Prostorna frekvencija

U proučavanju vizuelne percepcije, sinusoidne rešetke se koriste često za probe sposobnosti vizuelnog sistema. Prilikom ovih podražaja, prostorna frekvencija se izražava kao broj ciklusa po stepenu ugla. Sinotalasne rešetke razlikuju se jedna od druge u amplitudi (veličina razlike u intenzitetu između svijetlih i tamnih pruga) i uglu.

Teorija prostorne frekvencije odnosi se na teoriju da vidna kora djeluje po kodu prostorne frekvencija, a ne po kodu ravnih rubova i po Hubelovoj i Wieselovoj hipotezi linija.^[2][3] U prilog ovoj teoriji idu eksperimentalna zapažanja da neuroni vizuelnog korteksa još snažnije odgovaraju na sinusnim rešetkama koje su postavljene pod određenim uglovima u svojim prijemnim poljima nego kada to čine na rubove ili šipke rešetke. Većina neurona u glavnom vizuelnom korteksu odgovara najbolje kada je predstavljena sinusnim rešetkama određene frekvencije pod određenim uglom i na određenom mjestu u vidnom polju.^[4]

Teorija prostorne frekvencije temelji se na dva fizička načela:

1. Bilo koji vidni stimulans može se predstaviti crtanjem jačine svjetlosti duž linije koja kroz to prolazi.
2. Bilo koja kriva može se razložiti na sastavne sinetalase pomoću Fourierove analize.

Teorija ukazuje da u svakom funkcijskom modulu vidnog korteksa, Fourierova analiza se primjenjuje na prijemnom polju i smatra se da neuroni u svakom modulu selektivno odgovaraju na različite orijentacije i frekvencije sinusoidnih talasa rešetki.^[5] Kada svi neuroni vizuelnog korteksa koji su pod uticajem određene slike odgovore zajedno, prijem te slike nastaje kao zbir različitih sinusoidnih rešetki. Jedna od njih uglavnom nije svjesna pojedinih komponenti prostorne frekvencije svih elemenata, jer su se suštinski stopile u jedan glatki prikaz. Međutim, postupak kompjuterskog filtriranja može se koristiti za dekonstruiranje slike u njene pojedinačne komponente prostorne frekvencije.^[6] Istraživanje prostrne frekvencije puten komplemenata vizuelnih neurona otkriva i širi prethodna znanja na osnovu ravnih rubova, a ne pobijaju ih.^[7]

Dalja istraživanja pokazuju da različite prostorne frekvencije prenose različite informacije o izgledu podsticaja. Visoke prostorne frekvencije predstavljaju nagle promjene prostora u slici, kao što su ivice i uglavnom odgovaraju informacijama o obliku i finim detaljima. Niske prostorne frekvencije, s druge strane, predstavljaju globalne informacije o obliku, kao što su opća orijentacija i proporcije.^[8] Poznato je da se brza i specijalizirana percepcija lica više oslanja na informacije o prostornim frekvencijama.^[9] U općoj populaciji odraslih, prag za diskriminaciju prostorne frekvencije iznosi oko 7%. Često je siromašnija kod osoba sa disleksijom.^[10]

Postoji značajan količinski koncept koji je u vezi sa prostornom frekvencijom, poznat kao Michelsonova jednačina:

${\displaystyle {\frac {I_{\mathrm {max} }-I_{\mathrm {min} }}{I_{\mathrm {max} }+I_{\mathrm {min} }}}.}$

Laički rečeno, to je odnos udaljenosti greben–dolina na tom maksimumu, što je u prosjeku dvostruko više. Jedan stepen na vidnom polju predstavlja četiri ciklusa u ispoljavanju talasa.^[11]

• Fourierova analiza
• Supersočivo
• Vizuelna percepcija

Commons ima datoteke na temu: Prostorna frekvencija

• "Tutorial: Spatial Frequency of an Image". Hakan Haberdar, University of Houston. Arhivirano s originala, 4. 12. 2016. Pristupljeno mart 2012. Provjerite vrijednost datuma u parametru: |access-date= (pomoć)
• Kalloniatis, Michael; Luu, Charles (2007). "Webvision: Part IX Psychophysics of Vision. 2 Visual Acuity, Contrast Sensitivity". University of Utah. Arhivirano s originala, 1. 3. 2009. Pristupljeno juli 2009. Provjerite vrijednost datuma u parametru: |access-date= (pomoć)