Падольскае ваяводзтва

Падо́льскае ваяво́дзтва — ваяводзтва Кароны Каралеўства Польскага, якое ўваходзіла ў склад Малапольскай правінцыі, створанае ў 1434 годзе зь земляў Падольля, якія былі далучаныя ад ВКЛ да Каралеўства Польскага ў XIV стагодзьдзі (гл. Падольскае княства). Пасьля 1793 году ператворанае ў Падольскую губэрню Расейскай імпэрыі. Павятовым старастам быў Каменскі стараста, якому таксама належаў замак у Лятычаве.

Падольскае ваяводзтва
Герб
Агульныя зьвесткі
Краіна	Вялікае Княства Літоўскае Каралеўства Польскае
Статус	ваяводзтва Каралеўства Польскага[d]
Адміністрацыйны цэнтар	Камянец-Падольскі
Дата ўтварэньня	1434
Дата скасаваньня	1793
Ваяводы	Ваяводы падольскія
Кашталяны	Кашталяны падольскія
Насельніцтва (1790[1])	463 087
Плошча	19 152 км²
Час існаваньня	1434—1793
Месцазнаходжаньне Падольскага ваяводзтва
Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы

Сядзіба пасольскага і дэпутацкага сойміку знаходзілася ў Камянцы Падольскім. У сувязі з захопам Падольля туркамі пасьля Бучацкай дамовы, у 1672—1676 гадах соймікі праводзіліся ў Галічы, а ў 1677—1698 у Львове^[2].

Межы ваяводзтва: ад ракі Стрыпа праз Валачыск да Янушпаля. Ад усходу — Мурафа. Паўднёвай граніцай з Малдовай была рака Днестр, а заходняя мяжой — ад Пакуцьця, рэкі Днестр і Стрыпа^[3].

Герб: залатое сонца ў белым полі.