Шань-шуй

Горы, скалы, патокі, аблокі, туман — сакральныя элементы кітайскага космасу, якія сімвалізуюць мужчынскі і жаночы пачатак, а таксама іх узаемадзеянне (гл. Інь і ян). Для малюнка выкарыстоўваюцца мінеральныя фарбы або чорная туш; выявы суправаджаюцца каліграфічнымі надпісамі^[1].

Жанр склаўся ў пачатку нашай эры. Яго папярэднікамі лічацца каменныя рэльефы, бронзавыя курыльніцы і люстэркі Дынастыі Хан (206 г. да н. э. — 220: напрыклад, выява міфічнай гары Куньлунь  (англ.) (бел.). Самы высокі росквіт шань-шуй у жывапісе — X—XIII стагоддзі (мастакі Го Сі, Лі Тан, Ма Юань)^[1]. Аналагічная тэматыка прысутнічае таксама ў класічнай пейзажнай лірыцы  (укр.) (бел..

• Чжань Цзыцянь  (руск.) (бел. (550—617)

• У Даа-цзі  (руск.) (бел. (685—758).
• Цзін Хаа  (руск.) (бел. (855—915)
• Гуань Тун (870—960)
• Дун Юань  (руск.) (бел. (?—962)
• Хуан Цюань (900—965)
• Цзюйжань  (руск.) (бел. (X стагоддзе)

• Фань Куань  (руск.) (бел. (990—1020)
• Цуй Бо  (руск.) (бел. (1050—1074)
• Лі Гунлінь  (руск.) (бел. (1049—1106)
• Мі Фу (1051—1107)
• Ван Сімэн  (руск.) (бел. (1096—1119)
• Ся Гуй (1180—1230)

• Чжаа Мэнфу  (руск.) (бел. (1254—1322)
• У Чжэнь (1280—1354)
• Хуан Гунван (1269—1356)

• Ван Мэн  (руск.) (бел. (1308—1385)
• Лі Цзай  (укр.) (бел. (?—1431)
• Дай Цзінь (1388—1462)
• Тан Інь (1470—1524)
• Вэнь Чжэнмін (1470—1559)
• Чэнь Чунь (1482—1544)
• Дун Цічан (1555—1636)

• Лань Ін (1585—1666)
• Ван Шымінь  (укр.) (бел. (1592—1680)