Прэмія Рамона Магсайсая
Прэмія Рамона Магсайсая (англ.: Ramon Magsaysay Award) — штогадовая прэмія, улучаная за ўмацаванне прыкладу сумленнасці ва ўпраўленні, мужэственнага служэння народу і прагматычнага ідэалізму прэзідэнта Філіпінаў Рамона Магсайсая ў дэмакратычным грамадстве.[1][2] Прэмія была заснавана ў красавіку 1957 года апекунамі Фонду братоў Ракфелераў у Нью-Ёрку са згоды ўрада Філіпін.[3][4][5] Аналаг Нобелеўскай прэміі ў Азіі.[6]
| Прэмія Рамона Магсайсая | |
|---|---|
| Тып | узнагарода |
| Заснавальнік | Ramon Magsaysay Award Foundation[d] |
| Заснаванне | 1958 |
| Краіна | |
| Сайт | rmaward.asia (англ.) |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Апісанне
Названа ў гонар Рамона Магсайсая, сёмага прэзідэнта Філіпінаў, які загінуў у 1957 годзе ў авіякатастрофе.
Фонд прэміі Рамона Магсайсая ўручае прыз азіятам, якія дабіліся выдатных вынікаў у розных галінах. Узнагароды прысуджаліся ў шасці намінацыях да 2009 года. У 2009 годзе пяць намінацый былі адмененыя:
- Урадавая служба (англ.: Government Service) (1958—2008)
- Дзяржаўная служба (англ.: Public Service) (1958—2008)
- Кіраўніцтва супольнасці (англ.: Community Leadership) (1958—2008)
- Журналістыка, літаратура і творчае мастацтва камунікацыі (англ.: Journalism, Literature, and Creative Communication Arts) (1958—2008)
- Мір і міжнароднае ўзаемаразуменне (англ.: Peace and International Understanding) (1958—2008)
- Малады лідар (англ.: Emergent Leadership) (2001-)
- Без катэгорыі (англ.: Uncategorized) (2009-)
Памер прэміі складае 30 000 долараў.
Лаўрэаты
Лаўрэаты прэміі Рамона Магсайсая паходзяць з розных частак Азіі, хоць ёсць выпадкі, калі пераможцы былі не з краін Азіі, але служылі і працавалі ў розных азіяцкіх краінах. Па стане на 2021 год лаўрэаты прэміі сталі выхадцы з дваццаці дзвюх азіяцкіх краін.
Сярод лаўрэатаў інданезійскія пісьменнікі Махтар Лубіс (1958), Х. Б. Ясін (1987), Прамудзья Ананта Тур (1995), журналіст Атмакусума Астраатмаджа (2000), прэзідэнт Інданезіі Абдурахман Вахід (1993), прэм’ер-міністр Малайзіі Абдул Рахман, пакістанскія праваабаронцы Асма Джахангір (2005) і Абдул Разак (1967), малайзійскі публіцыст Абдул Самад Ісмаіл (1994).[7]