Καρλ Αντρέ

Ο Αντρέ γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1935 στο Κουίνσι της Μασαχουσέτης. Ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο του Κουίνσι και σπούδασε τέχνη στην Ακαδημία Φίλιπς στο Άντοβερ της Μασαχουσέτης από το 1951 έως το 1953.^[23] Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην Ακαδημία Φίλιπς, έγινε φίλος με τον Χόλις Φράμπτον, ο οποίος αργότερα θα επηρέαζε τη ριζοσπαστική προσέγγιση του Αντρέ στη γλυπτική μέσω των συζητήσεών τους για την τέχνη^[24] και μέσω γνωριμιών με άλλους καλλιτέχνες.^[25]

Ο Αντρέ υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό στη Βόρεια Καρολίνα από το 1955 έως το 1956 και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1956. Ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, ο Φράμπτον σύστησε τον Αντρέ στον Κονσταντίν Μπρανκούζι, μέσω του οποίου ο Αντρέ επανασυνδέθηκε με έναν πρώην συμμαθητή του από την Ακαδημία Φίλιπς, τον Φρανκ Στέλλα, το 1958. Ο Αντρέ μοιράστηκε χώρο στο στούντιο με τον Στέλλα από το 1958 έως το 1960.^[25]

Ο Αντρέ ανέφερε τον Μπρανκούζι ως πηγή έμπνευσης για τα πρώιμα ξυλόγλυπτά του,^[26] αλλά οι συζητήσεις του με τον Στέλλα για τον χώρο και τη μορφή τον οδήγησαν σε διαφορετική κατεύθυνση. Ενώ μοιραζόταν ένα στούντιο με τον Στέλλα, ο Αντρέ ανέπτυξε μια σειρά από ξύλινα «κομμένα» γλυπτά^[24] (όπως το Radial Arm Saw cut sculpture, 1959, και το Maple Spindle Exercise, 1959). Σημειώνεται ότι ο Στέλλα είπε στον Αντρέ (σχετικά με κομμάτια ξύλου που αφαιρέθηκαν από τα γλυπτά του Αντρέ): "Καρλ, κι αυτό είναι γλυπτό".^[23]

Από το 1960 έως το 1964, ο Αντρέ εργάστηκε ως ελεγκτής και εισπράκτορας εμπορευμάτων στο Νιου Τζέρσεϊ για τον Σιδηρόδρομο της Πενσυλβάνια. Η εμπειρία του στην εργασία και η διατεταγμένη φύση της διεύθυνσης εμπορευματικών τρένων θα επηρέαζαν αργότερα τη γλυπτική και την καλλιτεχνική προσωπικότητα του Αντρέ. Για παράδειγμα, ήταν σύνηθες για τον Αντρέ να ντύνεται με φόρμες εργασίας και μπλε πουκάμισο εργασίας, ακόμη και στις πιο επίσημες περιστάσεις.^[23]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Αντρέ επικεντρώθηκε κυρίως στη συγγραφή, και υπάρχουν ελάχιστα αξιόλογα γλυπτά του στο αρχείο μεταξύ 1960 και 1965. Η ποίηση επανήλθε αργότερα, κυρίως σε ένα βιβλίο που δημοσιεύθηκε το 1980 από την NYU Press με τίτλο 12 Dialogues, στο οποίο ο Αντρέ και ο Χόλις Φράμπτον απαντούσαν εναλλάξ ο ένας στον άλλον σε μια γραφομηχανή χρησιμοποιώντας κυρίως ποίηση και κείμενα που μοιάζουν με ελεύθερα δοκίμια.^[24] Η συγκεκριμένη ποίηση του Αντρέ έχει εκτεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη, μια ολοκληρωμένη συλλογή της οποίας βρίσκεται στη συλλογή του Μουσείου Στέντελαϊκ στο Άμστερνταμ.^[27]

Το 1965, ο Αντρέ πραγματοποίησε την πρώτη δημόσια έκθεση του έργου του στην έκθεση Shape and Structure που επιμελήθηκε ο Χένρι Γκέλντζαλερ στην γκαλερί Tibor de Nagy.^[28]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο επιχειρηματίας Καρλ Στρέχερ από το Ντάρμστατ της Γερμανίας απέκτησε τρία σημαντικά έργα του Αντρέ για να τα παραχωρήσει ως δάνειο στο Μουσείο του Ντάρμσταντ (Hessisches Landesmuseum Darmstadt).^[29] Στη συνέχεια, ο Πέτερ Ίντεν απέκτησε τα έργα αυτά για το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης^[30] της Φρανκφούρτης το 1981.^[31] Έκτοτε τα έργα έχουν παρουσιαστεί σε διάφορες εκθέσεις "Change of Scene"^[32] (1992–2002) στο μουσείο της Φρανκφούρτης^[33] και διεθνώς.^[34]

Το 1972, η Tate Gallery της Βρετανίας απέκτησε το Equivalent VIII του Αντρέ, μια διάταξη 120 πυρότουβλων.

Το έργο εκτέθηκε αρκετές φορές χωρίς περιστατικά, αλλά έγινε το 1976 το επίκεντρο διαμάχης αφού παρουσιάστηκε σε ένα άρθρο στους Sunday Times και αργότερα αλλοιώθηκε με μπλε χρωστική τροφίμων. Η «διαμάχη για τα τούβλα» έγινε μια από τις πιο διάσημες δημόσιες συζητήσεις στη Βρετανία σχετικά με τη σύγχρονη τέχνη.^[35][36]

Το "Lever" του Καρλ Αντρέ αποτελείται από μία μόνο γραμμή 137 πυρότουβλων.^[37] Το έργο διαιρεί συνοπτικά έναν χώρο καθώς τα τούβλα αγκαλιάζουν το δάπεδο.^[38] Η έκθεση του Lever στην έκθεση Primary Structures του 1966 στο Εβραϊκό Μουσείο της Νέας Υόρκης έφερε σημαντική αναγνώριση στον Καρλ Αντρέ.^[39]

Το 1979, ο Αντρέ γνώρισε την καλλιτέχνιδα Άνα Μεντιέτα μέσω μιας κοινής φιλίας με τους καλλιτέχνες Λέον Γκόλουμπ και Νάνσι Σπέρο στη γκαλερί AIR της Νέας Υόρκης.^[23] Ο Αντρέ και η Μεντιέτα παντρεύτηκαν το 1985.^[40] Η Μεντιέτα έπεσε νεκρή από το παράθυρο του διαμερίσματος του Αντρέ στον 34ο όροφο το 1985, μετά από καυγά με τον Αντρέ.^[41] Οι γείτονές τους, ένα ζευγάρι της διπλανής πόρτας, φέρεται να άκουσαν τη Μεντιέτα να φωνάζει «Όχι» το ίδιο βράδυ, ενώ ο Αντρέ εθεάθη επίσης με πολλαπλές γρατζουνιές στο πρόσωπό του μετά από εκείνη τη νύχτα.^[42] Ο Αντρέ αναφέρεται από μια κλήση στο 911 μετά το θάνατό της να έχει πει: «Αυτό που συνέβη ήταν ότι είχαμε… η γυναίκα μου είναι καλλιτέχνης και εγώ είμαι καλλιτέχνης και είχαμε μια διαφωνία για το γεγονός ότι εγώ ήμουν πιο, ε, εκτεθειμένος στο κοινό από ό,τι εκείνη και πήγε στην κρεβατοκάμαρα και εγώ πήγα πίσω της και εκείνη βγήκε από το παράθυρο…».^[43] Το ίδιο βράδυ ο Αντρέ κατηγορήθηκε για φόνο δευτέρου βαθμού. Επέλεξε να δικαστεί ενώπιον δικαστή χωρίς ενόρκους. Το 1988 αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες που αφορούσαν το θάνατο της Μεντιέτα.^[41][44] Ο Αντρέ παραμένει μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και τα μουσεία που εκθέτουν το έργο του έχουν αντιμετωπίσει την οργή των υποστηρικτών της Μεντιέτα. Το 2017, διαδηλωτές παραβρέθηκαν στα εγκαίνια της έκθεσής του στο The Geffen Contemporary στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Λος Άντζελες, μοιράζοντας καρτ ποστάλ που έγραφαν «Ο Καρλ Αντρέ είναι στο MOCA Geffen. ¿Dónde está Ana Mendieta?» (στα ισπανικά «Πού είναι η Άνα Μεντιέτα;»).^[45][46]

Απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου 2024, σε ηλικία 88 ετών.^[47]