Σιδηροδρομικό δυστύχημα στις Βερσαλλίες

Αργά το απόγευμα της Κυριακής, 8 Μαΐου 1842, οι δημόσιοι εορτασμοί που πραγματοποιούνταν προς τιμήν της εορτής του βασιλέα Λουδοβίκου Φιλίππου στους Κήπους των Βερσαλλιών ^[1] είχαν ολοκληρωθεί και πολλοί άνθρωποι επιθυμούσαν να επιστρέψουν στο Παρίσι. Στις 5:30΄ μ.μ. ένα τρένο έφυγε από τον σιδηροδρομικό σταθμό Rive Gauche ^{[note 1]} (αριστερή όχθη του Σηκουάνα) των Βερσαλλιών για τον σταθμό Μονπαρνάς στο Παρίσι. ^[2] Πάνω από 120 μ. σε μήκος και αποτελούμενο από 16 έως 18 βαγόνια που έλκονταν από δύο ατμομηχανές, το τρένο ήταν γεμάτο και μετέφερε 770 επιβάτες. ^[3] Ταξιδεύοντας με 40 χλμ./ώ. μεταξύ Μπελβύ και Μεντόν, ^[1] ένας από τους άξονες της πρόσθιας ατμομηχανής έσπασε και το όχημα εκτροχιάστηκε, σκορπίζοντας το περιεχόμενο του θαλάμου καύσης του. Όταν η δεύτερη ατμομηχανή και τα βαγόνια συνέχισαν συσσωρευόμενα πάνω την εκτροχιασμένη ατμομηχανή, τα βαγόνια πήραν φωτιά, εγκλωβίζοντας τους επιβάτες. Οι επιβάτες ήταν κλειδωμένοι στα διαμερίσματα των βαγονιών, όπως συνηθιζόταν τότε στην ηπειρωτική Ευρώπη. ^[2]

Η πυρκαγιά ήταν τόσο έντονη που δεν ήταν δυνατό να προσδιοριστεί ο αριθμός των θυμάτων, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται μεταξύ 52 ^[2] και 200, ^[4] και εκατοντάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν σοβαρά. ^[5] Μεταξύ των θανάτων ήταν ο εξερευνητής Ζυλ Ντυμόν Ντ'Υρβίλκαι η οικογένειά του. Τα λείψανά του αναγνωρίστηκαν από έναν γλύπτη από ένα καλούπι που είχε φτιάξει από το κρανίο του. ^{[2] :60}

Ορισμένες θρησκευτικές ομάδες είπαν ότι οι επιβάτες είχαν τιμωρηθεί επειδή ταξίδεψαν την Κυριακή. ^[6] Ένα παρεκκλήσι με το όνομα "Notre-Dame-des-Flammes" (Η Παναγία των Φλογών) χτίστηκε στο Μεντόν στη μνήμη των θυμάτων. Αυτό καταχωρήθηκε ως ιστορικό Μνημείο το 1938, αλλά καταργήθηκε το 1959 και κατεδαφίστηκε αμέσως μετά. ^[7]

Αυτή ήταν η χειρότερη σιδηροδρομική καταστροφή στον κόσμο εκείνη την εποχή. Το δυστύχημα οδήγησε στην εγκατάλειψη της πρακτικής του κλειδώματος των επιβατών στα διαμερίσματα των βαγονιών στη Γαλλία. ^[8] Η γαλλική κυβέρνηση διόρισε επιτροπή για τη διερεύνηση του δυστυχήματος. Αυτή συνέστησε τη δοκιμή των αξόνων για τον προσδιορισμό της διάρκειας ζωής τους και την παρακολούθηση της χρήσης τους, ώστε να μπορούν να αντικατασταθούν μετά από συγκεκριμένη χρονική διάρκεια χρήσης.^[9]

Η κόπωση μετάλλων ήταν ελάχιστα κατανοητή εκείνη την εποχή και το δυστύχημα συνδέεται με τις απαρχές της συστηματικής έρευνας για το πρόβλημα. ^[10] Η εργασία των H.H Edwards, Ουίλιαμ Ράνκιν,Ουίλιαμ Φέρμπερν και άλλων περιέγραψε τη διαδικασία κόπωσης και ο Ράνκιν ανέπτυξε λύση για τους σιδηροδρομικούς άξονες. ^[11] Αργότερα, κατά τη διάρκεια του 1856 έως το 1870, το έργο του Άουγκουστ Βέλερ (August Wöhler) βοήθησε στη βελτίωση των δοκιμών των αξόνων και έτσι αυξήθηκε η διάρκεια ζωής του άξονα. ^[9]

• Lewis, Peter R.· Nisbet, Alistair (2008). Wheels to Disaster!: The Oxford train wreck of Christmas Eve, 1874. Tempus. ISBN 978-0-7524-4512-0. 
• Louis Eugène Robert (1843). Histoire et description naturelle de la commune de Meudon (στα Γαλλικά). Paulin. σελίδες 110–144. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2012. 

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Meudon rail accident στο Wikimedia Commons