Σιαλικά οξέα

Τα σιαλικά οξέα είναι μια κατηγορία σακχάρων άλφα-κετοοξέων με σκελετό από εννέα άτομα άνθρακα.^[1] Ο όρος "σιαλικό οξύ" (από το σάλιο) εισήχθη για πρώτη φορά από τον Σουηδό βιοχημικό Gunnar Blix το 1952. Το πιο κοινό μέλος αυτής της ομάδας είναι το Ν-ακετυλνεουραμινικό οξύ (συμβολίζεται ως Neu5Ac) που βρίσκεται σε ζώα και σε ορισμένους προκαρυωτικούς οργανισμούς.

Τα σιαλικά οξέα βρίσκονται ευρέως κατανεμημένα σε ζωικούς ιστούς και κάποιες συναφείς μορφές τους απαντώνται σε μικρότερο βαθμό σε άλλους οργανισμούς όπως σε ορισμένα μικροφύκια,^[2] βακτήρια κ.α.^[3][4][5][6]

Τα σιαλικά οξέα είναι συνήθως μέρος γλυκοπρωτεϊνών, γλυκολιπιδίων ή γαγγλιοσιδών, όπου διακοσμούν το άκρο των αλυσίδων σακχάρου στην επιφάνεια των κυττάρων ή των διαλυτών πρωτεϊνών.^[7]

Ωστόσο, σιαλικά οξέα έχουν επίσης παρατηρηθεί σε έμβρυα του είδους Drosophila και άλλα έντομα.^[8] Γενικά, τα φυτά φαίνεται να μην περιέχουν σιαλικά οξέα.^[1]

Στους ανθρώπους, ο εγκέφαλος έχει την υψηλότερη περιεκτικότητα σε σιαλικό οξύ, όπου αυτά τα οξέα παίζουν σημαντικό ρόλο στη νευρική μετάδοση και τη δομή των γαγγλιοσιδών στη συναπτογένεση.^[7]

Είναι γνωστά περισσότερα από 50 είδη σιαλικού οξέος, τα οποία μπορούν να ληφθούν όλα από ένα μόριο νευραμινικού οξέος αντικαθιστώντας την αμινομάδα του με μία από τις υδροξυλομάδες του.^[1] Γενικά, η αμινομάδα φέρει είτε ακετυλομάδα είτε γλυκολυλομάδα, αλλά έχουν περιγραφεί και άλλες τροποποιήσεις.

Αυτές οι τροποποιήσεις μαζί με τους δεσμούς έχουν αποδειχθεί ότι είναι ειδικές για τον ιστό και αναπτυξιακά ρυθμιζόμενες εκφράσεις, έτσι μερικές από αυτές βρίσκονται μόνο σε ορισμένους τύπους γλυκοσυζευγμάτων σε συγκεκριμένα κύτταρα.^[8] Οι υδροξυλικοί υποκαταστάτες μπορεί να ποικίλουν σημαντικά. Συνήθως έχουν βρεθεί ομάδες ακετυλίου, λακτυλίου, μεθυλίου, θειικού και φωσφορικού.^[9]