Часовы ўрад Эстоніі

Часовы ўрад Эстоніі (па-эстонску: Eesti Ajutine Valitsus) быў сфармаваны 24 лютага 1918 Камітэтам выратаваньня, абраным Маапяевам — сходам Эстляндзкай губэрні. У склад Часовага ўраду ўвайшлі Канстантын Пятс (старшыня), Юры Вільмс (міністар юстыцыі), Яан Поска (міністар замежных справаў), Юхан Кук (міністар фінансаў), Яан Рамат (міністар харчаваньня і сельскай гаспадаркі), Андрэс Лярка (міністар вайны), Вілем Масік (міністар працы і сацыяльнага забесьпячэньня), Фэрдынанд Пэтэрсэн (міністар дарог) і Пэтэр Пыльд (міністар адукацыі)^[1].

Асноўнымі задачамі Часовага ўраду былі лабісцкая дзейнасьць дзеля дыпляматычнага прызнаньня незалежнасьці Эстоніі, супрацьстаяньне нямецкай акупацыі і падрыхтоўка выбараў у Эстонскі ўстаноўчы сход.

Неўзабаве Эстонія была акупаваная нямецкімі войскамі, і краіна трапіла пад адміністрацыйны кантрольОбэр Осту. У выніку нямецкае рэвалюцыі і ейнае капітуляцыі ў I сусьветнай вайне 11 лістапада^[2] акупанты 19 лістапада фармальна перадалі ўладу ў Эстоніі ў рукі Эстонскага часовага ўраду^[3].

Часовы ўрад склаў свае паўнамоцтвы 8 траўня 1919 року ў сувязі з скліканьнем 23 красавіка Эстонскага ўстаноўчага сходу.