Пагадненне Венізелас-Цітоні

Пагадненне было спробай дасягнуць дамоўленасці аб супярэчлівых тэрытарыяльных патрабаваннях дзвюх краін.

• Грэцыя абавязалася падтрымаць італьянскія прэтэнзіі на Влёру і ўсталяванне італьянскага пратэктарата над Албаніяй^[1]. У Малой Азіі Грэцыя будзе падтрымліваць італьянскія прэтэнзіі на тыя часткі санджакаў Айдына і Менцеша, якія не былі яшчэ захопленыя грэцкай арміяй. У даліне ракі Меандр была праведзена лінія размежавання паміж грэчаскай і італьянскай зонамі. Грэцыя таксама забяспечыла б Італіі свабодную зону ў порце Смірна (пры грэчаскай адміністрацыі з мая 1919 года).
• Італія абавязалася падтрымаць грэчаскія тэрытарыяльныя прэтэнзіі на Паўночны Эпір і перадаць Дадэканес Грэцыі, за выключэннем вострава Родас, які застанецца пад уладай Італіі да таго часу, пакуль Кіпр не адыдзе ад Грэцыі да Брытаніі, і тады адбудзецца рэферэндум за саюз з Грэцыяй.

У студзені 1920 года Венізелас абвясціў аб гэтым пагадненні ў Вышэйшым саюзным савеце, гэта не сустрэла якую-небудзь негатыўную рэакцыю. Пазіцыя Італіі змянілася ў ліпені 1920 года, калі новы міністр замежных спраў Італіі Карла Сфорца сакрэтнай нотай грэчаскаму ўраду адмовіўся ад пагаднення. Фармальна ад пагаднення Італія адмовілася ў жніўні 1922 года.

• Акупацыя Смірны
• Сеўрскі мірны дагавор
• Падзел Албаніі
• Падзел Асманскай імперыі

• L'Accordo Tittoni-Venizelos