Джон Эверэт Міле

Міле нарадзіўся ў Саўтгемптане і пачаў вучыцца маляванню з дзевяці гадоў^[8]. У 1838 годзе, калі сталі відавочнымі яго здольнасці, сям’я перабралася ў Лондан^[9]. Ва ўзросце 11 гадоў Міле паступіў у Каралеўскую акадэмію мастацтваў, стаўшы самым маладым студэнтам за ўсю гісторыю Акадэміі^[9]. Да пятнаццаці гадоў ён ужо выдатна валодаў пэндзлем, у 1846 г. з’явіўся перад публікай з гістарычнай карцінай «Пісара бярэ ў палон перуанскіх інкаў», якую крытыка прызнала лепшай на ўсёй акадэмічнай выстаўцы таго года, а ў наступным годзе атрымаў залаты медаль за карціну «Нападзенне калена Веніямінава на дочак Сілаама»^[8]. У 1848 годзе на адной з выставак Міле знаёміцца з Холманам Хантам і Дантэ Габрыэлем Расеці і разам з імі засноўвае Брацтва прэрафаэлітаў.

Яго раннія працы характарызуюцца значнай дэталізацыяй, у прыватнасці, карціна «Хрыстос у бацькоўскім доме  (руск.) (бел.», 1850, Лондан), якую палічылі залішне рэалістычнай і ў газеце «Таймс» ахарактарызавалі як «абуральную». Аднак Міле гэта не збянтэжыла, і ён працягваў сваю творчасць сярод прэрафаэлітаў. Насамрэч, тэхнічная дасканаласць карцін Міле адразу вылучыла яго сярод іншых жывапісцаў, таму працы Міле заўсёды прымалі на выстаўках Акадэміі, якімі радыкальнымі б яны ні былі^[9]. Яго таксама падтрымаў крытык Джон Раскін, які адразу ўбачыў у Міле выбітны талент.

Улетку 1853 Раскін і яго жонка Эфі  (руск.) (бел. запрасілі Міле адправіцца разам на лета ў Гленфінлас. Міле і Эфі пакахалі адзін аднаго і, пасля яе скандальнага разводу з Раскінам^[10], пажаніліся. Жаніцьба змяніла Міле: для падтрымання сям’і ён павінен быў ствараць карціны хутчэй і ў большай колькасці, а таксама дорага прадаваць іх. Міле цалкам адрокся ад поглядаў і ідэй прэрафаэлітызму: у прыватнасці, карціну «Сэр Ізюмбрас  (руск.) (бел.» (1857), дзе мастак вельмі адышоў ад прэрафаэліцкай тэхнікі, Раскін назваў «нават не няўдачай, а катастрофай»^[11]. Наўзамен Міле здабыў велізарную папулярнасць і шалёнае багацце, зарабляючы да 30 тысяч фунтаў у год^[11]. Ён зрабіўся партрэтыстам, збольшага пейзажыстам^[8] (прычым пейзажы Міле маляваў не на заказ, а як хобі — для сябе^[12]) і стаў першым англійскім мастаком, які атрымаў тытул баранэта (у 1885). У 1896 годзе ён быў выбраны прэзідэнтам Каралеўскай акадэміі. На партрэтах Міле адлюстроўвае, як правіла, людзей вядомых, якія займаюць высокія грамадскія пасты^[11].

У наш час Міле адносіцца да ліку самых любімых англічанамі мастакоў сярэдзіны XIX стагоддзя^[12].

Найбольш вядомая карціна — «Афелія» , 1851—1852), дзе намалявана каханая Расеці Элізабет Сідал  (руск.) (бел..

• 1848 — «Смерць Рамеа і Джульеты» / The Death of Romeo and Juliet (Мастацкая галерэя Манчэстэра)
• 1848-49 — «Ізабела  (руск.) (бел.» / Isabella
• 1850 — «Хрыстос у бацькоўскім доме  (руск.) (бел.» / Christ In The House Of His Parents (Галерэя Тэйт, Лондан)
• 1851 — «Марыяна  (руск.) (бел.» / Mariana
• 1852 — «Афелія» ці «Смерць Афеліі»^[8] / Ophelia (галерэя Тэйт, Лондан)
• 1856 — «Восеньскае лісце  (руск.) (бел.» / Autumn Leaves
• 1862 — «Вер мне» / Trust Me
• 1868 — «Ванеса  (англ.) (бел.» / Vanessa
• 1873 — «Дровы на зіму» / Winter Fuel (Мастацкая галерэя Манчэстэра)
• 1873 — «Партрэт Эфі Міле» / Portrait of Effie Millais
• 1875 — «Кастрычніцкі холад» / Chill October (калекцыя Эндру Лойд Уэбера)
• 1886 — «Мыльныя пузыры  (руск.) (бел.» / Bubbles (Мастацкая галерэя лэдзі Левер  (руск.) (бел., [Горад Ліверпуль|Ліверпуль]])