Η βασική συνεισφορά του ήταν η θεωρία της συνεχίσεως του βλαστοπλάσματος ή πλάσματος των γαμετών (Germ plasm theory), γνωστή κάποτε και ως «βαϊσμανισμός»[8], κατά την οποία σε έναν πολυκύτταρο οργανισμό η κληρονομικότητα μεταδίδεται μόνο δια των ωαρίων και των σπερματοζωαρίων (που από κοινού ονομάζονται γαμέτες): Τα άλλα κύτταρα του σώματος, τα λεγόμενα «σωματικά κύτταρα», δεν λειτουργούν ως φορείς κληρονομικότητας. Η γενετική πληροφορία δεν μπορεί να περάσει από το σώμα στο βλαστόπλασμα και από εκεί στην επόμενη γενεά. Αυτός ο φραγμός αναφέρεται ως φραγμός Βάισμαν.[9] Ο φραγμός αυτός αποκλείει την κληρονόμηση των επίκτητων χαρακτηριστικών, κάτι που είχε υποστηρίξει ο Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ («Λαμαρκισμός»)[10].
Ο Βάισμαν έκανε και πειράματα για να ελέγξει τη θεωρία του: Αφαίρεσε τις ουρές 68 λευκών ποντικών και των απογόνων τους, επανειλημμένα επί 5 γενεές και ανέφερε ότι κανένας ποντικός δεν γεννήθηκε ως συνέπεια χωρίς ουρά, ούτε καν με βραχύτερη ουρά: «901 ποντικάκια παράχθηκαν από 5 γενεές τεχνητώς ακρωτηριασθέντων γονέων και όμως δεν υπήρξε ούτε ένα παράδειγμα μικρής ουράς ή οποιασδήποτε άλλης ανωμαλίας της»[11].
Η ιδέα του φραγμού Βάισμαν κατέχει κεντρική θέση στη σύγχρονη εξελικτική βιολογία, παρότι δεν εκφράζεται πλέον με τους ίδιους όρους. Για τον Βάισμαν, η κυρίως τυχαία διαδικασία των μεταλλάξεων, που πρέπει να συμβαίνουν στους γαμέτες (ή στα βλαστοκύτταρα από τα οποία αυτοί προέρχονται), είναι η μοναδική πηγή αλλαγών, ώστε να επενεργήσει η φυσική επιλογή. Οι ιδέες του Βάισμαν προηγήθηκαν της επανανακαλύψεως των ερευνών του Γκρέγκορ Μέντελ και, παρά το ότι ο Βάισμαν ήταν επιφυλακτικός ως προς την αποδοχή του «μενδελισμού», οι νεότεροι ερευνητές δεν άργησαν να πραγματοποιήσουν τη σύνδεση.
Über die Berechtigung der Darwin'schen Theorie: Ein akademischer Vortrag gehalten am 8. Juli 1868 in der Aula der Universität zu Freiburg im Breisgau, Engelmann, Λειψία 1868.
Über den Einfluß der Isolierung auf die Artbildung, Engelmann, Λειψία 1872
Die Entstehung der Sexualzellen bei den Hydromedusen: Zugleich ein Beitrag zur Kenntniss des Baues und der Lebenserscheinungen dieser Gruppe, Fischer, Ιένα 1883
Die Continuität des Keimplasmas als Grundlage einer Theorie der Vererbung, Fischer, Ιένα 1885
«Zur Frage nach der Vererbung erworbener Eigenschaften», Biol. Zbl., τόμ. 6 (1887), σσ. 33–48
Über die Zahl der Richtungskörper und über ihre Bedeutung für die Vererbung, Fischer, Ιένα 1887
Das Keimplasma: eine Theorie der Vererbung, Fischer, Ιένα 1892
Romanes, George John: An Examination of Weismannism, Longmans, Λονδίνο 1893
Churchill, F.B.: «August Weismann and a break from tradition», J. Hist. Biol, τ. 1 (1968), σσ. 91–112
Churchill, F.B.: «Hertwig, Weismann, and the meaning of the reduction division, circa 1890», Isis τ. 61 (1970), σσ. 429–457.
Löther, Rolf: Wegbereiter der Genetik: Gregor Johann Mendel und August Weismann, Verlag Harri Deutsch, Φραγκφούρτη 1990, ISBN 3-8171-1130-4
Risler, H.: «August Weismanns Leben und Wirken nach Dokumenten aus seinem Nachlass», στο: Freiburger Universitätsblätter Heft 87/88, Freiburg 1985, σσ. 23–42