Αεροδρόμιο Χόρχε Νιούμπερι

Το αεροδρόμιο προτάθηκε αρχικά από τον δήμαρχο Κάρλος Νοέλ το 1925.^[3] Ακολούθησαν διάφορες μελέτες σκοπιμότητας και διαμάχες για την χωροθέτηση. Το 1938, υποβλήθηκαν σχέδια για ένα αεροδρόμιο σε νησί, το οποίο θα συνδεόταν με γέφυρα με την λεωφόρο Χενεράλ Πας (που τότε βρισκόταν υπό κατασκευή).^[4] Αντ' αυτού επιλέχθηκε ένας πρώην υγροβιότοπος που είχε επιχωματωθεί το 1916 από τον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα και βρισκόταν πιο κοντά στο κέντρο της πόλης, και η εγκατάσταση, που σχεδιάστηκε από τον μηχανικό της Γραμματείας Αεροναυπηγικής Βίκτορ Ακούνια το 1945, εγκαινιάστηκε το 1947 ως Aeroparque 17 de Octubre (Αεροδρόμιο της 17ης Οκτωβρίου).^[5]

Αρχικά εξυπηρετούνταν από έναν διάδρομο προσγείωσης και απογείωσης μήκους 1.000 μέτρων (3.300 ποδών). Ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Ιανουάριο του 1948 ως ο κύριος κόμβος για εσωτερικές πτήσεις από το Μπουένος Άιρες καθώς και για πτήσεις προς την Ουρουγουάη. Ο πρώτος τερματικός σταθμός του ολοκληρώθηκε το 1951, οπότε και ο διάδρομος προσγείωσης επεκτάθηκε στα 1.550 μ. (5.090 πόδια).^[6] Το αεροδρόμιο μετονομάστηκε μετά το πραξικόπημα του 1955 κατά του προέδρου Χουάν Περόν προς τιμήν του πρωτοπόρου της αεροπορίας στην Αργεντινή, Χόρχε Νιούμπερι. Εγκαινιάστηκε εκ νέου το 1960 μετά από εργασίες που επέκτειναν τον κύριο διάδρομο προσγείωσης σε 2.070 μέτρα (6.790 πόδια) και πρόσθεσαν έναν νέο τερματικό σταθμό.^[5] Η Πολεμική Αεροπορία της Αργεντινής έχτισε μια μικρή βάση κοντά στο ανατολικό άκρο του αεροδρομίου το 1965.^[7] Σε αυτό το σημείο, η πρόεδρος Ισαμπέλ Περόν καθαιρέθηκε επίσημα από τον στρατό κατά το πραξικόπημα του Μαρτίου 1976.^[8] Το 1981 εγκαινιάστηκε ένας νέος τερματικός σταθμός για τον εθνικό αερομεταφορέα Aerolíneas Argentinas, επεκτείνοντας τη συνολική έκταση του τερματικού σταθμού σε 30.000 m².^[6]

Τα σχέδια για τη συγχώνευση του Νιούμπερυ με το διεθνές αεροδρόμιο Εσέισα σε μια νέα εγκατάσταση που θα βρισκόταν σε ένα τεχνητό νησί αναθερμάνθηκαν το 1996 από μια επιτροπή με επικεφαλής τον βουλευτή Αλβάρο Αλσογκαράι, αν και τα σχέδια αυτά τελικά εγκαταλείφθηκαν.^[4] Η λειτουργία του, όπως και όλων των δημόσιων αεροδρομίων της χώρας, ιδιωτικοποιήθηκε το 1998 και μεταβιβάστηκε στην Aeropuertos Argentina 2000.^[6] Ο διάδρομος προσγείωσης επεκτάθηκε περαιτέρω κατά 180 μέτρα το 2007,^[9] ενώ το 2009 ξεκίνησαν εργασίες για τη δημιουργία μεγαλύτερης απόστασης μεταξύ της κοντινής παραλιακής λεωφόρου Ραφαέλ Ομπλιγάδο και του ανατολικού άκρου του διαδρόμου προσγείωσης.^[10] Τον Μάρτιο του 2010 προστέθηκαν δρομολόγια προς προορισμούς στη Βραζιλία, στη Χιλή και στην Παραγουάη.^[11] Το 2011 ξεκίνησαν οι εργασίες για τους αεροσταθμούς III και IV, συνολικής έκτασης 35.000 m².^[12] Αυτοί οι τερματικοί σταθμοί εγκαινιάστηκαν τον Μάρτιο του 2014, διπλασιάζοντας ουσιαστικά τη χωρητικότητα του αεροδρομίου σε επιβάτες.^[13] Ωστόσο, η πρόσφατη αύξηση του αριθμού των αεροπορικών εταιρειών και των πτήσεων που δραστηριοποιούνται στο αεροδρόμιο το έφερε στα όρια της χωρητικότητάς του. Έτσι, η κυβέρνηση αποφάσισε να μεταφέρει όλες τις διεθνείς πτήσεις (με εξαίρεση αυτές προς Ουρουγουάη) στο αεροδρόμιο Εσέισα από το 2019.

Δείτε το πηγαίο ερώτημα Wikidata.

• Διεθνές Αεροδρόμιο Μινίστρο Πισταρίνι
• Κατάλογος αεροδρομίων της Αργεντινής

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Aeroparque Jorge Newbery στο Wikimedia Commons

• Aeropuertos Argentina 2000