Людвік Бацянскі
Людвік Баця́нскі (польск.: Ludwik Bociański; 24 жніўня 1892, Плешаў — 7 лютага 1970, Лондан) — польскі афіцэр (палкоўнік) і палітык.
| Людвік Бацянскі | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| польск.: Ludwik Bociański | |||||||
 Людвік Бацянскі | |||||||
| |||||||
| Прэзідэнт | Ігнацы Масціцкі | ||||||
| Кіраўнік урада | Феліцыян Славой-Складкоўскі | ||||||
| Папярэднік | Артур Марушэўскі | ||||||
| Пераемнік | Магчымае розныя інтэрпрэтацыі[1] | ||||||
| |||||||
| Прэзідэнт | Ігнацы Масціцкі | ||||||
| Пераемнік | Артур Марушэўскі | ||||||
| Нараджэнне | 24 жніўня 1892 | ||||||
| Смерць | 7 лютага 1970 (77 гадоў)
| ||||||
| Месца пахавання | |||||||
| Нацыянальнасць | паляк | ||||||
| Прафесія | афіцэр дыпламаваны | ||||||
| Род войскаў | пяхота Другой Польскай Рэспублікі[d] | ||||||
| Званне | палкоўнік | ||||||
| Бітвы | |||||||
| Узнагароды |              | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Біяграфія
З сялянскай сям’і, брат Яна Бацянскага. Адукацыю атрымаў у школе ў Астрове Велікапольскім і Кэмпне. Служыў у нямецкай арміі. Удзельнічаў у Велікапольскім паўстанні 1918—1919. Змагаўся ў вайне з бальшавікамі 1919—1921 гадоў. У 1930—1934 гадах быў камендантам ваеннай школы пяхоты ў Камарове. З канца 1935 года да мая 1939 года віленскім ваяводам; быў руплівым выканаўцам палітыкі паланізацыі, за што крытыкаваўся нацыянальнымі меншасцямі і апазіцыяй[2]. У 1939 годзе прызначаны на пасаду пазнаньскага ваяводы.
У Вераснёўскай кампаніі — генеральны кватэрмайстар урада[3]. 17 верасня 1939 года на мосце на Чарамошы ў Кутах спрабаваў затрымаць галоўнакамандуючага Маршала Эдварда Рыдзь-Сміглага і не дапусціць, каб ён выехаў. Калі гэтая спроба не атрымалася, Бацянскі спрабаваў застрэліцца[4].
Сканаў у эміграцыі ў Лондане, дзе і быў пахаваны[5].
Узнагароды
- Сярэбраны крыж Ордэна Virtuti Militari[6] (1921)[5]
- Камандорскі крыж Ордэна Адраджэння Польшчы (1936)[7]
- Афіцэрскі крыж Ордэна Адраджэння Польшчы (1932)[8]
- Крыж Незалежнасці з мячамі (1932)[9]
- Крыж Храбрых (перад 1923)[10]
- Залаты Крыж Заслугі (1925)[11]
- Жалезны крыж 2-га класа (Германская імперыя, перад 1918)[12]
- Ордэн Белага арла 4-я ступень (Каралеўства сербаў, харватаў і славенцаў, перад 1928)[6]
- Ордэн Ганаровага легіёна 5-я ступень (Францыя, перад 1928)[6]
- Камандорскі Крыж Ордэна Кароны Румыніі (Румынія, перад 1928)[6]
- Ордэн Белам ружы Фінляндыі 3-я ступень (Фінляндыя, перад 1928)[6]
- Ордэн Трох зорак 3-я ступень (Латвія, перад 1928)[6]