Τενοντοπάθεια
Τενοντοπάθεια είναι ένας ευρύς όρος που χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε πάθηση του τένοντα που προκαλεί πόνο, πρήξιμο,[1] και εξασθένηση των λειτουργικών δραστηριοτήτων της πληγείσας περιοχής.[2][3][4] Η τενοντοπάθεια περιλαμβάνει τόσο την τενοντίτιδα (φλεγμονή) όσο και την τεντίνωση (εκφύλιση).[1][5][6] Υπάρχουν πάνω από 600 μονάδες μυών-τενόντων στο ανθρώπινο σώμα. Θεωρητικά, τενοντοπάθεια μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε από αυτά.[3] Εμφανίζεται, ωστόσο, συχνότερα γύρω από τον ώμο (τενοντίτιδα στροφικού πετάλου, τενοντίτιδα δικεφάλου), αγκώνα (επικονδυλίτιδα αγκώνα, έσω επικονδυλίτιδα), καρπό, ισχίο, γόνατο (τενοντοπάθεια επιγονατιδικού τένοντα, τενοντίτιδα ιγνυακού μυός) ή αστράγαλο (τενοντίτιδα αχίλλειου τένοντα).[7][3][8]
| Τενοντοπάθεια | |
|---|---|
 Τενοντίτιδα - φλεγμονή των τενόντων. Αποτελεί ένα από τα βασικά είδη τενοντοπάθειας. | |
| Ειδικότητα | Πρωτοβάθμια φροντίδα |
| Συμπτώματα | Πόνος, πρήξιμο |
| Αίτια | Τραυματισμός, επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες (υπερχρήση), μόλυνση |
| Διαγνωστική μέθοδος | Φυσική εξέταση, απεικονιστικές εξετάσεις |
| Θεραπεία | Ξεκούραση, πάγος, φαρμακευτική αγωγή, χειρουργική επέμβαση, φυσικοθεραπεία |
| Πρόγνωση | Βελτίωση στο 80% στους πρώτους 6 μήνες |
| Ταξινόμηση | |
Οι βασικές αιτίες που προκαλούν τενοντοπάθεια περιλαμβάνουν τον τραυματισμό ή τις επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες (υπερχρήση). Λιγότερο κοινές αιτίες περιλαμβάνουν τη λοίμωξη, την αρθρίτιδα, την ουρική αρθρίτιδα, τη νόσο του θυρεοειδούς και τον διαβήτη. Οι ομάδες σε κίνδυνο περιλαμβάνουν άτομα που κάνουν χειρωνακτική εργασία, μουσικούς και αθλητές.[7] Οι περισσότερες τενοντοπάθειες προκύπτουν δευτερογενώς σε υπερχρήση και μπορεί να είναι οξείες, χρόνιες ή υποτροπιάζουσες.[2]
Η διάγνωση πραγματοποιείται συνήθως με βάση σε συμπτώματα, τη φυσική εξέταση και περιστασιακά την ιατρική απεικόνιση.[8] Λίγες εβδομάδες μετά τον τραυματισμό μπορεί να παραμείνει μικρή φλεγμονή, με το υποκείμενο πρόβλημα να σχετίζεται με αδύναμα ή διαταραγμένα ινίδια τενόντων.[9]
Η αντιμετώπιση μπορεί να περιλαμβάνει την ξεκούραση, τη χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, τη χρήση νάρθηκα και τη φυσικοθεραπεία. Λιγότερο συχνά μπορεί να γίνουν ενέσεις στεροειδών στο σημείο της πάθησης ή χειρουργική επέμβαση.[8] Περίπου το 80% των ασθενών αναρρώνουν πλήρως μέσα σε έξι μήνες.[10] Η τενοντοπάθεια εμφανίζεται με υψηλότερα ποσοστά στον αναπτυγμένο κόσμο, λόγω της αύξησης της συμμετοχής στον ψυχαγωγικό αθλητισμό.[2]