Σύνταγμα του Κοσσυφοπεδίου
Το Σύνταγμα του Κοσσυφοπεδίου (αλβανικά: Kushtetuta e Kosovës, σερβικά: Устав Косовa) είναι η υπέρτατη νομοθεσία (άρθρο 16) της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου. Το άρθρο 4 του συντάγματος θεσπίζει τους κανόνες και τις χωριστές αρμοδιότητες των τριών τομέων των εξουσιών. Η μονοθάλαμη εθνοσυνέλευση της Δημοκρατίας ασκεί τη νομοθετική εξουσία, ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός, που ηγείται του υπουργικού συμβουλίου, ασκούν την εκτελεστική εξουσία, ενώ η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη και στην κορυφή της βρίσκεται το ανώτατο δικαστήριο.[1]
Το Σύνταγμα υπογράφηκε στις 7 Απριλίου 2008 στις 13:00 τοπική ώρα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Πρίστινα.[2] Επικυρώθηκε στις 9 Απριλίου και τέθηκε σε ισχύ στις 15 Ιουνίου 2008. Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου μπορεί να αναθεωρηθεί μέσα από τη διαδικασία που προβλέπει το άρθρο 144.[3][4]
Τα άρθρα 7 και 8 διασφαλίζουν τις αξίες και τις ελευθερίες από το κράτος δικαίου, την ισότητα των φύλων και την κοινωνική δικαιοσύνη και ουδετερότητα ως προς τις θρησκείες. Το σύνταγμα καθοδηγεί το νόμο και τον πολιτικό πολιτισμό του Κοσσυφοπεδίου. Οι συγγραφείς του επηρεάστηκαν κυρίως από δύο έγγραφα, το σχέδιο Αχτισάαρι και το ψήφισμα 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αποτελούσε το βασικό καταστατικό χάρτη για ένα χρονικό διάστημα που ξεκίνησε στις 10 Ιουνίου 1999. Η τελική αρχή για την ερμηνεία του συντάγματος της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο του Κοσσυφοπεδίου.[5][6][7][8][9][10][11]
Νομοθετική εξουσία
Στο Κόσοβο η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας. Ως εκ τούτου το Κοινοβούλιο είναι ο ανώτατος αντιπρόσωπος και νομοθετικός θεσμός στη Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου που εκλέγεται άμεσα από τον λαό. Η συνέλευση αποτελείται από 120 βουλευτές που εκλέγονται με μυστική ψηφοφορία. Ωστόσο δεν εκλέγονται όλοι οι βουλευτές με την ελεύθερη ψήφο του λαού, καθώς κάποιοι διορίζονται από τις μειονοτικές αρχές. Το κοινοβούλιο εκδίδει νόμους και ψηφίσματα στους τομείς ευθύνης του, εκλέγει τον Πρόεδρο του κοινοβουλίου, εγκρίνει τον υποψήφιο για την πρωθυπουργία και το υπουργικό συμβούλιο, επικυρώνει προτεινόμενες διεθνείς συμφωνίες, αποφασίζει σχετικά με τις προτάσεις ψήφων εμπιστοσύνης κατά της κυβέρνησης, εγκρίνει τον εσωτερικό κανονισμό της συνέλευσης και των κοινοβουλευτικών επιτροπών κλπ.[12][13][14][15]