Плошча Свабоды (Мінск)

Да 1860-х гадоў называлася Верхнім рынкам, да 1917 года — Саборнай плошчай. З 1917 па 1933 гг. насіла назву «Пляц Волі».

Плошча Свабоды лічылася цэнтральнай, але ў гады Вялікай Айчыннай вайны была моцна разбурана і страціла сваё значэнне.

На плошчы стаіць гарадская ратуша, адноўленая ў 2003 годзе па апошняму праекту (была пабудавана ў 1582 годзе, затым некалькі разоў перабудоўваўся і была знесена ў 1857 годзе), а таксама архікафедральны касцёл Імя Найсвяцейшай Дзевы Марыі (1700—1710 гады).

У цэнтры плошчы Свабоды да рэвалюцыі стаяў помнік Расійскаму імператару Аляксандру II вызваліцелю, створаны на добраахвотныя ахвяраванні мінчан.

На плошчы Свабоды, якая прылягае да вуліцы Інтэрнацыянальнай, за гарадской ратушай разбіты невялікі сквер. Беларускі этнограф і пісьменнік П. Шпілеўскі, які бываў у Мінску напачатку 50-х гадоў XIX стагоддзя, пісаў, што ў цэнтры плошчы

… размешчаны невялікі круглы бульвар, абрамлены ў два шэрагі векавымі пірамідальнымі таполямі, якія ўтвараюць з сябе даволі цяністую алею, у сярэдзіне бульвара разведзены маленькі парк ці, правільней, кветнік. Бульвар наведваецца мінчукамі больш улетку, калі каля ратушы грае гарадская музыка: тым часам па вечарах абедзве алеі, круглая і папярочная, напаўняюцца лепшым светам гараджан і гараджанак, прыбраных не горш пецярбургскіх прыгажунь[3].

Менавіта ў гэтым скверы ў студзені 1901 года быў адкрыты першы скульптурны помнік у Мінску — бюст Аляксандра II, на чорным гранітным пастаменце якога былі выбіты словы:

Императору Александру II. Благодарные граждане города Минска. 1900 год (бел.: Імператару Аляксандру II. Удзячныя грамадзяне горада Мінска. 1900 год)

З аднаўленнам Мінскай ратушы ў 2003 годзе сквер быў рэканструяваны: былі разбіты дзве авальныя алеі з высаджанымі пірамідальнымі таполямі, устаноўлены чыгунныя ліхтары і лаўкі.

• Плошчы Мінска
• Вуліцы Мінска
• Манастыр бернардзінцаў, Мінск