Όρος Ρενιέρ

Το όρος Ρενιέρ είναι το ψηλότερο βουνό στη πολιτεία Ουάσινγκτον και την οροσειρά Κασκέιντ.^[11] Έχει τοπογραφική έξαρση 4.027 μέτρων, λίγα μέτρα μεγαλύτερη από το Κ2 που έχει έξαρση 4.020 μέτρων.^[12] Όταν έχει καθαρό καιρό το βουνό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του νοτιοανατολικού ορίζοντα της μητροπολιτικής περιοχής Σιάτλ-Τακόμα σε τέτοιο βαθμό που οι ντόπιοι το αποκαλούν απλώς «το Βουνό» (the Mountain).^[13] Μέρες με εξαιρετική ορατότητα το όρος Ρενιέρ είναι ορατό από το Πόρτλαντ, Όρεγκον και τη Βικτώρια στον Καναδά.^[14]

Το όρος Ρενιέρ έχει 26 μεγάλους παγετώνες ^[15] και συνολικά 93 τετραγωνικά χιλιόμετρα του βουνού καλύπτονται από μόνιμο χιόνι και παγετώνες.^[16] Στην κορυφή βρίσκονται δύο ηφαιστειακοί κρατήρες με διάμετρο μεγαλύτερη από 300 μ. έκαστος, με τον μεγαλύτερο, ανατολικό κρατήρα να υπερκαλύπτει τον δυτικό κρατήρα. Η θερμότητα από τη γεωθερμική δραστηριότητα διατηρεί τις περιοχές στα χείλη των κρατήρων χωρίς χιόνι και πάγο και έχει σχηματίσει το μεγαλύτερο γνωστό δίκτυο ηφαιστειακών σπηλαίων σε παγετώνες μέσα στους κρατήρες,^[17] με σχεδόν 3 χιλιόμετρα περασμάτων..^[18] Μια μικρή ηφαιστειακή λίμνη με διαστάσεις 40 επί 10 μέτρα και βάθος 5 μέτρα, η ψηλότερη στη Βόρεια Αμερική με υψόμετρο επιφανείας 4.329 μέτρα, βρίσκεται στο δυτικό κρατήρα, κάτω από 30 μέτρα πάγου και είναι προσβάσιμη μόνο μέσω των σπηλαίων.^[19][20]

Οι ποταμοί Κάρμπον, Πουγιαλάπ, Μόγουιτς, Νισκουάλι και Κάουλιτς πηγάζουν από τους αντίστοιχους παγετώνες του όρους Ρενιέρ. Ο ποταμός Γουάιτ πηγάζει από τους παγετώνες Γουίθροπ, Έμονς και Φράινπαν. Οι ποταμοί Κάρμπον, Γουάιτ και Μόγουιτς είναι παραπόταμοι του ποταμού Πουγιαλάπ, ο οποίος εκβάλει στο κόλπο Κομονσμόν στη Τακόμα. Ο Νισκουάλι στο στενό Πάγκετ κοντά στο Λάση. Τέλος ο Κάουλιτς εκβάλει στο ποταμό Κολούμπια.

Η κορυφή του όρος Ρενιέρ αποτελείται από τρεις ονομασμένες κορυφές. Η ψηλότερη είναι η Κολούμπια Κρεστ (Columbia Crest). Η δεύτερη ψηλότερη είναι η Πόιντ Σαξές (Point Success), η οποία έχει ύψος 4.315 μέτρα, και βρίσκεται στο νότιο άκρο του υψιπέδου της κορυφής. Η χαμηλότερη από τις τρεις κορυφές είναι η Λίπερτι Κάπ (Liberty Cap), με ύψος 4.301 μέτρα, στα βορειοδυτικά, πάνω από την Λίμπερτι Ριτζ, το Σάνσετ Αμφιθίατρ και το Γουίλις Γουόλ. Η Λίμπερτι Καπ έχει έξαρμα 150 μέτρων, και έτσι, σύμφωνα με τον περιορισμό των 400 ποδών (122 μέτρα) που έχει η θέση η πολιτείας της Ουάσιγκτον ως κατώτατο όριο για να θεωρηθεί μια κορυφή ξεχωριστή, είναι ξεχωριστή κορυφή.^[21]

Ψηλά στην ανατολική πλαγιά του όρους Ρενιέρ βρίσκεται μια κορυφή γνωστή ως Λιτλ Ταχόμα Πηκ (Little Tahoma Peak, μικρή κορυφή Ταχόμα), η οποία έχει ύψος 3.395 μέτρα και είναι υπόλειμμα από παλιότερο και ψηλότερο όρος Ρενιέρ. Έχει έξαρμα 262 μέτρων και θεωρείται ξεχωριστή κορυφή. Αν θεωρηθεί ξεχωριστή από το όρος Ρενιέρ, η Λιτλ Ταχόμα Πηκ είναι η τρίτη ψηλότερη κορυφή στην πολιτεία.^[22][23]

Οι παγετώνες είναι ανάμεσα στα πιο εμφανή και δυναμικά χαρακτηριστικά του όρους Ρενιέρ. Διαβρώνουν τον ηφαιστειακό κώνο και είναι σημαντικές πηγές νερού για αρκετά ποτάμια, τα οποία χρησιμοποιούνται για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας και άρδευση. Μαζί με τα μόνιμα πεδία χιονιού, οι 26 κύριοι παγετώνες καλύπτουν έκταση 93 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχουν όγκο περίπου 4 κυβικά χιλιόμετρα.^[15][16]

Οι παγετώνες μετακινούνται εξαιτίας της βαρύτητας με ένα συνδυασμό ολίσθησης πάνω στα βράχια και παραμόρφωσης. Μέγιστη ταχύτητα παρατηρείται κοντά στην επιφάνεια και κατά μήκος της κεντρικής γραμμής του παγετώνα. Οι ταχύτητες μετακίνησης είναι μεγαλύτερες το καλοκαίρι από το χειμώνα, πιθανόν εξαιτίας της παρουσίας μεγάλων ποσοτήτων νερού από λιώσιμο στη βάση του παγετώνα.^[16]

Το μέγεθος των παγετώνων του όρους Ρενιέρ έχει αυξομειωθεί σημαντικά στο παρελθόν. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων, περίπου πριν 25.000 με 15.000 χρόνια πριν, οι παγετώνες κάλυπταν σχεδόν όλη τη περιοχή εντός των συνόρων του Εθνικού Πάρκου όρους Ρενιέρ, μέχρι την πεδιάδα του στενουύ Πάγκετ.^[16] Μεταξύ του 14ου αιώνα και του 1850, μια περίοδος γνωστή ως μικρή εποχή των παγετώνων, οι παγετώνες έφτασαν στο μέγιστο μήκος μετά την Εποχή των Παγετώνων. Ο παγετώνας Νισκουάλι έφτασε σε απόσταση 200 με 250 μέτρων κάτω από τη Γκλάσιερ Μπριτζ και ο παγετώνας Ταχόμα ήταν ενωμένος με τους νότιους παγετώνες Ταχόμα στο Γκλάσιερ Άιλαντ.^[16] Η υποχώρηση αυτών των παγετώνων ήταν μικρή μέχρι το 1920, όταν επιταχύνθηκε. Μέχρι το 1950, οι παγετώνες είχαν χάσει το ένα τέταρτο του μήκους τους. Από το 1950 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, πολλοί παγετώνες επεκτάθηκαν εξαιτίας ενός συνδυασμού μεγάλου ύψους χιονιού και των σχετικά ψυχρότερων θερμοκρασιών στο μέσο του αιώνα. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, πολλοί παγετώνες έχουν υποχωρήσει.^[16]

Το κλίμα γενικά είναι υγρό και ψυχρό. Οι μέρες με λιακάδα είναι συχνότερες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, τους θερμότερους και πιο ψυχρούς μήνες, αλλά ο καιρός στο βουνό είναι πολύ ευμετάβλητος και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να βρέξει.^[24] Επειδή είναι ένα από τα βουνά της οροσειράς Κασκέιντ της οποίας το ύψος ξεπερνά τα 2.000 μέτρα, το όρος Ρενιέρ αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο για τις υγρές αέριες μάζες που προέρχονται από τον Ειρηνικό ωκεανό, 160 χιλιόμετρα δυτικά. Η συσσώρευση νεφών πάνω στο βουνό προκαλεί μεγάλα ύψη κατακρημνίσεων, όπως βροχή ή χιόνι. Το όρος Ρενιέρ δέχεται από τα μεγαλύτερα ύψη χιονιού στη Γη, ιδίως στα υψόμετρα ανάμεσα στα 1.500 και τα 3.300 μέτρα. Η μέση χιονόπτωση κάθε χρόνο φτάνει τα 16,3 μέτρα.^[25]

Στο μετεωρολογικό σταθμό Παραντάις, σε υψόμετρο 1.647 μέτρων στη περίοδο (από 1 Ιουλίου μέχρι 30 Ιουνίου του επόμενου χρόνου) 1971 - 1972 καταγράφηκε ρεκόρ ύψους χιονίου που συσσωρεύτηκε σε μία περίοδο, με 28,5 μέτρα χιονιού (1.122 ίντσες).^[25] Αυτό το ρεκόρ έσπασε τη περίοδο 1998-1999 όταν στο όρος Μπέικερ, ένα άλλο βουνό της οροσειράς Κασκέιντ συσσωρεύτηκε χιόνι ύψους 29,18 μέτρων (1.140 ίντσες).^[26] Παρόλα αυτά, το όρος Ρενιέρ εξακολουθεί να διατηρεί το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη χιονόπτωση σε ένα χρόνο, από τις 19 Φεβρουαρίου 1971 μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου 1972, με 31,1 μέτρα χιονίου.^[27]

Αν και η ίδια η κορυφή του βουνού είναι ένα περιβάλλον δύσκολο για την ζωή, αλλά η χλωρίδα και η πανίδα είναι άφθονη στα χαμηλότερα υψόμετρα, αλλά και σε όλο το υπόλοιπο εθνικό πάρκο. Το πάρκο του όρους Ρενιέρ καλύπτεται περίπου σε ποσοστό 58% καλύπτεται από δασικές εκτάσεις, το 23% από υποαλπική βλάστηση και το υπόλοιπο είναι αλπικό, το μισό καλυμμένο από βλάστηση και το άλλο μισό καλύπτεται μονίμως από χιόνι ή παγετώνες. Στο πάρκο διαβιούν 964 είδη ανώτερων φυτών, 182 είδη πουλιών, 65 θηλαστικών, 11 αμφιβίων, 4 είδη ερπετών και 12 αυτόχθονα είδη ψαριών.^[28]

Η ηλικία των δασικών οικοσυστημάτων γύρω από το βουνό φτάνει μέχρι τα 10.000 χρόνια, ενώ τα πιο πρόσφατα είναι εκτάσεις που αναδασώθηκαν ύστερα από πυρκαγιές πριν περίπου 100 χρόνια. Τα δάση χαμηλού υψομέτρου αναπτύσσονται σε υψόμετρο από 500 μέχρι 800 μέτρα και αποτελούνται κυρίως από τα είδη Tsuga heterophylla, Thuja plicata και από έλατα του Ντάγκλας. Τα δάση μεσαίου υψομέτρου βρίσκονται σε υψόμετρο από 800 μέτρα μέχρι 1.200 με 1.800 μέτρα και αποτελούνται κυρίως από τα είδη Abies amabilis, Cupressus nootkatensis, Pinus monticola και Abies procera. Τέλος, τα δάση μεγάλου υψομέτρου αποτελούνται κυρίως από τα είδη Abies lasiocarpa, Tsuga mertensiana και το είδος Cupressus nootkatensis είναι παρόν και σε αυτό το δασικό οικοσύστημα. Στα πιο ξηρά δάση απαντόται τα είδη Pinus albicaulis και Picea engelmannii.^[29]

Το υποαλπικό οικοσύστημα απαντάται σε υψόμετρο 1.500 με 2.100 μέτρων και αποτελείται από συστάδες δέντρων που περιβάλλονται από χαμηλή βλάστηση και θάμνους. Η θέση των φυτών επηρεάζεται από το βάθος και τη διάρκεια του χιονιού. Οι υποαλπικοί λειμώνες περιβάλλουν το βουνό σε αυτό το ύψος. Η αλπική ζώνη αποτελεί το υπόλοιπο τμήμα του βουνού.^[29]

Το όρος Ρενιέρ είναι ένα στρωματοηφαίστειο το οποίο ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο Κασκέιντ. Οι παλαιότερες αποθέσεις λάβας υπολογίζεται ότι έχουν ηλικία μεγαλύτερη από 840.000 χρόνια και είναι μέρος του σχηματισμού Λίλυ (περίπου 2,9 με 0,84 εκατομμύρια χρόνια πριν). Αυτές οι πρώτες αποθέσεις σχημάτισαν ένα «Πρωτο-Ρενιέρ» ή ένα πρωταρχικό κώνο πριν τον σημερινό.^[30] Ο σημερινός κώνος έχει ηλικία μεγαλύτερη από 500.000 χρόνια.^[31]

Το ηφαίστειο έχει διαβρωθεί έντονα και φαίνεται να αποτελείται κυρίως από ανδεσίτη. Το Ρενιέρ πιθανότατα στο παρελθόν ήταν ψηλότερο, με ύψος που έφτανε τα 4.900 μέτρα περίπου, όμως μια μεγάλη κατολίσθηση πριν περίπου 5.000 χρόνια δημιούργησε τη λασπορροή Οσκεόλα και μείωσε το ύψος του.^[32]

Στο παρελθόν, στο Ρενιέρ συνέβησαν μεγάλες κατολισθήσεις, οι οποίες παρήγαγαν μεγάλα λαχάρ (ηφαιστειακές λασπορροές), εξαιτίας της παρουσίας παγετώνων. Τα λαχάρ έχουν φθάσει την ακτή, περίπου 50 χιλιόμετρα μακριά. Πριν 5.000 χρόνια, ένα μεγάλο τμήμα του βουνού ολίσθησε, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας μεγάλης κατολίσθησης που παρήγαγε την λασπορροή Οσκεόλα, η οποία κατευθύνθηκε προς τη σημερινή Ταχόμα και το νότιο Σιάτλ.^[33]Εξαιτίας της κατολίσθησης, το ύψος του Ρενιέρ μειώθηκε περίπου κατά 500 μέτρα, στα 4.300 μέτρα. Μια μικρότερη κατολίσθηση έλαβε χώρα 550 με 530 χρόνια πριν.^[34]

Μετά τη κατάρρευση πριν περίπου 5.000 χρόνια, μετέπειτα εκρήξεις λάβας και τέφρας κατασκεύασαν το σημερινό κώνο μέχρι πριν 1000 χρόνια. Έχουν βρεθεί 11 στρώσεις τέφρας από εκρήξεις στο Ολόκαινο.^[30]

Η πιο πρόσφατη καταγεγραμμένη ηφαιστειακή έκρηξη συνέβη μεταξύ του 1820 και 1954, αν και πολλοί ανέφεραν εκρηκτική δραστηριότητα το 1858, 1870, 1879, 1882 και 1894.^[35]

Αν και το όρος Ρενιέρ είναι ενεργό ηφαίστειο, όσον αφορά το 2010 δεν υπάρχουν σημεία επικείμενης έκρηξης.^[36] Όμως μια έκρηξη θα ήταν καταστροφική για όλες τις περιοχές που περιβάλλουν το ηφαίστειο.^[37] Το όρος Ρενιέρ είναι προς το παρόν ένα ηφαίστειο της Δεκαετίας, ένα από τα 16 ηφαίστεια με μεγάλη πιθανότητα να προκαλέσουν πολλά θύματα και απώλειες περιουσίας αν η εκρηκτική δραστηριότητα ξεκινήσει.^[38] Αν το όρος Ρενιέρ εκραγεί με τη ιδία ισχύ που εξεράγει το όρος της Αγίας Ελένης στις 18 Μαΐου 1980, ο αντίκτυπος θα είναι μεγαλύτερος εξαιτίας των πολύ μεγαλύτερων παγετώνων πάνω στο βουνό σε σχέση με το όρος της Αγίας Ελένης.^[34] και τις πολύ πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές που περιβάλλουν το Ρενιέρ.^[39] Λαχάρ από το Ρενιέρ αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο, ,^[40] καθώς πολλές κοινότητες βρίσκονται πάνω σε παλαιότερες αποθέσεις λαχάρ, σύμφωνα με το USGS, περίπου 150.000 άνθρωποι.^[10] Πέρα από τη μεγάλη ποσότητα πάγου στο βουνό, η υδροθερμική δραστηριότητα έχει σταδιακά αποδυναμώσει το ηφαίστειο. Σύμφωνα με τον Τζέοφ Κλάιτον, γεωλόγο που εργάζεται για μια γεωλογική εταιρία στην πολιτεία Ουάσινγκτον, μια επανάληψη της κατολίσθησης Οσκεόλα θα κατέστρεφε τις πόλεις Έναμκλο, Όρτινγκ, Κεντ, Άουμπερν, Πουγιαλλάπ, Σάμνερ και το Ρέντον.^[33] Λασπορροές μπορεί να έφταναν μέχρι το κέντρο του Σιάτλ και θα προκαλούσαν τσουνάμι στο στενό Πάγκετ και στη λίμνη Ουάσινγκτον.^[41] Ένα άλλο ηφαίστειο της οροσειράς Κασκέιντ είναι το όρος Μίγκερ στην νοτιοδυτική Βρετανική Κολομβία, Καναδάς, που έχει παράγει αρκετές μεγάλες κατολισθήσεις τα τελευταία 8.000 χρόνια, καθώς και μία έκρηξη πριν 2.350 χρόνια με παρόμοια ισχύ με αυτή του όρους της Αγίας Ελένης το 1980.^[42][43] Το Ρενιέρ μπορεί επίσης να παράγει πυροκλαστικές ροές και λάβα.^[41]

Το 1998, το USGS άρχισε την εγκατάσταση του συστήματος προειδοποίησης λαχάρ του Ρενιέρ για να βοηθήσει την εκκένωση της κοιλάδας του ποταμού Πουγιαλάπ σε περίπτωση λασπορροής. Σήμερα λειτουργεί από το τμήμα διαχείρισης Εκτάκτων Αναγκών της κομητείας Πιρς.^[44] Στη κομητεία Πιρς επίσης λειτουργούν σειρήνες προειδοποίησης λαχάρ και σήματα υποδεικνύουν τις διαδρομές εκκένωσης.^[45] Η πιο πολυπληθής κομητεία Κίνγκ βρίσκεται μέσα στη περιοχή που κινδυνεύει από τα λαχάρ, όμως δεν έχουν οριστεί ζώνες κινδύνου.^[46] Η ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για την προστασία από τα λαχάρ έχει σταματήσει από το 2001, με αποτέλεσμα οι αρχές στις πόλεις που κινδυνεύουν, όπως το Όρτινγκ, να φοβούνται μια καταστροφή παρόμοια αυτή της πόλης Αρμέρο στην Κολομβία, η οποία καταστράφηκε το 1985 ύστερα από έκρηξη του ηφαίστειου Νεβάδο ντελ Ρουίς.^[47][48]

Συνήθως καταγράφονται μέχρι πέντε σεισμοί κοντά στην κορυφή κάθε μήνα. Σμήνη πέντε μέχρι δέκα επιφανειακών σεισμών σε μία περίοδο δύο – τριών ημερών συμβαίνουν σπάνια, κυρίως σε μια περιοχή τέσσερα χιλιόμετρα κάτω από την κορυφή. Αυτοί οι σεισμοί θεωρείται ότι οφείλονται από την κυκλοφορία θερμών υγρών κάτω από την κορυφή. Αυτά τα υγρά δημιουργούν τις θερμές πηγές και τις ατμίδες μέσα στο Εθνικό Πάρκο όρους Ρενιέρ.^[49] Τα σεισμικά σμήνη είναι αρκετά συχνά στα ηφαίστεια και σπάνια σχετίζονται με εκρηκτική δραστηριότητα. Στο Ρενιέρ τέτοια σεισμικά σμήνη έλαβαν χώρα το 2002, 2004 και 2007. Ένα σμήνος το 2009 παρήγαγε το μεγαλύτερο αριθμό σεισμών που έχει παρατηρηθεί στο βουνό από τότε που άρχισαν οι παρατηρήσεις.^[50] Ένα ακόμα σεισμικό σμήνος παρατηρήθηκε το 2011.^[51]

Οι Ιθαγενείς Αμερικάνοι ήξεραν το βουνό αρχικά σαν Ταχόλ ή Τακόμα, από τη λέξη της γλώσσας Λασουτσίντ [ təqʷúʔbəʔ ] («μητέρα των νερών») που ομιλείται από τη φυλή Πουγιαλάπ. Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι η λέξη Τακόμα σημαίνει «μεγαλύτερο από το Κόμα (Κουλσάν)».^[53] (ένα όνομα του όρος Μπέικερ), από τη λέξη «Κόμπαχ» (από τη Λασουτσίντ λέξη qwúbəʔ που σημαίνει περίπου λευκό βουνό).^[54]

Όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν στη περιοχή, αυτή κατοικούταν από διάφορες φυλές που κυνηγούσαν και συνέλεγαν φρούτα στα δάση και στους λειμώνες του βουνού. Αυτές ήταν οι φυλές Νισκουάλι, Κάουλιτς, Γιακάμα, Πουγιαλάπ και Μάκλεσουτ.

Ο πλοίαρχος Τζορτζ Βανκούβερ έφτασε στο στενό Πάγκετ τις αρχές του Μαΐου 1792 και έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε το βουνό και του έδωσε το όνομα του φίλου του και ναυάρχου Πίτερ Ρενιέρ.^[56] Το 1883 ο Ουλίαμ Φρείζερ Τόλμι εξερεύνησε τη περιοχή ψάχνοντας για φαρμακευτικά φυτά. Η πρώτη επιτυχημένη ανάβαση του βουνού έγινε το 1870 από τους Χάζαρντ Στίβενς και Π. Μ. Βαν Τραμπ, οι οποίοι έγιναν δεκτοί με τιμές ηρώων στην Ολύμπια.^[57][58] Το 1888 ο Τζον Μούιρ ανέβηκε στο όρος Ρενιέρ και, αν και απόλαυσε τη θέα, αποφάνθηκε ότι ήταν καλύτερη από κάτω. Ο Μούιρ ήταν από τους πρώτους που αγωνίστηκαν για την προστασία του βουνού. Το 1893, η περιοχή προφυλάχθηκε ως τμήμα του Καταφυγίου του Δάσους του Ειρηνικού έτσι ώστε να προστατευθούν οι φυσικοί/οικονομικοί της πόροι, η ξυλεία και το νερό.^[59]

Η ανάγκη για προστασία του τοπίου και για παροχή ψυχαγωγίας έκανε τις σιδηροδρομικές και τοπικές επιχειρήσεις να ζητήσουν τη δημιουργία ενός εθνικού πάρκο ώστε να αυξηθεί ο τουρισμός. Τις Μαρτίου 1899, ο Πρόεδρος Ουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ ίδρυσε το Εθνικό Πάρκο του όρους Ρενιέρ ως το πέμπτο εθνικό πάρκο των ΗΠΑ. Σύμφωνα με το Κογκρέσο το πάρκο είναι σκοπό «το όφελος και της ευχαρίστηση των ανθρώπων» ^[60] και «... την προστασία από τραυματισμό ή νόθευση όλης της ξυλείας, ορυκτών αποθεμάτων, ασυνήθιστα φυσικά φαινόμενα ή θαύματα στο παρόν πάρκο και την διατήρησή τους σε φυσική κατάσταση».^[61]

.^[62][63]]]Το 1998, το USGS άρχισε την εγκατάσταση του συστήματος προειδοποίησης λαχάρ του Ρενιέρ για να βοηθήσει την εκκένωση της κοιλάδας του ποταμού Πουγιαλάπ σε περίπτωση λασπορροής. Σήμερα λειτουργεί από το τμήμα διαχείρισης Εκτάκτων Αναγκών της κομητείας Πιρς. Η Τακόμα βρίσκεται 60 χιλιόμετρα δυτικά του Ρενιέρ και πόλεις μετρίου μεγέθους όπως η Πουγιαλάπ και το Όρτινγκ απέχουν από το ηφαίστειο 44 και 32 χιλιόμετρα αντίστοιχα.^[44]

Αν και το Ρενιέρ ("Rainier") θεωρείται το επίσημο όνομα του βουνού, ο Θίοντορ Γουίνθροπ, στο ταξιδιωτικό του βιβλίο του The Canoe and the Saddle, αναφερόταν στο βουνό ως Τακόμα ("Tacoma") και για λίγο καιρό χρησιμοποιούνταν και τα δύο ονόματα, αν και το Τακόμα επιλέχθηκε για να ονομαστεί η πόλη Τακόμα.^[64][65][66]

Το 1890, η Υπηρεσία Γεωγραφικών Ονομάτων των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε ότι το βουνό θα ονομαζόταν Ρενιέρ. Μετά από αυτό, το Δασικό Καταφύγιο του Ειρηνικού ονομάστηκε Δασικό Καταφύγιο του Όρος Ρενιέρ και το Εθνικό Πάρκο ιδρύθηκε τρία χρόνια αργότερα. Παρόλα αυτά, υπήρχαν ακόμη ενστάσεις για την ονομασία του βουνού και στο Κογκρέσο υπήρχε πρόταση μετονομασίας του βουνού σε Τακόμα μέχρι το 1924.^[66]

Η ορειβασία στο όρος Ρενιέρ είναι δύσκολη, και περιλαμβάνει την διάσχιση των μεγαλύτερων παγετώνων των ΗΠΑ νότια της Αλάσκας. Οι ορειβατικοί σύλλογοι απαιτούν εμπειρία στην διάσχιση παγετώνων, τεχνικές επιβίωσης και ταξίδι στην άγρια φύση. Περίπου 8.000 με 13.000 άνθρωποι επιχειρούν να αναρριχηθούν στο βουνό κάθε χρόνο,^[67] το 90% το κάνει μέσω των διαδρομών από την κατασκήνωση Μούιρ στην νοτιοανατολική πλαγιά.^[68] Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες αναβάσεις γίνονται από τη διαδρομή του παγετώνα Έμονς στα βορειοανατολικά. Οι μισές περίπου αναβάσεις είναι επιτυχείς με τον καιρό και την προπόνηση να είναι οι κύριες αιτίες αποτυχίας.

Το χειρότερο ορειβατικό ατύχημα του όρος Ρενιέρ έλαβε χώρα το 1981, όταν έντεκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή από τη πτώση σε πάγου στον παγετώνα Ίγκραχαμ.^[69] Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός θυμάτων που σχετίζονταν με ένα γεγονός μετά την πτώση ενός αεροσκάφος το 1946 στον παγετώνα Σάουθ Ταχόμα, η οποία κόστισε τη ζωή σε 32 άτομα.^[70] Πιο πρόσφατα, το 2012, ένας φύλακας του πάρκου έχασε τη ζωή του όταν προσπάθησε να βοηθήσει την επιβίβαση αρκετών ορειβατών σε ελικόπτερο κατά τη διάρκεια καταιγίδας. Σε μια στιγμή ο φύλακας έχασε το βηματισμό του με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει περίπου 1.100 μέτρα και τελικά να πεθάνει.^[71][72] Κατά μέσο όρος 2 ορειβάτες χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο στο βουνό εξαιτίας κατολισθήσεων, χιονοστιβάδων και υποθερμίας. Ο συνολικός αριθμός νεκρών από το 1981 μέχρι το 2010 ήταν 58, συμπεριλαμβάνοντας το πολύνεκρο δυστύχημα του 1981.

Δημοφιλείς δραστηριότητες στο πάρκο είναι η πεζοπορία, το σκι, η φωτογραφία και η κατασκήνωση. Τα μονοπάτια, συμπεριλαμβανομένου του κυκλικού μονοπατιού Γουόντερλαντ (μήκους 150 χιλιομέτρων), προσφέρουν πρόσβαση στη φύση του πάρκου. Το όρος Ρενιέρ είναι επίσης δημοφιλές για τα χειμερινά σπορ.^[73]

• Κοτοπάξι, ένα άλλο ενεργό ηφαίστειο που καλύπτεται από παγετώνες και είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός.

• Mount Rainier National Park
• «Mount Rainier Volcano Lahar Warning System». Volcano Hazards Program. USGS. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2008. 
• Mount Rainier stream drainage Αρχειοθετήθηκε 2012-04-27 στο Wayback Machine.
• Mount Rainier Trail Descriptions