Τελλούριο

Το τελλούριο, η ονομασία του οποίου προέρχεται από τη λατινική λέξη tellus, που σημαίνει Γη, ανακαλύφθηκε κατά τον 18^ο αιώνα σε ένα μετάλλευμα χρυσού από τα ορυχεία της Ζλάτνας, κοντά στη σημερινή πόλη Σιμπίου, της Ρουμανίας. Αυτό το μετάλλευμα ήταν γνωστό ως Faczebajer weißes blättriges Golderz, δηλαδή λευκό φυλλώδες μετάλλευμα χρυσού από τη Faczebaja, γερμανικη ονομασία της Facebánya, δηλαδή της σημερινής Faţa Băii στην Alba County, ή antimonalischer Goldkies, δηλαδή αντιμονικός χρυσοπυρίτης, και σύμφωνα με τον Άνιον φον Ρούππρεχτ (Anton von Rupprecht) ήταν Spießglaskönig, δηλαδή περιείχε φυσικό αντιμόνιο^[8][9]. Το 1782 ο Φρανς - Γιόσεφ Μύλλερ φον Ρεϊχενστάιν (Franz-Joseph Müller von Reichenstein), που υπηρετούσε ως αυστριακός αρχιεπιθεωρητής των ορυχείων στην Τρανσυλβανία συμπέρανε ότι το εν λόγω μετάλλευμα δεν περιείχε αντιμόνιο, αλλά τριθειούχο βισμούθιο (Bi₂S₃)^[10].

Τον επόμενο χρόνο, ανέφερε ότι το παραπάνω συμπέρασμα ήταν λανθασμένο, και ότι το μετάλλευμα περιείχε κυρίως χρυσό και ένα άγνωστο μέταλλο, πολύ παρόμοιο με το αντιμόνιο. Ύστερα από επιπλέον έρευνες που κράτησαν τρία (3) χρόνια και περιλάμβαναν πάνω από 50 πειράματα, ο Μύλλερ καθόρησε το σχετικό βάρος του ορυκτού και σημείωσε μια οσμή, παρόμοια με αυτή από ραπανάκι, του λευκού καπνού που διέρχονταν πάνω από το (αναφερόμενο) μέταλλο, όταν αυτό θερμαίνονταν, το κόκκινο χρώμα που έπαιρνε το μέταλλο με την επίδραση θειικού οξέος και το μαύρο ίζημα που έδινε αυτό το διάλυμα, όταν αραιώνονταν με νερό. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να ταυτοποιήσει αυτό το «μέταλλο» και το ονόμασε aurum paradoxium και metallum problematicum, καθώς δεν έδειχνε τις ιδιότητες αντιμονίου που περίμενε^[11][12][13].

Το 1789, ο Ούγγρος επιστήμονας Παλ Κιτάιμπελ (Pál Kitaibel) επίσης ανακάλυψε το τελλούριο, ανεξάρτητα σε ένα μετάλλευμα από το Γερμανικό Πίλσεν, που θεωρούνταν ότι ήταν αργυρούχος μολυβδαινίτης, αλλά το στοιχείο αργότερα πιστώθηκε στον Μύλλερ. Το 1798, το τελλούριο ονομάστηκε από τον Μάρτιν Χάινριχ Κλάπροθ (Martin Heinrich Klaproth), ο οποίος νωρίτερα το είχε απομονώσει από ορυκτό καλαβερίτη^{[12][13][14][15]}. Κατά τη δεκαετία του 1960 βρέθηκαν θερμοηλεκτρικές εφαρμογές για το τελλούριο, με τη μορφή του τελλουριούχου βισμουθίου (Bi₂Te₃), καθώς σε κράματα με χάλυβα ελεύθερης μεταλλοτεχνίας. Τα τελευταία έγιναν η κυρίαρχη σύγχρονη εφαρμογή του στοιχείου^[16].

Το Te έχει παραπλήσιες χημικές ιδιότητες με το θείο και το σελήνιο με τα οποία ανήκει και στην ίδια ομάδα. Εμφανίζει περισσότερο μεταλλικό χαρακτήρα από το σελήνιο, γι' αυτό και το οξείδιο TeO₂ είναι λιγότερο όξινο από το SeO₂ και βέβαια από το SO₂ που εμφανίζει σαφώς όξινα χαρακτηριστικά.
Η ιονική ακτίνα του ιόντος Te^2- είναι 221 pm και του ιόντος Te⁶⁺ είναι 56 pm^[17]. Το κανονικό δυναμικό αναγωγής της αντίδρασης :

Te⁴⁺ + 4e ⇆ Te

είναι E^o = +0,568 V.

Το τελλούριο ανήκει στη 16η ομάδα (παλιότερος συμβολισμός VI_Α) του περιοδικού πίνακα και στον τομέα p, δηλαδή τα εξωτερικά του ηλεκτρόνια ανήκουν σε p-τροχιακό. Η πλήρης ηλεκτρονιακή του δομή είναι :

1s² 2s²2p⁶ 3s²3p⁶3d¹⁰ 4s²4p⁶4d¹⁰ 5s²5p_x²5p_y¹5p_z¹.

Τα στοιχεία του τομέα p παρουσιάζουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές στις φυσικοχημικές ιδιότητες, διότι είναι ο μόνος τομέας που περιέχει μέταλλα, αμέταλλα και ευγενή αέρια^[18].

Το τελλούριο εμφανίζει, με μικρή ένταση όμως, το φαινόμενο αδρανούς ζεύγους, σύμφωνα με το οποίο, όσο αυξάνεται ο ατομικός αριθμός ενός χημικού στοιχείου και κατά συνέπεια το ηλεκτρικό φορτίο του πυρήνα, αυξάνεται και η ταχύτητα των ηλεκτρονίων της στιβάδας σθένους που αυτός έλκει, πράγμα που συνεπάγεται και μεγαλύτερη σχετικιστική αύξηση της μάζας τους, και κατά συνέπεια μεγαλύτερη ελάττωση (συστολή) της απόστασής τους από τον πυρήνα^[18]. Έτσι, στην περίπτωση του Te, τα 5s² ηλεκτρόνια δε δημιουργούν τόσο έντονη σχετικιστική συστολή οπότε τα ηλεκτρόνια 5p⁴ να μην είναι τόσο προστατευμένα και έτσι ιονίζονται σχετικά εύκολα. Γι'αυτό οι ενώσεις του τελλουρίου με αριθμό οξείδωσης +4 είναι σταθερότερες από εκείνες στις οποίες έχει +6.

• Οξυγόνο
• Θείο
• Σελήνιο
• Πολώνιο
• Λιβερμόριο
• Υδροτελλούριο

• Theodore Gray : Elements Display
• Mineral Species containing Tellurium (Te)
• Library of Inorganic Structures : Te
• Pictures of Tellurium, its minerals and applications
• Pure Tellurium crystals from Heinrich Pniok Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.