Έντβιν Μουράτι

Ο Μουράτι γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1975 στα Τίρανα και προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια: συγκεκριμένα ο πατέρας του ήταν μάγειρας στην υπηρεσία του κομμουνιστή ηγέτη Ραμίζ Αλία και η μητέρα του ήταν πωλήτρια ξυλουργικών προϊόντων^[4]. Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Παρτιζάνι Τιράνων και κατά τα τέλη του 1991, με αφορμή αγώνα της ομάδας νέων του συλλόγου στην Ολλανδία, κατέφυγε με τη βοήθεια συγγενών και φίλων - μέσω Γερμανίας - στη Γαλλία όπου ζούσε ο αδελφός του^[3]. Με την άφιξή του, καθώς δεν είχε εισέλθει νόμιμα στη χώρα^[5][6], έκανε αίτηση για άσυλο (έλαβε καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα το 1993) και εντάχθηκε, μετά από δοκιμή στα τμήματα υποδομής της Παρί Σεν Ζερμέν^[3]. Αργότερα απέκτησε και τη γαλλική υπηκοότητα^[6][7].

Ξεκίνησε να αγωνίζεται στη β΄ ομάδα της Παρί και τη σεζόν 1995/96 δόθηκε δανεικός στη ΛΜ Σατορού με την οποία συμμετείχε σε 31 αναμετρήσεις της Β΄ Γαλλίας^[2][3]. Την επόμενη χρονιά παραχωρήθηκε εκ νέου δανεικός^[8] σε ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, αυτή τη φορά τη Saint-Brieuc-Côtes-d'Armor, η οποία ωστόσο αποβλήθηκε προς το τέλος της σεζόν από το πρωτάθλημα λόγω χρεών^[9]. Επιστρέφοντας στην Παρί, ο Μουράτι πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη Λιγκ 1 κατά την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της σεζόν 1997/98, ξεκινώντας στη βασική ενδεκάδα κατά την εκτός έδρας ήττα με 2-1 από τη Σατορού, όπου αντικαταστάθηκε προς το τέλος της αναμέτρησης από τον Μάρκο Πάντελιτς^[10]. Ακολούθησε νέα παραχώρηση με τη μορφή δανεισμού στη Φορτούνα Ντίσελντορφ, με την οποία αγωνίστηκε στη Β΄ Γερμανίας και το εγχώριο κύπελλο, μετρώντας συνολικά 13 συμμετοχές^[11]. Τη σεζόν 1999/2000, έμεινε στο έμψυχο δυναμικό της Παρί συμμετέχοντας σε 16 αγώνες πρωταθλήματος^[2]. Την ίδια χρονιά πέτυχε και το μοναδικό του τέρμα με τα χρώματα της Παρί στην επικράτηση με 3-0 επί της Νανσί για το Λιγκ Καπ^[12]. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην ΠΣΖ μέτρησε σε όλες τις διοργανώσεις ένα γκολ και τέσσερις ασίστ σε 24 συμμετοχές^[12].

Μετά το τέλος της παρουσίας του στην Παρί, υπέγραψε στη Λιλ, όπου παρέμεινε για μια διετία. Τον πρώτο χρόνο του έπαιξε σε 13 αγώνες πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε σε 16 ματς του Σαμπιονά^[2], ενώ συμμετείχε με τη Λιλ και στη φάση των Ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2001/02, όπου αγωνίστηκε τρεις φορές (στην εντός έδρας ισοπαλία με τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια^[13], στην ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ^[14] και στην ισοπαλία της τελευταίας αγωνιστικής με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ^[15]). Κατόπιν έλαβε χρόνο συμμετοχής και σε μια αναμέτρηση για τους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στη Φιορεντίνα.

Μετά την αποχώρησή του από τη Λιλ πέρασε το υπόλοιπο διάστημα της καριέρας του στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρώτα με τον Ηρακλή^[7] (τέσσερις σεζόν στην Α΄ Εθνική) και έπειτα με τον Πανσερραϊκό (δύο χρόνια στη Β΄ Εθνική).

Την πρώτη του σεζόν στον «Γηραιό» είχε 2 γκολ σε 22 αναμετρήσεις για το πρωτάθλημα^[16][17], τρεις παρουσίες στο Κύπελλο Ελλάδας^[18] και άλλες δύο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (στις διπλές αναμετρήσεις του Ηρακλή με την Ανόρθωση^[19][20]). Στην αρχή της σεζόν 2003/04 αποβλήθηκε στο σημαντικό παιχνίδι της 6ης αγωνιστικής με τον Παναθηναϊκό έπειτα από εσκεμμένο χτύπημα πάνω στον Γκόραν Βλάοβιτς, ο οποίος αντέδρασε επιχειρώντας να χτυπήσει και ο ίδιος τον Μουράτι^[21]. Στο τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων, ο Μουράτι συμμετείχε σε 21 αγώνες πρωταθλήματος πετυχαίνοντας δύο τέρματα^[22] (το ένα εξ αυτών σε τοπικό ντέρμπι κόντρα στον ΠΑΟΚ^[23] όπου οι κυανόλευκοι επικράτησαν με το ευρύ 3-0) και σε τέσσερις αγώνες κυπέλλου. Την επόμενη χρονιά έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός δράσης λόγω προβλημάτων τραυματισμών^[24][25][26]. Επιπλέον, τιμωρήθηκε με ποινή δύο αγωνιστικών για άσεμνη χειρονομία προς τους οπαδούς του ΟΦΗ ως αντίδραση σε υβριστικά συνθήματα εναντίον του^[27], σε αναμέτρηση των δύο ομάδων στο Ηράκλειο κατά την οποία είχε νωρίτερα σημειώσει γκολ^[28]. Ως εκ τούτου, κατέγραψε μόλις 7 συμμετοχές για το πρωτάθλημα, πετυχαίνοντας 2 τέρματα^[2]. Τη σεζόν 2005/06 έλαβε μέρος σε 16 αγώνες χωρίς να σκοράρει^[2] και τον Ιούλιο του 2006 αποχώρησε από τον Ηρακλή^[29].

Κατόπιν συνέχισε την καριέρα του στον Πανσερραϊκό, με τον οποίο αγωνίστηκε για μια διετία στη Β΄ Εθνική, μετρώντας 25 συμμετοχές για το πρωτάθλημα, τις οποίες πλαισίωσε με 8 γκολ, όλα στην πρώτη του σεζόν. Καλύτερη στιγμή του Μουράτι με την ομάδα των Σερρών ήταν το χατ τρικ^[30] που πέτυχε στην επικράτηση με 4-0 επί του Αγροτικού Αστέρα. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2008 εξαιτίας τραυματισμού^[5].

Ο Μουράτι διετέλεσε επί σειρά ετών διεθνής με την Εθνική Αλβανίας, μετρώντας 4 γκολ σε 42 συμμετοχές. Μια εξ αυτών λογίζεται ως ανεπίσημη, καθώς έγινε με αντίπαλο το Κοσσυφοπέδιο, που τότε δεν ήταν μέλος της FIFA. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 1998, σε φιλική αναμέτρηση με την Κύπρο στη Λευκωσία, περνώντας ως αλλαγή στη θέση του Αλτίν Ράκλι, ενώ η τελευταία εμφάνισή του με το εθνόσημο ήταν τον Οκτώβριο του 2006, σε αγώνα κόντρα στην Ολλανδία για τα προκριματικά του Euro 2008^[2]. Μνημονεύεται κυρίως για το τέρμα που σημείωσε τον Σεπτέμβριο του 2004 στην εντός έδρας νίκη με 2-1 επί της Ελλάδας, η οποία λίγους μήνες νωρίτερα είχε ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, στην πρεμιέρα της προκριματικής φάσης για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006^[31][32].

Μετά το τέλος της καριέρας του, ο Μουράτι δραστηριοποιείται ως αντιπρόσωπος ποδοσφαιριστών με πεδίο δράσης - μεταξύ άλλων - τη Γαλλία και την Ελλάδα^{[33][34][35][36]}, ενώ εργάζεται ως οικονομικός σύμβουλος της αλβανικής πρεσβείας στη Γαλλία^[3][37]. Ακόμη είναι αντιπρόσωπος υποψηφίων επενδυτών στην Αλβανία^[6], καθώς και ιδρυτής και αντιπρόεδρος του Γαλλοαλβανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου^[3][37].

Ο Μουράτι έχει γαλλική υπηκοότητα (την απέκτησε το 1998^[6]) και είναι παντρεμένος με Γαλλίδα μαζί με την οποία έχει αποκτήσει τρία παιδιά. Από το 2007 είναι μόνιμα εγκατεστημένος με την οικογένειά του στην κοινότητα Le Mesnil-le-Roi της περιοχής Ιλ-ντε-Φρανς στη Γαλλία^[5]. Εκτός της μητρικής του αλβανικής ομιλεί ακόμη γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ελληνικά^[3].

• «Edvin Murati». national-football-teams.com (στα Αγγλικά). National Football Teams. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. 
• psg70.free.fr