Αμανίτης ο μυγοκτόνος

Το όνομα του μανιταριού σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες θεωρείται ότι προέρχεται από τη χρήση του ως εντομοκτόνου όταν πασπαλίζεται με γάλα. Αυτή η πρακτική έχει καταγραφεί σε γερμανόφωνα και σλαβόφωνα μέρη της Ευρώπης, καθώς και από την περιοχή Βόσγια και θύλακες αλλού στη Γαλλία και τη Ρουμανία.^{[1] :198} Ο Αλβέρτος ο Μέγας ήταν ο πρώτος που το κατέγραψε στο έργο του De vegetabilibus λίγο πριν από το 1256,^[2] σχολιάζοντας το vocatur fungus muscarum, eo quod in lacte pulverizatus interfuits muscas, «ονομάζεται μανιτάρι μύγας επειδή γίνεται σκόνη και διαλύεται στο γάλα για να σκοτώσει τις μύγες.»^[3]

Το 16ο αιώνα, ο Φλαμανδός βοτανολόγος Κάρολος Κλούσιος εντόπισε την πρακτική του καταιονισμού της σε γάλα σε Φρανκφούρτη στη Γερμανία,^[4] ενώ ο Κάρολος Λινναίος, ο «πατέρας της ταξινομίας», τπ ανέφερε από το Σμόλαντ στη νότια Σουηδία, όπου είχε ζήσει ως παιδί.^[5] Το περιέγραψε στον τόμο δύο του Species Plantarum το 1753, δίνοντάς του το όνομα Agaricus muscarius,^[6] με το συγκεκριμένο επίθετο να προέρχεται από το λατινικό musca που σημαίνει «μύγα».^[7] Κέρδισε το σημερινό του όνομα το 1783, όταν τοποθετήθηκε στο γένος Amanita από τον Ζαν-Μπαμπίστ Λαμάρκ, ένα όνομα που εγκρίθηκε το 1821 από τον «πατέρα της μυκολογίας», Σουηδό φυσιοδίφη Ελίας Μάγκνους Φρις. Η ημερομηνία έναρξης για όλους τους μύκητες είχε οριστεί με γενική συμφωνία ως την 1η Ιανουαρίου 1821, την ημερομηνία δημοσίευσης της εργασίας του Fries, και έτσι το πλήρες όνομα ήταν τότε Amanita muscaria (L.:Fr.) Hook. Η έκδοση του Διεθνούς Κώδικα Βοτανικής Ονοματολογίας του 1987 άλλαξε τους κανόνες σχετικά με την ημερομηνία έναρξης και την πρωτογενή εργασία για ονόματα μυκήτων και τα ονόματα μπορούν πλέον να θεωρηθούν έγκυρα από την 1η Μαΐου 1753, ημερομηνία δημοσίευσης του έργου του Λινναίου.^[8] Ως εκ τούτου, ο Λινναίος και ο Λαμάρκ θεωρούνται πλέον οι ονοματιστές του Amanita muscaria (L.) Lam..

Ο Άγγλος μυκολόγος Τζον Ραμσμπόντομ ανέφερε ότι το Amanita muscaria χρησιμοποιήθηκε για την απαλλαγή από ζωύφια στην Αγγλία και τη Σουηδία και ότι το άγαρ ζωυφίων ήταν ένα παλιό εναλλακτικό όνομα για το είδος.^[3] Ο Γάλλος μυκολόγος Πιερ Μπυγιάρ ανέφερε ότι προσπάθησε χωρίς επιτυχία να αναπαράγει τις μυγοκτόνες ιδιότητές του στο έργο του Histoire des plantes vénéneuses et suspectes de la France (1784), και πρότεινε ένα νέο διωνυμικό όνομα Agaricus pseudo-aurantiacus λόγω αυτού.^{[1] :200} Μία ένωση που απομονώθηκε από τον μύκητα είναι η 1,3-διολεΐνη (1,3-δι (cis-9-οκταδεκενόυλο) γλυκερόλη), η οποία προσελκύει έντομα.^[9] Έχει υποτεθεί ότι οι μύγες αναζητούν σκόπιμα το άγαρ μυγών για τις μεθυστικές του ιδιότητες.^[10] Μια εναλλακτική παραλλαγή προτείνει ότι ο όρος μύγα- δεν αναφέρεται σε έντομα ως τέτοια αλλά μάλλον στο παραλήρημα που προκύπτει από την κατανάλωση του μύκητα. Αυτό βασίζεται στη μεσαιωνική πεποίθηση ότι οι μύγες θα μπορούσαν να εισέλθουν στο κεφάλι ενός ατόμου και να προκαλέσουν ψυχικές ασθένειες.^[11] Αρκετά τοπικά ονόματα φαίνεται να συνδέονται με αυτήν την έννοια, που σημαίνει την «τρελή» ή «ανόητη» εκδοχή του πολύ γνωστού βρώσιμου μανιταριού Amanita caesarea. Ως εκ τούτου υπάρχει oriol foll "mad oriol" στα καταλανικά, mujolo folo από την Τουλούζη, concourlo fouolo από το τμήμα Αβερόν στη Νότια Γαλλία, ovolo matto από το Τρεντίνο στην Ιταλία. Το τοπικό όνομα διαλέκτου στο Φριμπούρ στην Ελβετία είναι το tsapi de diablhou, το οποίο μεταφράζεται ως "καπέλο του διαβόλου". ^:194

Το Amanita muscaria είναι το τυπικό είδους του γένους. Κατ 'επέκταση, είναι επίσης το τυπικό είδος του Amanita υπογένος Amanita, καθώς και το τμήμα Amanita εντός αυτού του υπογένους. Το υπόειδος Amanita περιλαμβάνει όλα τα Amanita με αναμυλοειδή σπόρια. Το τμήμα Amanita περιλαμβάνει το είδος με τα ελαστικά υπολείμματα καθολικού πέπλου, συμπεριλαμβανομένου ενός βολβού που καταλήγει σε μια σειρά ομόκεντρων δακτυλίων και τα υπολείμματα πέπλου στο καπέλο σε μια σειρά μπαλωμάτων ή κονδυλωμάτων. Τα περισσότερα είδη αυτής της ομάδας έχουν επίσης βολβοειδή βάση.^[12][13] Το τμήμα Amanita αποτελείται από το A. muscaria και τους στενούς συγγενείς του, συμπεριλαμβανομένου του A pantherina (το καπέλο πάνθηρας), A. gemmata, Α. farinosa και A. ξανθοκέφαλος.^[14] Σύγχρονοι ταξινομιστές μυκήτων έχουν ταξινομήσει τον Amanita muscaria και τους συμμάχους του με αυτόν τον τρόπο βασίζονται στην αδρή μορφολογία και τα αναμυλοειδή σπόρια. Δύο πρόσφατες μοριακές φυλογενετικές μελέτες επιβεβαίωσαν αυτή την ταξινόμηση ως φυσική.^[15][16]

Το Amanita muscaria ποικίλλει σημαντικά στη μορφολογία του και πολλές αρχές αναγνωρίζουν πολλά υποείδη ή ποικιλίες εντός του είδους. Στο The Agaricales in Modern Taxonomy, ο Γερμανός μυκολόγος Ρολφ Σίγκερ ανέφερε τρία υποείδη, αν και χωρίς περιγραφή: A. muscaria ssp. μουσκαρία, Α. muscaria ssp. americana και A. muscaria ssp. flavivolvata.^[12]

Ωστόσο, μια μοριακή φυλογενετική μελέτη του 2006 για διάφορους περιφερειακούς πληθυσμούς του Α. muscaria από το μυκητολόγο Γιόσεφ Γκεμλ και οι συνεργάτες του βρήκαν τρεις διακριτούς κλάδους μέσα σε αυτό το είδος που αντιπροσωπεύει, περίπου, τους πληθυσμούς της Ευρασίας, της Ευρασίας «υπαλπικά» και της Βόρειας Αμερικής. Στην Αλάσκα βρέθηκαν δείγματα που ανήκουν και στις τρεις ομάδες. Αυτό οδήγησε στην υπόθεση ότι αυτό ήταν το κέντρο διαφοροποίησης για αυτό το είδος. Η μελέτη εξέτασε επίσης τέσσερις ονομαστικές ποικιλίες του είδους: var. alba, var. flavivolvata, var. formosa (συμπεριλαμβανομένου του var. kira ) και var. regalis και από τις δύο περιοχές. Και οι τέσσερις ποικιλίες βρέθηκαν τόσο στους Ευρασιατικούς όσο και τους Βορειοαμερικανικούς κλάδους, στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτές οι μορφολογικές μορφές είναι πολυμορφισμοί και όχι ξεχωριστά υποείδη ή ποικιλίες.^[18] Περαιτέρω μοριακή μελέτη από τον Geml και τους συναδέλφους που δημοσιεύτηκαν το 2008 δείχνουν ότι αυτές οι τρεις γενετικές ομάδες, καθώς και μια τέταρτη που σχετίζεται με τα δάση στις νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες και δύο ακόμη στο νησί Σάντα Κρουζ στην Καλιφόρνια, οριοθετούνται μεταξύ τους αρκετά γενετικά να θεωρούνται ξεχωριστά είδη. Έτσι το A. muscaria όπως είναι σήμερα είναι, προφανώς, ένα σύμπλεγμα ειδών.^[19] Το συγκρότημα περιλαμβάνει επίσης τουλάχιστον τρία άλλα στενά συνδεδεμένα τάξα που σήμερα θεωρούνται είδη:^[20] το A. breckonii είναι μανιτάρι που συνδέεται με κωνοφόρα από τον βορειοδυτικό Ειρηνικό^[21] και τα καφέ A. gioiosa και A. ετερόχρωμος από τη λεκάνη της Μεσογείου και από τη Σαρδηνία αντίστοιχα. Και τα δύο αυτά τελευταία βρέθηκαν με δέντρα ευκαλύπτου και κίστου και δεν είναι σαφές εάν είναι εγγενείς ή έχουν εισαχθεί από την Αυστραλία.^[22][23]

Ένα μεγάλο, ευδιάκριτο μανιτάρι, το Amanita muscaria είναι γενικά κοινό και πολυάριθμο όπου μεγαλώνει, και συχνά βρίσκεται σε ομάδες με βασιδιοκαρίδες σε όλα τα στάδια ανάπτυξης. Τα καρποφόρα σώματα βγαίνουν από το έδαφος μοιάζοντας με λευκά αυγά. Αφού αναδυθεί από το έδαφος, το καπέλο καλύπτεται με πολλά μικρά κονδυλώματα σε σχήμα λευκής έως κίτρινης πυραμίδας. Αυτά είναι απομεινάρια του καθολικού πέπλου, μια μεμβράνη που περικλείει ολόκληρο το μανιτάρι όταν είναι ακόμα πολύ νεαρό. Η τομή του μανιταριού σε αυτό το στάδιο αποκαλύπτει ένα χαρακτηριστικό κιτρινωπό στρώμα δέρματος κάτω από το πέπλο, το οποίο βοηθά στην αναγνώριση. Καθώς ο μύκητας μεγαλώνει, το κόκκινο χρώμα εμφανίζεται μέσω του σπασμένου πέπλου και τα κονδυλώματα γίνονται λιγότερο εμφανή. Δεν αλλάζουν σε μέγεθος, αλλά μικραίνουν σε σχέση με την επεκτεινόμενη περιοχή του δέρματος. Το καπέλο αλλάζει από σφαίρα σε ημισφαίριο, και τέλος σε πλάκα και επίπεδο σε ώριμα δείγματα.^[24] Πλήρως αναπτυγμένο, το φωτεινό κόκκινο καπέλο είναι συνήθως περίπου διάμετρο 8-20 εκατοστά, αν και έχουν βρεθεί και μεγαλύτερα δείγματα. Το κόκκινο χρώμα μπορεί να εξασθενίσει μετά από βροχή και σε παλαιότερα μανιτάρια.

Τα ελεύθερα βράγχια είναι λευκά, όπως και το αποτύπωμα σπορίων. Τα ωοειδή σπόρια έχουν διαστάσεις 9–13 επί 6,5–9 μm ; δεν γίνονται μπλε με την εφαρμογή ιωδίου.^[25] Ο στύπος είναι λευκός, με ύψος 5-20 εκατοστά και πλάτος 1-2 εκατοστά, και έχει ελαφρώς εύθραυστη, ινώδη υφή που χαρακτηρίζει πολλά μεγάλα μανιτάρια. Στη βάση υπάρχει ένας βολβός που φέρει υπολείμματα του καθολικού πέπλου με τη μορφή δύο έως τεσσάρων διακριτών δαχτυλιδιών. Μεταξύ των βασικών υπολειμμάτων καθολικού πέλματος και των βράγχων είναι απομεινάρια του μερικού πέπλου (που καλύπτει τα βράγχια κατά την ανάπτυξη) με τη μορφή λευκού δακτυλίου. Μπορεί να είναι αρκετά ευρύ και χαλαρό με την ηλικία. Γενικά δεν υπάρχει σχετική οσμή πέρα από μια ήπια γήινη μυρωδιά.^[26][27]

Αν και έχει πολύ χαρακτηριστική εμφάνιση, ο αμανίτης ο μυγοκτόνος έχει αναγνωριστεί λανθασμένα ως άλλα είδη κίτρινων με κόκκινων μανιταριών στην Αμερική, όπως το Armillaria cf. mellea και το βρώσιμο Amanita basii - ένα είδος στο Μεξικό παρόμοιο με το A. Καισάρεια της Ευρώπης. Τα κέντρα ελέγχου δηλητηριάσεων στις ΗΠΑ και τον Καναδά έχουν συνειδητοποιήσει αυτό το amarill (Ισπανικά για «κίτρινο») είναι κοινό όνομα για τα είδη όπως το A. Καισάρεια στο Μεξικό.^[28] Ο Amanita caesarea διακρίνεται από το εντελώς πορτοκαλί έως κόκκινο καπάκι, το οποίο στερείται των πολυάριθμων λευκών κηλίδων του αμανίτη του μυγοκτόνου. Επιπλέον, το στέλεχος, τα βράγχια και ο δακτύλιος του A. caesarea είναι φωτεινά κίτρινα, όχι λευκά.^[29] Ο βολβός είναι διακριτή λευκή σακούλα, που δεν χωρίζεται σε φολίδες.^[30] Στην Αυστραλία, ο εισαγόμενος αμανίτης ο μυγοκτόνος μπορεί να συγχέεται με το ενδημικό Amanita xanthocephala, το οποίο αναπτύσσεται σε συνδυασμό με ευκαλύπτους. Τα τελευταία είδη στερούνται γενικά τα λευκά κονδυλώματα του Α. μουσκαρία και δεν φέρουν δαχτυλίδι.^[31]

Το Amanita muscaria είναι κοσμοπολίτικο μανιτάρι, ιθαγενές σε κωνοφόρα και φυλλοβόλα δάση σε όλες τις εύκρατες και βόρειες περιοχές του Βόρειου Ημισφαιρίου,^[18] συμπεριλαμβανομένων υψηλότερων υψομέτρων σε θερμότερα γεωγραφικά πλάτη, σε περιοχές όπως το Χίντου Κους, η Μεσόγειος και η Κεντρική Αμερική. Μια πρόσφατη μοριακή μελέτη προτείνει ότι είχε προγονική προέλευση στην περιοχή Σιβηρίας - Βερίγγειου στην Τριτογενή περίοδο, πριν εξαπλωθεί σε όλη την Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Η εποχή της καρποφορίας ποικίλλει σε διαφορετικά κλίματα: η καρποφορία εμφανίζεται το καλοκαίρι και το φθινόπωρο στο μεγαλύτερο τμήμα της Βόρειας Αμερικής, αλλά αργότερα το φθινόπωρο και τις αρχές του χειμώνα στις ακτές του Ειρηνικού. Αυτό το είδος βρίσκεται συχνά σε παρόμοιες τοποθεσίες με το Boletus edulis και μπορεί να εμφανιστεί σε δακτυλίους μανιταριών.^[32] Μεταφέρεται με σπορόφυτα πεύκου, έχει μεταφερθεί ευρέως στο νότιο ημισφαίριο, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας,^[33] Νέας Ζηλανδίας,^[34] Νότιας Αφρικής^[35] και Νότιας Αμερικής, όπου μπορεί να βρεθεί στις νότιες βραζιλιάνικες πολιτείες Παρανά και Ρίο Γκράντε ντο Σουλ.

Ως εκρομυκορριζικό, το Amanita muscaria σχηματίζει συμβιωτικές σχέσεις με πολλά δέντρα, όπως πεύκο, βελανιδιά, ερυθρελάτη, έλατο, σημύδα και κέδρο. Συνήθως φαίνεται κάτω από εισαγόμενα δέντρα, Το A. muscaria είναι το μυκητιακό ισοδύναμο ενός ζιζανίου στη Νέα Ζηλανδία, την Τασμανία και τη Βικτώρια, σχηματίζοντας νέες σχέσεις με τη νότια οξιά (Nothofagus).^[36] Το είδος εισβάλλει επίσης στο τροπικό δάσος στην Αυστραλία, όπου μπορεί να εκτοπίζει τα γηγενή είδη.^[37] Φαίνεται να εξαπλώνεται προς τα βόρεια, με πρόσφατες αναφορές να το τοποθετούν κοντά στο Πορτ Μακουάρι στη βόρεια ακτή της Νέας Νότιας Ουαλίας.^[38] Καταγράφηκε κάτω από ασημένια σημύδα ( Betula pendula ) στο Μαντζιμούπ της Δυτικής Αυστραλίας το 2010.^[39] Αν και φαίνεται να μην έχει εξαπλωθεί σε ευκαλύπτους στην Αυστραλία, έχει καταγραφεί ότι σχετίζεται με αυτούς στην Πορτογαλία.^[40]

Η δηλητηρίαση από Amanita muscaria έχει συμβεί σε μικρά παιδιά και σε άτομα που κατανάλωναν τα μανιτάρια για παραισθησιογόνο εμπειρία.^[11][41][42] Περιστασιακά έχει καταναλωθεί λάθος, επειδή οι ανώριμες μορφές κουμπιού μοιάζουν με λυκόπερδο.^[43] Οι λευκές κηλίδες μερικές φορές ξεπλένονται κατά τη διάρκεια της έντονης βροχής και τα μανιτάρια τότε μπορεί να φαίνεται ότι είναι το βρώσιμο Α. καισαρικός.^[44]

Ο Amanita muscaria περιέχει αρκετούς βιολογικά δραστικούς παράγοντες, τουλάχιστον ένας από τους οποίους, η μουσκιμόλη, είναι γνωστό ότι είναι ψυχοδραστική. Το ιμποτενικό οξύ, μια νευροτοξίνη, χρησιμεύει ως προφάρμακο της μουσκιμόλης, με περίπου 10-20% να μετατρέπεται σε μουσκιμόλη μετά την κατάποση. Μια ενεργή δόση σε ενήλικες είναι περίπου 6 mg μουσκιμόλης ή 30 έως 60 mg ιβοτενικού οξέος:^[45][46] πρόκειται συνήθως για την ποσότητα που βρίσκεται σε ένα καπέλο του Amanita muscaria.^[47] Η ποσότητα και ο λόγος των χημικών ενώσεων ανά μανιτάρι ποικίλλει ευρέως από περιοχή σε περιοχή και εποχή, γεγονός που μπορεί να συγχέει περαιτέρω το ζήτημα. Τα μανιτάρια της άνοιξης και του καλοκαιριού έχουν αναφερθεί ότι περιέχουν έως και 10 φορές περισσότερο ιμποτινικό οξύ και μουσκιμόλη από τα φθινοπωρινά μανιτάρια.^[41]

Η θανατηφόρα δόση έχει υπολογιστεί ως 15 καπέλα.^[48] Θάνατοι από κατανάλωση Α. muscaria έχουν αναφερθεί σε ιστορικά άρθρα περιοδικών και εφημερίδες,^[49][50][51] αλλά με τη σύγχρονη ιατρική θεραπεία, η θανατηφόρα δηλητηρίαση από την κατάποση αυτού του μανιταριού είναι εξαιρετικά σπάνια.^[52] Πολλά βιβλία αναφέρουν το Amanita muscaria ως θανατηφόρο,^[53] αλλά σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Αρόρα, αυτό είναι ένα σφάλμα που υποδηλώνει ότι το μανιτάρι είναι πιο τοξικό από ότι είναι.^[54] Η Μυκολογική Εταιρεία Βόρειας Αμερικής δήλωσε ότι «δεν υπήρχαν αξιόπιστα τεκμηριωμένα κρούσματα θανάτου από τοξίνες σε αυτά τα μανιτάρια τα τελευταία 100 χρόνια».^[55]

Τα δραστικά συστατικά αυτού του είδους είναι υδατοδιαλυτά, και το βράσιμο και η απόρριψη του νερού μαγειρέματος αποτοξινώνουν τουλάχιστον μερικώς το Αμανίτη τον μυγοκτόνο.^[56] Η ξήρανση μπορεί να αυξήσει τη δραστικότητα, καθώς η διαδικασία διευκολύνει τη μετατροπή του ιμποτενικού οξέος στην πιο ισχυρή μουσκιμόλη.^[57] Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, μόλις αποτοξινωθεί, το μανιτάρι γίνεται βρώσιμο.^[58][59] Ο Δρ Πάτρικ Χάρντινγκ περιγράφει το έθιμο της λαπωνίας για την επεξεργασία του αμανίτη του μυγοκτόνου μέσω των ταράνδων^[60]

Η μουσκαρίνη, που ανακαλύφθηκε το 1869,^[61] θεωρούταν για καιρό ότι είναι ο ενεργός παραισθησιογόνος παράγοντας του A. του μυγοκτόνου. Η μουκαρίνη συνδέεται με μουσκαρινικούς υποδοχείς ακετυλοχολίνης που οδηγούν στη διέγερση νευρώνων που φέρουν αυτούς τους υποδοχείς. Τα επίπεδα μουσκαρίνης στο Amanita muscaria είναι ελάχιστα σε σύγκριση με άλλους δηλητηριώδεις μύκητες^[62] όπως οι Inocybe erubescens, το μικρό λευκό είδος Clitocybe C. dealbata και C. rivulosa. Το επίπεδο της μουσκαρίνης στο A. μυγοκτόνο είναι πολύ χαμηλή για να παίξει ρόλο στα συμπτώματα της δηλητηρίασης.^[63]

Οι κύριες τοξίνες που εμπλέκονται στη δηλητηρίαση από αμανίτη τον μυγοκτόνο είναι η μουσκιμόλη (3-υδροξυ-5-αμινομεθυλ-1-ισοξαζόλη, ένα ακόρεστο κυκλικό υδροξαμικό οξύ ) και το σχετικό αμινοξύ ιμποτινικό οξύ. Η μουσκιμόλη είναι το προϊόν της αποκαρβοξυλίωσης (συνήθως με ξήρανση) του ιμποτενικού οξέος. Η μουσκιμόλη και το ιμποτενικό οξύ ανακαλύφθηκαν στα μέσα του 20ού αιώνα. Ερευνητές στην Αγγλία,^[64] Ιαπωνία,^[65] και Ελβετία^[66] έδειξαν ότι οι επιδράσεις που παράγονται οφείλονται κυρίως στο ιμποτενικό οξύ και στο μουσκιμόλη και όχι στη μουσκαρίνη.^[9][67] Αυτές οι τοξίνες δεν κατανέμονται ομοιόμορφα στο μανιτάρι. Οι περισσότερες εντοπίζονται στο καπέλου, μέτρια ποσότητα στη βάση, με τη μικρότερη ποσότητα στο μίσχο.^[68][69] Αρκετά γρήγορα, μεταξύ 20 και 90 λεπτών μετά την κατάποση, ένα σημαντικό κλάσμα του ιμποτενικού οξέος απεκκρίνεται μη μεταβολισμένο στα ούρα του καταναλωτή. Σχεδόν καθόλου μουσκιμόλη δεν εκκρίνεται όταν καταναλώνεται καθαρό ιμποτενικό οξύ, αλλά η μουσκιμόλη ανιχνεύεται στα ούρα μετά την κατανάλωση Α. muscaria, το οποίο περιέχει τόσο ιβοτινικό οξύ όσο και μουσκιμόλη.^[46]

Το ιμποτενικό οξύ και η μουσκιμόλη σχετίζονται δομικά μεταξύ τους και με δύο κύριους νευροδιαβιβαστές του κεντρικού νευρικού συστήματος: το γλουταμικό οξύ και το GABA αντίστοιχα. Το ιμποτενικό οξύ και η μουσκιμόλη δρουν όπως αυτοί οι νευροδιαβιβαστές, ενώ η μουσκιμόλη είναι ισχυρός αγωνιστής GABA_A, ενώ το ιμποτενικό οξύ είναι αγωνιστής των υποδοχέων γλουταμικού ΝΜDΑ και ορισμένων μεταβοτροπικών υποδοχέων γλουταμικού^[70] που εμπλέκονται στον έλεγχο της νευρωνικής δραστηριότητας. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις πιστεύεται ότι προκαλούν τα ψυχοδραστικά αποτελέσματα που παρατηρούνται στη δηλητηρίαση.^[11][47]

Η μουσκαζόνη είναι μια άλλη ένωση που έχει πρόσφατα απομονωθεί από τα ευρωπαϊκά δείγματα του αμανίτη του μυγοκτόνου. Είναι προϊόν της διάσπασης του ιμποτενικού οξέος από υπεριώδη ακτινοβολία.^[71] Η μουσκαζόνη έχει μικρή φαρμακολογική δραστηριότητα σε σύγκριση με τους άλλους παράγοντες.^[11] Ο Amanita muscaria και τα σχετικά είδη είναι γνωστά ως αποτελεσματικοί βιοσυσσωρευτές του βαναδίου. ορισμένα είδη συγκεντρώνουν το βανάδιο σε επίπεδα έως και 400 φορές μεγαλύτερα από αυτά που συνήθως βρίσκονται στα φυτά. Το βανάδιο υπάρχει στο καρποφώρο σώμα ως οργανομεταλλική ένωση που ονομάζεται αβαβαδίνη.^[72] Η βιολογική σημασία της διαδικασίας συσσώρευσης είναι άγνωστη.^[73]

Οι αμανίτες οι μυγοκτόνοι είναι γνωστοί για το απρόβλεπτο των επιδράσεών τους. Ανάλογα με το βιότοπο και την ποσότητα που καταναλώνεται ανά σωματικό βάρος, οι επιδράσεις μπορεί να κυμαίνονται από ήπια ναυτία και συστολή έως υπνηλία, χολινεργικές επιδράσεις που μοιάζουν με κρίση (χαμηλή αρτηριακή πίεση, εφίδρωση και σιελόρροια ), ακουστικές και οπτικές στρεβλώσεις, αλλαγές στη διάθεση, ευφορία, χαλάρωση, αταξία και απώλεια ισορροπίας όπως στον τετάνο.^{[41][42][47][50]}

Σε περιπτώσεις σοβαρής δηλητηρίασης, το μανιτάρι προκαλεί παραλήρημα, κάπως παρόμοιο με την αντιχολινεργική δηλητηρίαση (όπως αυτή που προκαλείται από το Datura stramonium), που χαρακτηρίζεται από περιόδους έντονης διέγερσης με σύγχυση, ψευδαισθήσεις και ευερεθιστότητα ακολουθούμενες από περιόδους καταστολής του κεντρικού νευρικού συστήματος. Επιληπτικές κρίσεις και κώμα μπορεί επίσης να εμφανιστούν σε σοβαρές δηλητηριάσεις.^[42][47] Τα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως μετά από περίπου 30 έως 90 λεπτά και κορυφώνονται εντός τριών ωρών, αλλά ορισμένα αποτελέσματα μπορεί να διαρκέσουν αρκετές ημέρες.^[44][46] Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η ανάρρωση είναι πλήρης εντός 12 έως 24 ώρες.^[56] Το αποτέλεσμα είναι πολύ μεταβλητό μεταξύ των ατόμων, με παρόμοιες δόσεις που πιθανώς προκαλούν εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις.^[41][74] Μερικοί άνθρωποι που υποφέρουν από τοξίκωση έχουν παρουσιάσει πονοκεφάλους έως και δέκα ώρες μετά. Οπισθοδρομική αμνησία και η υπνηλία μπορεί να προκύψουν μετά την ανάρρωση.

Θα πρέπει να αναζητηθεί ιατρική βοήθεια σε περιπτώσεις υποψίας δηλητηρίασης. Εάν η καθυστέρηση μεταξύ κατάποσης και θεραπείας είναι μικρότερη από τέσσερις ώρες, δίνεται ενεργός άνθρακας. Η πλύση στομάχου μπορεί να εξεταστεί εάν ο ασθενής εμφανιστεί εντός μίας ώρας από την κατάποση.^[75] Η πρόκληση εμετού με σιρόπι ιπεκουάνα δεν συνιστάται πλέον σε οποιαδήποτε κατάσταση δηλητηρίασης.^[76]

Δεν υπάρχει αντίδοτο και η υποστηρικτική φροντίδα είναι ο βασικός παράγοντας της περαιτέρω θεραπείας για την τοξίκωση. Αν και μερικές φορές αναφέρεται ως ένα παραληρητικό και ενώ η μουσκαρίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά από Α. muscaria και ως τέτοιο είναι συνονόματό του, η μουσκιμόλη δεν έχει δράση, είτε ως αγωνιστής ή ανταγωνιστής, στο μουσκαρινικό υποδοχέα ακετυλοχολίνης, και ως εκ τούτου η ατροπίνη ή η φυσοστιγμίνη ως δεν συνιστάται αντίδοτο.^[77] Εάν ένας ασθενής είναι παραληρητικός ή ταραγμένος, αυτό μπορεί συνήθως να αντιμετωπιστεί με διαβεβαίωση και, εάν είναι απαραίτητο, με φυσικούς περιορισμούς. Μια βενζοδιαζεπίνη όπως η διαζεπάμη ή η λοραζεπάμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της μαχητικότητας, της διέγερσης, της μυϊκής υπερδραστηριότητας και των επιληπτικών κρίσεων.^[41] Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο μικρές δόσεις, καθώς ενδέχεται να επιδεινώσουν τις αναπνευστικές κατασταλτικές επιδράσεις της μουσκιμόλης.^[78] Ο επαναλαμβανόμενος έμετος είναι σπάνιος, αλλά εάν υπάρχει μπορεί να οδηγήσει σε ανισορροπίες υγρών και ηλεκτρολυτών. Ενδέχεται να απαιτείται ενδοφλέβια ενυδάτωση ή αντικατάσταση ηλεκτρολυτών.^[47][79] Σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να αναπτύξουν απώλεια συνείδησης ή κώμα και μπορεί να χρειάζονται διασωλήνωση και τεχνητό αερισμό.^[42][80] Η αιμοκάθαρση μπορεί να απομακρύνει τις τοξίνες, αν και αυτή η παρέμβαση θεωρείται γενικά περιττή.^[56] Με τη σύγχρονη ιατρική θεραπεία, η πρόγνωση είναι συνήθως καλή μετά από υποστηρικτική θεραπεία.^[52]

Το ευρύ φάσμα ψυχοδραστικών επιδράσεων έχει περιγραφεί διαφορετικά ως καταθλιπτικό, ηρεμιστικό - υπνωτικό, ψυχεδελικό, διαχωριστικό ή παραληρητικό. Ωστόσο, μπορεί να εμφανιστούν παράδοξα αποτελέσματα όπως η διέγερση. Ενδέχεται να εμφανιστούν αντιληπτικά φαινόμενα όπως συναισθησία, μακροψία και μικροψία. Οι δύο τελευταίες επιδράσεις μπορεί να εμφανιστούν ταυτόχρονα ή εναλλακτικά ως μέρος του συνδρόμου Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, που είναι συλλογικά γνωστές ως δυσμετρωπία, μαζί με σχετικές παραμορφώσεις της πελοψίας και της τηλεοψίας. Ορισμένοι χρήστες αναφέρουν διαυγή όνειρα υπό την επίδραση των υπνωτικών του αποτελεσμάτων. Σε αντίθεση με τη Psilocybe cubensis, ο A. muscaria δεν μπορεί να καλλιεργηθεί εμπορικά, λόγω της μυκορριζικής σχέσης του με τις ρίζες των πεύκων. Ωστόσο, μετά την απαγόρευση των μανιταριών ψιλοκυβίνης στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2006, η πώληση του νόμιμου Α. muscaria άρχισε να αυξάνεται.^{[81] :17}

Η καθηγήτρια Μαρίγια Γκιμπούρας, μια διάσημη Λιθουανή ιστορικός, ανέφερε στον Ρ. Γκόρντον Γουάσον τη χρήση αυτού του μανιταριού στη Λιθουανία. Σε απομακρυσμένες περιοχές της Λιθουανίας, το Amanita muscaria καταναλώθηκε σε γαμήλιες γιορτές, όπου τα μανιτάρια αναμίχθηκαν με βότκα. Ο καθηγητής ανέφερε επίσης ότι οι Λιθουανοί εξήγαγαν Α. muscaria προς τους Σάμι στη Άπω Βορρά για χρήση σε σαμανικές τελετές. Οι λιθουανικές γιορτές είναι η μόνη αναφορά που έλαβε ο Γουάσον για κατάποση αμανίτη του μυγοκτόνου για θρησκευτική χρήση στην Ανατολική Ευρώπη.^{[82] :43–44}

Το Amanita muscaria χρησιμοποιήθηκε ευρέως ως ενθεογόνο από πολλούς από τους αυτόχθονες λαούς της Σιβηρίας. Η χρήση του ήταν γνωστή σε όλους σχεδόν τους λαούς που μιλούν την Ουραλική της δυτικής Σιβηρίας και τους λαούς που μιλούν τις παλαιοσιβηρικές γλώσσες της Ρωσικής Άπω Ανατολής. Υπάρχουν μόνο μεμονωμένες αναφορές για χρήση αμανίτη του μυγοκτόνου στους Τουρκικούς και Τουγκουσικούς λαούς της κεντρικής Σιβηρίας και πιστεύεται ότι συνολικά η ενθεογόνος χρήση του αμανίτη του μουσκαρινικού δεν ασκείται από αυτούς τους λαούς.^[83] Στη δυτική Σιβηρία, η χρήση του Α. muscaria περιοριζόταν στους σαμάνους, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως εναλλακτική μέθοδο για την επίτευξη έκστασης. (Κανονικά, οι σαμάροι της Σιβηρίας επιτυγχάνουν έκσταση με παρατεταμένο ντράμ και χορό). Στην ανατολική Σιβηρία, ο Α. muscaria χρησιμοποιήθηκε τόσο από τους σαμάνους όσο και από τους κοσμικούς, και χρησιμοποιήθηκε τόσο ψυχαγωγικά όσο και θρησκευτικά. Στην ανατολική Σιβηρία, ο σαμάνος έπαιρνε τα μανιτάρια και άλλοι έπιναν τα ούρα του.^{[1] :161} Αυτά τα ούρα, που εξακολουθούν να περιέχουν ψυχοδραστικά στοιχεία, μπορεί να είναι πιο ισχυρά από το A. muscaria με λιγότερα αρνητικά αποτελέσματα, όπως εφίδρωση και συσπάσεις, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο αρχικός χρήστης μπορεί να λειτουργήσει ως φίλτρο διαλογής για άλλα συστατικά του μανιταριού.^[84]

Οι Κοριάκες της ανατολικής Σιβηρίας έχουν μια ιστορία για τον αμανίτη τον μυγοκτόνο (wapaq) που επέτρεψε στο Μεγάλο Κοράκι να μεταφέρει μια φάλαινα στο σπίτι του. Στην ιστορία, η θεότητα Vahiyinin ( «Ύπαρξη») έφτυσε στο χώμα, και του σάλιο έγινε ο wapaq, και το σάλιο του γίνεται τα κονδυλώματα. Αφού βίωσε τη δύναμη του wapaq, το Κοράκι ήταν τόσο ενθουσιασμένος που του είπε να μεγαλώσει για πάντα στη γη, ώστε τα παιδιά του, οι άνθρωποι, να μπορούν να μάθουν από αυτό.^[85] Μεταξύ των Κοριάκων, μιαλαταγραφή ανέφερε ότι οι φτωχοί θα καταναλώνουν τα ούρα των πλουσίων, οι οποίοι θα μπορούσαν να αγοράσουν τα μανιτάρια.^{[1] :234–35}

Ο Φινλανδός ιστορικός Τ.Ι. Ικτόνεν αναφέρει ότι ο A. muscaria κάποτε χρησιμοποιούταν από τους Σαάμι : οι μάγοι στο Ινάρι κατανάλωναν αμανίτες μυοκτόνους με επτά στίγματα.^{[1] :279} Το 1979, οι Σαΐντ Γκολάμ Μοχτάρ και Χάρμουτ Γκέερκεν δημοσίευσαν ένα άρθρο στο οποίο ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν μια παράδοση ιατρικής και ψυχαγωγικής χρήσης αυτού του μανιταριού σε μια ομάδα που μιλάει Παράτσι στο Αφγανιστάν.^[86] Υπάρχουν επίσης μη επιβεβαιωμένες αναφορές θρησκευτικής χρήσης του αμανίτη του μυγοκτόνου σε δύο φυλές των υποαρκτικών ιθαγενών της Αμερικής. Η Οτζίμπβα εθνοβοτανίστρια, Keewaydinoquay Peschel, ανέφερε τη χρήση του σε μέλη της φυλής της, όπου ήταν γνωστή ως miskwedo.^[87][88] Αυτές οι πληροφορίες ελήφθησαν με ενθουσιασμό από τον Γουάσον, αν και δεν υπήρχαν στοιχεία από άλλες πηγές.^[89] Υπάρχει επίσης η καταγραφή ενός Ευρωαμερικανού που ισχυρίζεται ότι έχει εισάγει στην παράδοση των Ταλιτσόου τον Amanita muscaria.^[90]

Η ιδέα ότι οι Βίκινγκς χρησιμοποιούσαν τον Α. muscaria για επάγουν τη μανία μπέρσερκερ προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Σουηδό καθηγητή Σάμουελ Έντμαν το 1784. Ο Έντμαν βάσισε τις θεωρίες του σε εκθέσεις σχετικά με τη χρήση του αμανίτη του μυγοκτόνου στους σαμάνους της Σιβηρίας. Η θεωρία έχει γίνει ευρέως διαδεδομένη από τον 19ο αιώνα, αλλά καμία σύγχρονη πηγή δεν αναφέρει αυτήν τη χρήση ή κάτι παρόμοιο στην περιγραφή τους για τους μπέρσερκερ. Η μουσκιμόλη είναι γενικά ήπιο χαλαρωτικό, αλλά μπορεί να δημιουργήσει μια σειρά διαφορετικών αντιδράσεων σε μια ομάδα ανθρώπων.^[91] Είναι πιθανό ότι θα μπορούσε να κάνει ένα άτομο θυμωμένο, ή να το κάνει να είναι «πολύ χαρούμενο ή λυπημένο, να πηδά, να χορεύει, να τραγουδά ή να υποχωρεί σε μεγάλο φόβο» Ωστόσο, η συγκριτική ανάλυση των συμπτωμάτων έχει δείξει ότι ο Hyoscyamus niger ταιριάζει καλύτερα με την κατάσταση που χαρακτηρίζει την οργή.^[92]

Ο Amanita muscaria χρησιμοποιείται παραδοσιακά για να πιάνει μύγες πιθανώς λόγω της περιεκτικότητάς του σε ιβοτενικό οξύ και μουσκιμόλη. Πρόσφατα, μια ανάλυση εννέα διαφορετικών μεθόδων για την προετοιμασία του A. muscaria για να χρησιμοποιηθεί ως μυγοπαγίδα στη Σλοβενία έδειξε ότι η απελευθέρωση ιμποτενικού οξέος και μουσκιμόλης δεν εξαρτάται από τον διαλύτη (γάλα ή νερό) και ότι η θερμική και μηχανική επεξεργασία οδήγησε σε ταχύτερη εκχύλιση ιμποτενικού οξέος και μουσκιμόλης.^[93]

Το 1968, ο Ρ. Γκόρντον Γουάσον πρότεινε ότι ο A. muscaria ήταν το σόμα που αναφέρεται στο Ριγκβέντα της Ινδίας,^[1]:10 ένας ισχυρισμός που έλαβε ευρεία δημοσιότητα και λαϊκή υποστήριξη εκείνη την εποχή.^[94] Σημείωσε ότι οι περιγραφές του σόμα παρέλειψαν οποιαδήποτε περιγραφή των ριζών, των στελεχών ή των σπόρων, που υποδηλώνουν ένα μανιτάρι,^[1]:18 και χρησιμοποίησε το επίθετο hári «εκθαμβωτικό» ή «φλεγόμενο» το οποίο ο συγγραφέας ερμηνεύει ως κόκκινο.^[1]:36–37 Μια γραμμή περιγράφει τους άνδρες που ουρούν σόμα. Αυτό θυμίζει την πρακτική της ανακύκλωσης ούρων στη Σιβηρία. Το σόμα αναφέρεται ότι προέρχεται "από τα βουνά", το οποίο ο Γουάσον ερμήνευσε ως το μανιτάρι που είχε μεταφερθεί με τους Άριους εισβολείς από τα βόρεια.^[1]:22–24 Οι Ινδοί μελετητές Σάντος Κούμαρ Ντας και Σαχινάντα Πάντι επεσήμαναν ότι τόσο η κατανάλωση μανιταριών όσο και η κατανάλωση ούρων απαγορεύτηκαν, χρησιμοποιώντας ως πηγή το Μανουσμρτι.^[95] Το 1971, ο Βεντικός μελετητής Τζον Μπραχ από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ απέρριψε τη θεωρία του Γουάσον και σημείωσε ότι η γλώσσα ήταν πολύ ασαφής για να προσδιορίσει περιγραφή του σόμα.^[96] Στην έρευνα του 1976, Hallucinogens and Culture, ο ανθρωπολόγος Πίτερ Φερστ αξιολόγησε τα στοιχεία υπέρ και κατά της ταυτοποίησης του αμανίτη του μυγοκτόνου ως το βεδικό σόμα, καταλήγοντας διστακτικά υπέρ του.^[97]

Ο φιλόλογος, αρχαιολόγος και μελετητής της Νεκράς Θάλασσας Τζον Μάρκ Αλέγκρο ισχυρίστηκε ότι η παλαιοχριστιανική θεολογία προήλθε από μια λατρεία γονιμότητας που περιστρέφεται γύρω από την ενθεογόνο κατανάλωση του A. muscaria στο βιβλίο του 1970, The Sacred Mushroom and the Cross,^[98] αλλά η θεωρία του βρήκε λίγη υποστήριξη από μελετητές εκτός του πεδίου της εθνομυκολογίας. Το βιβλίο επικρίθηκε από ακαδημαϊκούς και θεολόγους, όπως ο σερ Γκόντφρι Ντράιβερ, ομότιμος καθηγητής σημιτικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ο Χένρι Τσάντγουικ, ο Πρύτανης της Εκκλησίας του Χριστού στην Οξφόρδη.^[99] Ο Χριστιανός συγγραφέας Τζον Κινγκ έγραψε μια λεπτομερή αντίρρηση της θεωρίας του Αλέγκρο στο βιβλίο του 1970 «Christian View of the Mushroom Myth». σημειώνει ότι ούτε οι μυγοκτόνοι αμανίτες ούτε τα δέντρα ξενιστές τους βρίσκονται στη Μέση Ανατολή, παρόλο που υπάρχουν κέδροι και πεύκα εκεί, και επισημαίνει τη ισχνή φύση των δεσμών μεταξύ των βιβλικών και των σουμεριακών ονομάτων που επινόησε ο Αλέγκρο. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εάν η θεωρία ήταν αληθινή, η χρήση του μανιταριού πρέπει να ήταν «το καλύτερα κρυμμένο μυστικό στον κόσμο», καθώς ήταν τόσο καλά κρυμμένο για δύο χιλιάδες χρόνια.^[100][101]

Οι τοξίνες στο A. μυγοκτόνου είναι υδατοδιαλυτές. Το βράσιμο του μανιταριού μπορεί να το αποτοξινώσει και να καταστήσει βρώσιμο το καρποφόρο σώμα.^[58] Αν και η κατανάλωσή του ως τροφς δεν ήταν ποτέ διαδεδομένη,^[102] η κατανάλωση αποτοξινωμένου Α. muscaria έχει παρατηρηθεί σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης (κυρίως από Ρώσους εποίκους στη Σιβηρία) τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα, και μάλλον νωρίτερα. Ο Γερμανός γιατρός και φυσιοδίφης Γκέοργκ Χάινριχ φον Λάνγκσντορφ έγραψε την πρώτη δημοσιευμένη καταγραφή σχετικά με τον τρόπο αποτοξίνωσης αυτού του μανιταριού το 1823. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Γάλλος ιατρός Φελίξ Αρτσιμέντε Πους ήταν υποστηρικτής της κατανάλωσης A. μυγοκτόνου, συγκρίνοντάς το με μανιόκα, μια σημαντική πηγή τροφής στην τροπική Νότια Αμερική που πρέπει να αποτοξινωθεί πριν από την κατανάλωση.

Η χρήση αυτού του μανιταριού ως πηγή τροφής φαίνεται επίσης να υπήρχε στη Βόρεια Αμερική. Μια κλασική περιγραφή αυτής της χρήσης του A. μυγοκτόνου από έναν Αφροαμερικανό πωλητή μανιταριών στην Ουάσιγκτον, DC, στα τέλη του 19ου αιώνα περιγράφεται από τον Αμερικανό βοτανολόγο Φρέντερικ Βέρνομ Κόβιλ. Σε αυτήν την περίπτωση, το μανιτάρι, μετά το βρασμό και το μούσκεμα σε ξύδι, μετατρέπεται σε σάλτσα μανιταριού για μπριζόλα.^[103] Επίσης καταναλώνεται ως τροφή σε μέρη της Ιαπωνίας. Η πιο γνωστή τρέχουσα χρήση ως βρώσιμο μανιτάρι είναι στην περιφέρεια Ναγκάνο της Ιαπωνίας. Εκεί, καταναλώνεται κυρίως αλατισμένο και τουρσί.

Το κόκκινο και άσπρο κηλιδωτό μανιτάρι είναι κοινή εικόνα σε πολλές πτυχές του λαϊκού πολιτισμού. Διακοσμητικά κήπου και εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά που απεικονίζει ξωτικά και νεράιδες, όπως τα Στρουμφάκια, συχνά δείχνουν να μυγοκτόνους αμανίτες να χρησιμοποιούνται ως καθίσματα ή σπίτια.^[25][105] Οι αμανίτες οι μυγοκτόνοι απεικονίζονται σε πίνακες από την Αναγέννηση,^[106] αν και με διακριτικό τρόπο. Για παράδειγμα, στον πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων, το μανιτάρι φαίνεται στο αριστερό πλαίσιο του έργου.^[107] Στη βικτοριανή εποχή έγιναν πιο ορατά, καθιστώντας το κύριο θέμα μερικών παραμυθιών.^[108] Δύο από τις πιο διάσημες χρήσεις του μανιταριού είναι στο franchise του Mario (συγκεκριμένα δύο από τα είδη Super-Mushroom power-up και οι πλατφόρμες σε διάφορα επίπεδα που βασίζονται στον αμανίτη),^[109][110] και στην ακολουθία του μανιταριού που χορεύει στην ταινία Fantasia του 1940 της Disney.^[111]

Η περιγραφή των ταξιδιών του Φίλιπ φον Στράλενμπεργκ στη Σιβηρία και οι περιγραφές του για τη χρήση του mukhomor εκεί δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά το 1736. Η κατανάλωση ούρων όσων είχαν καταναλώσει το μανιτάρι σχολιάστηκε από τον Αγγλο-ιρλανδό συγγραφέα Όλιβερ Γκόλντσμιθ στο ευρέως διαβασμένο μυθιστόρημα του 1762, Citizen of the World.^[114] Το μανιτάρι είχε αναγνωριστεί ως ο μυγοκτόνος αμανίτης μέχρι τότε.^[115] Άλλοι συγγραφείς κατέγραψαν τις στρεβλώσεις του μεγέθους των αντιληπτών αντικειμένων ενώ ήταν τοξικομαίνοι από τον μύκητα, συμπεριλαμβανομένου του φυσιοδίφη Μορντεκάι Κιούμπιτ Κοοκ στα βιβλία του The Seven Sisters of Sleep and A Plain and Easy Account of British Fungi.^[116] Αυτή η παρατήρηση θεωρείται ότι αποτέλεσε τη βάση των αποτελεσμάτων της κατανάλωσης μανιταριού στη δημοφιλή ιστορία Οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων του 1865.^[112] Ένα παραισθησιογόνο "ερυθρό μανιτάρι" από τη Λαπωνία εμφανίζεται ως στοιχείο της πλοκής στο μυθιστόρημα του Τσαρλς Κίνγκλεϊ το 1866 Hereward the Wake με βάση τη μεσαιωνική φιγούρα του ίδιου ονόματος.^[117] Το μυθιστόρημα του Gravity's Rainbow του Τόμας Πίντσον το 1973 περιγράφει τον μύκητα ως «συγγενή του δηλητηριώδους καταστροφικού αγγέλου» και παρουσιάζει μια λεπτομερή περιγραφή ενός χαρακτήρα που ετοιμάζει ένα μείγμα μπισκότων από Amanita muscaria.^[118] Το σαμανισμός του μυγοκτόνου αμανίτη διερευνάται επίσης στο μυθιστόρημα Thursbitch του 2003 του Άλαν Γκάρνερ.^[119]

• Ιστοσελίδες για είδη Amanita από τους Tulloss και Yang Zhuliang
• Amanita στο erowid.org
• Aminita muscaria, Amanita pantherina και άλλοι (Group PIM G026) από την IPCS INCHEM