Θεύδις

Ήταν ένας Οστρογότθος, ο ξιφομάχος του Θεοδώριχου του Μεγάλου, ο οποίος τον έστειλε να κυβερνήσει το Βησιγοτθικό βασίλειο κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας τού Αμαλάριχ, γιου του βασιλιά Αλάριχου Β' και της Θεοδεγόθας (κόρης του βασιλιά Θεοδώριχου του Μεγάλου).

Σύμφωνα με τον Προκόπιο, επί διακυβέρνησης του Αμαλάριχ, ο Θεύδης είχε νυμφεύτηκε μία Ισπανίδα, που «ανήκε στον οίκο ενός από τους πλούσιους κατοίκους εκείνης της γης, που είχε όχι μόνο μεγάλο πλούτο, αλλά και μεγάλη ιδιοκτησία στην Ισπανία». Με αυτόν τον πλούτο μπόρεσε να συγκεντρώσει έναν ιδιωτικό στρατό δύο χιλιάδων ανδρών, ^[3] κάνοντάς τον ουσιαστικά ανεξάρτητο από την εξουσία του Θεοδώριχου. Ο Θεοδώριχος δεν έκανε καμία ενέργεια εναντίον του Θεύδη. Ένας λόγος ήταν ότι κάτι τέτοιο θα έδινε στους Φράγκους, που είχαν σκοτώσει τον βασιλιά των Βησιγότθων Αλάριχο στη μάχη του Βουγιέ]], μία δικαιολογία για να πάνε ξανά σε πόλεμο. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι ο Θεύδης ήταν προσεκτικός να υπακούει στις εντολές του βασιλιά του και δεν παρέλειψε ποτέ να στείλει την ετήσια εισφορά. ^[β]

Μετά το τέλος τού Αμαλάριχ, τελευταίου της δυναστείας των Βαλτών, ο Θεύδης εξελέγη βασιλιάς. Ο διάσημος ιστορικός Χέρβιχ Βόλφραμ πιστεύει ότι ένας παράγοντας που οδήγησε στην επιλογή του, ήταν η υποστήριξη των συναδέλφων Οστρογότθων που είχαν πάει δυτικά μαζί του. ^[5] Ενώ ο ιστορικός Πήτερ Χήδερ θέτει έναν δεύτερο παράγοντα, σημειώνοντας ότι δύο από τους Ιταλούς συγγενείς του Θεύδη — ο Iλδίβαδ και ο Tοτίλα— έγιναν βασιλείς των Οστρογότθων μετά την πτώση του Οίκου τού Θεοδώριχου στους Γοτθικούς Πολέμους, προσθέτοντας ότι πιθανότατα αντιπροσώπευαν «μία ιδιαίτερα ισχυρή, μη βασιλική φυλή». ^[6]

Το 541 ο Θεύδης έπρεπε να αντιμετωπίσει τους Φράγκους υπό τον Χλοτάριο Α' και τον Χιλδεβέρτο Α', οι οποίοι είχαν διεισδύσει μέχρι την Καισαραυγούστα (Σαραγόσα), την οποία πολιόρκησαν για 49 ημέρες, αλλά σύμφωνα με τον Γρηγόριο του Τουρ οι Φράγκοι ήραν την πολιορκία τους, όταν έμαθαν ότι η πόλη προστατευόταν από τα λείψανα του Αγίου Βικεντίου της Σαραγόσας. ^[7] Οι πρωτογενείς πηγές διαφωνούν σχετικά με την έκβαση αυτής της φραγκικής εισβολής. Για παράδειγμα ο Ισίδωρος της Σεβίλλης γράφει, ότι ο μελλοντικός βασιλιάς Θευδίγιζελ, ο οποίος ήταν τότε στρατηγός του Θεύδη, είχε σκοτώσει όλους τους εισβολείς, εκτός από μία ομάδα που τον είχε δωροδοκήσει, για να τους επιτρέψει να διαφύγουν, ^[8] ενώ ο Γρηγόριος του Τουρ υποστηρίζει, ότι «κατάφεραν να κατακτήσουν ένα μεγάλο μέρος της Ισπανίας και επέστρεψαν στη Γαλατία με πλήθος από λάφυρα». ^[9] Ο ιστορικός Ρότζερ Κόλινς παρατηρεί, ότι αυτή ήταν η πρώτη νίκη των Βησιγότθων επί των Φράγκων αντιπάλων τους: ένα επίτευγμα που αναμφίβολα πρόσθεσε στο κύρος του Θεύδη. ^[10]

Στις αρχές της βασιλείας του, ο Θεύδης (533) δέχθηκε μία αντιπροσωπεία από τον βασιλιά των Βανδάλων Γελίμερ, που ζητούσε βοήθεια ενάντια στην επικείμενη βυζαντινή επίθεση. ^[3] Ο Θεύδης τούς υποδέχθηκε εγκάρδια, κάνοντας ένα συμπόσιο προς τιμήν τους, στο οποίο τους ρώτησε πώς ήταν τα πράγματα στην χώρα τους. Οι απεσταλμένοι είχαν ταξιδέψει αργά στην Ισπανία και δεν είχαν επαφή με τα γεγονότα στην Καρχηδόνα. Εν τω μεταξύ, ένα εμπορικό πλοίο, που είχε φύγει από την Καρχηδόνα την ίδια μέρα που η πόλη έπεσε στους Βυζαντινούς, συνάντησε ευνοϊκούς ανέμους και έφτασε πρώτο στην Ισπανία με τα νέα, που γνώριζε ο Θεύδης, όταν έφτασαν οι απεσταλμένοι των Βανδάλων. Όταν λοιπόν πρότειναν μία συμμαχία κατά των Βυζαντινών, ο Θεύδης αρνήθηκε. ^[3] Αντίθετα, τους είπε να πάνε στην ακτή, «γιατί από εκεί θα μάθετε για τις υποθέσεις στη χώρα σας με βεβαιότητα». Σαστισμένοι με αυτή την απάντηση, οι απεσταλμένοι ακολούθησαν τελικά τη συμβουλή του και επέστρεψαν στην Καρχηδόνα, όπου αιχμαλωτίστηκαν από τους νικητές Βυζαντινούς. ^[γ] Ο Ρότζερ Κόλινς προτείνει, ότι ο Θεύδης εκμεταλλεύτηκε την ήττα των Βανδάλων, καταλαμβάνοντας ένα τμήμα της Βόρειας Αφρικής απέναντι από την Ισπανία. ^[10] Αυτό θα εξηγούσε, γιατί το 542 οι Βησιγότθοι έκαναν μία ανεπιτυχή προσπάθεια να υπερασπιστούν τη Θέουτα, όταν οι Βυζαντινοί την πολιόρκησαν από ξηρά και θάλασσα. Σύμφωνα με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης, ο στρατός εισβολής αρνήθηκε να πολεμήσει το Σάββατο, και όταν το έμαθαν οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν στους Βησιγότθους, και δεν άφησαν ούτε έναν ζωντανό. ^[11]

Παρά το γεγονός ότι ο Θεύδης ήταν Αρειανός Χριστιανός, ο Ισίδωρος της Σεβίλλης τον επαινεί, γιατί όχι μόνο ανέχτηκε τις πρακτικές των ιθαγενών Καθολικών πολιτών, αλλά επέτρεψε στους επισκόπους τους να συναντηθούν στο Τολέδο, για να διευθετήσουν «τα ζητήματα, που ήταν απαραίτητα για τη διδασκαλία της Εκκλησίας" ^{[11] [δ]}. Ο Κόλινς σημειώνει, ότι «από τα λίγα επαρχιακά συμβούλια που είναι γνωστό ότι έλαβαν χώρα στην Ισπανία πριν από το 589, σχεδόν τα μισά διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του (Θεύδη): στη Βαρκελώνια το 540, στη Λέριδα το 546 και στη Βαλένθια επίσης το 546». ^[2] Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πραγματοποιήθηκε και δημοσιοποιήθηκε μία περαιτέρω κωδικοποίηση του γοτθικού δικαίου τον Νοέμβριο του 546, η οποία επικαλέστηκε πολλές ρωμαϊκές αρχές και αποσκοπούσε επίσης στη διαβάθμιση των αμοιβών, που γινόταν στους δικαστές (iudices) για την απόδοση δικαιοσύνης. ^[12]

Το 548 δολοφονήθηκε στο παλάτι του από έναν άνδρα, που προσποιήθηκε ότι ήταν τρελός, για να πλησιάσει αρκετά, για να στοχεύσει το θανατηφόρο χτύπημα. Σύμφωνα με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης, καθώς αιμορραγούσε ο Θεύδης, φώναξε να μην σκοτώσει κανείς τον δολοφόνο του, λέγοντας ότι «ήταν η τιμωρία του, επειδή και ο ίδιος όταν ήταν ιδιώτης, είχε σκοτώσει τον αρχηγό του».^[13] Το κίνητρο γι' αυτόν τον φόνο μπορεί κάλλιστα να ήταν μία «αιματηρή βεντέτα» σύμφωνα με τον ιστορικό Χέρβιχ Βόλφραμ, ο οποίος σημειώνει ότι από περίπου 40 βασιλείς και αντιβασιλείς, αρχίζοντας από τον Aλάριχ Α΄, ούτε οι μισοί από αυτούς δεν απεβίωσαν με φυσικό θάνατο. ^{[14] [ε]}

• Βασίλειο των Βησιγότθων

• Burns, Thomas (1991). A History of the Ostrogoths. Bloomington; Indianapolis: Indiana University Press. ISBN 978-0-25320-600-8. 
• Collins, Roger (1995). Early Medieval Spain: Unity in Diversity, 400–1000. London: Macmillan. ISBN 978-1-34924-135-4. 
• Gregory of Tours (1974). The History of the Franks . Translated by Lewis Thorpe. New York: Penguin Books. ISBN 978-0-14044-295-3. 
• Heather, Peter (1998). The Goths. Oxford: Blackwell. ISBN 978-0-63120-932-4. 
• Isidore of Seville (1970). Isidore of Sevilleʼs History of the Goths, Vandals, and Suevi. Translated by Guido Donini and Gordon B. Ford. Leiden: Brill Publishing. OCLC 875361806. 
• Wolfram, Herwig (1988). History of the Goths. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-05259-5. 
• Wolfram, Herwig (1997). The Roman Empire and its Germanic Peoples. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-08511-6. 
• Wood, Ian (1994). The Merovingian Kingdoms, 450–751. London and New York: Longman. ISBN 0-582-49372-2.