Μέρεντιθ Γουίλσον

Ο Γουίλσον γεννήθηκε στο Μέισον Σίτι της Άιοβα ^[15] από τους Ρόζαλι Ρέινιγκερ Γουίλσον και Τζον Ντέιβιντ Γουίλσον. Είχε έναν αδελφό δύο χρόνια μεγαλύτερό του, τον Τζον Σέντρικ, και μια αδερφή 12 χρόνια μεγαλύτερή του, την συγγραφέα παιδικών έργων Ντίξι Γουίλσον. ^[16] Ο Γουίλσον παρακολούθησε το Ινστιτούτο Μουσικής Τέχνης του Frank Damrosch (που αργότερα έγινε το Σχολή Τζούλιαρντ) στη Νέα Υόρκη. Παντρεύτηκε την αγαπημένη του στο γυμνάσιο, Ελίζαμπεθ "Πέγκι" Γουίλσον, στις 29 Αυγούστου 1920. Ήταν παντρεμένοι για 26 χρόνια. ^[17]

Ο νεαρός Γουίλσον έγινε βιρτουόζος του φλάουτου και του πίκολο, και κατάφερε να γίνει μέλος του συγκροτήματος του Τζων Φίλιπ Σούζα (1921–1924) ^[18] και αργότερα της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης υπό τον Αρτούρο Τοσκανίνι (1924–1929). Στη συνέχεια μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας ως διευθυντής συναυλιών για τον ραδιοφωνικό σταθμό KFRC, και στη συνέχεια ως μουσικός διευθυντής για το ραδιοφωνικό δίκτυο NBC στο Χόλιγουντ. ^[19] Η πρώτη του μετάδοση στο ραδιόφωνο έγινε στο KFRC το 1928 στο Blue Monday Jamboree. ^[20]

Η δουλειά του Γουίλσον σε ταινίες περιελάμβανε τη μουσική για την ταινία Ο μεγάλος δικτάτωρ (1940) του Τσάρλι Τσάπλιν (υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής) και την ενορχήστρωση της μουσικής για το τραγούδι του Γουίλιαμ Γουάιλερ Οι μικρές αλεπούδες (1941) (υποψηφιότητα για Όσκαρ για Καλύτερη Μουσική Παρουσίαση Δραματικής Ταινίας).

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γουίλσον εργάστηκε για την υπηρεσία ραδιοφώνου των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η δουλειά του με το AFRS τον έφερε σε συνεργασία με τους Τζορτζ Μπερνς, Γκρέισι Άλεν και Μπιλ Γκούντγουιν. Δούλεψε και με τους τρεις ως αρχηγός της μπάντας, και ως κανονικός χαρακτήρας, στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα Burns and Allen. Έπαιζε έναν ντροπαλό άντρα που πάντα προσπαθούσε να πάρει συμβουλές για γυναίκες. Ο χαρακτήρας του ήταν επίσης βαρετός, βασικά μια ανδρική εκδοχή του Άλεν.

Το 1942 ο Γουίλσον είχε το δικό του πρόγραμμα στο NBC. Η εκπομπή Meredith Willson's Music ήταν μια καλοκαιρινή αντικατάσταση των Fibber McGee και Molly. Το Sparkle Time, το οποίο μεταδόθηκε στο CBS το 1946–47, ήταν το πρώτο ραδιοφωνικό πρόγραμμα πλήρους σεζόν του Γουίλσον. ^{[21] [22]}

Επιστρέφοντας στο ραδιόφωνο δικτύου μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γουίλσον δημιούργησε τους Talking People, ένα χορωδιακό συγκρότημα που μιλούσε από κοινού ενώ παρέδιδε διαφημίσεις στο ραδιόφωνο. Το 1950 έγινε ο μουσικός διευθυντής για το The Big Show, ένα κωμικό πρόγραμμα διάρκειας 90 λεπτών που παρουσιαζόταν από την ηθοποιό Ταλούλα Μπάνκχεντ και στο οποίο συμμετείχαν μερικοί από τους πιο γνωστούς διασκεδαστές στον κόσμο. Ο Γουίλσον έγινε μέρος σε ένα από τα σκετς της σειράς, ξεκινώντας τις απαντήσεις στα σχόλια ή τις ερωτήσεις της Μπάνκχεντ με το "καλά, κύριε, δις Μπάνκχεντ". Έγραψε το τραγούδι " May the Good Lord Bless and Keep You" για την παράσταση. Η Μπάνκχεντ έλεγε τους στίχους πάνω από τη μουσική στο τέλος κάθε εκπομπής. Εργάστηκε επίσης στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Τζακ Μπένι και παρουσίασε το δικό του πρόγραμμα το 1949. Για μερικά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Γουίλσον ήταν τακτικός συμμέτοχος στο τηλεπαιχνίδι των Goodson-Todman The Name's the Same . Θυμήθηκε αργότερα ότι έκανε την εκπομπή για τον σταθερό μισθό των Goodson-Todman, τον οποίο εξοικονομούσε για το μουσικό του έργο στο Μπρόντγουεϊ.

Το 1950 ο Γουίλσον n υπηρέτησε ως μουσικός διευθυντής για το The California Story, την εκατονταετή παραγωγή της Καλιφόρνιας στο Hollywood Bowl. Δουλεύοντας σε αυτήν την παραγωγή, ο Γουίλσον συνάντησε τον συγγραφέα Φράνκλιν Λέισι, ο οποίος αποδείχθηκε καθοριστικός στην ανάπτυξη της ιστορίας ενός μιούζικαλ στο οποίο εργαζόταν ο Γουίλσον, το οποίο σύντομα θα γίνει The Music Man. Το California Story ακολούθησαν δύο ακόμη πολιτειακές συνεργασίες με τον σκηνοθέτη Βλαντιμίρ Ρόσινγκ: The Oregon Story το 1959 και The Kansas Story το 1961.

Το πιο διάσημο έργο του Γουίλσον, The Music Man, έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 1957 και διασκευάστηκε δύο φορές για κινηματογράφο (το 1962 και το 2003). Το χαρακτήρισε «προσπάθεια ενός κατοίκου της Άιοβα να αποτίσει φόρο τιμής στην πολιτεία καταγωγής του». Ο Γουίλσον χρειάστηκε οκτώ χρόνια και 30 αναθεωρήσεις για να ολοκληρώσει το μιούζικαλ, για το οποίο έγραψε περισσότερα από 40 τραγούδια. Η παράσταση σημείωσε απίστευτη επιτυχία, καθώς έτρεξε στο Μπρόντγουεϊ για 1.375 παραστάσεις σε διάστημα τριάμισι ετών. Η ηχογράφηση του καστ κέρδισε το πρώτο βραβείο Γκράμι για το καλύτερο πρωτότυπο άλμπουμ με επιτελείο (Μπρόντγουεϊ ή τηλεόραση). Η παράσταση στη συνέχεια έκανε εθνική περιοδεία και διεθνείς παραγωγές. Η παραγωγή της έγινε στο Κέντρο της Νέας Υόρκης το 1980 με τον Ντικ Βαν Ντάικ στον ομώνυμο ρόλο και τη Μεγκ Μπάσερτ ως Μαριάν. Η πρώτη αναβίωση του Μπρόντγουεϊ άνοιξε το 2000 στο Neil Simon Theatre με τον Κρεγκ Μπίρκο στο ρόλο του Χάρολντ Χιλ και τη Ρεμπέκα Λούκερ στο ρόλο της Μαριάν. Η παραγωγή διεξήχθη για 699 παραστάσεις. Μια δεύτερη αναβίωση του Μπρόντγουεϊ έκανε πρεμιέρα στις 10 Φεβρουαρίου 2022, στο Θέατρο Γουίντερ Γκάρντεν, με πρωταγωνιστές τον Χιου Τζάκμαν στο ρόλο του Χάρολντ και τη Σάτον Φόστερ στο ρόλο της Μαριάν. Το 1959 ο Γουίλσον και η δεύτερη σύζυγός του Ραλίνα "Ρίνι" Ζάροβα ηχογράφησαν ένα άλμπουμ, ... και το then I Wrote The Music Man, στο οποίο εξετάζουν την ιστορία και τραγουδούν τραγούδια από το σόου. ^[23] Το 2010 ο Brian d'Arcy James και η Kelli O'Hara έπαιξαν τον Γουίλσον και τη Ρίνι σε ένα έργο εκτός Μπρόντγουεϊ βασισμένο σε αυτό το άλμπουμ.

Το δεύτερο μιούζικαλ του Γουίλσον, The Unsinkable Molly Brown, ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ για 532 παραστάσεις από το 1960 έως το 1962 και μετατράπηκε σε κινηματογραφική ταινία το 1964 με πρωταγωνίστρια την Ντέμπι Ρέινολντς. Το τρίτο μιούζικαλ του στο Μπρόντγουεϊ ήταν μια προσαρμογή της ταινίας Το θαύμα της 34ης οδού, με τίτλο Here's Love. Μερικοί λάτρεις του θεάτρου το θυμούνται ως μεγάλη αποτυχία, αλλά στην πραγματικότητα απόλαυσε μια οκτάμηνη πορεία στο Μπρόντγουεϊ το 1963-64 (334 παραστάσεις). Το τέταρτο, τελευταίο και λιγότερο επιτυχημένο μιούζικαλ του ήταν το 1491, το οποίο αφηγήθηκε την ιστορία των προσπαθειών του Κολόμβου να χρηματοδοτήσει το διάσημο ταξίδι του. Παρήχθη από την Όπερα Civic Light του Λος Άντζελες το 1969, αλλά όχι στο Μπρόντγουεϊ. ^[24]

Ο Γουίλσον έγραψε τρία απομνημονεύματα: And There I Stood With My Piccolo (1948), Eggs I Have Laid (1955) και But He Doesn't Know the Territory (1959). ^[25]

Ο Γουίλσον παντρεύτηκε τρεις φορές. Χώρισε από την πρώτη του σύζυγο, Ελίζαμπεθ, όπως αναφέρθηκε σε ειδησεογραφικό δελτίο της 5ης Μαρτίου 1947. Προφανώς δεν είχαν καμία επαφή μετά το διαζύγιο και στα τρία απομνημονεύματά του δεν αναφέρεται ποτέ η Ελίζαμπεθ, αν και την εξέπληξε στέλνοντάς της τριαντάφυλλα στις 20 Αυγούστου 1970, που θα ήταν η 50ή επέτειος του γάμου τους. ^[26]

Ο Γουίλσον παντρεύτηκε τη Ραλίνα "Ρίνι" Ζάροβα, Ρωσίδα τραγουδίστρια όπερας, στις 13 Μαρτίου 1948. Πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1966. Ο Γουίλσον παντρεύτηκε τη Ρόουζμαρι Σάλιβαν τον Φεβρουάριο του 1968. ^{[17] [27] [28]} Για χρόνια έζησε στο τμήμα Mandeville Canyon του Brentwood, στην Καλιφόρνια. Φίλοι και γείτονες τον θυμούνταν με αγάπη ως έναν ζεστό και φιλόξενο οικοδεσπότη που δεν του άρεσε τίποτα περισσότερο από το να παίζει πιάνο και να τραγουδά στα πάρτι. Συχνά έδινε στους επισκέπτες αυτόγραφα αντίγραφα του άλμπουμ του Meredith Willson Sings Songs from The Music Man. Το 1982, αυτός και η Ρόουζμαρι εμφανίστηκαν στο κοινό του The Lawrence Welk Show.

Ο Γουίλσον επέστρεψε αρκετές φορές στη γενέτειρά του για το Φεστιβάλ συγκροτημάτων της Βόρειας Άιοβα, ^[29] μια ετήσια εκδήλωση που γιορτάζει τη μουσική με ιδιαίτερη έμφαση στις μπάντες που βαδίζουν. Το Μέισον Σίτι ήταν ο τόπος της πρεμιέρας του 1962 της κινηματογραφικής ταινίας The Music Man, με οικοδεσπότη τον κυβερνήτη της Άιοβα, Νόρμαν Έρμπε, η οποία είχε προγραμματιστεί να συμπέσει με το φεστιβάλ. Όπως ο χαρακτήρας του Χάρολντ Χιλ, ο Γουίλσον οδήγησε τη «Μεγάλη Παρέλαση» στην πόλη και η εκδήλωση περιλάμβανε ειδικές εμφανίσεις από τους αστέρες της ταινίας, Σίρλεϊ Τζόουνς και Ρόμπερτ Πρέστον.

Ο Γουίλσον ήταν μέλος της Εθνικής Επίτιμης Αδελφότητας Συγκροτημάτων, Κάπα Κάπα Ψι.

Ο Γουίλσον πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια το 1984 σε ηλικία 82 ετών. Η κηδεία του στο Μέισον Σίτι περιελάμβανε πενθούντες ντυμένους με κοστούμια Music Man και ένα κουαρτέτο που τραγούδησε το "Lida Rose". ^[30] Ο Γουίλσον είναι θαμμένος στην πόλη Μέισον. ^[31]

• Στις 23 Ιουνίου 1987, ο Γουίλσον έλαβε μετά θάνατον το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν.
• Το 1999, η Ταχυδρομική Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε ένα γραμματόσημο με τον Γουίλσον.
• Το σπίτι όπου ο Γουίλσον πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μέισον Σίτι της Άιοβα, είναι μέρος του "The Music Man Square", το οποίο άνοιξε το 2002. ^[32] Η χήρα του, Ρόζμαρι, ήταν δωρήτρια της πλατείας. ^[33]
• Η σχολή του, η Τζούλιαρντ, αφιέρωσε την πρώτη και μοναδική του κατοικία στον Γουίλσον το 2005. ^[34]
• Το "Till There Was You" από το μιούζικαλ The Music Man ήταν το αγαπημένο των Beatles, και η ηχογράφηση του κυκλοφόρησε στο δεύτερο άλμπουμ τους στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, With The Beatles και Meet the Beatles! Ερμήνευσαν το τραγούδι κατά την πρώτη τους εμφάνιση στο The Ed Sullivan Show το 1964.
• Οι εργασίες του Γουίλσον βρίσκονται στο Ίδρυμα Great American Songbook Foundation. ^[35]

• Willson, Meredith. And There I Stood with My Piccolo. Minneapolis. University of Minnesota Press Αρχειοθετήθηκε 2011-06-05 στο Wayback Machine., 1948, 2009.
• Willson, Meredith. Eggs I Have Laid, Holt, 1955.
• Willson, Meredith. But He Doesn't Know the Territory. Minneapolis. University of Minnesota Press Αρχειοθετήθηκε 2011-06-05 στο Wayback Machine. 1959, 2009. Chronicles the making of The Music Man.

• Skipper, John C. (2000), Meredith Willson: The Unsinkable Music Man Savas Pub. Co,(ISBN 1-882810-78-3)
• Oates, Bill (2005), Meredith Willson-America's Music Man, Author House,(ISBN 978-1-4208-3525-0)

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Meredith Willson στο Wikimedia Commons