Фінікійская мова

Фінікійская мова — мова фінікійцаў, якая выкарыстоўвалася ў II—I тысячагоддзях да н.э. і ў пачатку I тысячагоддзя нашай эры. Належыць да ханаанскай падгрупы семіцкіх моў.

Фінікійская мова
Краіны	Ліван, Сірыя, Ізраіль, Іспанія, Італія, Алжыр, Туніс, Кіпр, Мальта
Рэгіёны	Блізкі Усход, Паўднёва-Усходняя Еўропа, Паўночная Афрыка
Вымерла	VIII ці IX стагоддзе
Класіфікацыя
Катэгорыя	Мовы Еўразіі
Афразійская макрасям'я Семіцкая сям'я Заходнесеміцкая галіна Цэнтральнасеміцкая група Канайская падгрупа
Пісьменнасць	фінікійскае пісьмо
Моўныя коды
ДАСТ 7.75–97	фик 738
ISO 639-1	—
ISO 639-2	phn
ISO 639-3	phn
IETF	phn
Glottolog	phoe1239
Вікіпедыя на гэтай мове

Па марфалогіі і лексіцы блізкая да старажытнаяўрэйскай.

Выкарыстоўваўся як лінгва франка ў Паўднёва-Усходняй Еўропе, Сірыі, Іспаніі, Паўночнай Афрыцы, на Кіпры. Відаць, мела дыялектнае дзяленне, у тым ліку падзялялася на паўночна-фінікійскую, ціра-сідонскую, кіпрскую, пунічнае і інш. дыялекты.

Спецыфічнымі рысамі фінікійскай мовы ў параўнанні з біблейскім варыянтам старажытнаяўрэйскай з'яўляюцца:

• «оканне» (амарэйскаму, угарыцкаму і яўрэйскаму гуку ā адпавядае фінікійскі ō > ū)
• захаванне двухзычнага канца слова пасля страты флексіі (пар.: 'abd раб, але яўр. 'äbäd)
• наяўнасць энклітычнага займенніка 3-й асобы адз. лік муж. і жан. роду на -'
• утварэнне каўзатыўнай пароды з дапамогай прэфіксаў yi-, 'i-

У канцы XI ст. да н.э. у фінікійскай мове адбылося знікненне фарынгальных і ларынгальных зычных.

Для запісу фінікійскіх тэкстаў ужывалася спачатку біблскае пісьмо, затым — адмысловае фінікійскае пісьмо, якое паклала пачатак літарным сістэмам пісьма. Пасля асіміляцыі фінікійскіх уладанняў Рымам рабіліся спробы фіксаваць тэксты на выміраючай фінікійскай мове замест фінікійскага пісьма грэчаскім і лацінскім пісьмом, якія паходзілі ад яго ж.