Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1991

Σαν Ρέμο

Ρώμη

Τοποθεσία του Σαν Ρέμο (προτεινόμενη διοργανώτρια πόλη) και της πρωτεύουσας, Ρώμης (η τελική διοργανώτρια πόλη).

Ο διαγωνισμός είχε αρχικά προγραμματιστεί να διεξαχθεί στο Teatro Ariston στο Σαν Ρέμο, όπου το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο πραγματοποιείται κάθε χρόνο. Ήταν για τους διοργανωτές να αποτίσουν φόρο τιμής στο ιταλικό φεστιβάλ που ενέπνευσε τη δημιουργία του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Ωστόσο, μετά την εισβολή στο Κουβέιτ από το Ιράκ και το ξέσπασμα του Πολέμου του Κόλπου, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός RAI αποφάσισε τον Ιανουάριο του 1991, για να εξασφαλίσει καλύτερα την ασφάλεια των ξένων αντιπροσωπειών, τη μεταφορά του διαγωνισμού στη Ρώμη. Αυτό προκάλεσε σοβαρά οργανωτικά προβλήματα και καθυστερήσεις.^[1]

Η Ρώμη είναι η πρωτεύουσα της Ιταλίας και μιας ειδικής κοινότητας (ονομάζεται Comune di Roma Capitale). Η Ρώμη χρησιμεύει επίσης ως η πρωτεύουσα της Περιφέρειας του Λάτιο. Το Στούντιο 15 της Cinecittà, ένα μεγάλο στούντιο ταινιών στη Ρώμη, επιβεβαιώθηκε αργότερα ως ο νέος χώρος. Με έκταση 400.000 τετραγωνικών μέτρων, είναι το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στούντιο στην Ευρώπη και θεωρείται το κέντρο του ιταλικού κινηματογράφου. Τα στούντιο κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια της φασιστικής εποχής ως μέρος ενός σχεδίου για την αναβίωση της ιταλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Οι παρουσιαστές ήταν οι Τζιλιόλα Τσινκουέτι και Τότο Κουτούνιο, οι οποίοι εκπροσώπησαν την Ιταλία όταν κέρδισαν την Eurovision το 1964 και το 1990 αντίστοιχα. Ο Κουτούνιο άνοιξε το διαγωνισμό τραγουδιού με το "Insieme: 1992", και η Τσινκουέτι ερμηνεύσε το "Non ho l'età". Ο Κουτούνιο είχε κάποια δυσκολία με την προφορά των τίτλων του τραγουδιού και των ονομάτων των καλλιτεχνών και των διευθυντών. Παρ 'όλα αυτά, στην Ιταλία σχεδόν επτά εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την παράσταση. Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, εκτός από τα Αγγλικά και τα Γαλλικά, οι Τσινκουέτι και Κουτούνιο χρησιμοποίησαν και τα Ιταλικά σε κάθε ψήφο που δινόταν.

Σχεδόν όλα τα σχόλια κατά την ψηφοφορία δόθηκαν στα ιταλικά, τα οποία δεν είναι επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (τα αγγλικά και τα γαλλικά είναι, και στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision είναι υποχρεωτικό να παραχθούν σχόλια σε τουλάχιστον μία από αυτές τις γλώσσες). Το συνολικό στάδιο στάσης και παραγωγής έλαβε σημαντική κριτική στη συνέχεια, συμπεριλαμβανομένης της σπατάλης χρόνου που είδε την εκπομπή να ξεπερνά τον προγραμματισμένο χρόνο της και για την τυχαία, περιστασιακή και κατά καιρούς άσχημη προσέγγιση των δύο παρουσιαστών καθ' όλη τη διάρκεια, αλλά ιδιαίτερα κατά την ψηφοφορία, που είδε ο Φρανκ Νεφ, ο ανεξάρτητος ελεγκτής της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης, που απαιτείται να παρέμβει στη διαδικασία σε πρωτοφανές επίπεδο.

Η Sara Carlson ερμήνευσε στην τελετή έναρξης ένα κομμάτι με τίτλο Celebration, ένα μείγμα σύγχρονου χορού σε αρχαίες τοποθεσίες της Αρχαίας Ρώμης. Η παράσταση περιελάμβανε την Κάρλσον να τραγουδά, και ένα μείγμα χορού του δρόμου και κλασικού χορού χορογραφημένο σε δημοφιλή μουσική που ακουγόταν εκείνη την εποχή. Εκείνη την εποχή, η Carlson είχε εμφανιστεί πολλές φορές στην ιταλική τηλεόραση και αυτό θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα ακροατήρια της.

Η Ολλανδία δεν συμμετείχε σε αυτόν τον διαγωνισμό, καθώς έρχονταν σε σύγκρουση με τη εθνική εορτή της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών, και ως εκ τούτου επετράπη στη Μάλτα να συμμετάσχει στον Διαγωνισμό για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια, ανίκανη πριν από λόγω περιορισμών στον αριθμό των επιτρεπόμενων χωρών να συμμετάσχουν.

Αυτός είναι ο τελευταίος διαγωνισμός όπου το επίσημο λογότυπο είναι σε γλώσσα διαφορετική από τα Αγγλικά (εδώ, είναι στα Ιταλικά). Από το 1992, το επίσημο λογότυπο του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision παραμένει στα αγγλικά.

Για κάθε ερμηνεία εμφανίστηκε και ένας μαέστρος, ο οποίος διηύθυνε την ορχήστρα.

Κάθε χώρα είχε μια κριτική επιτροπή που απένειμε 12, 10, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 πόντους για τα δέκα κορυφαία τραγούδια τους.

Στην αρχή της ερμηνείας της Καρόλα (εκπροσώπου της Σουηδίας), η επιστροφή ήχου στην αίθουσα σταμάτησε απότομα. Το κοινό δεν άκουσε τίποτα σχετικά με το τραγούδι. Η Καρόλα κατάφερε να κρατήσει την ψυχραιμία της και να ερμηνεύσει το τραγούδι της μέχρι το τέλος, με επιτυχία. Έγινε αμέσως προφανές ότι η ερμηνεία είχε αναμεταδοθεί κανονικά και ότι οι τηλεθεατές και οι εθνικές κριτικές επιτροπές δεν είχαν παρατηρήσει τίποτα.

Το κυριότερο πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν η ισοφάριση των νικητών (της Σουηδίας και της Γαλλίας). Κατά την τελική ψηφοφορία (Ιταλία) κανένας από τους τρεις κορυφαίους υποψηφίους - Σουηδία, Ισραήλ και Γαλλία - δεν είχε λάβει πόντους μέχρι το τελευταίο σετ των 12 πόντων. Αυτό πήγε στη Γαλλία και για πρώτη φορά μετά από είκοσι δύο χρόνια, υπήρξε ισοπαλία για την πρώτη θέση, με τη Γαλλία να ξεπερνά ένα μεγάλο έλλειμμα για να καλύψει τη Σουηδία. Ωστόσο, από την τετράδρομη ισοπαλία του 1969, οι κανόνες είχαν αλλάξει για να διασφαλιστεί ένας μοναδικός νικητής. Μετρήθηκε η ανώτερη βαθμολογία που έλαβαν οι δύο χώρες. Στα 12άρια ήταν πάλι ίδιες, με 4 χώρες να δίνουν 12 πόντους σε αμφότερες τη Σουηδία και τη Γαλλία. Ωστόσο, τα δεκάρια ήταν περισσότερα για τη Σουηδία (5) έναντι των 2 για τη Γαλλία, κρίνοντας τη νικήτρια.^[5].

Θέση	Χώρα	Καλλιτέχνης	Βαθμοί	12 βαθμοί	10 βαθμοί	Βαθμοί από την κάθε χώρα
1	Σουηδία	Καρόλα	146	4	5	17 χώρες επί συνόλου 21
2	Γαλλία	Αμινά	146	4	2	18 χώρες από τις συνολικά 21

Ακολουθεί μια περίληψη όλων των 12 πόντων στον τελικό:

Η εισαγωγή κάθε συμμετοχής (πριν παίξει το τραγούδι) ήταν ένα βίντεο με τους καλλιτέχνες να τραγουδούν ένα απόσπασμα από ένα τραγούδι στα ιταλικά.

Σειρά	Χώρα	Καλλιτέχνης/ες	Τραγούδι στα ιταλικά	Αρχικός ερμηνευτής/ές
01	Γιουγκοσλαβία	Baby Doll	Non ho l'età	Τζιλιόλα Τσινκουέτι
02	Ισλανδία	Stefán & Eyfi	Se bastasse una canzone	Έρος Ραματσότι
03	Μάλτα	Τζορτζίνα & Πολ	Questo piccolo grande amore	Κλαούντιο Μπαλιόνι
04	Ελλάδα	Σοφία Βόσσου	Caruso	Λούτσιο Ντάλλα
05	Ελβετία	Σάντρα Σιμό	Un'estate italiana	Εντοάρντο Μπενάτο & Τζάνα Νανίνι
06	Αυστρία	Τόμας Φόρστνερ	Adesso tu	Έρος Ραματσότι
07	Λουξεμβούργο	Σάρα Μπρε	Sarà perchè ti amo	Ricchi e Poveri
08	Σουηδία	Καρόλα	Non voglio mica la luna	Fiordaliso
09	Γαλλία	Αμινά	La partita di Pallone	Ρίτα Παβόνε
10	Τουρκία	Ιζέλ, Ρεϊχάν & Καν	Amore scusami	Δαλιδά
11	Ιρλανδία	Κιμ Τζάκσον	Nel blu dipinto di blu	Ντομένικο Μοντούνιο
12	Πορτογαλία	Ντούλτσε Πόντες	Dio, come ti amo	Ντομένικο Μοντούνιο
13	Δανία	Άντερς Φράντσεν	Nessun dorma	Τζάκομο Πουτσίνι
14	Νορβηγία	Just 4 Fun	Santa Lucia	Μάριο Λάντσα
15	Ισραήλ	Duo Datz	Lontano dagli occhi	Σέρτζιο Εντρίγκο
16	Φινλανδία	Κάιγια Κάρκινεν	Maruzzella	Ρενάτο Καροζόνε
17	Γερμανία	Atlantis 2000	L'italiano	Τότο Κουτούνιο
18	Βέλγιο	Clouseau	Musica è	Έρος Ραματσότι
19	Ισπανία	Σέρχιο Ντάλμα	Sono tremendo	Ρόκι Ρόμπερτς
20	Ηνωμένο Βασίλειο	Σαμάνθα Γιάνους	Ricordati di me	Αντονέλο Βεντίτι
21	Κύπρος	Έλενα Πατρόκλου	Io che amo solo te	Σέρτζιο Εντρίγκο
22	Ιταλία	Πεπίνο ντι Κάπρι	Champagne	Πεπίνο ντι Κάπρι

• Γιουγκοσλαβία ! Γιουγκοσλαβία – Μεμπρούρα Τοπολόβατς
• Ισλανδία ! Ισλανδία – Σίγριδουρ Πετουρσδότιρ (Sigríður Pétursdóttir)
• Μάλτα ! Μάλτα – Ντομινίκ Μικάλεφ ^[20]
• Ελλάδα ! Ελλάδα – Φωτεινή Γιαννουλάτου^[21]
• Ελβετία ! Ελβετία – Μισέλ Στοκέρ^[22]
• Αυστρία ! Αυστρία – Γκαμπριέλε Χάρινγκ
• Λουξεμβούργο ! Λουξεμβούργο – Ζαν Λικ Μπερτράν
• Σουηδία ! Σουηδία – Μπο Χάγκστρεμ^[10]
• Γαλλία ! Γαλλία – Μαρί-Φρανς Μπριέρ^[23]
• Τουρκία ! Τουρκία – Κανάν Κουμπασάρ
• Δημοκρατία της Ιρλανδίας ! Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Έιλιν Νταν
• Πορτογαλία ! Πορτογαλία – Μαρία Μαργκαρίντα Γκάσπαρ^[11]
• Δανία ! Δανία – Μπεντ Χένιους^[12]
• Νορβηγία ! Νορβηγία – Σβέρε Κριστόφερσεν^[24]
• Ισραήλ ! Ισραήλ – Γιτζχάκ Σιμόνι^[25]
• Φινλανδία ! Φινλανδία – Χάιντι Κόκι^[26]
• Γερμανία ! Γερμανία – Κρίστιαν Έκχαρτ
• Βέλγιο ! Βέλγιο – Άνε Πλούγκερτς^[27]
• Ισπανία ! Ισπανία – Μαρία Άνχελες Μπαλανιάκ^[28]
• Ηνωμένο Βασίλειο ! Ηνωμένο Βασίλειο – Κόλιν Μπέρι
• Κύπρος – Άννα Παρτελίδου^[18]
• Ιταλία ! Ιταλία – Ροζάνα Βαουντέτι

Από τη χρονιά αυτή, τα μισά από τα μέλη έπρεπε να είναι επαγγελματίες μουσικοί.

• Τουρκία ! Τουρκία – Ουμίτ Έρογλου (μαέστρος για την Τουρκία στον διαγωνισμό του 1990 και του 1998), Γκιοκσάν Αρμάν
• Δημοκρατία της Ιρλανδίας ! Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Ντάνι Γκουίναν
• Νορβηγία ! Νορβηγία – Κριστίνε Χολμ, Γιούλιε Χολμ, Τίνε Σμιθ, Γιαν Πάουλ Μπρέκε, Ρούνε Άρνεσεν, Νιλς Έιναρ Βινιόρ, Κριστίν Σκάαρε, Βίμπεκε Βέσενλουντ, Ζαν-Πολ Σουκρούν], Γκουστάβο Πολάστρι, Ράγκνιλντ Φάαλερ, Ράιντουν Χάνσεν, Κάρι Όλστατ, Έρικ Βέσελτοφτ, Έγκιλ Στοράιντε, Κνουτ Ράιερσρουτ^[29]
• Βέλγιο ! Βέλγιο – Νέλι Μπιλ
• Ισπανία ! Ισπανία – Αντόνιο Σέμπερε (δημοσιογράφος και εκπαιδευτικός), Μαρία Ισαμπέλ Γιορέτ (γυμνάστρια), Μάρκος Φερνάντεθ (φοιτητής), Νουρία Εστέρ Μεντόθα (χορεύτρια), Γκαμπριέλ Χαράμπα (δημοσιογράφος), Μαρία Αντονία Βαλς (δημοσιογράφος), Πάκο Κλαβέλ (καλλιτέχνης), Σαλομέ (τραγουδίστρια, συμμετέχουσα και νικήτρια του διαγωνισμού του 1969), Λόλες Λεόν (ηθοποιός), Αλφόνσο ντελ Ρεάλ (ηθοποιός), Μαρία Κασάλ (ηθοποιός), Ρικάρντο Κανταλαπιέδρα (κριτικός μουσικής), Θέλια Κοσγκάια (φοιτήτρια), Χεσούς ντε Βέγα (γιατρός), Μαρία Εουχένια Καστεγιάνος (δημόσιες σχέσειςs), Μπεγκόνια Κάστρο (χορεύτριαr)^[30]
•  Ελλάδα -- Δημήτρης Ιατρόπουλος, Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, Βασίλης Πάτσιος, Παναγιώτης Μπρίμπος

• Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)