Франсуа Жэрар
Барон Франсуа Паскаль Сімон Жэрар (франц. François Pascal Simon, Baron Gérard; 4 мая 1770 — 11 студзеня 1837) — французскі мастак эпохі ампіру, вядучы партрэтыст напалеонаўскага двара, трымальнік моднага салона.
| Франсуа Жэрар | |
|---|---|
| фр.: François Gérard | |
,_later_Baron_G%C3%A9rard_MET_DP327712.jpg) | |
| Дата нараджэння | 4 мая 1770[1][2][…] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 11 студзеня 1837[1][2][…] (66 гадоў) |
| Месца смерці |
|
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Бацька | Q18121519? |
| Род дзейнасці | мастак, палітык, настаўнік, партрэтыст, ілюстратар, дзеяч выяўленчага мастацтва |
| Месца працы | |
| Жанр | гістарычны жывапіс |
| Вучоба | |
| Уплыў | Augustin Pajou[d], Жак-Луі Давід і Nicolas-Guy Brenet[d] |
| Уплыў на | Карл Карлавіч Штэйбен і Іозеф Карл Штылер |
| Член у | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
Біяграфія
Вывучаў скульптуру пад кіраўніцтвам Агюстэна Пажу, але паказаўшы здольнасць не столькі да гэтага мастацтва, колькі да жывапісу, перайшоў у памочнікі да Ж.-Л. Давіда. У 1793 годзе па рэкамендацыі Давіда назначаны членам рэвалюцыйнага трыбунала. Пасля з лёгкасцю мяняў палітычных апекуноў, якія былі ў захапленні ад яго таварыскасці і абыходлівасці.
Першымі карцінамі Жэрара, якія звярнулі ўвагу знатакоў класіцызму, былі партрэт мініяцюрыста Ж.-Б. Ізабэ (1795), «Велізарый» таго ж года і «Першы пацалунак Амура і Псіхеі» (1798). У часы Першай імперыі Жэрар атрымаў тытул барона і бліскучую рэпутацыю, якая, аднак, значна згасла яшчэ пры яго жыцці. Пачынаючы з луўрскага партрэта Жазефіны Багарнэ (1799) ён стварыў шырокую галерэю дзеячаў Першай імперыі і Рэстаўрацыі. Таксама ўслаўляў ваенныя подзвігі Напалеона, пісаў маштабныя палотны ў батальным жанры. У чвсы Карла X упрыгожыў плафон Пантэона.
Як майстар халоднага, пралічанага класіцызму Жэрар ішоў па слядах свайго настаўніка Давіда. Тэкстуры на яго палотнах заўсёды старанна прапрацаваны, формы мадэліраваны з дакладнасцю скульптара, эмоцыі зведзены да мінімуму. Яго партрэты элегантней за партрэты Давіда, многія ўяўляюць сабой ідэал салоннай грацыі пачатку XIX стагоддзя.
Сярод яго вучняў — Л. Хорыс.