Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1974

Ο διαγωνισμός διεξήχθη στο Μπράιτον της Αγγλίας, εξαιτίας της άρνησης του Λουξεμβούργου (για οικονομικούς λόγους) να φιλοξενήσει ξανά τον διαγωνισμό, μετά τη δεύτερη συνεχή νίκη του στο διαγωνισμό του 1973. Ο χώρος όπου διεξήχθη ο μεγάλος τελικός ήταν το Brighton Dome, ένας καλλιτεχνικός χώρος, που συμπεριλαμβάνει την Αίθουσα Συναυλιών, το Corn Exchange και το Θέατρο Pavilion.

Ένα πρόγραμμα που προβλήθηκε λίγο πριν τον τελικό του διαγωνισμού (στα τέλη Μαρτίου), με τίτλο Auftakt für Brighton (Πρελούδιο για το Μπράιτον) είχε τον συντονισμό του γερμανικού εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα ARD. Παρουσιάστρια του εν λόγω προγράμματος ήταν η δημοσιογράφος Καρίν Τίτσε-Λούντβιχ. Ήταν το πρώτο πρόγραμμα τύπου προεπισκόπησης ("preview"-type programme) που μεταδόθηκε ταυτόχρονα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.^[2] Η εκπομπή έγινε επίσης γνωστή επειδή αποτέλεσε την πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση για τους νικητές του διαγωνισμού, το συγκρότημα ABBA, οι οποίοι στα προγράμματα πριν τον τελικό καλούνταν "The Abba".^[1]

Το Ηνωμένο Βασίλειο εκπροσωπήθηκε στον διαγωνισμό από την γεννημένη στη Βρετανία Αυστραλή τραγουδίστρια της ποπ Ολίβια Νιούτον Τζον, η οποία ήρθε 4η με το τραγούδι "Long Live Love". Όπως σημειώνει ο ιστορικός και συγγραφέας Τζον Κένεντι Ο' Κόνορ στο βιβλίο του The Eurovision Song Contest – The Official History, η Ολίβια δεν αγαπούσε το τραγούδι και προτιμούσε άλλα από τις επιλογές για το Ηνωμένο Βασίλειο, όμως το "Long Live Love" επιλέχθηκε σε ψηφοφορία του κοινού με ταχυδρομική ψήφο.^[3]

Η Γαλλία θα ελάμβανε μέρος με το τραγούδι "La vie à vingt-cinq ans" ("Η Ζωή στα 25") σε ερμηνεία της Ντανί, όμως σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του προέδρου Πομπιντού (ο οποίος απεβίωσε στις 2 Απριλίου) ο γαλλικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας ORTF αποφάσισε να αποσύρει τη συμμετοχή. Καθώς η κηδεία του προέδρου έγινε την ημέρα του διαγωνισμού, θεωρήθηκε ανάρμοστο να συμμετάσχει η Γαλλία.Για τον ίδιο λόγο, η Γαλλίδα Αν Μαρί Νταβίντ, νικήτρια στο Λουξεμβούργο το 1973, δεν κατέστη δυνατό να παρευρεθεί στο Μπράιτον για να παραδώσει το βραβείο στον νικητή του 1974.^[1][3] Εν απουσία της, ο γενικός διευθυντής του BBC και πρόεδρος της EBU, Τσαρλς Κάραν, επέδωσε το βραβείο.

Η Μάλτα είχε επιλέξει τον Έντσο Γκουζμάν με το τραγούδι "Paċi Fid Dinja" (Ειρήνη στον Κόσμο) για συμμετοχή στο διαγωνισμό, όμως αποσύρθηκε για άγνωστους λόγους. Το 1975 η χώρα έλαβε μέρος κανονικά.^[1]

Η Ιταλία αρνήθηκε να μεταδώσει τον διαγωνισμό από την κρατική ραδιοτηλεόραση RAI επειδή συνέπεσε με την προεκλογική εκστρατεία για το δημοψήφισμα με θέμα το διαζύγιο, το οποίο διεξήχθη έναν μήνα μετά. Το τραγούδι της Τζιλιόλα Τσινκουέτι είχε τον τίτλο "Sì" επαναλαμβάνοντας τη συγκεκριμένη λέξη, που σημαίνει "ναι".^[4] Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι ήταν ένα κρυμμένο μήνυμα ή κάποια μορφή προπαγάνδας για να επηρεαστεί το εκλογικό σώμα να δώσει θετική ψήφο στο δημοψήφισμα. Επί περισσότερο από έναν μήνα το εν λόγω τραγούδι δεν παιζόταν από κρατικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς στην Ιταλία.^[3]

Το τραγούδι της Πορτογαλίας "E depois do adeus" χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα δύο συνθήματα με τα οποία ξεκίνησε η περίφημη Επανάσταση των Γαριφάλων εναντίον του Νέου Καθεστώτος. Καθώς παίχτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου, υποκίνησε το στρατό και τον υπόλοιπο κόσμο να προβεί στο πραξικόπημα της επόμενης ημέρας. Το δεύτερο τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά δεν είχε σχέση με την Eurovision, ήταν το "Grândola, Vila Morena" σε ερμηνεία του Ζέκα Αφόνσο. Ο Ο' Κόνορ περιέγραψε το τραγούδι "E depois do adeus" ως την "μοναδική συμμετοχή της Eurovision που στην πραγματικότητα ξεκίνησε μια επανάσταση" (χαρακτηρισμός μάλλον ειρωνικός, επειδή το εν λόγω τραγούδι ήρθε στην τελευταία θέση).^[3]

Το 1974, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, το ροκ συγκρότημα Νοστράδαμος κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό συμμετοχής της Eurovision που διοργάνωσε ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ΕΙΡΤ για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision.^[5] Ωστόσο, λόγω σκανδάλου, το συγκρότημα δεν επετράπη να αγωνιστεί στη Eurovision, και εστάλη αντ'αυτού η λαϊκή τραγουδίστρια Μαρινέλλα.^[5]

Συνολικά 17 χώρες έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό. Η Ελλάδα έκανε την πρώτη της εμφάνιση, ενώ η Γαλλία αποχώρησε στη διάρκεια της εβδομάδας σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο του Προέδρου Ζορζ Πομπιντού.^[1]

Για κάθε ερμηνεία ένας μαέστρος διηύθυνε την ορχήστρα.^[6]

Εάν είχε λάβει μέρος η Γαλλία στον διαγωνισμό, η συμμετοχή της θα είχε μαέστρο τον Ζαν Κλοντ Πετίτ.^[7]

Τρεις καλλιτέχνες επανήλθαν στον διαγωνισμό τη χρονιά αυτή. Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι, νικήτρια του 1964, επέστρεψε εκπροσωπώντας ξανά την Ιταλία. Επίσης, η συμμετοχή του Μονακό των ετών 1964 και 1969, ο Ρομουάλ Φιγκιέρ (Romuald Figuier) εκπροσώπησε αυτήν τη φορά το Λουξεμβούργο. Τέλος, το ντουέτο Bendik Singers της Νορβηγίας επέστρεψαν έναν χρόνο μετά την τελευταία συμμετοχή τους στο Λουξεμβούργο το 1973.^[1]

Το σύστημα με τις διμελείς κριτικές επιτροπές, που χρησιμοποιήθηκε στους 3 προηγούμενους διαγωνισμούς, εγκαταλείφθηκε το 1974 και επανήλθε το σύστημα των δεκαμελών κριτικών επιτροπών που είχαν δικαίωμα να δώσουν από έναν βαθμό (χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά το 1970). Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε. Για πρώτη φορά και ασυνήθιστα οι χώρες ψήφισαν με διαφορετική σειρά, κάτι που επαναλήφθηκε το 2006. Οι χώρες αποκάλυψαν την ψήφο τους με την ακόλουθη σειρά:^[1][10]

Στον παρακάτω πίνακα, εκτός από την σειρά με την οποία ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες, αναφέρονται και οι εκπρόσωποι βαθμών, οι σχολιαστές ανά χώρα και οι αντίστοιχοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς μετάδοσης.^[1]

Σειρά βαθμολογίας	Χώρα	Εκπρόσωπος βαθμών	Παρουσιαστής	Φορέας μετάδοσης
01	Φινλανδία ! Φινλανδία	Άαρε Έλο[11]	Μάτι Πάλοσμα (Matti Paalosmaa)	YLE TV1[11]
02	Λουξεμβούργο ! Λουξεμβούργο	TBC	Ζακ Ναβαντίκ	RTL Télé Luxembourg
03	Ισραήλ ! Ισραήλ	Γιτζχάκ Σιμόνι	Χωρίς παρουσιαστή	Israeli Television
04	Νορβηγία ! Νορβηγία	Σβέρε Κριστόφερσεν[12]	Τζον Αντρέασεν	NRK[12]
			Έρικ Χέγερνταλ	NRK P1
05	Ηνωμένο Βασίλειο ! Ηνωμένο Βασίλειο	Κόλιν Γουόρντ Λιούις	Ντέιβιντ Βάιν	BBC1[13]
			Τέρι Ουόγκαν	BBC Radio 2
			Ρίτσαρντ Άστμπερι	(British Forces Radio)[14]
06	Γιουγκοσλαβία ! Γιουγκοσλαβία	Έλγκα Βλάχοβιτς[15]	Μίλοβαν Ίλιτς	TVB1
			Όλιβερ Μλακάρ	TVZ 1
			Τόμαζ Τέρτσεκ	TVL1
07	Ελλάδα	Ειρήνη Γαβαλά	Μακώ Γεωργιάδου	ΕΙΡΤ
08	Δημοκρατία της Ιρλανδίας ! Δημοκρατία της Ιρλανδίας	Μπρένταν Μπάλφι	Μάικ Μέρφι	RTÉ Television
			Λίαμ Ντεβάλι	Radio Éireann
09	Γερμανία ! Γερμανία	TBC	Βέρνερ Φάιγκελ	ARD Deutsches Fernsehen
10	Πορτογαλία ! Πορτογαλία	Ενρίκε Μέντες	Αρτούρ Αγκοστίνιο	RTP1[16]
11	Ολλανδία ! Ολλανδία	Ντικ φαν Μπόμελ	Βίλεμ Ντόις	Nederland 2[17]
12	Σουηδία ! Σουηδία	Σβεν Λίνταλ[18]	Γιόχαν Σάντστρεμ	SR TV1
			Ούρσουλα Ρίχτερ	SR P3[19]
13	Ισπανία	Αντολίν Γκαρθία	Χοσέ Λουίς Ουριμπάρι	TVE1[20]
14	Μονακό ! Μονακό	Σοφί Εκέ[21]	Πιέρ Τσερνιά	Télé Monte Carlo
15	Ελβετία ! Ελβετία	Μισέλ Στοκέρ	Τέοντορ Χάλερ	TV DRS
			Ζορζ Αρντί	TSR
			Τζοβάνι Μπερτίνι	TSI
16	Βέλγιο ! Βέλγιο	Αντρέ Αγκόν	Ζορζ Ντεζίρ	RTB
			Χέρμαν Φέρελστ	BRT
17	Ιταλία ! Ιταλία	Άννα Μαρία Γκαμπινέρι	Ροζάνα Βαουντέτι	Secondo Programma

• Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)