Плошча Леніна (станцыя метро, Мінск)

«Плошча Леніна»
руск.: Площадь Ленина
«Плошча Леніна»; руск.: Площадь Ленина
	Маскоўская лінія
	Мінскі метрапалітэн
Дата адкрыцця	30 чэрвеня 1984
Праектная назва	Вакзальная
Ранейшыя назвы	«Плошча Незалежнасці» (1992—2003, неафіцыйная)
Раён	Цэнтральны
Тып	аднаскляпеністая дробнага залажэння
Колькасць платформаў	1
Тып платформы	астраўная
Форма платформы	прамая
Архітэктары	Юрый Міхайлавіч Градаў, Леанід Мендэлевіч Левін, Аляксандр Вульфавіч Тылевіч і Віктар Віктаравіч Барташэвіч
Мастакі	В. С. Мігаль[d] і Анатоль Аляксандравіч Анікейчык
Выхад да вуліц	плошча Незалежнасці, Бабруйская вуліца, Прывакзальная плошча, вуліца Кірава, Ленінградская вуліца
Размяшчэнне	Мінскі чыгуначны вакзал
Пераходы на станцыі	Вакзальная
Наземны транспарт	А: 1, 3с, 40, 46, 47с, 50с, 69, 78, 79, 79д, 81э, 100, 102, 111, 115э, 119с, 123, 127а, 151э, 175э; Тб: 3, 4, 5, 6, 7, 16, 20, 30, 36, 44, 58; Т: 1, 4, 7
Час адкрыцця	5:30
Час закрыцця	0:40
Код станцыі	115
Суседнія станцыі	Інстытут Культуры і Кастрычніцкая
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

«Пло́шча Ле́ніна» (трансліт.: Plošča Lienina) — станцыя Мінскага метрапалітэна. Размешчаная на Маскоўскай лініі, паміж станцыямі «Кастрычніцкая» і «Інстытут культуры». Пабудавана па праекце архітэктараў Ю. Градава, Л. Левіна, А. Тылевіча^{[кам 1]}, В. Барташэвіча, мастакоў В. Мігаля і А. Анікейчыка^[1]. «Плошча Леніна» была адкрыта 26 чэрвеня 1984 года ў складзе першай чаргі мінскага метро. З’яўляецца адной з самых загружаных станцый метро ў Мінску — у сярэднім ёй карыстаецца да 95,2 тыс. чалавек у суткі^[2].

Маскоўская лінія

умоўныя абазначэнні

Назва

З 1992 па 2003 год станцыя аб’яўлялася як «Плошча Незалежнасці», аднак затым першапачатковая назва станцыі была адноўлена. Па словах начальніка тэхнічнага аддзела Мінскага метрапалітэна, афіцыйнага рашэння аб перайменаванні станцыі «Плошча Леніна» ў «Плошча Незалежнасці» ніколі не прымалася, аднак былі вусныя распараджэнні кіраўніцтва Мінгарвыканкама. З 2008 года станцыя аб’яўляецца як «станцыя Плошча Леніна, выхад да чыгуначнага вакзала і Плошчы Незалежнасці». 15 сакавіка 2010 года камісія Мінскага гарвыканкама па названні і пераназванні праспектаў, вуліц, плошчаў і іншых састаўных частак горада ўнесла прапанову аб пераназванні станцыі метро «Плошча Леніна» ў «Плошча Незалежнасці».

Архітэктура

Арыгінальнасць архітэктурна-мастацкага вырашэння станцыі ў адсутнасці калон, у прастаце і цэласнасці інтэр’ераў. Перонная зала перакрыта жалезабетонным скляпеннем лаканічнай формы. Свяцільні размешчаны за інфармацыйнымі карнізамі на пуцявых сценах. У цэнтры пероннай залы дэкаратыўна-мастацкі элемент «Светач»^[1] у выглядзе калоны, увянчанай сярпом і молатам. Пуцявыя сцены абліцаваны белым і чырвоным мармурам, падлога выкладзена светла-шэрым, цёмна-шэрым і чорным гранітам^[1].

Выхады

Удалае размяшчэнне станцыі «Плошча Леніна» дазволіла аб’яднаць два асноўныя пасажыраўтваральныя вузлы горада — Чыгуначны вакзал і плошчу Незалежнасці. Адзін з выхадаў станцыі размешчаны на Прывакзальнай плошчы, прычым па падземным тунэлі, адкрытым у 2003 годзе, са станцыі можна трапіць прама ў новы будынак вакзала і на пасадачныя платформы. Таксама, на Прывакзальнай плошчы размешчаны аўтавакзал «Цэнтральны» і пасадкавыя платформы электрычак. Другі выхад, абсталяваны трыма стужкамі эскалатараў, вядзе на плошчу Незалежнасці, на якой размешчаны будынкi Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта, Дома Урада, Мінгарвыканкама, цэнтральнага паштамта, а таксама цагляны Чырвоны касцёл.