Ζερβίνος
Το Ζερβίνος (λιθουανικά: Zervynos) είναι ένα εθνογραφικό χωριό στην επαρχία Βαρένα της Λιθουανίας. Βρίσκεται στο έδαφος του εθνικού πάρκου Ντζούκιγια κοντά στον ποταμό Ούλα. Ο σιδηροδρομικός σταθμός Αγίας Πετρούπολης - Βαρσοβίας περνάει από αυτό το χωριό. Το Ζερβίνος έχει 48 κατοικίες, 8 αγροικίες και 32 ξεχωριστά κτίρια χαρακτηρίζονται επίσημα εθνογραφικά μνημεία.[1] Το χωριό ήταν μεταξύ των θέσεων που είχαν οριστεί ως υποψήφιοι ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.[2] Αν και το χωριό είναι απομονωμένο από το δάσος Νταϊνάβα, είναι ένα πολυσύχναστο μέρος κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού καθώς οι τουρίστες που κάνουν καγιάκ στον ποταμό Ούλα περνούν μέσω του οικισμού.[3]
| Ζερβίνος | |
|---|---|
 | |
  Ζερβίνος | |
| Χώρα | Λιθουανία |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Διαμερίσματος Βαρένα |
| Πληθυσμός | 47 (2011) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ιστορία
| Έτος | Πληθυσμός[4] |
|---|---|
| 1798 | 104 |
| 1858 | 133 |
| 1959 | 190 |
| 1970 | 169 |
| 1979 | 133 |
| 1987 | 139 |
| 2001 | 67[5] |
Το Ζερβίνος αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε γραπτές πηγές το 1742. Ωστόσο, 24 χώροι κατασκήνωσης, που χρονολογούνται από την Εποχή του Λίθου και του Σιδήρου, δείχνει ότι οι άνθρωποι ζούσαν στην περιοχή για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.[6] Οι κάτοικοι ήταν κυρίως αλιείς, κυνηγοί, συλλέκτες πολλών δασικών αγαθών. Τον 18ο αιώνα, το χωριό χωρίστηκε από τον ποταμό Ούλα: η δεξιά όχθη βρισκόταν στην πατρίδα Βαρένα του Βοϊβοδάτο Τρακάι ενώ η αριστερή όχθη ήταν στην περιοχή Κανιάβα του Βίλνιους.[6] Η δεξιά τράπεζα εξελίχθηκε από ένα χωριό που ανήκει σε ένα ευγενή και η αριστερή όχθη από ένα οικισμό δασικών εργατών. Σε συνδυασμό, και οι δύο πλευρές είχαν περίπου 10 κατοικίες και εκατό κατοίκους.[7]
Αρχιτεκτονική
Το χωριό ήταν ανέγγιχτο από τις γεωργικές μεταρρυθμίσεις επειδή είναι απομονωμένο από δάση και το αμμώδες έδαφος είναι ακατάλληλο για καλλιέργεια. Ως εκ τούτου, το χωριό έχει διατηρήσει την αρχική του διάταξη από τον 18ο αιώνα. Τα αγροκτήματα είναι ευθυγραμμισμένα με τον κεντρικό δρόμο, σε μια στενή λωρίδα ανάμεσα στον ποταμό και τις πλαγιές της κοιλάδας του ποταμού.[6] Διάφορες δομές στις αγροικίες είναι διατεταγμένες ανάλογα με το έδαφος και το μέγεθος του οικοπέδου. Όλα τα κτίρια είναι ξύλινα, και είναι κατασκευασμένα κυρίως από κορμούς πεύκων από τις οικογένειες που βασίζονται σε παλιές αρχιτεκτονικές παραδόσεις.[7] Τα παλαιότερα σπίτια είναι απλά με συμμετρική σύνθεση και απλό εξωτερικό χώρο. Διακρίνονται σε τρεις περιοχές: δύο καθιστικά στο τέλος και ένα προθάλαμο και ένα κελάρι στη μέση.[7] Καθώς τα οικογενειακά μεγέθη μειώνονταν, τα νεότερα σπίτια αντικαταστάθηκαν με ένα σαλόνι με κουζίνα.
Στο κέντρο του χωριού υπάρχει μια ομάδα από 3 σταυρούς που κατασκευάστηκαν σε διαφορετικά χρόνια. Άλλοι δύο σταυροί είναι χτισμένοι στην όχθη του ποταμού Ούλα και σε σταυροδρόμι κοντά στο νεκροταφείο.[6] Το Ζερβίνος ήταν ένα από τα πρώτα αντικείμενα εθνογραφικών αποστολών και η μονογραφία, που δημοσιεύτηκε το 1964 και αφορούσε αποκλειστικά το χωριό και την κληρονομιά του, ξεκίνησε μια τάση τοπικής εθνογραφικής έρευνας.[8]
Πολιτισμός
.jpg)
Οι ταινίες Κανείς Δεν Θέλει να Πεθάνει (1966) σχετικά με την αντίσταση μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο[1] και η Φάκτας (Γεγονός, 1981) σχετικά με την σφαγή του Πιρτσιουπιάι γυρίστηκαν στο Ζερβίνος.[9] Ο λαϊκός καλλιτέχνης Άλγκις Σβιρνέλις, ο οποίος ξαναέχτισε τους σταυρούς του χωριού Ζερβίνος, ζει εκεί, καθώς και ο βραβευμένος με το Λιθουανικό Εθνικό Βραβείο το 2005, ο συγγραφέας Γιουόζας Απούτις. Το 2001, οι χωρικοί φιλοξένησαν ετήσιο Φεστιβάλ Μανιταριών, καλώντας ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Σέιμας Αρτούρας Παουλάουσκας και τον Πρεσβευτή των ΗΠΑ Τζον Φ. Τέφτ, να κυνηγήσουν για μανιτάρια στα γύρω δάση.[10] Το χωριό είναι επίσης γνωστό για τη μελισσοκομία.[6]