Пабрадзе

Першыя ўспаміны аб Падбродзе датуюцца канцом XV стагоддзя. У гэтыя часы гэта была невялікая вёска, у якой да 1928 года не было нават школы. У канцы XIX стагоддзя, разам з пракладкай Варшаўска-Пецярбургскай чыгункі, у паселішчы значна ўзрасла колькасць насельніцтва (да 312 хат). Большасць жыхароў была непісьменная, і тыя, хто меў дастаткова грошаў, ездзілі вучыцца ў Беларусь у Кемелішкі.

У 1905 годзе ў вёсцы Баярэле, каля Падбродзя (цяпер гэта частка горада), была пабудавана трохгадовая пачатковая школа. Усе тры класы вучыліся ў адным пакоі.

У 1919 годзе, праездам да роднага дома ў Зулаве, тут затрымаўся Юзаф Пілсудскі. Жыхары звярнуліся да маршала з просьбай надаць Падбродзю статуса горада і гэты статус быў атрыманы. У 1928 годзе пачалося будаўніцтва сямігадовай школы. Праз тры гады, у 1931 годзе будова была скончана і школа атрымала імя Пілсудскага. У 1939 годзе горад разам з Віленшчынай быў далучаны да БССР, але ў 1940 годзе адыйшоў да Літоўскай ССР.

У 1939 годзе было 2869 жыхароў, у 1959 годзе насельніцтва складала 4489 чалавек, у 1970 годзе — 5790. У 1976 годзе налічвалася 6700 жыхароў. У цяперашні час на тэрыторыі Пабрадскай гарадской сянюніі пражывае сем тысяч чалавек.