Αντικαταθλιπτικό
Τα αντικαταθλιπτικά είναι φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής και άλλων ψυχικών διαταραχών, συμπεριλαμβανομένων μερικών αγχωδών διαταραχών, ορισμένων χρόνιων παθήσεων του πόνου και για την αντιμετώπιση ορισμένων εθισμών. Τυπικές παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών περιλαμβάνουν ξηροστομία, αύξηση σωματικού βάρους, απώλεια λίμπιντο, ανηδονία, συναισθηματική άμβλυνση και στυτική δυσλειτουργία[1][2][3][4][5]. Οι παρενέργειες που αφορούν τη σεξουαλικότητα είναι συλλογικά γνωστές με τον όρο σεξουαλική δυσλειτουργία μετά από χρήση εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Οι περισσότεροι τύποι αντικαταθλιπτικών φαρμάκων είναι συνήθως ασφαλείς, αλλά μπορεί να προκαλέσουν αυξημένες σκέψεις αυτοκτονίας όταν λαμβάνονται από παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες. Ένα σύνδρομο μετά τη διακοπή (discontinuation syndrome) μπορεί να παρουσιαστεί μετά τη διακοπή οποιουδήποτε αντικαταθλιπτικού και χαρακτηρίζεται από τα συμπτώματα υποτροπιάζουσας κατάθλιψης. Η συζήτηση στην ιατρική κοινότητα επικεντρώνεται στο κατά πόσον τα παρατηρούμενα αποτελέσματα σε ασθενείς μπορούν να αποδοθούν στο φαινόμενο του εικονικού φαρμάκου (placebo).
Από το 2000 και μετά δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη φαρμακευτική αντιμετώπιση της κατάθλιψης, βάσει της θεωρίας περί χημικής ανισορροπίας της σεροτονίνης η οποία δεν ευσταθεί σύμφωνα με τις τελευταίες μεταναλύσεις[6][7], με εκρηκτική αύξηση της συνταγογράφησης αντικαταθλιπτικών, χωρίς ωστόσο επαρκή επιστημονική στήριξη για την αποτελεσματικότητά τους. Από την άλλη πλευρά, πολυάριθμες σοβαρές και τεκμηριωμένες μελέτες κατέδειξαν την αποτελεσματικότητα, την έκταση και τη μονιμότητα των αλλαγών που επιτυγχάνονται με την ψυχοθεραπεία.[8]
Νεότερες προσεγγίσεις χρησιμοποιούν μικρό αριθμό συνεδριών με ψυχοδηλωτικές ουσίες (όπως ψιλοκυβίνη[9][10]) σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.