Μουσουλμανική μειονότητα Δυτικής Θράκης

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, η Ελλάδα και η Τουρκία πραγματοποίησαν ανταλλαγή πληθυσμών: όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι κάτοικοι της Τουρκίας υποκείμενοι στον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης - τον Έλληνα Πατριάρχη - θα μετανάστευαν στην Ελλάδα εκτός από τις κοινότητες της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου, και όλοι οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα θα μετανάστευαν στην Τουρκία εκτός από τους μουσουλμάνους της Θράκης.^[8] Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα 1.650.000 Οθωμανοί υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος.

Οι πληθυσμοί που ανταλλάχτηκαν δεν ήταν ομοιογενείς, οι χριστιανοί οι οποίοι μετανάστευσαν στην Ελλάδα δεν ήταν αποκλειστικά ελληνόφωνοι αλλά περιλάμβαναν και ομιλητές της τουρκικής. Παρομοίως, οι μουσουλμάνοι οι οποίοι μετανάστευσαν στην Τουρκία δεν ήταν αποκλειστικά τουρκόφωνοι, αλλά περιλάμβαναν ομιλητές της αλβανικής, της βουλγαρικής, της βλάχικης και ακόμα και της ελληνικής γλώσσας (αλλά μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα).^[9] Αυτό οφειλόταν στο σύστημα οργάνωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα στο σύστημα διοίκησης των οθωμανικών Μιλέτ όπου ο διαχωρισμός γινόταν με βάση την θρησκευτική ομάδα όπου ανήκε ο πολίτης ^[4]. Οι μουσουλμάνοι στην Δυτική Θράκη, πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών, αποτελούσαν ξεκάθαρη πλειονότητα των κατοίκων και αυτή η αναλογία άλλαξε όταν η ελληνική κυβέρνηση εγκατέστησε με συστηματικό τρόπο χριστιανικούς προσφυγικούς πληθυσμούς από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη^[10].

Από την συνθήκη της Λωζάνης (1923) μέχρι το 1954 η Ελλάδα αναγνώριζε την μειονότητα ως μουσουλμανική. Την άνοιξη του 1954, η Ελλάδα επικύρωσε απόφαση σύμφωνα με την οποία αναγνώριζε τα σχολεία της μειονότητας ως τουρκικά.^[11][12] Ο νόμος 3065/1954 (ΦΕΚ Α’ 239, 9.10.1954) ήταν ο πρώτος νόμος που ρύθμιζε τα θέματα της μειονοτικής εκπαίδευσης ο οποίος ισχύει μέχρι σήμερα.^[13] Στο Νόμο αυτό η Ελλάδα αναγνωρίζει τα σχολεία της μειονότητας ως τουρκικά.^[14] Η αλλαγή του χαρακτηρισμού από Τουρκικά σε Μουσουλμανικά ή Μειονοτικά (Μ/ΚΑ) θεσπίστηκε τον Μάρτιο του 1972 κατά την διάρκεια της Χούντας όπου αποφασίστηκε να αλλάξουν όλες οι πινακίδες που ανέφεραν τα σχολεία ως "Τουρκικά" ^[15]. Ο χαρακτηρισμός των Πομάκων ως Τούρκων ήταν στα πλαίσια πολιτικής κατά της κομμουνιστικής Βουλγαρίας και της πιθανής επεκτατικής πολιτικής στη Θράκη και τη Μακεδονία.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Οι Πομάκοι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940 θεωρούνταν από την ελληνική πολιτική ως πιθανοί συνεργάτες της Σόφιας και των Σοβιετικών μιας και αυτοί βρίσκονται στα σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας και μιλάνε σλαβική γλώσσα, κοντινή με τα βουλγάρικα και για αυτό εφαρμόστηκε πολιτική τουρκοποίησης. Σήμερα μερικοί Πομάκοι, λόγω αυτής της πολιτικής αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Το 1991 ο ανεξάρτητος βουλευτής Αχμέτ Φαϊκογλου είπε στην βουλή οι Πομάκοι είναι στο αίμα γνήσιοι Τούρκοι και ότι η μειονότητα είναι Τουρκική αλλά με μουσουλμανικό θρήσκευμα. Αντίστοιχες δηλώσεις είχε κάνει και ο Αχμέτ Σαδίκ αναφέροντας συνέντευξη ότι Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να πει ότι οι Πομάκοι δεν είναι Τούρκοι, επειδή δεν μιλάνε Τούρκικα. Αυτοί οι άνθρωποι που μιλάνε Πομάκικα είναι Τούρκοι, όπως οι Ελληνόφωνοι στην Αλβανία και οι οι Έλληνες της Αμερικής είναι Έλληνες ^[16]. Η Ελληνική πολιτεία την δεκαετία 1970 (γεγονότα εισβολής Τούρκων στην Κύπρο) και 1980 για την αποφυγή εκμετάλλευσης της "Τουρκοποιημένης Πομάκικης μειονότητας" από την Τουρκία αρχίζει να διαχωρίζει τους Πομάκους από την υπόλοιπη μειονότητα.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Σήμερα η μειονότητα χαρακτηρίζεται επίσημα μόνο ως μουσουλμανική.^[17]

Με αφορμή την εκλογή του Αχμέτ Σαδίκ και του Αχμέτ Φαϊκογλου το 1993 η Ελλάδα θέσπισε το εκλογικό όριο του 3% καθιστώντας δυσκολότερη την εκλογή ανεξάρτητων βουλευτών / μικρά κόμματα από την μειονότητα. ^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Ο Αχμέτ Σαδίκ το 1991 ένα χρόνο πριν πεθάνει από αυτοκινητιστικό δυστύχημα ίδρυσε το μειονοτικό κόμμα Φιλία-Ισότητα-Ειρήνη (Τουρκικά: Dostluk-Eşitlik-Bariş Partisi - DEB ^[18]).^[19] Στις Ευρωεκλογές του 2014 ήταν πρώτο σε ψήφους στο Νομό Ροδόπης και στον Νομό Ξάνθης. Το DEB έχει κύριο στόχο την ανάδειξη των προβλημάτων της «Μουσουλμανικής Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης» και έχει σύνθημα «Ευρώπη, Ευρώπη άκουσε τη φωνή μας, την ανεξάρτητη μειονοτική φωνή μας. Είμαστε και εμείς εδώ».^[20][21][22]

Σύμφωνα με την ερευνήτρια της MKO Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Λόις Γουίτμαν, η Ελλάδα εφάρμοσε μια πολιτική αφομοίωσης της μειονότητας η οποία παραβίασε τα ανθρώπινα δικαιώματα της μειονότητας όπως: αφαίρεση ιθαγένειας, απαγόρευση αγοράς γης ή κατοικίας ή ξεκινήματος επιχειρησιακής δραστηριότητας, επιδιόρθωση σχολείων, περιορισμοίσ στην ελευθερίας έκφρασης και στην θρησκευτική ελευθερία.^{[23][εκκρεμεί παραπομπή]} Από την δεκαετία του 1990 η Ελληνική κυβέρνηση αλλά και αργότερα εθνικιστικοί κύκλοι (όπως του ΛΑΟΣ) υποστηρίζουν σωματεία και ομάδες Πομάκων οι οποίοι αναδεικνύουν την ανάδειξη της εθνικής ταυτότητας των Πομάκων ως διαφορετική από την ταυτότητα των Τούρκων.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Το 1997 υποστηρίχθηκε η ίδρυση του "Κέντρου Πομακικών Σπουδών" και τότε ξεκίνησε η έκδοση της Εφημερίδας "Ζαγάλισα". Επίσης μέσω του "Κέντρου Πομάκικων Σπουδών" το 2009 ιδρύθηκε ο "Πανελλήνιος Σύλλογος Πομάκων" με χρηματοδότηση του επιχειρηματία Εφιετζόγλου.^[24] Ο σημερινός εκδότης της πομάκικης εφημερίδας "Ζαγάλισα" Αχμέτ Ιμάμ υπήρξε το 2007 υποψήφιος με το ΛΑΟΣ ^[25][26] ενώ μέχρι το 1993 ήταν δάσκαλος (δημόσιος υπάλληλος) σε μειονοτικό σχολείο της Θράκης. To 1993 απολύθηκε λόγω "ανθελληνικής" δράσης / πειθαρχικής παράβασης άρθρων του υπαλληλικού κώδικα (δημοσίων υπαλλήλων). Το 2000 έκανε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) κατά της Ελλάδας (Νο. 63719/00) υποστηρίζοντας ότι η απόλυσή του έγινε λόγω ότι ήταν μέλος της Τουρκικής Μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Η προσφυγή του απορρίφθηκε από το δικαστήριο το 2003.^[27] Σήμερα ο Αχμέτ Ιμάμ υπερασπίζεται την Πομάκικη ταυτότητα σε διεθνείς οργανισμούς όπως του ΟΑΣΕ ^[28].

Σήμερα η Ελλάδα αναγνωρίζει την μειονότητα μόνο ως μουσουλμανική (από συνθήκη Λωζάνης).

Το 2012 ο Άρειος Πάγος δεν αναγνώρισε την "Τουρκική Ένωση Ξάνθης" παρόλο που υπήρχε θετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) του 2008. Η αιτιολόγηση του Αρείου Πάγου ήταν, ότι η απόφαση του ΕΔΑΔ δεν είναι δεσμευτική για την Ελλάδα.^[29] Στις 30 Νοεμβρίου 2017, μετά από καταγγελία της Χρυσής Αυγής, η εισαγγελία διέταξε προκαταρτική εξέταση για ακαδημαϊκούς που ασχολούνται με τον όρο «τουρκική μειονότητα», αλλά μετά από παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας, η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο.^{[30][31][32][33][34]}

Το 1922 (πριν την άφιξη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής που επισφραγίσθηκε με την συνθήκη της Λωζάνης),^[35] η μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη αποτελούσε πλειοψηφία ^[36][37] και αριθμούσε περίπου 86.000 άτομα (σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών) ^[2] ή 120.000 άτομα από το σύνολο των 190.000 κατοίκων ^[37]. Η μουσουλμανική μειονότητα αποτελείται κυρίως από τρεις εθνότητες: Τούρκους ή τουρκόφωνους, Πομάκους (βουλγαρόφωνοι μουσουλμάνοι^[38]) και Τσιγγάνους μουσουλμάνους (οι οποίοι μιλούν ρομανί, ελληνικά και μάλιστα με ευχέρεια^[39] και τούρκικα ^[40]), κάθε μια από αυτές τις εθνότητες έχοντας μια ιδιαίτερη γλώσσα και πολιτισμό ^[41].

Στην απογραφή του 1928 οι κάτοικοι μουσουλμανικού θρησκεύματος ανέρχονται σε όλη την επικράτεια σε 126.017 δηλαδή περίπου το 2% του συνολικού πληθυσμού. Οι πληθυσμοί αυτοί αποτελούσαν κυρίως τους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης (102.621) και τους αλβανικής καταγωγής μουσουλμάνους της Ηπείρου (19.244), οι οποίοι εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών. Στην ίδια απογραφή 191.254 κάτοικοι δήλωσαν στο σύνολο της χώρας ως μητρική γλώσσα τα τουρκικά. Από αυτούς 93.793 ήταν κάτοικοι Δυτικής Θράκης. Οι τουρκόφωνοι δηλαδή αποτελούσαν το 91,3% του μουσουλμανικού πληθυσμού της Θράκης και το 30,9% του συνολικού πληθυσμού της. Στην Δυτική Θράκη (Ξάνθη-Ροδόπη-Έβρος) το 65% ήταν χριστιανοί και το 33,85% μουσουλμάνοι. Στην Αλεξανδρούπολη καταγράφηκαν 176 μουσουλμάνοι (σε σύνολο 14.019 κατοίκων όπου οι 12.906 ήταν χριστιανοί), στο Διδυμότειχο 1.548 μουσουλμάνοι (σε σύνολο 8.690 κατοίκων όπου 6.386 ήταν χριστιανοί), στο Σουφλί καταγράφηκαν 160 μουσουλμάνοι (σε σύνολο 7.744 κατοίκων όπου οι 7.544 ήταν χριστιανοί), στην Κομοτηνή καταγράφηκαν 13.364 μουσουλμάνοι (σε σύνολο 31.551 κατοίκων όπου οι 16.964 ήταν χριστιανοί) και στην Ξάνθη 11.259 μουσουλμάνοι (σε σύνολο 35.912 κατοίκων όπου οι 23.824 ήταν χριστιανοί).^[42]

Σύμφωνα με τον Αλέξη Αλεξανδρή η απογραφή του 1928 περιγράφει στην Δυτική Θράκη 103.175 μουσουλμάνους από τους οποίους οι 85.585 είναι Τουρκογενείς, οι 16.740 Πομάκοι και οι 850 Ρομά ^[43]. Τα πρωτογενή δεδομένα των στατιστικών δεν αναφέρονται σε Πομάκους αλλά σε ομιλητές Βουλγαρικής γλώσσας, με λίγο διαφορετικούς αριθμούς. Συγκεκριμένα στον Πίνακα 9 (γλώσσες) της απογραφής αναφέρονται για την Δυτική Θράκη 93.793 Τουρκόφωνοι, 1435 Ρομά και 16.737 Βουλγαρόφωνοι.^[42]

Οι επίσημες ελληνικές απογραφές από το 1961 δεν συμπεριλαμβάνουν ερωτήματα θρησκεύματος και μητρικής γλώσσας. Παρόλα αυτά έχουν δημοσιευτεί στατιστικά στοιχεία για την μειονότητα τα οποία πολλές φορές έχουν αποκλίσεις. Στον πίνακα φαίνονται στατιστικά στοιχεία για το 1961 δημοσιευμένα από τον Αλέξη Αλεξανδρή (νυν διευθυντή της ΥΠΥ) το 1988 και από τον υπουργό εξωτερικών και άμυνας Φίλιππο Δραγούμη το 1964.^[44] Σύμφωνα με την ελληνική κυβέρνηση, η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη κατά το 1991 αριθμεί 98.000 άτομα (σε πληθυσμό 338.000 κατοίκων της Θράκης), εκ των οποίων το 50% της θρησκευτικής μειονότητας είναι τουρκικής καταγωγής, 35% Πομάκοι και μόλις 15% Τσιγγάνοι μουσουλμάνοι.^[2] Η μειονότητα σήμερα αποτελεί περίπου το 33% του πληθυσμού της Θράκης. Ανέρχονται σε 64.000 ^[48] στο Νομό Ροδόπης(σε σύνολο 110.828 κατοίκων ^[49]), σε περίπου 44.000 ^[50] στο Νομό Ξάνθης (πληθυσμός νομού 101.856 κάτοικοι) και σε περίπου 9.000 στο Νομό Έβρου(συνολικός πληθυσμός νομού 150.580 κάτοικοι).^[2]

Από τα μέσα του 1950 έως το 1998 υπήρχε το Άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας σύμφωνα με το οποίο «αλλογενής εγκαταλιπών το Ελληνικόν έδαφος άνευ προθέσεως παλιννοστήσεως δύναται να κηρυχθεί απολέσας την Ελληνικήν ιθαγένειαν». Με βάση το Άρθρο αυτό το άρθρο αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια κατοίκων των παραμεθόριων χωριών κατά τον Εμφύλιο πόλεμο οι οποίοι είχαν τότε καταφύγει σε χώρες του ανατολικού μπλοκ. Μετά το 1967 το άρθρο αυτό εφαρμόστηκε σε μουσουλμάνους κατοίκους της Δυτικής Θράκης. Η αφαίρεση Ιθαγένειας γινόταν με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών και το υπηρεσιακό Συμβούλιο Ιθαγένειας. Αφαιρέθηκαν 60.044 ιθαγένειες, από τις οποίες 50.000 εκτιμάται ότι ανήκουν στην Μουσουλμανική μειονότητα Θράκης. Μετά από πίεση του Συμβουλίου της Ευρώπης το Άρθρο 19 καταργήθηκε το 1998.^[51][52]

Στη Δυτική Θράκη, εφαρμόζεται για τους μουσουλμάνους από το Ελληνικό κράτος η Σαρία, ο ιερός νόμος του ισλάμ. Η εφαρμογή της Σαρία, αφορά μόνο το οικογενειακό και κληρονομικό δίκαιο, και όχι το ποινικό που ισχύει σε όλη την Ελληνική επικράτεια. Ο νόμος εφαρμόζεται από το κράτος, όπως ορίζει η ισλαμική θρησκεία, αλλά και η Συνθήκη της Λωζάνης. Για το λόγο αυτό, το Ελληνικό κράτος είναι υποχρεωμένο να διαθέτει δημόσιους λειτουργούς για το σκοπό αυτό, τους μουφτήδες. Μάλιστα, ο ιερός ισλαμικός νόμος είναι ανώτερος από το Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Αστικό Δίκαιο και το γεγονός προκαλεί πολλά προβλήματα στους μουσουλμάνους που καταφεύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.^[53].

Το μέγεθος της Μειονότητας -στους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης- προσελκύει το ενδιαφέρον των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και των συνδυασμών που δραστηριοποιούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση και αυτό φαίνεται στο γεγονός ότι μειονοτικοί υποψήφιοι συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια κομμάτων και συνδυασμών είτε ως επικεφαλής είτε σε άλλες εκλόγιμες θέσεις. Από το 1923 έως το 1933 το βενιζελικό κόμμα κυριαρχούσε στις τάξεις της μουσουλμανικής μειονότητας καθώς εκλέγονταν αποκλειστικά βενιζελικοί βουλευτές, ενώ μετά τον Μάρτιο του 1933 άρχισαν να υποστηρίζουν μαζικότερα τα αντιβενιζελικά κόμματα.^[54]

Την περίοδο 1985-1993 υπήρχε το φαινόμενο της καθόδου ανεξάρτητων συνδυασμών που απευθύνονταν αποκλειστικά στην μειονότητα με προεξέχοντα τον βουλευτή Ροδόπης Αχμέτ Σαδίκ. Από το 1993 οπότε και καθιερώθηκε το πλαφόν του 3% για εκπροσώπηση στην Βουλή καθιερώθηκε η συμμετοχή της μειονότητας στα ψηφοδέλτια πανελλαδικών κομμάτων κάτι το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα. Μερικοί από τους σημαντικότερους μειονοτικούς Βουλευτές της μειονότητας στην μεταπολίτευση είναι οι Αχμέτ Σαδίκ,Αχμέτ Ιλχάν, Αχμέτ Χατζηοσμάν και Αϊχάν Καρά Γιουσούφ από την Ροδόπη και οι Αχμέτ Φαήκογλου, Τετσίν Μανατζή και Χουσεΐν Ζειμπέκ από την Ξάνθη. Σήμερα η μειονότητα εκπροσωπείται στην βουλή από 3 βουλευτές. Τους Αχμέτ Ιλχάν, Μπουρχάν Μπαράν (Κίνημα Αλλαγής) και Χουσεΐν Ζειμπέκ (ΣΥΡΙΖΑ) στην Ξάνθη.

• Σκηνοθεσία: Θάνος Αναστόπουλος (9 Νοεμβρίου 2012). Πρόσθεση όχι αφαίρεση, πολλαπλασιασμός όχι διαίρεση: μια άλλη εκπαίδευση για τα παιδιά της μειονότητας στη Θράκη. Θράκη: Πρόγραμμα για την εκπαίδευση της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης. Συμβαίνει στα 0λ:00δ.  ^[55]
• «Εκσυγχρονισμός εναντίον παράδοσης: Η διείσδυση της κεμαλικής ιδεολογίας στη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης, 1920-1930». Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2014.  Ερευνητικό έργο, μέσα στην ιστοσελίδα παρουσιάζεται πλήθος βιβλιογραφικών πηγών σχετικά με την μειονότητα.

• Συνθήκη της Λωζάνης
• Τούρκοι της Δυτικής Θράκης

• Kevin Featherstone· Dimitris Papadimitriou· Argyris Mamarelis· Georgios Niarchos (2011). The Last Ottomans - The Muslim Minority of Greece, 1940-49. Palgrave Macmilan. ISBN 978-023-0232-518. 
• Κωστόπουλος Τάσος (2009). Το "Μακεδονικό" της Θράκης. Κρατικοί σχεδιασμοί για τους Πομάκους (1956-2008). Αθήνα: Βιβλιόραμα. ISBN 978-960-8087-80-4. 
• Konstantinos Tsitselikis (2012). Old and New Islam in Greece: From Historical Minorities to Immigrant Newcomers. Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 978-90-04-22152-9. 
• Whitman, Lois (1990), Destroying ethnic identity: the Turks of Greece, Human Rights Watch, ISBN 0-929692-70-5, http://books.google.com/books?id=gDXbrQHGjbIC .
• Καφετζή, Ευγενία (2011), Οι μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από τη συνθήκη της Λωζάννης μέχρι σήμερα, Εκδόσεις "Γόρδιος", ISBN 978-960-6826-26-9, http://www.biblionet.gr/author/94561/%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CE%94._%CE%9A%CE%B1%CF%86%CE%B5%CF%84%CE%B6%CE%AE .

• Huseyinoglu, Ali (2012). «The Development of Minority Education at the South - easternmost Corner of the EU: The Case of Muslim Turks in Western Thrace, Greece» (PDF). University of Sussex. σελ. 123. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2013.  (Αγγλικά)
• Vemund Aarbakke (2000). The muslim minority of Greek Thrace. Phd thesis / University of Bergen. 
• Aarbakke, Vemund (2012). «Pomak Language Usage and the Spell of Nationalism: The Case of the Pomaks in Greece». Slavia Islamica: language, religion and identity 25: 149-177. ISBN 9784938637613. http://src-h.slav.hokudai.ac.jp/coe21/publish/no25_ses/24article.pdf. 
• Λεπίδα, Στυλιανή Νικολάου. «Η Μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης μετά τη συνθήκη της Λωζάνης: η διένεξη νεωτεριστών-συντηρητικών κατά τον μεσοπόλεμο». Μεταπτυχιακή εργασία- Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 2012. http://invenio.lib.auth.gr/record/129021/files/GRI-2012-8494.pdf.  (Αγγλικά)
• Chousein Ali (August 2005). «Continuities of changes in the minority policy of Greece: The case of Western Thrace». Master in the Department of International Relations / Social Sciences of Middle East Technical University. https://etd.lib.metu.edu.tr/upload/12606351/index.pdf.  (Αγγλικά)

• Olga Demetriou (January 2004). «Prioritizing ‘ethnicities’: The uncertainty of Pomak-ness in the urban Greek Rhodoppe». Ethnic and Racial Studies 27 (1): 95-119. doi:10.1080/0141987032000147959. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-09-04. https://web.archive.org/web/20110904202442/http://www.azinlikca.net/pdfs/thesis/The_uncertainty_of_Pomakness_in_the_urban_Greek_Rhodoppe.pdf. Ανακτήθηκε στις 2013-01-07.  (Αγγλικά)

• Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης: Η γενετική σχέση Χριστιανών και Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης https://clioturbata.com/uncategorized/pomakoi/ Αρχειοθετήθηκε 2021-05-10 στο Wayback Machine.