Συμμετοχή της Γερμανίας στη Eurovision
Η Γερμανία συμμετείχε επίσημα σε κάθε Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision από την αρχή του διαγωνισμού το 1956, εκτός από το 1996, όταν η συμμετοχή της δεν προκρίθηκε από τον ηχητικό προκριματικό γύρο και κατά συνέπεια δεν εμφανίστηκε στον τελικό μετάδοσης και δεν υπολογίζεται ως μία από τις 67 εμφανίσεις της Γερμανίας. Καμία άλλη χώρα δεν εκπροσωπήθηκε τόσο συχνά. Η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και την Ιταλία, είναι μια από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες που προκρίνονται αυτόματα στον τελικό, λόγω του ότι είναι οι μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Ο τελικός μεταδίδεται στη Γερμανία από το εμβληματικό κανάλι του ARD, το Das Erste.
| Γερμανία | |
|---|---|
 | |
| Τηλεοπτ. φορέας | NDR (1996–) (ARD) Πρώην φορείς Μέλη της κοινοπραξίας ARD 1956–1978: HR 1979–1991: BR 1992–1995: MDR |
| Εθνικοί τρόποι επιλογής | Εθνικός τελικός 1956–1958 1960–1965 1969–1973 1975–1976 1978–1992 1996–2008 2010 2011 (τραγούδι) 2012–2019 2022–2023 Εσωτερική επιλογή 1959 1966–1968 1974 1977 1993–1995 2009 2011 (καλλιτέχνης) 2020–2021 |
| Γενική συμμετοχή | |
| Συμμετοχές | 67 |
| Διοργανώσεις | 1957, 1983, 2011 |
| Πρώτη συμμετοχή | 1956 |
| Καλύτερη θέση | 1η: 1982, 2010 |
| Χειρότερη θέση | Τελευταία: 1964, 1965, 1974, 1995, 2005, 2015, 2016, 2022, 2023 |
| Μηδέν βαθμοί | 1964, 1965, 2015 |
| Επιπλέον σύνδεσμοι | |
| Σελίδατου NDR | |
| Η σελίδα της Γερμανίας στο Eurovision.tv | |
Η Γερμανία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό στην 27η προσπάθεια το 1982 στο Χαρογκέιτ, όταν η Νικόλ κέρδισε με το "Ein bißchen Frieden". Η δεύτερη γερμανική νίκη ήρθε 28 χρόνια αργότερα στον διαγωνισμό του 2010 στο Όσλο, όταν η Λένα κέρδισε με το "Satellite". Η Κάτια Έπσταϊν, η οποία τερμάτισε τρίτη το 1970 και το 1971, στη συνέχεια δεύτερη το 1980, είναι η μόνη ερμηνεύτρια που μπήκε στην πρώτη τριάδα σε τρεις περιπτώσεις. Η Γερμανία έχει συνολικά 11 τερματισμούς στην πρώτη τριάδα, τερματίζοντας επίσης δεύτερη με τη Λένα Βαλάιτις (1981) και δύο φορές με το συγκρότημα Wind (1985 και 1987) και τερμάτισε τρίτη με τους Μαίρη Ρόος (1972), Mekado (1994) και Sürpriz (1999). Η Γερμανία τερμάτισε τελευταία εννέα φορές, λαμβάνοντας μηδέν βαθμούς το 1964, το 1965 και το 2015.
Αν και δεν είχε φτάσει στην πρώτη δεκάδα σε 13 από τους τελευταίους 18 διαγωνισμούς (2005–22), ο Μίχαελ Σούλτε πέτυχε το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα της Γερμανίας του 21ου αιώνα, τερματίζοντας τέταρτος στο διαγωνισμό του 2018. Αν και οι Γερμανοί διαγωνιζόμενοι είχαν διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας, το ενδιαφέρον του κοινού παραμένει υψηλό και ο διαγωνισμός είναι ένα από τα γεγονότα με τις περισσότερες προβολές κάθε χρόνο.
Οργάνωση
Ο εκπρόσωπος της Γερμανίας στο διαγωνισμό επιλέγεται συνήθως μέσω μιας διαδικασίας εθνικής επιλογής, που μεταδίδεται στο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι Das Erste και διοργανώνεται από έναν από τους εννέα περιφερειακούς δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς του ARD: από το 1956 έως το 1978 το Hessischer Rundfunk (HR), από το 1979 έως το 1991 το Bayerischer Rundfunk (BR), από το 1992 έως το 1995 το Mitteldeutscher Rundfunk (MDR) και από το 1996 το Norddeutscher Rundfunk (NDR). Μεταξύ 2010 και 2012 ο ιδιωτικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ProSieben συνεργάστηκε με το NDR.
Η ραδιοφωνική κάλυψη παρείχετο, αν και όχι κάθε χρόνο, από το Deutschlandfunk (DLF) και το Bayern 2 μεταξύ 1970 και 1979, από το hr3 μεταξύ 1980-1985, 1991-1994, καθώς και το 2007 και 2011 (και οι δύο σταθμοί το 1983), το NDR Radio2 μεταξύ 1986-1990, 1995-2006 και 2008-2013 και το WDR1LIVE το 2011.
Από το 2010 η παραγωγός εταιρεία Brainpool, η οποία έχει επίσης τη συμπαραγωγή του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2011 στο Ντίσελντορφ και του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2012 στο Μπακού, συνεργάστηκε με το NDR για τη διεξαγωγή των γερμανικών τελικών.
Η Γερμανία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής της συμμετοχής στο διαγωνισμό, είτε μέσω εθνικού τελικού, είτε με εσωτερική επιλογή (περιστασιακά ένας συνδυασμός και των δύο μορφών).
Ιστορία
Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συμμετείχε στον διαγωνισμό από την ίδρυσή του το 1956. Η Γερμανία συμμετείχε στην πρώτη έκδοση το 1956, αλλά η θέση της στον διαγωνισμό δεν καταγράφηκε καθώς ανακοινώθηκε μόνο ο νικητής, η Ελβετία.[1] Πριν από την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η χώρα παρουσιαζόταν περιστασιακά ως "Δυτική Γερμανία". Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία) δεν συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, και αντ' αυτού έλαβε μέρος στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Intervision.
Με μία νίκη (1982) και τέσσερα αποτελέσματα στη δεύτερη θέση (1980, 1981, 1985 και 1987), η Γερμανία είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη χώρα στον διαγωνισμό τη δεκαετία του 1980, πίσω από την Ιρλανδία, η οποία είχε δύο νίκες τη δεκαετία.
Απουσία του 1996
Το ARD είχε επιλέξει έναν καλλιτέχνη και ένα τραγούδι για να εκπροσωπήσει τη χώρα στο 1996, που θα διεξαγόταν στο Όσλο της Νορβηγίας. Λόγω της αύξησης των χωρών που επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στην Eurovision, διαπιστώθηκε αδυναμία να μετάσχουν όλες σε έναν ενιαίο τελικό και εισήχθη ο θεσμός των προκριματικών, ώστε οι συμμετοχές του τελικού να περιοριστούν σε 23 (από τις 30 χώρες που συμμετείχαν). Η Νορβηγία ως οικοδέσποινα χώρα προκρίθηκε αυτόματα κι έτσι τα υπόλοιπα 29 τραγούδια συμμετείχαν σε έναν ηχητικό, μη τηλεοπτικό προκριματικό γύρο, με τα κορυφαία 22 τραγούδια να προκρίνονται για το Όσλο. Η γερμανική συμμετοχή με το τραγούδι "Planet of Blue" του Λέον αποδείχτηκε ατυχής, καθώς απέτυχε να κερδίσει αρκετούς πόντους για να φτάσει στον τελικό, τερματίζοντας στην 24η θέση. Το ARD και η EBU δεν ήταν ικανοποιημένοι από αυτό, καθώς η Γερμανία ήταν ο μεγαλύτερος οικονομικός συντελεστής τότε. Το 1996 ήταν η μόνη χρονιά, που η Γερμανία απουσίασε από το διαγωνισμό.
Δεκαετία 2000
Στη δεκαετία του 2000 η Γερμανία ξεχώρισε με την υιοθέτηση μουσικών στυλ, που δεν είναι συνήθη στην Eurovision, όπως η κάντρι και western μουσική (Texas Lightning - "No No Never" το 2006) και σουίνγκ (Roger Cicero - "Frauen regier'n die Welt" το 2007 και ο Alex Swings Oscar Sings - "Miss Kiss Kiss Bang" το 2009). Η Γερμανία ισοβάθμησε στην τελευταία θέση στο διαγωνισμό του 2008, αλλά κέρδισε την 23η θέση από τους 25 όταν δημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα. Το 2009 το ARD πραγματοποίησε εσωτερική επιλογή για πρώτη φορά από το 1995 λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος προβολής των γερμανικών εθνικών τελικών.[2] Ο Άλεξ Κρίστενσεν και ο Όσκαρ Λόια επιλέχθηκαν για να εκπροσωπήσουν τη Γερμανία στο διαγωνισμό του 2009, όπου εμφανίστηκαν στη σκηνή με τη διάσημη burlesque καλλιτέχνη Ντίτα φον Τέεζε. Ωστόσο κατάφεραν να λάβουν μόνο 35 πόντους, τερματίζοντας 20οι από τις 25 χώρες.
Δεκαετία 2010
Το 2010 το ARD προσκάλεσε τον πρώην συμμετέχοντα και συνθέτη Στέφαν Ράαμπ και το ιδιωτικό δίκτυο ProSieben να συνεργαστούν για να βρουν μια ελπιδοφόρα συμμετοχή για τη χώρα. Έχει ειπωθεί ότι ο Ράαμπ προσεγγίστηκε λόγω των καλών του επιδόσεων στο διαγωνισμό, τερματίζοντας 5ος το 2000 καθώς και γράφοντας συμμετοχές το 1998 και το 2004, οι οποίες τερμάτισαν στην 7η και 8η θέση αντίστοιχα. Ο Ράαμπ συμφώνησε και διεξήγαγε μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάστηκε "Unser Star für Oslo" (Το αστέρι μας για το Όσλο) που μεταδόθηκε στο ARD και στο ProSieben. Η νικήτρια ήταν η Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Satellite", η οποία κέρδισε και τον διαγωνισμό. Δύο ακόμα συνεργασίες με το ProSieben έδωσαν τον δεύτερο και τον τρίτο συνεχόμενο τερματισμό στην πρώτη δεκάδα, το 2011 (Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Taken by a Stranger") και το 2012 (Ρόμαν Λομπ με το "Standing Still").
Το σερί των κατατάξεων στην κορυφαία δεκάδα διακόπηκε στο διαγωνισμό του 2013, όταν το τραγούδι "Glorious" της Cascada τερμάτισε 21ο με 18 πόντους, με τις χαμηλές κατατάξεις να συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια, αφού η ομάδα Elaiza το 2014, η Άν Σοφί το 2015, η Τζέιμι-Λί και η Λεβίνα τελείωσαν στις θέσεις 18, 27 (τελευταία), 26 (τελευταία) και 25 (προτελευταία) αντίστοιχα. Η Άν Σοφί έγινε η τρίτη συμμετοχή της χώρας που τερμάτισε με μηδέν βαθμούς, μετά τη Νόρα Νόβα το 1964 και την Ούλα Βίζνερ το 1965 και πρώτη από την εισαγωγή του σημερινού συστήματος βαθμολόγησης το 1975. Το αρνητικό σερί διακόπηκε μόλις το 2018 με την τέταρτη θέση του Μίχαελ Σούλτε με το τραγούδι "You Let Me Walk Alone".
Η τύχη της Γερμανίας άλλαξε το 2018, όταν ο Μίχαελ Σούλτε την επανέφερε στην πρώτη 5άδα για πρώτη φορά από το 2010 με το "You Let Me Walk Alone", τερματίζοντας στην τέταρτη θέση. Αυτή είναι η πρώτη φορά από το 2012 που περισσότερες από μία χώρες από τις "Μεγάλες Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη δεκάδα (με την Ιταλία να τερματίζει πέμπτη) και η δεύτερη φορά (μετά το 2002) που δύο χώρες των "Μεγάλων Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη πεντάδα από τη θέσπιση του κανόνα. Το επόμενο έτος, το ντουέτο Sisters με το τραγούδι "Sister" δεν μπόρεσε να επαναλάβει την ίδια επιτυχία, καθώς δεν έλαβε πόντους από την τηλεψηφοφορία, τερματίζοντας στην 25η θέση της γενικής κατάταξης με 24 βαθμούς.
Δεκαετία 2020
Δύο ακόμη αποτελέσματα στην τελευταία πεντάδα κατέγραψε η Γερμανία στην αρχή της δεκαετίας, αυτό των Γιέντρικ Ζίγκβαρτ το 2021 (επίσης δεν έλαβε βαθμούς από την τηλεψηφοφορία) και Μάλικ Χάρις το 2022 (δεν έλαβε βαθμούς από την κριτική επιτροπή).
Η Γερμανία και οι "Big Five" ("Μεγάλες Πέντε")
Από το 1999, η Γερμανία, μαζί με μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό της Eurovision ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά τους σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[3] Αυτές οι χώρες κέρδισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην EBU και στη συνέχεια έγιναν γνωστές ως οι "Μεγάλες Τέσσερις". Το 2008, αναφέρθηκε ότι οι "Μεγάλοι Τέσσερις" θα μπορούσαν να χάσουν την ιδιότητά τους και να αναγκαστούν να αγωνιστούν στους ημιτελικούς,[4] ωστόσο, αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ και ο κανόνας παρέμεινε σε ισχύ.[5] Όταν η Ιταλία επέστρεψε στον διαγωνισμό το 2011, της δόθηκε το ίδιο άθικτο καθεστώς, αναβαθμίζοντας έτσι τις χώρες σε "Μεγάλες Πέντε".[6][7]
Η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα των "Μεγάλων Πέντε" που κέρδισε το διαγωνισμό μετά την εισαγωγή του κανόνα, χάρη στην Λένα το 2010. Όσον αφορά την επιτυχία, αυτή τη στιγμή είναι δεύτερη πίσω από την Ιταλία, η οποία κέρδισε το 2021 με τους Måneskin και τερμάτισε δεύτερη το 2011 με τον Ραφαέλ Γκουαλάτσι και ξανά το 2019 με τον Μαχμούντ. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη την απουσία της Ιταλίας από τον διαγωνισμό για τα πρώτα έντεκα χρόνια ύπαρξης του κανόνα, η Γερμανία παραμένει η μόνη χώρα που έχει κερδίσει από τους αρχικούς "Μεγάλους Τέσσερις".
Συμμετοχές
1 | Νικητής |
2 | Δεύτερη θέση |
3 | Τρίτη θέση |
| Τελευταία θέση | |
X | Αποχώρηση |
| Χρονιά | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα | Τελικός | Βαθμοί | Ημιτελικός | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1956 | Βάλτερ Αντρέας Σβαρτς[8] | "Im Wartesaal zum großen Glück" | Γερμανικά | 2 | —[α] | Όχι ημιτελικοί | |
| Φρέντι Κουίν[9] | "So geht das jede Nacht" | Γερμανικά | 2 | ||||
| 1957 | Μάργκοτ Χίλσερ[10] | "Telefon, Telefon" | Γερμανικά[β] | 4 | 8 | ||
| 1958 | Μάργκοτ Χίλσερ | "Für zwei Groschen Musik" | Γερμανικά | 7 | 5 | ||
| 1959 | Άλις και Έλεν Κέσλερ[11] | "Heute Abend wollen wir tanzen geh'n" | Γερμανικά | 8 | 5 | ||
| 1960 | Βιν Χόοπ[12] | "Bonne nuit ma chérie" | Γερμανικά | 4 | 11 | ||
| 1961 | Λάλε Άντερσεν | "Einmal sehen wir uns wieder" | Γερμανικά | 13 | 3 | ||
| 1962 | Κόνι Φρόμπες[13] | "Zwei kleine Italiener" | Γερμανικά | 6 | 9 | ||
| 1963 | Χάιντι Μπριλ[14] | "Marcel" | Γερμανικά | 6 | 9 | ||
| 1964 | Νόρα Νόβα[15] | "Man gewöhnt sich so schnell an das Schöne" | Γερμανικά | 13 | 0 | ||
| 1965 | Ούλα Βίζνερ[16] | "Paradies, wo bist du?" | Γερμανικά | 15 | 0 | ||
| 1966 | Μάργκοτ Έσκενς[17] | "Die Zeiger der Uhr" | Γερμανικά | 10 | 7 | ||
| 1967 | Ίνγκε Μπρικ[18] | "Anouschka" | Γερμανικά | 8 | 7 | ||
| 1968 | Βένκε Μίρε[19] | "Ein Hoch der Liebe" | Γερμανικά[γ] | 6 | 11 | ||
| 1969 | Σιβ Μάλμκβιστ[20] | "Primaballerina" | Γερμανικά | 9 | 8 | ||
| 1970 | Κάτια Έπσταϊν[21] | "Wunder gibt es immer wieder" | Γερμανικά | 3 | 12 | ||
| 1971 | Κάτια Έπσταϊν | "Diese Welt" | Γερμανικά | 3 | 100 | ||
| 1972 | Μαίρη Ρόος[22] | "Nur die Liebe läßt uns leben" | Γερμανικά | 3 | 107 | ||
| 1973 | Γκίτε[23] | "Junger Tag" | Γερμανικά | 8 | 85 | ||
| 1974 | Σίντι & Μπερτ[24] | "Die Sommermelodie" | Γερμανικά | 14 | 3 | ||
| 1975 | Τζόι Φλέμινγκ[25] | "Ein Lied kann eine Brücke sein" | Γερμανικά, Αγγλικά | 17 | 15 | ||
| 1976 | Les Humphries Singers[26] | "Sing Sang Song" | Γερμανικά | 15 | 12 | ||
| 1977 | Silver Convention[27] | "Telegram" | Αγγλικά | 8 | 55 | ||
| 1978 | Αϊρίν Σιρ[28] | "Feuer" | Γερμανικά | 6 | 84 | ||
| 1979 | Dschinghis Khan[29] | "Dschinghis Khan" | Γερμανικά | 4 | 86 | ||
| 1980 | Κάτια Έπσταϊν | "Theater" | Γερμανικά | 2 | 128 | ||
| 1981 | Λένα Βαλάιτις[30] | "Johnny Blue" | Γερμανικά | 2 | 132 | ||
| 1982 | Νικόλ | "Ein bißchen Frieden" | Γερμανικά[δ] | 1 | 161 | ||
| 1983 | Χόφμαν & Χόφμαν[31] | "Rücksicht" | Γερμανικά | 5 | 94 | ||
| 1984 | Μαίρη Ρόος | "Aufrecht geh'n" | Γερμανικά | 13 | 34 | ||
| 1985 | Wind[32] | "Für alle" | Γερμανικά | 2 | 105 | ||
| 1986 | Ίνγκριτ Πέτερς[33] | "Über die Brücke geh'n" | Γερμανικά | 8 | 62 | ||
| 1987 | Wind | "Laß die Sonne in dein Herz" | Γερμανικά | 2 | 141 | ||
| 1988 | Μάικε & Κρις Γκέρτνερ[34] | "Lied für einen Freund" | Γερμανικά | 14 | 48 | ||
| 1989 | Νίνο ντε Άντζελο[35] | "Flieger" | Γερμανικά | 14 | 46 | ||
| 1990[ε] | Κρις Κέμπερς[36] & Ντάνιελ Κόβατς[37] | "Frei zu leben" | Γερμανικά | 9 | 60 | ||
| 1991 | Atlantis 2000[38] | "Dieser Traum darf niemals sterben" | Γερμανικά | 18 | 10 | ||
| 1992 | Wind | "Träume sind für alle da" | Γερμανικά | 16 | 27 | ||
| 1993 | Münchener Freiheit[39] | "Viel zu weit" | Γερμανικά | 18 | 18 | Kvalifikacija za Millstreet | |
| 1994 | Mekado[40] | "Wir geben 'ne Party" | Γερμανικά | 3 | 128 | Όχι ημιτελικοί | |
| 1995 | Stone & Stone[41] | "Verliebt in Dich" | Γερμανικά | 23 | 1 | ||
| 1996 | Λέον | "Planet of Blue" | Γερμανικά | Δεν προκρίθηκε[ζ] | 24 | 24 | |
| 1997 | Μπιάνκα Σόμπουργκ[42] | "Zeit" | Γερμανικά | 18 | 22 | Όχι ημιτελικοί | |
| 1998 | Γκίλντο Χορν[43] | "Guildo hat euch lieb!" | Γερμανικά | 7 | 86[η] | ||
| 1999 | Sürpriz[44] | "Reise nach Jerusalem – Kudüs'e Seyahat" | Γερμανικά, Τουρκικά, Αγγλικά, Εβραϊκά | 3 | 140 | ||
| 2000 | Στέφαν Ράαμπ | "Wadde hadde dudde da?" | Γερμανικά, Αγγλικά | 5 | 96 | ||
| 2001 | Μισέλ[45] | "Wer Liebe lebt" | Γερμανικά, Αγγλικά | 8 | 66 | ||
| 2002 | Κορίνα Μέι[46] | "I Can't Live Without Music" | Αγγλικά | 21 | 17 | ||
| 2003 | Λου[47] | "Let's Get Happy" | Αγγλικά | 11 | 53 | ||
| 2004 | Μαξ | "Can't Wait Until Tonight" | Αγγλικά, Τουρκικά | 8 | 93 | Μέλος των "Big 4" | |
| 2005 | Γκράσια[48] | "Run & Hide" | Αγγλικά | 24 | 4 | ||
| 2006 | Texas Lightning[49] | "No No Never" | Αγγλικά | 14 | 36 | ||
| 2007 | Ρότζερ Τσίτσερο[50] | "Frauen regier'n die Welt" | Γερμανικά, Αγγλικά | 19 | 49 | ||
| 2008 | No Angels[51] | "Disappear" | Αγγλικά | 23 | 14 | ||
| 2009 | Alex Swings[52] Oscar Sings![53] | "Miss Kiss Kiss Bang" | Αγγλικά | 20 | 35 | ||
| 2010 | Λένα | "Satellite" | Αγγλικά | 1 | 246 | ||
| 2011 | Λένα | "Taken by a Stranger" | Αγγλικά | 10 | 107 | Μέλος των "Big 5" | |
| 2012 | Ρόμαν Λομπ | "Standing Still" | Αγγλικά | 8 | 110 | ||
| 2013 | Cascada | "Glorious" | Αγγλικά | 21 | 18 | ||
| 2014 | Elaiza | "Is It Right?" | Αγγλικά | 18 | 39 | ||
| 2015 | Άνν Σοφί | "Black Smoke" | Αγγλικά | 27[θ] | 0 | ||
| 2016 | Τζέιμι-Λι Κρίβιτς | "Ghost" | Αγγλικά | 26 | 11 | ||
| 2017 | Λεβίνα | "Perfect Life" | Αγγλικά | 25 | 6 | ||
| 2018 | Μίχαελ Σούλτε | "You Let Me Walk Alone" | Αγγλικά | 4 | 340 | ||
| 2019 | S!sters | "Sister" | Αγγλικά | 25 | 24 | ||
| 2020 | Μπεν Ντόλιτς | "Violent Thing" | Αγγλικά | Ακυρώθηκε[ι] X | |||
| 2021 | Γιέντρικ Ζίγκβαρτ | "I Don't Feel Hate" | Αγγλικά[κ] | 25 | 3 | ||
| 2022 | Μάλικ Χάρις | "Rockstars" | Αγγλικά | 25 | 6 | ||
| 2023 | Lord of the Lost | "Blood & Glitter" | Αγγλικά | 26 | 18 | ||
| 2024 | Ισαάκ | "Always on the Run" | Αγγλικά | 12 | 117 | ||
Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision
| Χρονιά | Καλλιτέχνης | Τίτλος | Γλώσσα | 2ος γύρος | Βαθμοί | 1ος γύρος | Βαθμοί | Θέση (το 1982) | Βαθμοί (το 1982) |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1982 | Νικόλ | "Ein bißchen Frieden" | Γερμανικά | Δεν προκρίθηκε | 7 | 106 | 1 | 161 | |
Ιστορικό ψηφοφορίας
Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γερμανίας έχει ως εξής:
| Βαθμοί που έδωσε σε τελικούς και ημιτελικούς | ||
|---|---|---|
| Θέση | Χώρα | Βαθμοί |
| 1 |  Σουηδία | 310 |
| 2 |  Νορβηγία | 220 |
| 3 |  Τουρκία | 208 |
| 4 |  Ολλανδία | 206 |
| 5 |  Ηνωμένο Βασίλειο | 205 |
| Βαθμοί που έλαβε | ||
|---|---|---|
| Θέση | Χώρα | Βαθμοί |
| 1 |  Ισπανία | 237 |
| 2 |  Δανία | 193 |
 Ελβετία | ||
| 3 |  Πορτογαλία | 185 |
| 4 | Ηνωμένο Βασίλειο | 171 |
| 5 |  Βέλγιο | 169 |
Διοργανώσεις
,_Judith_Rakers_(2009)_and_Stefan_Raab_(2010).jpg)
| Χρονιά | Πόλη | Τοποθεσία | Παρουσιστές |
|---|---|---|---|
| 1957 |  Φρανκφούρτη, Έσση | Großer Sendesaal des hessischen Rundfunks | Αναΐντ Ιπλικιάν |
| 1983 | .svg){kind=small} Μόναχο, Βαυαρία | Rudi-Sedlmayer-Halle | Μαρλέν Σαρέλ |
| 2011 |  Ντίσελντορφ, Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία | Esprit Arena | Άνκε Ενγκέλκε, Γιούντιτ Ράκερς και Στέφαν Ράαμπ |
Βραβεία
Βραβείο Barbara Dex
| Χρονιά | Ερμηνευτής | Πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|
| 1998 | Guildo Horn |  Μπέρμινγχαμ |
Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Γερμανία
Στους τελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Στους ημιτελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Σχετική συμμετοχή
Αρχηγοί αποστολών
| Χρονιά | Αρχηγός αποστολής | Ref. |
|---|---|---|
| 1996–2005 | Γιούργκεν Μέιερ-Μπίιρ | |
| 2007–2008 | Μάνφρεντ Βιτ | |
| 2015 | Τόρστεν Αμαρέλ | |
| 2016–2017 | Καρόλα Κόνζε | |
| 2018–2019 | Κριστόφ Πελλάντερ | |
| 2020–σήμερα | Αλεξάνδρα Βόλφσλαστ |
Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών
Κατά καιρούς ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε στο ARD από διάφορους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς παρουσιαστές, όπως οι Άντο Σλιρ, Τόμας Γκότσαλκ, Γιαν Χόφερ, Βολφ Μίτλερ, Φριτς Έγκνερ και Βέρνερ Φάιγκελ. Ωστόσο, ο Πέτερ Ούρμπαν παρείχε το σχολιασμό για την ARD TV κάθε χρόνο από το 1997, ωστόσο λόγω των προβλημάτων υγείας του το 2009 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αυτή τη θέση και έτσι, ο Τιμ Φρίλινγκ ήταν ο σχολιαστής στη Μόσχα. Ο Ούρμπαν επέστρεψε στο σχολιασμό για τη Γερμανία το 2010.[62] Το 2020, ο Michael Schulte ήταν έτοιμος να σχολιάσει τον διαγωνισμό μαζί με τον Ούρμπαν. Και οι δύο σχολίασαν την αντικατάσταση Eurovision: Europe Shine A Light, καθώς και την εκπομπή "Eurovision Song Contest 2020 - Das deutsche Finale" από το Elbphilharmonie στο Αμβούργο.[63]
| Χρονιά/ές | Σχολιαστής | Εκπρόσωπος βαθμολογίας | Ref. |
|---|---|---|---|
| 1956 | Βολφ Μίτλερ | Χωρίς εκπρόσωπο | |
| 1957 | Γιοάχιμ Φούξμπεργκερ | ||
| 1958 | Κλάουντια Ντόρεν | ||
| 1959 | Έλενα Γκέρχαρτ | Βάλτερ Αντρέας Σβαρτς | |
| 1960 | Βολφ Μίτλερ | ||
| 1961 | Χάιντς Σενκ | ||
| 1962 | Ρουτ Κάπελσμπεργκερ | Κλάους Χάφενσταϊν | |
| 1963 | Χανς-Γιοάχιμ Φρίντριχς | Βέρνερ Φάιγκελ | |
| 1964 | Χέρμαν Ρόκμαν | Λία Βερ | |
| 1965 | |||
| 1966 | Χανς-Γιοάχιμ Ράουσενμπαχ | Βέρνερ Φάιγκελ | |
| 1967 | Κάριν Τίτσε-Λούντβιχ | ||
| 1968 | Χανς-Ότο Γκρίνεφελτ | ||
| 1969 | |||
| 1970 | Μαρί-Λουίζε Στάινμπαουερ | ||
| 1971 | Χανς Φέρες | Χωρίς εκπρόσωπο | |
| 1972 | |||
| 1973 | |||
| 1974 | Βέρνερ Φάιγκελ | Άγνωστο | |
| 1975 | |||
| 1976 | Μαξ Σάουτσερ | ||
| 1977 | |||
| 1978 | Ούτε Φερχόλεν | ||
| 1979 | Άντο Σλιρ και Γκάμπι Σνέλε | Λότι Όνεσοργκε | |
| 1980 | Άντο Σλιρ | Γκάμπι Σνέλε | |
| 1981 | |||
| 1982 | |||
| 1983 | Κάρολιν Ράιμπερ | ||
| 1984 | Κέρστιν Σβάιγκχεφερ (Schweighöfer) | ||
| 1985 | Κρίστοφ Ντόιμλινγκ | ||
| 1986 | |||
| 1987 | Κρίστοφ Ντόιμλινγκ και Λότι Όνεζοργκε | Κέρστιν Σβάιγκχεφερ | |
| 1988 | Νικόλ και Κλάους Έριχ Μπέτσκες | Λότι Όνεζοργκε | |
| 1989 | Τόμας Γκότσαλκ | Κέρστιν Σβάιγκχεφερ | |
| 1990 | Φριτς Έγκνερ | ||
| 1991 | Μαξ Σάουτσερ | Κρίστιαν Έκχαρντ | |
| 1992 | Γιαν Χόφερ | Κάρμεν Νέμπελ | |
| 1993 | |||
| 1994 | |||
| 1995 | Χόρστ Σένκερ | ||
| 1996 | Ουλφ Άνσοργκε | Δε συμμετείχε | |
| 1997 | Πέτερ Ούρμπαν | Κριστίνα Μεντς | |
| 1998 | Νένα | ||
| 1999 | Ρενάν Ντεμιρκάν | ||
| 2000 | Άξελ Μπούλτχαουπτ (Bulthaupt) | ||
| 2001 | |||
| 2002 | |||
| 2003 | |||
| 2004 | Τόμας Άντερς | ||
| 2005 | Τόμας Χέρμανς | ||
| 2006 | |||
| 2007 | |||
| 2008 | |||
| 2009 | Τιμ Φρίλινγκ | Τόμας Άντερς | |
| 2010 | Πέτερ Ούρμπαν | Χάπε Κέρκελινγκ | |
| 2011 | Ίνα Μίλερ | ||
| 2012 | Άνκε Ένγκελκε | ||
| 2013 | Λένα Μάιερ-Λάντρουτ | ||
| 2014 | Χελένε Φίσερ | ||
| 2015 | Μπάρμπαρα Σένεμπεργκερ (Schöneberger) | ||
| 2016 | |||
| 2017 | |||
| 2018 | |||
| 2019 | |||
| Πέτερ Ούρμπαν, Μίχαελ Σούλτε | Δεν ανακοινώθηκε πριν την ακύρωση | [64][65] | |
| 2021 | Πέτερ Ούρμπαν | Μπάρμπαρα Σένεμπεργκερ | [66][67] |
| 2022 | [68][69][70][71][72] |
Διευθυντές ορχηστρών
| Χρονιά | Μαέστρος[λ] | Μουσική διεύθυνση | Σημ. | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 1956 |  Φερνάντο Πάγκι | N/A | [μ] | [73] |
| 1957 | Γουίλι Μπέρκινγκ | Γουίλι Μπέρκινγκ | [ν] | |
| 1958 | Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν | N/A | [μ] | |
| 1959 |  Φρανκ Πουρσέλ | |||
| 1960 | Φραντς Γιόζεφ Μπρόιερ | |||
| 1961 | Φρανκ Πουρσέλ | [μ] | ||
| 1962 | Ρολφ Χανς Μίλερ | |||
| 1963 | Γουίλι Μπέρκινγκ | |||
| 1964 | ||||
| 1965 | Άλφρεντ Χάουζε | |||
| 1966 | Γουίλι Μπέρκινγκ | |||
| 1967 | Χανς Μπλουμ | |||
| 1968 | Χορστ Γιανκόφσκι | |||
| 1969 | Χανς Μπλουμ | |||
| 1970 | Κρίστιαν Μπρουν | [74] | ||
| 1971 | Ντίτερ Τσίμερμαν | |||
| 1972 | Πάουλ Κουν | |||
| 1973 | Γκούντερ Έρικ Τένερ | |||
| 1974 | Βέρνερ Σαρφενμπέργκερ | |||
| 1975 | Ράινερ Πιτς | |||
| 1976 | Λες Χάμφρις | |||
| 1977 | Ρόνι Χέζλχερστ | [μ] | ||
| 1978 | Ζαν Φρανκφούρτερ | |||
| 1979 |  Νόρμπερτ Ντάουμ | |||
| 1980 | Βόλφγκανγκ Ρέντελμπεργκερ | [75] | ||
| 1981 | ||||
| 1982 | Νόρμπερτ Ντάουμ | |||
| 1983 | Ντίτερ Ράιτ | Ντίτερ Ράιτ | ||
| 1984 |  Πιέρ Καό | N/A | [μ] | |
| 1985 | Ράινερ Πιτς | |||
| 1986 | Χανς Μπλουμ | |||
| 1987 | Λάσλο Μπένκερ | |||
| 1988 |  Μάικλ Θάτσερ | |||
| 1989 | Όχι μαέστρος | |||
| 1990 | Ράινερ Πιτς | |||
| 1991 | Χέρμαν Βάιντορφ | |||
| 1992 | Νόρμπερτ Ντάουμ | |||
| 1993 | ||||
| 1994 | ||||
| 1995 | Χέρμαν Βάιντορφ | |||
| 1997 | Όχι μαέστρος | |||
| 1998 | Στέφαν Ράαμπ | [ξ] |
Άλμπουμ
Η Μάργκοτ Χίλσερ στο Χίλφερσουμ (1958)
Η Κάτια Έπσταϊν στο Άμστερνταμ (1970)
Η Λένα στο Ντίσελντορφ (2011)
,_Bestanddeelnr_923-3699.jpg)
.jpg)
.jpg)
