Εριμένα
Ο Εριμένα' ήταν σύμφωνα με την παράδοση ο 12ος βασιλεύς των Ουραρτίων (635 π.Χ.-629 π.Χ.).[1] Ο Εριμένα ήταν ο διάδοχος του Σαρντούρι Γ΄ και ο πατέρας του Ρούσα Γ΄ που κυβέρνησε την Ουραρτού την περίοδο (629 π.Χ.-615 π.Χ.).[2] Δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τον Εριμένα. Το όνομα του καταγράφεται σε επιγραφή που βρέθηκε από τον Χόρμουζτ Ρασάμ σε μπρούτζινη πινακίδα στο Τόπρα-καλλέ (1880), βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο.[3] Το βασίλειο των Ουραρτίων δέχτηκε πολλές επιθέσεις από την Βαβυλωνία υπό την βασιλεία του Ναβοπολάσσαρ με αποτέλεσμα την παρακμή του.[4] Υπάρχουν πολλές ερμηνείες σχετικά με την άνοδο του Εριμένα στον θρόνο. Ο Ίγκορ Μ. Ντιάκονοφ πιστεύει ότι ήταν αδελφός του Σαρντούρι Γ΄, τον διαδέχθηκε ο ίδιος στον θρόνο επειδή ο γιος του Σαρντούρι Δ΄ ήταν ακόμα ανήλικος.[5] Ο Εριμένα έμεινε επίσης γνωστός από μια επιγραφή ενός από τους κυβερνήτες του, διατηρήθηκε σε μία πέτρινη πινακίδα από το Καρμίρ-Μπλουρ.[6] Τα επόμενα χρόνια ο Χαρουτγιουνιάν εξετάζοντας προσεκτικότερα τα δεδομένα της πινακίδας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν προκύπτει από πουθενά ότι ήταν διάδοχος του Σαρντούρι Γ΄, ανέβηκε κανονικά στον θρόνο μετά τον θάνατο του Σαρντούρι Δ΄.[7][8]
| Εριμένα | |
|---|---|
 Επιγραφή σε ασπίδα με το όνομα του Εριμένα | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 6ος αιώνας π.Χ. |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Ρούσα Γ΄ |
| Γονείς | Ρούσα Β΄ |
| Αδέλφια | Σαρντούρι Δ΄ Σαρντούρι Γ΄ |
Άλλες θεωρίες αναφέρουν τον Εριμένα ως γιο του Σαρντούρι Δ΄ και άλλες ότι ανατράπηκε από τον Σαρντούρι Δ΄ που έγινε ο ιδρυτής μιας νέας δυναστείας. Δεν απουσιάζει και η πιθανότητα να ανατράπηκε ο Σαρντούρι Δ΄ από τον Ρούσα Γ΄ γιο του Εριμένα και ο ίδιος ο Εριμένα να μην υπήρξε ποτέ βασιλιάς. Οι σύγχρονοι ιστορικοί δεν έχουν πολλές πληροφορίες από τις πηγές για να λύσουν τα αινίγματα. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Ιβάν Μεσχανίνοφ διατύπωσε την άποψη ότι το πατρώνυμο του Ρούσα Γ΄ δεν προέρχεται από το "Εριμένα" αλλά από το εθνώνυμο του λαού των Αρμενίων "Αρμένα".[9][10] Με την ίδια άποψη συμφώνησε και ο Άγγλος ιστορικός Ρίτσαρντ Ντέιβιντ Μπάρνετ αλλά αργότερα απορρίφθηκε με τα νέα δεδομένα.[11] Οι απόψεις αυτές έχουν δημιουργήσει πολλούς θρύλους ότι το 620 π.Χ. είχε ήδη ανέβει στον θρόνο της Ουραρτού η εθνική δυναστεία των Αρμενίων, οι σύγχρονοι ιστορικοί ωστόσο τους απέρριψαν.[12][13][14] Ο Ρόμπερτ Χ. Χιούσεν σημειώνει ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον Εριμένα και στην θρυλική φυσιογνωμία "Αρμενάκ" που καταγράφει ο εθνικός ιστορικός των Αρμενίων Μοβσές Χορενατσί.[15]
Παραπομπές
Πηγές
- Arutyunyan N. V. Some questions of the last period of the history of Urartu // Ancient East, Publishing House of the Academy of Sciences of the Armenian SSR, Yerevan, No. 2, 1976
- Areshian, Gregory E. (2019). Pavel S. Avetisyan; Roberto Dan; Yervand H. Grekyan (eds.). Bisotun, 'Urartians' and 'Armenians' of the Achaemenid Texts. Oxford: Archaeopress.
- Barnett, Richard (1928). John Bagnell Bury; John Bernard Bury; Martin Percival Charlesworth; Stanley Arthur Cook (eds.). Urartu (2 ed.). Cambridge: Cambridge University Press.
- Chahin, Mack (2001). The Kingdom of Armenia: A History (2 ed.). England: Routledge.
- Dyakonov I. M. The last years of the Urartian state according to the Assyrian-Babylonian sources // Bulletin of Ancient History No. 2, 1951
- Gérard Dédéyan (2007). History of the Armenian people. Toulouse: Éditions Privat.
- Harutyunyan N.V. Biainili (Urartu), Publishing House of the Academy of Sciences of the Armenian SSR, Yerevan, 1970
- Meshchaninov I. I. To the analysis of the name of Erimen // Language and thinking, vol. 1, Leningrad, 1933
- R.D. Barnett. Urartu // Edwards IES, Gadd CJ, Hammond NGL, Boardman J. Cambridge Ancient history. - London: Cambridge University Press, 1982.
- Piotrovsky B. B. Kingdom of Van (Urartu), Eastern Literature Publishing House, Moscow, 1959
| Προκάτοχος: Σαρντούρι Γ΄ | Βασιλεύς των Ουραρτίων 635 π.Χ. - 629 π.Χ. | Διάδοχος: Ρούσα Γ΄ |