Ροβίνια η ψευδοακακία
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η Ροβίνια η ψευδοακακία (επιστ. ονομ.: Robinia pseudoacacia L.) είναι φυτό που έχει εγκλιματιστεί στην Ελλάδα. Συχνά το βρίσκουμε στα παρτέρια των δρόμων ως καλλωπιστικό φυτό. Είναι φυλλοβόλο φυτό και την άνοιξη ανθίζει με τσαμπιά από αρωματικά άνθη συνήθως λευκά και σπανίως ροζ ανάλογα με την ποικιλία. Ο κορμός του είναι γκρίζος με ανάγλυφες ρίγες (σαν του πεύκου, γκρίζες όμως) και το δέντρο φτάνει σε ύψος τα 25 μέτρα.
| Ροβίνια η ψευδοακακία | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Λουλούδια | ||||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||||
| Robinia pseudoacacia (Ροβίνια η ψευδοακακία) L. | ||||||||||||||||
 |
Θεωρείται ότι, στις αρχές του 17ου αιώνα, ο Jean Robin, κηπουρός τριών διαδοχικών Γάλλων βασιλέων, εισήγαγε στην Ευρώπη το φυτό, προερχόμενο από τα Απαλλάχια Όρη των ΗΠΑ. Η πρώτη ψευδοακακία φυτεύθηκε στο Παρίσι, στην Πλατεία René Viviani, πολύ κοντά στην Παναγία των Παρισίων, περί το 1601 και ζει μέχρι σήμερα (φέρει πινακίδα που αναγράφει ότι πρόκειται για το αρχαιότερο δέντρο στο Παρίσι)[1]. Από εκεί, το δέντρο εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και τελικά στον υπόλοιπο κόσμο. Αναφέρεται ότι το όνομα του φυτού αποδόθηκε από τον ίδιο τον Carl Linnaeus προς τιμήν του Jean Robin[2].
Η γρήγορη εξάπλωση του φυτού στην Ανατολική Ευρώπη οφείλεται στο γεγονός ότι αναπτύσσεται ταχύτατα με παραφυάδες, ειδικά σε αποψιλωμένα εδάφη, προκαλώντας επιστημονική συζήτηση για το κατά πόσον πρέπει ή όχι να θεωρηθεί παράσιτο και να ληφθούν μέτρα για τον περιορισμό του[3]. Αυτή η ταχεία δασοκάλυψη προσφέρει αποτελεσματική προστασία από τη διάβρωση. Χαρακτηριστικά, σε περιοχές όπως το Υψίπεδο Λες (Loess Plateau) της Βορειοδυτικής Κίνας, έχουν φυτευθεί από τη δεκαετία του 1990[4] πάνω από 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα με ψευδοακακίες[5], με στόχο την ανάσχεση της διάβρωσης του εδάφους (που έχει πάχος 50–300 m και επομένως τεράστιο δυναμικό διάβρωσης[6]). Η συγκεκριμένη περιοχή (το όνομά της προέρχεται από τη Γερμανική λέξη Löss[7], που σημαίνει ξηρό ιζηματογενές χώμα) περιλαμβάνει περίπου 640.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ερημοποιημένων εδαφών[8] και ευθυνόταν για τη μεταφορά περίπου 1,6 δισεκατομμυρίων τόνων ιζημάτων ετησίως στον Κίτρινο Ποταμό, με ανυπολόγιστες ζημίες από πλημμύρες στον κατάντη[9].
Ανάμεσα στις πολλές χρήσεις του[10], συγκαταλέγονται:
- η χρήση του ως καλλωπιστικού φυτού σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους,
- η χρήση των φύλλων του ως ζωοτροφής για μυρηκαστικά, με διατροφική αξία αντίστοιχη εκείνης της μηδικής (alfalfa),
- η ξυλεία του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή επίπλων εξωτερικού χώρου, πασσάλων, στύλων, δαπέδων, σκαφών κ.ά. (θεωρείται ότι η ξυλεία ψευδοακακίας είναι πιο σκληρή από της δρυός και εφάμιλλη του τροπικού τηκ (teak) ως προς το ότι δεν απαιτεί παρασιτοκτόνα για να συντηρηθεί),
- η ξυλεία του χρησιμοποιείται επίσης ως καύσιμη ύλη, με εξαιρετική θερμιδική απόδοση,
- η ταχεία ανάπτυξη του φυτού σημαίνει ότι αυτό έχει την ικανότητα να δεσμεύει άζωτο στο χώμα, επομένως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ενδιάμεση καλλιέργεια για τον εμπλουτισμό του εδάφους (π.χ. σε αγρούς κριθαριού),
- τα αρωματικά άνθη του είναι χρήσιμα στη μελισσοκομία (χαρακτηριστικά, στην Ουγγαρία, αποτελούν τη βάση της βιομηχανικής παραγωγής μελιού).