Σλοβακική Δημοκρατία είχε τονεξοπλισμό για τη θεραπεία αλατιού από το 2005. Στις άλλες τέσσερις χώρες επιχειρείταινα εισαχθεί φθοριωμένο αλάτι,αλλά όχι επιτυχώς.

Ιστορία

Κύριο άρθρο: History of water fluoridation( Ιστορία της φθορίωσης του νερού)

Ησχέση μεταξύ του φθορίου και των δοντιών έχει μελετηθεί από τις αρχές του 19ουαιώνα. Από το 1850, οι ερευνητέςαπέδειξαν ότι το φθόριο εμφανίζεται με ποικίλες συγκεντρώσεις στα δόντια, ταοστά, και το πόσιμο νερό. Από το 1900, είχαν σκεφτεί ότι με το φθόριο θαπροστατεύονται από τη φθορά των δοντιών, και προτείνεται η συμπλήρωση τηςδίαιτας με φθόριο, και παρατηρήθηκαν στίγματα στο σμάλτο των δοντιών (τώραονομάζεται οδοντική φθορίωση) χωρίς να γνωρίζουν την αιτία.

Ηιστορία της φθορίωσης του νερού μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Η πρώτη(1901-1933) ήταν η έρευνα για τα αίτια μιας μορφής στίγματα του σμάλτου τωνδοντιών που ονομάζεται καφέ κηλίδα Κολοράντο. Η δεύτερη (1933 με 1945) εστίασεστη σχέση μεταξύ συγκεντρώσεων φθορίου, φθορίωση, και φθορά των δοντιών, καιδιαπίστωσε ότι μέτρια επίπεδα φθορίου προλαμβάνουν την τερηδόνα. Η τρίτηπερίοδος, από το 1945 και στο εξής, επικεντρώθηκε κυρίως στην προσθήκη φθορίου στιςδημόσιες παροχές νερού στις κοινότητες.

Ηίδρυση της φθορίωση του νερού στις ΗΠΑ ήταν η έρευνα του οδοντιάτρου FrederickMcKay. Αυτός επί τριάντα χρόνια ερευνά την αιτία της καφέ κηλίδας του Κολοράντο,η οποία παράγει στίγματα αλλά και κοιλότητα χωρίς δόντια. Με τη βοήθεια του G.V. Black και άλλων ερευνητών, διαπίστωσε ότι η αιτία ήταν τοφθόριο. Η πρώτη έκθεση της στατιστικής συσχέτισης του λεκέ και η έλλειψη τηςφθοράς των δοντιών έγινε από τον Βρετανόοδοντίατρο Norman Ainsworth το 1925. Το 1931, ένας χημικός της Alcoa, ο HV Τσώρτσιλ, ανησυχεί για μια πιθανή σχέση μεταξύ αλουμινίουκαι λεκέ, και ανέλυσε το νερό από διάφορες περιοχές όπου η χρώση ήταν κοινή καιδιαπίστωσε ότι το φθόριο ήταν ο κοινός παρονομαστής.

ΟΗ. Trendley Dean ορίστηκε στο 1931 για να μελετήσει βλάβη το φθόριο, αλλάαπό το 1950 κατέδειξε τις επιπτώσεις τωνμικρών ποσοτήτων στην πρόληψητης κοιλότητας.

Στηδεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ,ο Η Trendley Dean και οι συνεργάτες του στο αμερικανικό Εθνικό ΙνστιτούτοΥγείας δημοσίευσαν πολλές επιδημιολογικές μελέτες που υποδηλώνουν ότι η συγκέντρωση σε φθόριο απόπερίπου 1 mg / L συσχετίστηκε με σημαντικά λιγότερες κοιλότητες σε εύκρατακλίματα, και ότι αυξήθηκε η φθορίωση αλλά μόνο σε ένα επίπεδο που ήταν χωρίς ανησυχίαιατρικής ή αισθητικής. Άλλες μελέτες δεν βρήκαν σημαντικές παρενέργειες, ακόμηκαι σε περιοχές με επίπεδα φθορίου τόσο υψηλές όσο 8 mg / L. Για να ελεγχθεί ηυπόθεση ότι η προσθήκη φθορίου θα αποτρέψει κοιλότητες, ο Dean και οισυνάδελφοί του πραγματοποίησαν ένα ελεγχόμενο πείραμα με τη φθορίωση του νερούστο Γκραντ Ράπιντς, Μίσιγκαν, αρχής γενομένης από τις 25 Ιανουαρίου 1945. Τααποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν το 1950, έδειξαν σημαντική μείωση τωνκοιλοτήτων. Σημαντικές μειώσεις στην τερηδόνα αναφέρθηκαν επίσης από σημαντικέςπρώτες μελέτες εκτός των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Μπράντφορντ-Σάρνια-Stratford μελέτη στον Καναδά (1945-1962), η μελέτη Tiel-Culemborg στηνΟλλανδία (1953-1969), τη μελέτη Hastings στη Νέα Ζηλανδία (1954-1970), και τοΤμήμα Υγείας μελέτη στο Ηνωμένο Βασίλειο (1955-1960 ). Με σημερινέςπροδιαγραφές αυτές και άλλες πρωτοποριακές μελέτες ήταν ακατέργαστες, αλλά οιμεγάλες μειώσεις στις κοιλότητες έπεισε τους επαγγελματίες της δημόσιας υγείαςαπό τα οφέλη της φθορίωσης. [15]

Η φθορίωσηέγινε επίσημη πολιτική της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας τωνΗΠΑ από το 1951, και από το 1960 η φθορίωση του νερού έχει αρχίσει ναχρησιμοποιείται ευρέως στις ΗΠΑ, φθάνοντας περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους.Από το 2006, το 69,2% του πληθυσμού τωνΗΠΑ παραλαμβάνει φθοριωμένο νερό σεδημόσια συστήματα ύδρευσης, ανέρχεται σε 61,5% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ. 3,0% του πληθυσμού λάμβαναν φυσικάεμφανιζόμενο φθορίο σε δημόσια συστήματα ύδρευσης. Σε ορισμένες άλλες χώρες, η εικόνα ήτανπαρόμοια. Η Νέα Ζηλανδία, η οποία οδήγησε τον κόσμο στην κατά κεφαλήνκατανάλωση ζάχαρης και είχαν χειρότερη δόντια του κόσμου, άρχισε τη φθορίωση το1953, και από το 1968 η φθορίωση χρησιμοποιήθηκε κατά 65% του πληθυσμού πουεξυπηρετείται από ένα σύστημα ύδρευσης με αγωγούς.

Η Φθορίωσηεισήχθη στη Βραζιλία το 1953, διέπονταν από την ομοσπονδιακή εκκίνησης τουνόμου το 1974, και από το 2004 χρησιμοποιήθηκε από το 71% του πληθυσμού. ΣτηΔημοκρατία της Ιρλανδίας, η φθορίωση θεσμοθετήθηκε το 1960 μετά από μιασυνταγματική πρόκληση και οι δύο μεγάλες πόλεις του Δουβλίνου και Κορκξεκίνησαν το 1964. Η φθορίωση έγινε απαραίτητη για όλα τα σημαντικά δημόσιασυστήματα ύδρευσης και το 1996 έφθασε στο 66% του πληθυσμού. Σε άλλες περιοχές,η φθορίωση χρησιμοποιήθηκε και στη συνέχεια διακόπτεται: στο Κουόπιο, της Φινλανδίας,ηφθορίωση χρησιμοποιήθηκε για δεκαετίες, αλλά διακόπηκε επειδή η υπηρεσία οδοντιατρικήςσχολής παρείχε σημαντικά προγράμματα φθορίου και ο κίνδυνος κοιλότητα ήτανχαμηλός, και στη Βασιλεία της Ελβετίας, αντικαταστάθηκε με φθοριωμένο αλάτι.

Η εργασία του McKay είχε διαπιστώσει ότι η φθορίωση συνέβη πριν από ανατολή τωνδοντιών. Ο Dean και οισυνεργάτες του υπέθεσαν ότι η προστασία του φθόριου λειτουργούσε επίσης, πριν την ανατολή, και αυτή η εσφαλμένηυπόθεση έγινε δεκτή για χρόνια. Από το 2000, εντούτοις, οι τοπικές επιδράσειςτου φθορίου (τόσο σε νερό όσο και οδοντόπαστα) έχουν καλύτερα κατανοητές. Ητρέχουσα οδοντιατρική άποψη είναι ότι ένα σταθερό χαμηλό επίπεδο του φθορίουστο στόμα λειτουργεί καλύτερα για την πρόληψη της τερηδόνας.

Search