Μετρό του Μινσκ
27°32′53″E / 53.89472°N 27.54806°E
Το Μετρό του Μινκ (λευκορωσικά: Мінскі метрапалітэн, ρωσικά: Минский метрополитен) είναι σύστημα μετρό το οποίο εξυπηρετεί την πρωτεύουσα της Λευκορωσίας, το Μινσκ. Άρχισε την λειτουργία του στις 29 Ιουνίου 1984[2] και σήμερα αποτελείται από τρεις γραμμές, συνολικού μήκους 40,8 χιλιομέτρων, με 33 σταθμούς.[1] Το 2013 μετέφερε 328,3 εκατομμύρια επιβάτες,[3] κατά μέσο όρο 899.450 ημερησίως. Το 2023 μετέφερε 233,9 εκατομμύρια επιβάτες,[4] αριμθμός που αντιστοιχεί σε περίπου 640.800 επιβάτες ημερησίως.
| Μετρό του Μινσκ Мінскі метрапалітэн | |
|---|---|
 | |
| Πληροφορίες | |
| Περιοχή | Μινσκ, Λευκορωσία |
| Είδος | σύστημα μετρό |
| Γραμμές | 3 (+1)[1] |
| Σταθμοί | 33 (+3)[1] |
| Ετήσια εξυπηρέτηση | 233,9 εκατομμύρια (2023) |
| Ιστότοπος | metropoliten |
| Λειτουργία | |
| Έναρξη λειτουργίας | 1984[2] |
| Διαχειριστής | Μετρό του Μινσκ (λευκορωσικά: Мінскі метрапалітэн) |
| Τεχνικά χαρακτηριστικά | |
| Μήκος συστήματος | 40,82 km[1] |
| Εύρος γραμμής | 1520 mm |
| Ηλεκτροκίνηση | 825V DC (έξοδος υποσταθμού, στη σιδηροδρομική γραμμή 750V κατά μέσο όρο) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ιστορικό
Κατά τις δεκαετίες 1950-1970 ο πληθυσμός της πόλης ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 εκπονήθηκαν σχέδια για τη δημιουργία συστήματος μετρό. Η κατασκευή του ξεκίνησε στις 3 Μαΐου 1977 και το σύστημα άνοιξε για το κοινό τον Ιούνιο του 1984, καθιστώντας το το ένατο σύστημα μετρό στη Σοβιετική Ένωση.[2] Ξεκινώντας με οκτώ σταθμούς όταν παραδόθηκε, πλέον έχει επεκταθεί σε ένα δίκτυο τριών γραμμών με 33 σταθμούς και συνολική διαδρομή 40,8 χιλιομέτρων.[1]
Παρά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η κατασκευή του μετρό του Μινσκ συνεχίστηκε αδιάλειπτα καθ' όλη τη δεκαετία του 1990 (σε αντίθεση με άλλα συστήματα μετρό στην πρώην ΕΣΣΔ, όπως αυτά του Γιερεβάν και της Σαμάρα στα οποία όλες οι εργασίες επέκτασής τους σταμάτησαν εξαιτίας της παντελούς έλλειψης χρηματοδότησης). Ορισμένοι ειδικοί το αποδίδουν στην αργή μεταρρύθμιση της σοβιετικής κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας στη Λευκορωσία, γεγονός που αποδείχθηκε επωφελές για την επέκταση του μετρό. Για παράδειγμα, η τελική φάση της γραμμής Αυταζαβόντσκαγια, που είχε αρχικά προγραμματιστεί για το 2006, εγκαινιάστηκε στα τέλη του 2005 και ομοίως η βόρεια επέκταση της γραμμής Μοσκόφσκαγια που είχε αρχικά προγραμματιστεί για το 2008 εγκαινιάστηκε στις 7 Νοεμβρίου 2007.
Η κατασκευή της πρώτης φάσης της νέας Γραμμής 3 (Ζελενολούσκαγια) ξεκίνησε το 2014 και περιελάμβανε τέσσερις νέους σταθμούς. Εγκαινιάστηκε στις 6 Νοεμβρίου 2020. Οι εργασίες για την δεύτερη φάση της γραμμής άρχισαν το 2018.
Χαρακτηριστικά
Η πόλη βρίσκεται σε σχεδόν επίπεδη επιφάνεια και σε πολύ ξηρά εδάφη. Κατά συνέπεια, παρόλο που όλοι οι σταθμοί του μετρό του Μινσκ είναι υπόγειοι, δεν βρίσκονται σε μεγάλο βάθος όπως συμβαίνει στα συστήματα μετρό στις περισσότερες πρώην σοβιετικές πόλεις.[5] Από τους σημερινούς 33 σταθμούς[5] οι 19 είναι στυλοβάτες και οι 10 είναι θολωτοί. Όπως τα περισσότερα σοβιετικά συστήματα μετρό, όλοι οι σταθμοί είναι διακοσμημένοι. Ορισμένοι παρουσιάζουν λευκορωσικά εθνικά μοτίβα, άλλοι επικεντρώνονται σε θέματα της σοσιαλιστικής περιόδου ενώ στους πιο σύγχρονους η έμφαση δίνεται κυρίως σε διακοσμήσεις υψηλής τεχνολογίας.
Οι πινακίδες και οι ανακοινώσεις είναι στα λευκορωσικά και τα αγγλικά.[6]
Γραμμές και σταθμοί
| # | Ονομασία Γραμμής | Έναρξη λειτουργίας | Μήκος | Αριθμός σταθμών |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Μοσκόφσκαγια (Маскоўская) | 1984[2] | 19,1 km | 15[1] |
| 2 | Αυταζαβόντσκαγια (Аўтазаводская) | 1990[2] | 18,1 km | 14[1] |
| 3 | Ζελενολούσκαγια (Зеленалужская) | 2020[2] | 3,5 km | 4 (+3)[1] |
| Σύνολο | 40,8 km[1] | 33[1] |
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Minsk Metro στο Wikimedia Commons