Howard Florey
Howard Florey (24. septembar 1898. - London, 21. februar 1968), bio je australijski farmakolog i patolog koji je zajedno s Ernstom Chainom i Sir Alexanderom Flemingom dobitnik Nobelove nagrade za fiziologiju ili medicinu za 1945. godinu, za doprinos otkriću osobina penicilina.
| Howard Florey | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | 24. septembar 1898. Adelaide, Južna Australija, Australija |
| Smrt | 21. februar 1968 (69 godina) Oxford, UK |
| Etnicitet | Australac |
| Polje | Bakteriologija Imunologija |
| Institucija | Univerzitet u Adelaideu Univerzitet u Oxfordu Univerzitet u Cambridgeu Univerzitet u Sheffieldu Australijski nacionalni univerzitet |
| Alma mater | Univerzitet u Adelaidu Magdalen College, Oxford Gonville and Caius College, Cambridge |
| Poznat(a) po | otkriću osobina penicilina |
Iako je Fleming najzaslužniji za otkriće penicilina, Florey je bio taj koji je 1941. godine proveo prva klinička ispitivanja penicilina na prvom pacijentu, policijskom policajcu iz Oxforda, u ambulanti Radcliffeu u Oxfordu. Pacijent se počeo oporavljati, ali je nakon toga ipak preminuo jer Florey u to vrijeme nije bio u stanju proizvesti dovoljnu količinu penicilina za oporavak bolesnika. Florey i Chain zapravo su od penicilina napravili koristan i učinkovit lijek, nakon što je zadatak napušten kao pretežak.
Procjenjuje se da su Floreyjeva otkrića, zajedno s otkrićima Fleminga i Ernsta Chaina, spasila više od 200 miliona života[1] a australijska naučna i medicinska zajednica ga zbog te činjenice smatra jednim od svojih najvećih ličnosti. Sir Robert Menzies, australijski premijer s najdužim stažem, rekao je: Što se tiče doprinosa svjetskom blagostanju, Florey je bio najvažniji čovjek ikad rođen u Australiji.[2]
Rani period života i obrazovanje
Howard Florey rođen je u Malvernu, južnom predgrađu Adelaidea u Južnoj Australiji i bio je najmlađe od troje djece i jedini sin.[2] Njegov otac, Joseph Florey, bio je engleski imigrant, a majka Bertha Mary Florey bila je Australijanka druge generacije.[3][4]
Školovao se u pripremnoj školi Kyre College (danas Scotch College), a zatim u St Peter's Collegeu,[4] u rodnom gradu Adelaideu, gdje je ostvarivao zapažene rezultate iz oblasti hemije i fizike, ali ne i u matematici.[5] Također se bavio raznim sportovima za školske ekipe: kriket, nogomet, atletika i tenis.[4]:255 Studirao je medicinu na Univerzitetu u Adelaide od 1917. do 1921. godine, pri čemu je imao u potpunosti plaćeno studiranje državnom stipendijom čiji je bio dobitnik.[5]
Florey je nastavio studije na Magdalen Collegeu, u engleskom Oxfordu, kao Rhodesov stipendist, pod tutorstvom Sir Charlesa Scotta Sherringtona, završivši dodiplomski studij iz oblasti umjetnosti 1924. i magistarski studij iz iste oblasti 1935.[2] 1925. godine napustio je Oxford kako bi pohađao Univerzitet u Cambridgeu, a za to vrijeme je stekao stipendiju Rockefeller fondacije i deset mjeseci studirao u Sjedinjenim Američkim Državama. Vratio se u Englesku 1926. godine i bio je izabran za stipendiju na Gonville and Caius Collegeu u Cambridgeu, a godinu dana kasnije stekao je doktorat.[4]:258–259
Karijera
Nakon Cambridgea, Florey je 1932. izabran za člana katedre za patologiju Josepha Huntera na Univerzitetu u Sheffieldu. 1935. vratio se u Oxford, kao profesor patologije i član Lincoln Collegea na Oxfordu, pri čemu je predvodio tim istraživača. Radeći s Ernstom Borisom Chainom, Normanom Heatleyem i Edwardom Abrahamom, pročitao je članak Alexandera Fleminga u kojem se raspravljalo o antibakterijskim učincima plijesni Penicillium notatum.
1941. godine zajedno s Chainom liječio je svog prvog pacijenta, Alberta Alexandera, koji je imao malu ranu na uglu usta, koja se potom proširila, što je dovelo do teške infekcije lica koja uključuje streptokoke i stafilokoke. Cijelo lice, oči i vlasište otekli su do te mjere da mu je uklonjeno oko zbog ublažavanja bolova. U roku od jednog dana od davanja penicilina, počeo se oporavljati. Međutim, istraživači nisu imali dovoljno penicilina da mu pomogne do potpunog oporavka pa je bolesnik preminuo. Zbog ovog iskustva i poteškoća u proizvodnji penicilina, istraživači su fokus usmjerili na djecu koja su se mogla liječiti manjim količinama penicilina.
Floreyev istraživački tim istraživao je veliku proizvodnju plijesni i efikasno ekstrahiranje aktivnog sastojka, uspjevši do te mjere da je do 1945. proizvodnja penicilina predstavljala industrijski proces za saveznike u Drugom svjetskom ratu. Međutim, Florey je rekao da je projekt izvorno vođen naučnmi interesima a da je otkriće ljekova bilo dodatni efekat.
Ljudi ponekad misle da smo ja i ostali radili na penicilinu jer smo bili zainteresirani za patnju čovječanstva. Mislim da nam nikada nije palo na pamet o patnji čovječanstva. Ovo je bila zanimljiva naučna vježba, i zato što je bila od neke koristi u medicini, jako raduje, ali to nije bio razlog zašto smo počeli raditi na tome.[6]
– Howard Florey
Razvijanje penicilina bio je timski napor, kao što takve stvari obično i jesu.[7]
– Howard Florey
Florey je 1945. godine podijelio Nobelovu nagradu za fiziologiju ili medicinu s Ernstom Borisom Chainom i Alexanderom Flemingom. Fleming je prvi primijetio antibiotička svojstva plijesni koji stvara penicilin, ali su ga Chain i Florey razvili u koristan tretman.
1958. Florey je otvorio Školu medicinskih istraživanja John Curtin pri Australijskom nacionalnom univerzitetu u Canberri. Godine 1965. kraljica ga je imenovala za lorda i ponuđena mu je a što je Florey i prihvatio, uloga kancelara Australijskog nacionalnog univerziteta.
Nagrade i odlikovanja
Florey je 18. jula 1944. imenovan vitezom prvog stepena.[8] 1947. godine osvojio je zlatnu medalju Kraljevskog medicinskog društva.
Dobitnik je Cameronove nagrade za terapeuta Univerziteta u Edinburghu i Listerove medalje 1945. godine, za doprinos hirurškoj nauci.[9] 1946. godine Univerzitet u Sao Paulu dodijelio mu je počasni doktorat.[10]
Izabran je za člana Kraljevskog društva 1941. a predsjednik istog društva postao je 1958.[4] 1962. godine Florey je postala prorektor Queen's College-a u Oxfordu. Za vrijeme njegovog mandata, koledž je sagradio novi stambeni blok, nazvan Florey Building u njegovu čast. Zgradu je dizajnirao britanski arhitekta Sir James Stirling.
4. februara 1965. Sir Howardu dodijeljeno je doživotno perstvo čime je postao baron Florey iz Adelaide u državi Južna Australija i Australijskog Commonwealtha i od Marstona u okrugu Oxford. Ovo je bila veća čast od viteštva dodijeljenog otkrivaču penicilina, sir Aleksanderu Flemingu, i prepoznalo je monumentalni rad koji je ostvario time što je penicilin učinio dostupnim u dovoljnim količinama da spasi milione života u ratu, uprkos Flemingovim sumnjama da je to izvedivo. 15. jula 1965. Florey je imenovan članom reda Ordena za zasluge.
Bio je kancelar Australijskog nacionalnog univerziteta od 1965. do svoje smrti 1968. Amfiteatar za predavanje na Medicinskom fakultetu John Curtin imenovan je po njemu za vrijeme njegovog mandata na ANU.
Posthumne nagrade i naslijeđa
Portret nobelovca Floreya našao se na australijskoj novčanici od 50 dolara tokom perioda od 22 godine (1973–95),[11] dok je predgrađe Florey unutar Teritorije australijskog glavnog grada nazvan po njemu.[12] Po njemu su nazvani i Florey-ov institut za neuronauku i mentalno zdravlje unutar Univerziteta u Melbourneu u državi Victoria[13] kao i amfiteatar na Medicinskoj školi Univerziteta u Adelaideu.[14] Australijska nagrada za najboljeg studenta, koja se više ne dodjeljuje, zvala se Lord Florey Student Prize u čast doprinosa ovog nobelovca.[15]
Jedan odjel bolnice Royal Berkshire u Readingu, u Berkshireu, nazvan je u čast Floreyu.[16]