Αμέλια του Ηνωμένου Βασιλείου

Γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1783 στο Βασιλικό Οίκημα του Ουίνδσορ, το δέκατο πέμπτο παιδί και η έκτη κόρη του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Καρλόττας του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς.^[1][2][3]Συχνά λέγεται ότι ήταν η αγαπημένη του πατέρα της, που την αποκαλούσε "Έμιλυ". Γεννήθηκε μετά τους πρόωρους θανάτους των δύο μεγαλύτερων αδελφών της Οκταβίου (23 Φεβρουαρίου 1779 - 3 Μαΐου 1783) και Αλφρέδου (22 Σεπτεμβρίου 1780 - 20 Αυγούστου 1782).^[4] Αυτοί οι θάνατοι άφησαν ένα κενό σχεδόν έξι ετών μεταξύ της Αμαλίας και της πλησιέστερης επιζήσασας αδελφής της, Σοφίας. Ήταν είκοσι ένα χρόνια νεότερη από τον μεγαλύτερο αδελφό της, Γεώργιο, και σχεδόν δεκαεπτά χρόνια νεότερη από την μεγαλύτερη αδελφή της, Καρλόττα.^[5]

Η Αμαλία βαπτίσθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου στο Βασιλικό Παρεκκλήσι του Παλατιού του Αγίου Ιακώβου από τον Τζον Μουρ, Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερυ.^[3][1][6] Ανάδοχοί της ήταν ο διάδοχος Γεώργιος, η πριγκίπισσα Καρλόττα και η πριγκίπισσα Αυγούστα Σοφία.^[7][3]

Καθώς γεννήθηκε πολύ σύντομα μετά το θάνατο του Οκταβίου και λίγο πριν το τέλος του πολέμου μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, η γέννησή της θεωρήθηκε η αρχή μιας καινούργιας περιόδου ελπίδας και πολλά αναμένονταν από αυτήν, ακόμα και πριν γεννηθεί.^[8] "Η μικρότερη αδελφή μας είναι χωρίς εξαίρεση ένα από τα ομορφότερα παιδιά που έχω δει ποτέ", έγραψε η μεγαλύτερη αδελφή της στον αδερφό τους, Γουλιέλμο, όταν η Αμαλία ήταν μόλις ενός μηνών^[9]. Αναμενόταν να είναι τόσο όμορφη και γοητευτική όσο ήταν ο Οκτάβιος, το προηγούμενο αγαπημένο παιδί του πατέρα της.^[10] Ως αποτέλεσμα των θανάτων των δύο αδελφών της, η Αμαλία θεωρήθηκε η αγαπημένη του πατέρα της.^[11][12]

Καθώς ήταν το νεότερο από τα δεκατρία (επιζήσαντα) παιδιά των βασιλέων, η Αμαλία περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της με τις αδελφές της Μαρία και Σοφία.^[1] Οι τρεις νεότερες πριγκίπισσες δεν έλαβαν την ίδια προσοχή από τους γονείς τους, σε σχέση με τις μεγαλύτερες αδερφές τους, και επικοινωνούσαν με εκείνους ως επί το πλείστον μέσω επιστολών. Η Αμαλία ήταν μόλις πέντε χρονών όταν ο πατέρας της υπέστη για πρώτη φορά τα συμπτώματα της ψυχικής του ασθένειας.^[3]

Εκείνη και οι αδελφές της, Καρλόττα, Αυγούστα Σοφία, Ελισάβετ, Μαρία και Σοφία ήταν υπερπροστατευόμενες και απομονωμένες, κάτι που περιόριζε τη συνάντησή τους με άντρες της ηλικίας τους.^[3] Το 1798, η πριγκίπισσα Αμαλία ανέπτυξε πόνο στην άρθρωση του γόνατος και στάλθηκε στην μεγάλη παραθαλάσσια πόλη Ουόρδινγκ. Τον επόμενο χρόνο, η Αμαλία ανέκαμψε προσωρινά αρκετά καλά ώστε να πάει με την οικογένειά της στο Ουέυμουθ.^[13] Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Αμαλία είχε συχνά αδύναμη υγεία. Στην ηλικία των δεκαπέντε, άρχισε να υποφέρει από πρώιμα συμπτώματα που αποδείχθηκε ότι είναι φυματίωση^[14].

Το 1801 ερωτεύθηκε τον σταυλάρχη Τσαρλς ΦίτζΡοϋ, ο οποίος ήταν εικοσιένα χρόνια μεγαλύτερός της^[3] και επιθυμούσε να τον παντρευτεί^[15]. Η Βασίλισσα ειδοποιήθηκε για την σχέση τους από έναν υπηρέτη, αλλά δεν γνωστοποίησε το θέμα στον Βασιλιά, ελπίζοντας ότι αυτό θα εμπόδιζε τον Βασιλιά να ανακαλύψει τη σχέση, κάτι που μπορεί να του προκαλούσε μια από τις περιόδους ψυχικής ασθένειας. Παρ' όλο που ποτέ δεν εγκατέλειψε την ελπίδα να τον παντρευτεί^[16], η Αμαλία γνώριζε ότι δεν μπορούσε να παντρευτεί νόμιμα τον ΦίτζΡοϋ λόγω των διατάξεων του Νόμου για τους Βασιλικούς Γάμους, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 25 ετών. Ανέφερε αργότερα στον αδελφό της Φρειδερίκο, Δούκα της Υόρκης, ότι θεωρούσε τον εαυτό της παντρεμένο, λαμβάνοντας τα αρχικά AFR (= Amelia FitzRoy).^[17] Η Αμαλία και ο Τσαρλς δεν παντρεύτηκαν ποτέ και θεωρείται ότι ο πατέρας της δεν είχε γνώση της σχέσης τους.^[3]

Το 1808 η Αμαλία υπέστη μια σοβαρά επίθεση ιλαράς και ο πατέρας της αποφάσισε να τη στείλει για ανάρρωση στο Ουέυμουθ, συνοδευόμενη από την αδελφή της Μαρία.^[3][18] Η υγεία της βελτιώθηκε μόνο λίγο, καθώς τον Αύγουστο του 1810 επιδεινώθηκε ραγδαία,^[1] ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους εμφάνισε ερυσίπελας. Ο θάνατός της επήλθε στις 2 Νοεμβρίου σε ηλικία 27 ετών, ανήμερα των γενεθλίων του αδερφού της Εδουάρδου.^[1][19][20] Ενταφιάστηκε στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνδσορ.

Ο θάνατός της κατηγορήθηκε εν μέρει για την παρακμή της υγείας του πατέρα της, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παραφροσύνη του.^[21][22][23] Σύμφωνα με τον γιατρό, Δόκτορα Ουίλλις, ο Βασιλιάς αργότερα θα φώναζε "με έναν άγριο, μονότονο τρόπο," Ω Έμιλυ, γιατί δεν σώζεις τον πατέρα σου; Μισώ όλους τους γιατρούς... "^[24]

Η Αμαλία περιγράφηκε ως ένα όμορφο, λεπτό κορίτσι με χείλη ρουμπινί και χνουδωτά μαλλιά. Αναφέρεται ότι ήταν "η πιο ταραγμένη απ' όλες τις Πριγκίπισσες". Ωστόσο, λέγεται ότι ήταν ευφυής, φιλική, πνευματώδης και ανιδιοτελής. Η Αμαλία ήταν η αγαπημένη των αδερφών της, Φρειδερίκου και Αυγούστου Φρειδερίκου, που την αποκαλούσαν "υπέροχο πλάσμα". Η Αμαλία είχε πει στον αδερφό της, Αύγουστο Φρειδερίκο, ότι ήταν ο αγαπημένος αδερφός της. Ο τελευταίος καταστράφηκε μετά τον θάνατό της κι επηρεάστηκε τόσο άσχημα με την κηδεία της, που δεν κοιμήθηκε ποτέ ξανά χωρίς κεριά στο δωμάτιό του.^[25] Επίσης ξεσπούσε σε κλάματα όποτε άκουγε το όνομά της ακόμη και τρία χρόνια μετά τον θάνατό της.^[26]

Μετά το θάνατο της Αμαλίας, ο Τζορτζ Βίλλερς, αξιωματούχος του πατέρα της και αδελφός του Τόμας Βίλλερς, 2ου Κόμη του Κλάρεντον, επεχείρησε να εκβιάσει τους γονείς της με επιστολές έπειτα από την εξαφάνιση 280.000 λιρών που βρίσκονταν υπό τη δική του εποπτεία.^[27]

• Black, Jeremy (2006). George III: America's Last King. Yale University Press. ISBN 0-300-11732-9. 
• Fraser, Flora (2004). Princesses: The Six Daughters of George III. London: John Murray. ISBN 0-7195-6109-4. 
• Hibbert, Christopher (2000). George III: A Personal History. Basic Books. ISBN 0-465-02724-5. ^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Panton, Kenneth J. (2011). Historical Dictionary of the British Monarchy. Scarebrow Press, Inc. ISBN 0-8108-5779-0. 
• Purdue, A.W. (2004). «George III, Daughters of (act. 1766–1857)». Oxford Dictionary of National Biography. doi:10.1093/ref:odnb/42012. http://0-www.oxforddnb.com.libus.csd.mu.edu/view/article/59209. Ανακτήθηκε στις 25 August 2011.  (subscription required for online access)
• Weir, Alison (2008). Britain's Royal Families, The Complete Genealogy. London: Vintage Books. ISBN 978-0-09-953973-5. 
• Willson, Beckles (1907). George III, as man, monarch and statesman. London: T.C. & E.C. Jack. ISBN 0-559-65439-1. 
• Hibbert, Christopher (2007). George IV: The Rebel Who Would be King. St. Martin's Griffin. ISBN 1-4039-8379-8.