Стэнаграфія

Стэнагра́фія (грэц. στενός+ γράφειν — вузкі + пісаць) — хуткі запіс вуснай мовы з дапамогай спэцыяльных знакаў і скарачэньняў словаў. Дазваляе паскорыць напісаньне прынамсі ўчацьвёра. Зьявілася ў IV ст. да н.э. ў Старажытнай Грэцыі.

Адрозьніваюць курсіўны (графічны) і геамэтральны спосабы (склаўся ў Ангельшчыне). У 1602 г. тэрмін увёў Джон Ўіліс у кнізе «Мастацтва скорапісу». Курсіўныя знакі складаюцца з частак звычайнага пісьма, злучанага валасяной лініяй. Гемэтральныя знакі ўжываюцца для кароткіх словаў і складаюцца з геамэтрычных фігураў у непасрэдным спалучэньні з простай рознага нахілу. Паводле прыёму скарачэньня падзяляецца на:

каранёвы (марфалягічны) з артаграфіяй звычайнага пісьма і скарачэньнем словаў пачатковымі літарамі,
слыхавы (фанэтычны) з выкіданьнем невыразных гукаў пры скарачэньні^[1].

У 2009 г. першы адпаведны беларускамоўны падручнік выдаў Станіслаў Суднік^[2]^[3].

Крыніцы

Гэта — накід артыкула. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго.

[1]

[2]

[3]