Λουίζα Πέσιακ
Η Λουίζα Πέσιακ (σλοβενικά: Luiza Pesjak), ή Λουγίζα Πεσιάκοβα (Lujiza Pesjakova), (12 Ιουνίου 1828 - 31 Μαρτίου 1898) ήταν Σλοβένα συγγραφέας, ποιήτρια και μεταφράστρια. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έγραψε ένα μυθιστόρημα στα σλοβενικά.[6]
| Λουίζα Πέσιακ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 12 Ιουνίου 1828[1][2] Λιουμπλιάνα[2] |
| Θάνατος | 1 Μαρτίου 1898 Λιουμπλιάνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυστροουγγαρία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σλοβενικά[3][4][5] Γερμανικά[4] Γαλλικά[4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας ποιήτρια μεταφράστρια θεατρική συγγραφέας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
Ο Λουζία Πέσιακ γεννήθηκε στη Λιουμπλιάνα στις 12 Ιουνίου 1828. Ο πατέρας της ήταν ο δικηγόρος Μπλαζ Κρόμπαθ. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Φρύλιχ, καθώς και διδάχθηκε από ντόπιους δασκάλους, συμπεριλαμβανομένου του Φραντσέ Πρεσέρεν. Η Πέσιακ γνωρίστηκε με τους Στρίταρ, Γκρεγκόρτσιτς και Λέβστικ, με τους οποίους αντάλλαξε αλληλογραφία. Η Πέσιακ αφιέρωνε σημαντικό χρόνο στο να διαβάζει, να πηγαίνει στο θέατρο και την όπερα, καθώς και να ταξιδέψει και να είναι κοινωνική. Ήταν μία από τους πρώτους μυθιστοριογράφους της Σλοβενίας, η οποία εξέδωσε την ιστορία Ημερολόγιο της Μπεάτα το 1887, καθώς και συγγραφή ποίησης, θεατρικών έργων και λιμπρέτο όπερας για το Gorenjski slavček. Η Πέσιακ περιελάμβανε ένα ισχυρό πατριωτικό μήνυμα στα έργα της, τα οποία εκδόθηκαν τόσο στη Σλοβενία όσο και στη Γερμανία. Συγκεκριμένα, τα πρώτα της έργα ήταν στα γερμανικά, καθώς εκείνη την εποχή δεν μιλούσε σλοβένικα.[7][8][9][10][11][12]
Η Πέσιακ παντρεύτηκε στις 3 Οκτωβρίου 1848, με τον επιχειρηματία Σίμον Πέσιακ, με τον οποίο απέκτησαν πέντε κόρες, τις Χελένα, Λουίζ, Μέρι, Ίντα και Έμμα. Αν και η οικογένεια μιλούσε γερμανικά και γαλλικά, τα κορίτσια πήραν έναν ντόπιο δάσκαλο μετά την καθιέρωση ενός συντάγματος που παρείχε αστικές και πολιτικές ελευθερίες στην Αυστριακή Αυτοκρατορία το 1860 και μετά από αυτό η Πέσιακ έμαθε σλοβενικά και άρχισε να γράφει στη γλώσσα. Άρχισε να προωθεί την εκμάθηση της τοπικής γλώσσας και να μεταφράζει ποιήματα σε αυτήν. Μετάφρασε έργα στα γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά, τσεχικά και γαλλικά. Τα έργα της δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για την Πέσιακ να δημοσιεύσει το ημερολόγιο νουβελών της με τις προϋποθέσεις που ήθελε, αλλά τελικά το πέτυχε το 1887. Στη μετέπειτα ζωή, η οικονομική της σταθερότητα αποδυναμώθηκε και η Πέσιακ έζησε με περιορισμένα μέσα σχεδόν ξεχασμένη. Το 1897 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ ήταν στο Ποντμπρέζγε και πέθανε τον Μάρτιο του 1898.[8][11][13][14]
Ένας δρόμος πήρε το όνομά της, αν και το όνομα δόθηκε σε γερμανική μορφή, Luiza Pesjakova, και εμφανίστηκε σε ένα γιουγκοσλαβικό γραμματόσημο. Το πορτρέτο της βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Σλοβενίας, όπου είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς πίνακες.[15][16][11]