Ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού (ποδόσφαιρο ανδρών)

Πρόκειται για τις δύο κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας, τόσο σε συγκομιδή τίτλων και διακρίσεων, όσο και σε μαζικότητα και πλήθος φιλάθλων που τις ακολουθούν.

Οι δύο σύλλογοι είχαν ως ιδρυτικό πυρήνα μέλη της αστικής τάξης δύο ενωμένων πόλεων, των Αθηνών και του Πειραιά αντίστοιχα. Κατά τα πρώτα χρόνια της ιστορίας τους ο Παναθηναϊκός ταυτίστηκε με την αστική τάξη και τους κατοίκους των Αθηνών, ενώ ο Ολυμπιακός υποστηρίχθηκε από την αστική και εργατική τάξη του Πειραιά. Στη συνέχεια όμως και οι δύο σύλλογοι απέκτησαν ισχυρά ερείσματα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Στον αγωνιστικό τομέα, το ντέρμπι των δύο αιωνίων αντιπάλων έχει ρίζες που ανάγονται προπολεμικά, από την εποχή που ήδη είχαν αρχίσει να κυριαρχούν τόσο σε τοπικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Εκτός από τις επίσημες διοργανώσεις, οι δύο ομάδες έχουν και ένα ιστορικό φιλικών αγώνων και αναμετρήσεων σε εορταστικά τουρνουά (Κύπελλο Χριστουγέννων, Κύπελλο Πάσχα κλπ.), τα οποία ήταν αρκετά δημοφιλή προπολεμικά καθώς και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Ο πρώτος αγώνας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, ήταν ένα φιλικό παιχνίδι που διεξήχθη στις 28 Ιουνίου 1925 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και είχε λήξει ισόπαλος με σκορ 3–3.

Ο πρώτος επίσημος αγώνας ανάμεσα στις δύο ομάδες είχε διεξαχθεί πάλι στην Λεωφόρο την 1η Ιουνίου 1930, στα πλαίσια της τελικής φάσης του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος 1929–30 και είχε λήξει με το εντυπωσιακό σκορ 8–2 υπέρ του Παναθηναϊκού, την μεγαλύτερη ως τώρα σε έκταση νίκη που καταγράφηκε στην ιστορία των αναμετρήσεων μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, σίγουροι για την ανωτερότητα της ομάδας των Ανδριανοπουλαίων, είχαν φθάσει εν πομπή στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, κρατώντας ένα φέρετρο. Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, το φέρετρο διαλύθηκε και τα κομμάτια του χρησίμευσαν για τα επεισόδια που ακολούθησαν. Το παιχνίδι αυτό παρακολούθησαν 10.000 θεατές (ρεκόρ προσέλευσης εκείνης της εποχής).^[1] Η έκταση της ήττας του Ολυμπιακού οφείλεται βέβαια και στις πολύ ιδιάζουσες συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε το παιχνίδι. Λίγες μέρες πριν το παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων 6 βασικοί παίκτες του Ολυμπιακού αγωνίστηκαν σε παιχνίδι της εθνικής Ελλάδας στο Βουκουρέστι, η οποία υπέστη βαριά ήττα (με 8–1) και η αποστολή της οποίας ήταν εξαιρετικά καταπονημένη. Προπονητής της Εθνικής ήταν ο Τσέχος Γιαν Κοψίβα, ο οποίος ήταν παράλληλα και προπονητής του Ολυμπιακού. Εκείνη την εποχή τα ταξίδια δε γίνονταν με αεροπλάνα και οι διεθνείς ταξίδεψαν στο Βουκουρέστι με λεωφορείο. Μία εβδομάδα λοιπόν μετά το παιχνίδι της Εθνικής στη Ρουμανία, ο Παναθηναϊκός (ο οποίος είχε καταθέσει, χωρίς να γίνει δεκτό, αίτημα αναβολής του παιχνιδιού για να παρακολουθήσουν οι φίλαθλοι τα «Διεθνή Παναθήναια», τους αγώνες στίβου που γινόντουσαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο^[2]) υποδέχεται τους ερυθρόλευκους, εκμεταλλεύεται τη συγκυρία (κανείς παίκτης του Παναθηναϊκού δεν είχε κληθεί για τον αγώνα του Βουκουρεστίου) και την δεδομένη καταπόνηση και κόπωση των παικτών του Ολυμπιακού και πήρε τη νίκη αυτής της έκτασης.^[3][4] Ο αγώνας ρεβάνς διεξήχθη στην Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο παλιό γήπεδο του Άρη για την αποφυγή νέων επεισοδίων, όπου νίκησε εκ νέου ο Παναθηναϊκός με σκορ 2–1.

Άλλες δύο φορές οι δύο ομάδες αγωνίστηκαν εκτός Αττικής και μάλιστα την ίδια περίοδο (1981–82), αρχικά στην Πάτρα λόγω τιμωρίας της έδρας του Ολυμπιακού στην πρεμιέρα και στον Βόλο στο φινάλε του πρωταθλήματος, όπου ορίστηκε να διεξαχθεί ο αγώνας μπαράζ λόγω ισοβαθμίας τους στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.

Για πρώτη φορά καταγράφηκαν φαινόμενα συμπλοκών την περίοδο του Μεσοπολέμου, το 1930, αμέσως μετά τη λήξη του ντέρμπι μεταξύ των δύο ομάδων που βρήκε νικητή τον Παναθηναϊκό με 8–2.^[5] Πηγές της εποχής μάλιστα αναφέρουν οτι τα σοβαρότερα επεισόδια γίνανε οκτώ μέρες μετά το ντέρμπι, στο λιμάνι του Πειραιά, και ενώ η αποστολή του Παναθηναϊκού επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη έχοντας νικήσει και τον Άρη με 1–4.^[6] Τότε οι ταξικές διαφορές ήταν πιο εμφανείς και οι χωροχρονικές αποστάσεις μεταξύ Πειραιά και Αθήνας ήταν πιο μακρινές, όπως και η αλληλεπίδραση και η ταύτιση των δύο αστικών κέντρων λιγότερο εύκολη λόγω της δυσκολότερης πρόσβασης.

Στη συνέχεια, και με την αυστηροποίηση των κανόνων της Πολιτείας, αλλά και του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, υπήρξε μία μεγάλη περίοδος κατά την οποία η αντιπαλότητα των δύο ομάδων παρέμεινε σε πλαίσια εντός των αγωνιστικών γραμμών των γηπέδων. Όχι μόνο δεν υπήρξε επιβλαβής για την κοινωνία αλλά την τροφοδότησε μέσα από την κουλτούρα και τον υγιή ανταγωνισμό που εκφράστηκε μέσα από τις τέχνες διευρύνοντας τη θεματολογία στο τραγούδι αλλά και τον κινηματογράφο. Ειδικά για τον τελευταίο, οι εικόνες αντιπάλων φιλάθλων που παρακολουθούσαν μαζί τον αγώνα αποτελούσε σύνηθες θέμα. Ήδη από το 1928 με τη δημιουργία του ΠΟΚ οι δύο σύλλογοι μαζί με την ΑΕΚ όχι μόνο συνεργάζονταν αλλά διεκδικούσαν από κοινού τα συμφέροντά τους απέναντι σε θεσμούς όπως η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ). Τον Οκτώβριο του 1931 συγκροτήθηκε μάλιστα και αντιπροσωπευτική ομάδα ("εθνική") από τα τρία μέλη του ΠΟΚ.^[7]

Δείγμα συνεργασίας και σεβασμού στα σύμβολα και τα χρώματα των δύο ομάδων αποτελεί το γεγονός ότι τόσο ο Παναθηναϊκός δέχθηκε να παραχωρήσει τη φανέλα του όσο και ο Ολυμπιακός να τη φορέσει κατά το φιλικό αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Νίκολσον Βιέννης στις 12 Ιουλίου του 1950.^[8] Ο αγώνας έγινε στη Λεωφόρο και η ομάδα της Βιέννης φορούσε ερυθρόλευκα με συνέπεια οι αθλητές του Ολυμπιακού να φορέσουν τις φανέλες του Παναθηναϊκού. Ο σεβασμός αλλά και η αμοιβαία παραχώρηση των εδρών των ομάδων συνοδεύουν μερικές από τις πιο μεγάλες στιγμές της ιστορίας τους. Το 1961 ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε στο φιλικό αγώνα απέναντι στη Σάντος του Πελέ στο γήπεδο της Λεωφόρου ενώ ο Παναθηναϊκός το 1971 αγωνίστηκε στο στάδιο Καραϊσκάκη ενάντια στη Νασιονάλ Μοντεβιδέο για τον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Σε καμία από τις περιπτώσεις δεν καταγράφηκε ασέβεια ή βανδαλισμός στην έδρα των αιωνίων αντιπάλων από τους φιλοξενούμενους. Ένα ακόμη παράδειγμα της έντιμης στάσης των ηγεσιών των δύο ομάδων αποτελεί ο κοινός αγώνας απέναντι στις επιταγές καπήλευσης του ποδοσφαίρου από το δικτατορικό καθεστώς. Το 1968 ο Απόστολος Νικολαΐδης παραπέμφθηκε σε δίκη από τη Χούντα, με στόχο να απομακρυνθεί από τα διοικητικά και θεσμικά του πόστα στον αθλητισμό.^[9] Στο πλευρό του βρέθηκε ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος, ο οποίος υπερασπίστηκε θερμά την αθωότητά του.

Από την πλευρά των φιλάθλων, χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η μόνη απαίτησή τους ήταν η απόλαυση ενός υγιούς και έντιμου ποδοσφαιρικού αγώνα υπήρξε η αναμέτρηση στις 17 Ιουνίου 1964 για τα ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 24 Μαΐου, ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει μέσα στο Καραϊσκάκη (του οποίου είχε ολοκληρωθεί την ίδια χρονιά η μετατροπή από ποδηλατοδρόμιο σε γήπεδο) στην τελευταία αγωνιστική το λεγόμενο «αήττητο πρωτάθλημα» και επιχειρούσε να κατακτήσει το πρώτο του νταμπλ. Φίλαθλοι των δύο ομάδων, υποψιαζόμενοι πιθανή συμφωνημένη ισοπαλία μεταξύ των δύο αντιπάλων που θα είχε ως συνέπεια την επανάληψη του ημιτελικού, εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και τον κατέστρεψαν με αποτέλεσμα ο αγώνας να διακοπεί και να μην επαναληφθεί ποτέ με απόφαση της ΕΠΟ, η οποία τιμώρησε τους δύο συλλόγους.^[5][10]

Από την εποχή της μετατροπής του ποδοσφαίρου σε αμιγώς επαγγελματική δραστηριότητα - 1980 και έπειτα, χωρίς ωστόσο να αποτελεί η είσοδος του οικονομικού παράγοντα εξακριβωμένη αιτία - παρατηρήθηκε το φαινόμενο της γιγάντωσης της βίας ανάμεσα στους ένθερμους φιλάθλους των δύο ομάδων, μέρος των οποίων μετατράπηκε σταδιακά σε οργανωμένους οπαδούς. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν υπάρξει περιστατικά βανδαλισμών (εντός και εκτός γηπέδων), συμπλοκές, δολοφονίες και εμπρησμοί χωρίς επίσημο κοινωνικό αίτιο παρά μόνο την παρουσία του φαινομένου της αναπαραγωγής της βίας μέσα από την ήδη υπάρχουσα βία, που σταδιακά πήρε τη μορφή βεντέτας που αναπαράγεται τυφλά.

Ορισμένες από τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού χάρτη που οδηγούνται σε φαινόμενα βίας αντικατοπτρίζουν αγεφύρωτα χάσματα που χαρακτηρίζουν τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Τέτοια παραδείγματα αφορούν το ντέρμπι Ρεάλ – Μπαρτσελόνα που περιλαμβάνει εθνικές και πολιτικές διαφορές, το ντέρμπι Ρέιντζερς – Σέλτικ που έχει να κάνει με εθνικές και θρησκευτικές διαφορές, το ντέρμπι ΑΣ Ρόμα – Λάτσιο με πολιτικές προεκτάσεις, το ντέρμπι Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ που σχετίζεται με ταξικές διαφορές αλλά και το ακραίο παράδειγμα του πρώην γιουγκοσλαβικού ντέρμπι Ερυθρού Αστέρα – Χάιντουκ όπου οι εθνικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές εκφράστηκαν με βίαια επεισόδια που αποτέλεσαν τα προεόρτια ενός εμφυλίου πολέμου.^[11]

Οι δύο ελληνικοί σύλλογοι πέραν των αγωνιστικών διαφορών τους δεν έχουν καμία άλλη ειδοποιό διαφορά στο προφίλ που εξωτερικεύουν και ταυτίζονται με την ευρύτερη κοινωνία, με συνέπεια να μην δικαιολογούνται φαινόμενα βίας από την πλευρά των φιλάθλων, τα οποία συχνά πλέον λαμβάνουν τη μορφή εγκληματικών ενεργειών. Οι δύο σύλλογοι, τόσο ως ανώνυμες εταιρείες όσο και ως οργανωμένες συσσωματώσεις φιλάθλων, απευθύνονται και καλούν προς υποστήριξη το ευρύτερο κοινωνικό φάσμα. Η γραμμή τους δεν παρεκκλίνει από την ταύτιση με τη δημοκρατία και την ακεραιότητα του έθνους, δεν έχουν αποκλείσει μάζες που διαφέρουν ταξικά, οικονομικά, φυλετικά ή πολιτισμικά για να μπορέσει να δικαιολογηθεί η βίαιη αντίδραση μεταξύ τους. Μοναδική αιτία της βίαιης αντιπαλότητας φαίνεται πως είναι η πρωτοκαθεδρία στην Ελλάδα και η οπαδική διεκδίκηση του ίδιου αστικού περιβάλλοντος, καθώς ο κόσμος των δύο ομάδων συνυπάρχει παράλληλα σε όλες τις πόλεις και χωριά της Ελλάδας.

Στους ακόλουθους πίνακες καταγράφεται η προϊστορία των αναμετρήσεων μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού σε διοργανώσεις, δηλαδή για Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Λιγκ Καπ Ελλάδας (τη μία και μοναδική φορά που εκείνο διεξήχθη, με τους "αιώνιους" να διασταυρώνονται στα ημιτελικά).

Στην καλύτερη αξιοποίηση διαχρονικά του αγωνιστικού πλεονεκτήματος που διαθέτει ο γηπεδούχος, αν και πρόκειται για συναντήσεις ντέρμπι, οφείλεται το σαφές προβάδισμα που διατηρούν οι Ερυθρόλευκοι σε 220 συνολικά αγώνες. Από τις 30 νίκες περισσότερες των αντιπάλων τους ανεξαρτήτως έδρας, ένα μεγάλο ποσοστό οφείλεται στην αξιοποίηση της παραδοσιακής τους έδρας στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", όπου έχουν ποσοστό επιτυχιών 56 % στα εκεί καταγεγραμμένα ντέρμπι (46 νίκες–20 ισοπαλίες–16 ήττες). Επίσης διαχρονικά, σε όλες τις υπόλοιπες έδρες όχι απλώς εμφανίζονται σχεδόν μοιρασμένες οι νίκες (ανά περίπτωση, και στο σύνολο: 40 του ΟΣΦΠ έναντι 39 του ΠΑΟ), αλλά και επιβεβαιώνεται η αίσθηση των φιλάθλων ότι την πιθανότερη έκβαση ενός ντέρμπι "αιωνίων" αποτελεί η ισοπαλία (54 στις 132 αναμετρήσεις).

Όσον αφορά σε επίπεδο διοργάνωσης, ο Ολυμπιακός εμφανίζεται να υπερτερεί σημαντικά για το Κύπελλο Ελλάδας, όντας νικητής σχεδόν στο 50% από τους 40 αγώνες της μεταξύ τους προϊστορίας, ενώ ηττημένος σε ποσοστό μικρότερο του 25%. Ως αποτέλεσμα έχει προκριθεί 14 φορές στις 19 που διασταυρώθηκε με τους Πράσινους για φάση του θεσμού πριν τον τελικό, στον οποίον πάντως επικρατεί ισορροπία καθώς σε 10 συναντήσεις τους κατέκτησαν από 5 τρόπαια η κάθε ομάδα.

Ο ως άνω πίνακας καταγράφει τις εντός έδρας, τις εκτός έδρας και τις σε ουδέτερη έδρα νίκες των 2 αιωνίων αντιπάλων.

Και στις 3 περιπτώσεις (νίκες με γηπεδούχο έναν εκ των δύο, νίκες με φιλοξενούμενο έναν εκ των δύο, νίκες σε ουδέτερα γήπεδα) συμπεριλαμβάνεται η κοινή έδρα.

• Ο βαθμολογικά αδιάφορος αγώνας β΄ γύρου του Πανελλήνιου πρωταθλήματος 1931–32 Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1–1 πραγματοποιήθηκε στην έδρα του δεύτερου.
• Λόγω ανακατασκευής του γηπέδου –τότε– Καραϊσκάκη, οι Πειραιώτες χρησιμοποίησαν για βασική έδρα μεταξύ 1953 και 1956 το γήπεδο Παναθηναϊκού, με συνέπεια οι πράσινοι να αγωνιστούν 5 φορές στη φυσική τους έδρα ως τυπικά φιλοξενούμενοι. Από τα 9 παιχνίδια (8 πρωταθλήματος και 1 κυπέλλου) της δεδομένης περιόδου, ο Ολυμπιακός νίκησε στα 3 και αναδείχθηκε ισόπαλος στα 6 (αποτελέσματα: 3–6–0).
• Οι "αιώνιοι" συνυπήρξαν σε κοινή (ίδια) έδρα και έπειτα από αρκετές δεκαετίες, συγκεκριμένα το Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών για τα διαστήματα 1985–1989 και 1997–2000. Κατά το πρώτο πέτυχε καλύτερα αποτελέσματα ο Παναθηναϊκός (6–6–2 σε 14 παιχνίδια, τα 4 για το κύπελλο) και στο δεύτερο οι ερυθρόλευκοι (4–2–1 σε 7, το ένα τελικός κυπέλλου).
• Αντίθετα με τους τέσσερις αγώνες (1933, 1937, 1947 και 2015) που για διάφορες αιτίες δεν πραγματοποιήθηκαν και κατακυρώθηκαν υπέρ των Πειραιωτών (με τέρματα 2–0, πλην του τελευταίου με 3–0), τα επόμενα σύνολα δεν περιλαμβάνουν την αναμέτρηση του Πανελλήνιου πρωταθλήματος (νότιος όμιλος) Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 2–1 στις 9 Απριλίου 1933, η οποία έλαβε μεν χώρα, διακόπηκε όμως και ορίστηκε να διεξαχθεί σε νέα ημερομηνία.

Νίκες χωρίς αγώνα: τέσσερις (τρεις πρωταθλ., μία κυπέλλου) ο ΟΣΦΠ.
Αποτελέσματα σε ματς που οδηγήθηκαν στην παράταση λόγω ισοπαλίας: 1–7–2 υπέρ του ΠAO.^{[σ. 6]}

7 διακοπές παιχνιδιών: τα 2 κυπέλλου δεν επαναλήφθηκαν, το 1
πρωταθλ. ορίστηκε για επανάληψη, τα 3 κατακυρώθηκαν στον ΟΣΦΠ και 1 στον ΠΑΟ.

Προκρίσεις στο Κύπελλο: 14–5 υπέρ του ΟΣΦΠ.
Προκρίσεις στο Λιγκ Καπ: 1–0 υπέρ του ΟΣΦΠ.
Νίκες σε επαναληπτικούς αγώνες μπαράζ/τελικών: 3–0 υπέρ του ΟΣΦΠ.
Προκρίσεις στο Κύπελλο μετά από παράταση: 3–2 υπέρ του ΟΣΦΠ.
Προκρίσεις στα κύπελλα με τον κανονισμό εκτός έδρας τερμάτων: 1–1.
Προκρίσεις στο Κύπελλο με τη διαδικασία των πέναλτι: 1–0 υπέρ του ΠΑΟ.
Νίκες σε τελικό Κυπέλλου με τη διαδικασία των πέναλτι: 1–0 υπέρ του ΠΑΟ.
Νίκες σε τελικό Κυπέλλου με τη διαδικασία κλήρωσης: 1–0 υπέρ του ΠΑΟ.

• Ο αγώνας του Πανελλήνιου πρωταθλήματος 1932–33 ΟΣΦΠ – ΠΑΟ 2–1 που εξαιτίας διακοπής ορίστηκε να πραγματοποιηθεί εκ νέου, καταγράφεται για λόγους πληρότητας στην παρουσίαση της προϊστορίας των "αιωνίων", εμφανίζεται όμως με διαφορετική χρωματική ένδειξη.

• Οι τρεις σκόρερ του αγώνα Πανελλήνιου πρωταθλήματος 1932–33 Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 2–1 (με διαφορετική χρωματική ένδειξη) που κατόπιν της διακοπής του ορίστηκε να διεξαχθεί για δεύτερη φορά, καταγράφονται για λόγους πληρότητας στην παρουσίαση της προϊστορίας των "αιωνίων", με πλάγια όμως γραμματοσειρά και χωρίς να πιστώνονται τα τέρματα στη σχετική στατιστική καταμέτρηση.
• Το ίδιο ισχύει για τους 7 σκόρερ/τέρματα στις τρεις συναντήσεις πρωταθλήματος που εξαιτίας –επεισοδιακής– διακοπής το τελικό αποτέλεσμα καθόρισαν ΕΠΟ (1949 και 1973 με τέρματα 2–0 υπέρ του Ολυμπιακού) ή Σούπερ Λιγκ (2012 με 0–3 επίσης), αλλά όχι και για εκείνα στον ημιτελικό κυπέλλου το 1964, καθώς εκ των υστέρων η πρώτη επικύρωσε το ισόπαλο 1–1 της διακοπής (χωρίς να ορίσει επανάληψη, τηρώντας σταθερή στάση με τον τελικό του 1962 που ούτως ή άλλως δεν είχαν σημειωθεί τέρματα).

Στον ακόλουθο πίνακα αναφέρονται τα γκολ εντός και εκτός έδρας.

Ο πίνακας δεν περιλαμβάνει εικονικά γκολ σε αγώνες που δεν έγιναν, καθώς και τα φιλικά.

Στον ακόλουθο πίνακα αναφέρονται αναλυτικά οι νίκες των δύο αντιπάλων σε ντέρμπι, με διαφορά μεγαλύτερη από 3 τέρματα.

^α έπειτα από παράταση, καθώς το αποτέλεσμα 1–0 της κανονικής διάρκειας ήταν ίδιο με εκείνο της νίκης του Παναθηναϊκού κατά την πρώτη τους συνάντηση

^β σε ουδέτερο γήπεδο (έδρα και των δύο, πάντως, επί δεύτερο χρόνο) ως τελικός Κυπέλλου, λαμβάνοντας ίσο αριθμό εισιτηρίων

^γ στην κοινή τους έδρα (για τέταρτη αγωνιστική περίοδο), με το γηπεδούχο Ολυμπιακό να λαμβάνει την πλειονότητα των εισιτηρίων.

Στον ακόλουθο πίνακα αναφέρονται τα 10 ντέρμπι "αιωνίων" στα οποία σημειώθηκε η μεγαλύτερη προσέλευση θεατών. Όλοι οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών κατά τα έτη 1984 έως 1988.

• Στις τέσσερις συναντήσεις τους κατά την αγωνιστική περίοδο 1984–85 (από δύο σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο) διατέθηκε ένα σύνολο σχεδόν 300 χιλιάδων εισιτηρίων (293.076), δηλαδή περισσότερα από 73 χιλιάδες ανά αγώνα (73.269).

Στον ακόλουθο πίνακα αναφέρονται οι 5 χρονιές των δύο αντιπάλων με τον υψηλότερο μέσο όρο εισιτηρίων σε εντός έδρας αγώνες τους για το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής κατηγορίας (δηλαδή από την αγωνιστική περίοδο 1959–60). Δεν προσμετρώνται εισιτήρια για τα κύπελλα Ελλάδας και Ευρώπης.

• Την περίοδο 1986–87 έδωσαν από 14 εντός έδρας συναντήσεις πρωταθλήματος, καθώς δεν πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες τους (29η αγωνιστική: ΟΣΦΠ–Δόξα Δράμας και ΠΑΟ–Απόλλων Αθηνών), εξαιτίας συμμετοχής των φιλοξενούμενων στην "απεργία" που είχαν κηρύξει οι ΠΑΕ.
• Η μεγαλύτερη (σε σύνολο και σε μέσο όρο) προσέλευση θεατών εντός έδρας, σημειώθηκε για τους δύο αντίπαλους παράλληλα και συγκεκριμένα τη χρονιά 1985–86, δεύτερη της 5ετούς τους συνύπαρξης στο Ολυμπιακό Αθηνών (θα ακολουθήσει μία ακόμη για τρεις αγωνιστικές περιόδους μεταξύ 1997 και 2000).
• Η αυξημένη χωρητικότητα του Σταδίου, αιτιολογεί γιατί ο υψηλός μέσος όρος εισιτηρίων δεν έλαβε χώρα αφενός στις παραδοσιακές τους έδρες σε 9 από τις 10 περιπτώσεις, αφετέρου σε συνδυασμό με κατάκτηση πρωταθλήματος παρά μόνο από 2 χρονιές στις 5 (Ολυμπιακός 1973 και 1987, Παναθηναϊκός 1986 και 2010). Τα τέσσερα χρόνια 1984 με 1988, αμφότεροι έχουν να επιδείξουν τέσσερις από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις τους φιλάθλων, όμως πρωταθλητές στέφθηκαν από μία μόλις φορά (πλαισιωμένοι με ΠΑΟΚ το 1985 και ΑΕ Λάρισας το 1988).