Γκίλμπερτ Λιούις
Ο Γκίλμπερτ Νιούτον Λιούις (Gilbert Newton Lewis, 23 Οκτωβρίου 1875 – 23 Μαρτίου 1946), επίτιμο μέλος της Βασιλικής Εταιρείας της Αγγλίας[12][13] ήταν σημαντικός Αμερικανός φυσικοχημικός. Υπάρχουν βάσιμοι ισχυρισμοί ότι αδίκως δεν του απονεμήθηκε το Νόμπελ της Χημείας.[14][15]
| Γκίλμπερτ Λιούις | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Gilbert Newton Lewis (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 23 Οκτωβρίου 1875[1][2][3] Weymouth[4] |
| Θάνατος | 23 Μαρτίου 1946[1][5][2] Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Εκπαίδευση | physical chemist |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | χημικός φυσικός διδάσκων πανεπιστημίου μη μυθοπλαστικός συγγραφέας |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης[6] |
| Επηρεάστηκε από | Ίρβιν Λάνγκμουιρ |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Francis "Frank" Wesley Lewis[7] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | μετάλλιο Γουίλαρντ Γκιμπς (1924)[8] επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστήμιου Κονπλουτένσε της Μαδρίτης (1934) μετάλλιο Ντέιβι (1929)[9] αλλοδαπό μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου (23 Μαΐου 1940)[10] Silliman Memorial Lectures (1925) William H. Nichols Medal (1921)[11] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Συνεισφορές στη Χημεία
Είναι γνωστός στην επιστήμη της Χημείας για τις σημαντικές συνεισφορές του: για την ανακάλυψη του ομοιοπολικού δεσμού, της αρχής του ηλεκτρονιακού ζεύγους, της ηλεκτρονιακής δομής κατά Λιούις και άλλες συνεισφορές, όπως στη θεωρία σθένους - δεσμού, που διαμόρφωσε τις σύγχρονες θεωρίες για τη χημική δεσμολογία. Ο Λιούις, ακόμη, συνεισέφερε επιτυχημένα στη θερμοδυναμική, στη φωτοχημεία, στον ισοτοπικό διαχωρισμό, καθώς επίσης και στην οξεοβασική θεωρία κατά Λιούις.
Βιογραφικά στοιχεία και σπουδές
Ο Γκίλμπερτ Νιούτον Λιούις γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1875, στο Γουάιμαουθ της Μασαχουσέτης (Weymouth, Massachusetts). Αφού έλαβε το διδακτορικό του στη χημεία από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (Harvard University) και μελέτησε επιπλέον στη Γερμανία και στις Φιλιππίνες, ο Λιούις μετακόμισε στην Καλιφόρνια για να διδάξει χημεία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ (California, Berkeley.).
Σταδιοδρομία και διακρίσεις
Το 1912, προτάθηκε και έγινε κοσμήτορας της Σχολής Χημείας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ, σχολή η οποία ανεδείχθη ως μία από τις καλύτερες της εποχής εκείνης, με σημαντικούς ερευνητές. Ως ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ενσωμάτωσε τις αρχές της θερμοδυναμικής στο πρόγραμμα του χημικού τμήματος και μεταρρύθμισε τη χημική θερμοδυναμική με ένα μαθηματικά αυστηρό τρόπο, που ήταν όμως προσιτός και στους κοινούς προπτυχιακούς χημικούς. Άρχισε να μετρά τις τιμές της ελεύθερης ενέργειας σε αρκετές χημικές διεργασίες, και ανόργανες και οργανικές.
Το 1916, πρότεινε τη θεωρία του για τη δεσμολογία και πρόσθεσε την πληροφόρηση για τα ηλεκτρόνια στον Περιοδικό πίνακα των χημικών στοιχείων. Το 1926, ο Λιούις εισήγαγε τον όρο «φωτόνιο» για τη μικρότερη μονάδα της ενέργειας ακτινοβολίας. Το 1933, άρχισε την έρευνά του στον ισοτοπικό διαχωρισμό. Ο Λιούις εργάστηκε με το υδρογόνο και κατάφερε να διαχωρίσει ένα δείγμα βαρέως ύδατος. Μετά ασχολήθηκε με την οξεοβασική θεωρία του, και εργάστηκε στο πεδίο της φωτοχημείας, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της ζωής του. Ήταν ένας «αδελφός» στο ΑΧΣ, δηλαδή της «Επαγγελματικής Αδελφότητας Χημείας».
Παρόλο που προτάθηκε 41 φορές για Νόμπελ, ο Λιούις, πολύ παράξενα, ποτέ δεν έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Χημείας[16][17], πιθανώς για λόγους ζήλιας ή/και αντιπαλότητας με ορισμένους συναδέλφους του.[18][19][20]
Άδοξο τέλος
Στις 23 Μαρτίου 1946, ο Λιούις βρέθηκε νεκρός στο εργαστήριό του στο Μπέρκλεϋ, ενώ χρησιμοποιούσε υδροκυάνιο, γεγονός που έκανε πολλούς να ισχυριστούν ότι η αιτία του θανάτου του ήταν η αυτοκτονία. Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι έπασχε και από μελαγχολία. Μετά το θάνατο του Λιούις, τα παιδιά του ακολούθησαν την καριέρα του πατέρα τους ως χημικοί.