Νόμος Υπεροχής (1534)
Ο Nόμος Υπεροχής του 1534 κήρυξε τον βασιλιά Ερρίκο Η' και τους διαδόχους του ως Υπέρτατες Κεφαλές της Εκκλησίας της Αγγλίας, αντικαθιστώντας τον Πάπα. Ο νόμος καταργήθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Καθολικής βασίλισσας Μαρίας Α'. Ο νόμος του 1558 κήρυξε τη βασίλισσα Ελισάβετ Α' και τους διαδόχους της ως Υπέρτατους Κυβερνήτες της Εκκλησίας της Αγγλίας, έναν τίτλο που εξακολουθεί να κατέχει ο Βρετανός μονάρχης.[1]
Νόμος Υπεροχής του 1534
Ο πρώτος Νόμος Υπεροχής ψηφίστηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1534 από το κοινοβούλιο της Αγγλίας. Έδωσε το δικαίωμα στον Βασιλιά Ερρίκο Η' της Αγγλίας (και τους επόμενους βασιλείς της Αυτοκρατορίας) να ανακηρυχθεί η Υπέρτατη Κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ο όρος Βασιλική Υπεροχή χρησιμοποιείται ειδικά για να περιγράψει τη νομική κυριαρχία των αστικών νόμων έναντι των νόμων της Εκκλησίας της Αγγλίας.[2]
Η πράξη / νόμος δήλωνε ότι ο βασιλιάς ήταν "ο μόνος ανώτατος επικεφαλής στη Γη της Εκκλησίας της Αγγλίας" και ότι το στέμμα θα απολάμβανε "όλες τις τιμές, υπεροχές, δικαιοδοσίες, προνόμια, αρχές, ασυλίες, κέρδη και εμπορεύματα για το εν λόγω αξίωμα".[3] Η διατύπωση της πράξης κατέστησε σαφές ότι το Κοινοβούλιο δεν παραχωρούσε στον βασιλιά τον τίτλο (υποδηλώνοντας έτσι ότι είχαν το δικαίωμα να τον αποσύρουν αργότερα) απλώς, αναγνώριζε ένα καθιερωμένο γεγονός. Κατά τον Νόμο Υπεροχής, ο Ερρίκος διαχωρίστηκε εντελώς με τη Ρώμη. Με τον τρόπο αυτό διεκδικούσε την ανεξαρτησία της Εκκλησίας της Αγγλίας και διόριζε τον εαυτό του και τους διαδόχους του ως ανώτατους ηγέτες της Εκκλησίας. Νωρίτερα, ο Ερρίκος είχε κηρυχθεί "Υπερασπιστής της Πίστης" (αγγλικά: Defender of the Faith) το 1521 από τον Πάπα Λέοντα Ι' επειδή κατηγόρησε τον Λούθηρο ως αιρετικό.[4] Το κοινοβούλιο ανέθεσε αργότερα αυτόν τον τίτλο στον Ερρίκο το 1544.[5]
Ο νόμος του 1534 σηματοδότησε την αρχή της Αγγλικής Μεταρρύθμισης. Υπήρχαν διάφοροι λόγοι για αυτόν τον νόμο, κυρίως η ανάγκη για έναν άνδρα κληρονόμο του θρόνου. Ο Ερρίκος προσπάθησε για χρόνια να ακυρώσει τον γάμο του με την Αικατερίνη της Αραγονίας και είχε πείσει τον εαυτό του ότι ο Θεός τον τιμωρούσε επειδή παντρεύτηκε τη χήρα του αδερφού του.[6] Ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ αρνήθηκε να εγκρίνει την ακύρωση διότι σύμφωνα με τη Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία, ένας έγκυρος γάμος είναι αδιαίρετος μέχρι το θάνατο, και ως εκ τούτου ο Πάπας δεν μπορούσε να ακυρώσει ένα γάμο μόνο λόγω ενός εμποδίου.[7] Ο Νόμος Προδοσιών (αγγλικά: Treasons Act) ψηφίστηκε αργότερα. Προέβλεπε ότι η απόρριψη του Νόμου της Υπεροχής και η στέρηση του βασιλιά από «το αξίωμα, τον τίτλο ή το όνομά του» έπρεπε να θεωρηθεί προδοσία.[8] Η πιο διάσημη δημόσια φιγούρα που αρνήθηκε να πάρει τον Όρκο της Υπεροχής ήταν ο Σερ Τόμας Μορ.