Намір Нур-Эльдзін

ірацкі фатограф

Намір Нур-Эльдзін (1 верасьня 1984 — 12 ліпеня 2007) — ірацкі фотажурналіст-фрылансэр, расстраляны амэрыканскім вайсковым шрубалётам у Багдадзе[1].

Намір Нур-Эльдзін
Род дзейнасьці фатограф
Дата нараджэньня 1 верасьня 1984
Месца нараджэньня Масул, Ірак
Дата сьмерці 12 ліпеня 2007 (22 гады)
Месца сьмерці Багдад, Ірак
Занятак фатограф, war photographer, пісьменьнік, журналіст
Месца працы

Жыцьцяпіс

Намір Нур-Эльдзін нарадзіўся 1 верасьня 1984 году ў Масуле[2][3]. Зь дзяцінства цікавіўся фота- і відэаздымкай, і стаў адным зь першых фатографаў, падрыхтаваных агенцыяй Reuters у рамках стратэгіі па найманьні фотажурналістаў з моцнымі ведамі мясцовасьці і магчымасьцю доступу на тэрыторыі, якія лічыліся вельмі небясьпечнымі для працы заходніх рэпартэраў.

Першапачаткова працаваў у Масуле[4], дзе заслужыў добрую рэпутацыю сваімі фатаздымкамі і імкненьнем хутка зьяўляцца на месцы атакаў, нават не зважаючы на небясьпеку. Пасьля таго, як Нур-Эльдзін пачаў атрымоўваць пагрозы ад ірацкіх паўстанцаў, яго перавялі ў Багдад[4][5]. Падчас працы тут яму прастрэлілі нагу, некалькі разоў ламалі нос, затрымоўвалі і пагражалі, але ён не губляў энэргіі й аптымізму[3].

Сьмерць

Асноўны артыкул: Авіяўдар у Багдадзе 12 ліпеня 2007 году
Матэрыял з камэры AH-64 Apache, які празь некалькі хвілінаў адкрыў агонь па асобах на зямлі, сярод якіх знаходзіўся і Намір

12 ліпеня 2007 году, пасьля некалькіх перастрэлак, два амэрыканскія шрубалёты AH-64 Apache заўважылі на адной з вуліцаў Багдаду купку людзей. Палічыўшы некаторых зь іх узброенымі, адкрылі па іх агонь. Нур-Эльдзін і ягоны кіроўца Саід Чмагх падчас гэтага авіяўдару загінулі[6][7]. На момант сьмерці Наміру было 22 гады[2].

Нур-Эльдзін і Чмагх сталі пятым і шостым супрацоўнікамі «Reuters», забітымі ў Іраку з часу пачатку амэрыканскае апэрацыі ў 2003 годзе[8]. Усе шасьцёра забітыя амэрыканскімі жаўнерамі[3].

Агалоска

Расстрэл і сьмерць Нур-Эльдзіна апісаныя ў 2009 годзе ў кнізе Дэйвіда Фінкела(en) «Добрыя жаўнеры»(en)[9].

5 красавіка 2010 году відэазапіс здарэньня, запісаны адным са шрубалётаў, і перамовы па радыё, былі выкладзены на сайце Wikileaks[6].

Крыніцы

Вонкавыя спасылкі