Αβίντια (Βουδισμός)

Η αβίντια ή αβίτζα (σανσκρ. avidyā = «άγνοια», γλώσσα πάλι avijjā) στον Βουδισμό είναι η κατώτερη ή πρώτη από τις 12 βαθμίδες της αλυσίδας της διαδοχικής γεννήσεως (πρατίτια-σαμουτπάντα). Στη βαθμίδα αυτή βρίσκεται ένα ον τη στιγμή που αποκτά ατομικότητα και ξαναγεννιέται. Στη φάση αυτή υπάρχει η άγνοια ή παρανόηση των τεσσάρων ευγενών αληθειών (με τη γνώση και την εφαρμογή των οποίων αποφεύγει κάποιος τη μετεμψύχωση). Υπάρχει επίσης άγνοια της φύσεως του ανθρώπου, της μετεμψυχώσεως και της νιρβάνα.

Στην άγνοια αυτών των αληθειών οφείλονται τα βάσανα (klisas) ή οι ανεπιθύμητες ροπές και πράξεις, όπως το μίσος, η πλεονεξία, η αλαζονεία-κομπασμός, η αναποφασιστικότητα και η οκνηρία. Αυτή ακριβώς η άγνοια είναι που υποδουλώνει τον άνθρωπο στη μετεμψύχωση.

Η αβίντια εμφανίζεται ως βασικό θέμα στα πλαίσια δύο δογμάτων σχετικών με τη φύση της πραγματικότητας σε διάφορες βουδιστικές παραδόσεις.^[1][2] Το πρώτο είναι το δόγμα αναττά ή ανατμάν, περί της ανυπαρξίας του «εαυτού». Στην αβίντια έχουμε άγνοια ή παρανοήσεις σχετικώς με τον εαυτό μας, ο οποίος κατά τον βουδισμό δεν υπάρχει.^[3][4][5] Το δεύτερο είναι το δόγμα της προσωρινότητας ανίκα, με άγνοια ή παρανοήσεις σχετικώς με τη «μονιμότητα», ενώ η φύση της πραγματικότητας στον βουδισμό είναι η προσωρινότητα των πάντων.^[6][7][8]