Зборная Нямеччыны па футболе

Галоўны трэнэр

Ёахім Лёў

Спартовы дырэктар

Ганс-Дытэр Флік

Трэнэр брамнікаў

Андрэас Кёпке

Мэнэджар

Олівэр Біргаф

Пасьля Другой сусьветнай вайны Нямеччына дамаглася ўнікальных вынікаў у футболе. У даваенны пэрыяд найвышэйшым яе дасягненьнем было трэцяе месца на чэмпіянаце сьвету 1934 году. Пасьля вайны краіна была падзеленая, і ў 1948 годзе ва Ўсходняй Нямеччыны зьявіліся свая асацыяцыя, зборная і свой чэмпіянат. Але ў НДР дзяржава надавала больш увагі індывідуальным, а не камандным выглядам спорту, і ўсходнім немцам было далёка да посьпехаў сваіх суайчыньнікаў па іншым боку жалезнай заслоны. Два іх галоўныя дасягненьні: алімпійскае золата Манрэалю-76 і перамога зь лікам 1:0 у адзіным матчы супраць ФРН на чэмпіянаце сьвету 1974 году.

У Заходняй Нямеччыне справы ішлі нашмат лепш. Пасьля выключэньня зь ФІФА ў 1946 годзе ФРН ізноў увайшла ў яе склад у 1950 годзе і ўжо праз чатыры гады выйграла чэмпіянат сьвету. Гэтая перамога пад кіраўніцтвам трэнэра Зэпа Гербэргера была тым больш каштоўнай, што ў фінале былі зрынутыя «вугорскія чараўнікі». Прайграўшы зь лікам 3:2, яны патрывалі ўсяго другую паразу за апошнія пяць гадоў.

Пасьля гэтага немцы дамагліся яшчэ вялікіх посьпехаў. На чэмпіянатах сьвету яны выходзілі ў паўфінал у 1958, у чвэрцьфінал у 1962, а ў 1966 былі другімі.

1970-я гады сталі зорнымі гадамі зборнай ФРГ і мюнхэнскай «Баварыі». «Баварыя» тройчы выйграла Кубак чэмпіёнаў — у 1974, 1975 і 1976 гг., а яе гульцы складалі ядро зборнай, якая выйграла чэмпіянат сьвету 1974 году і чэмпіянаты Эўропы 1972 году і 1980 гг., застаўшыся другой у 1976.

Франц Бэкэнбаўэр сваімі пасьпяховымі падлучэньнямі да нападу зьмяніў паданьне аб ролі чысьцільшчыка і быў прызнаны адным зь лепшых абаронцаў у сьвеце, а Герд Мюлер быў узорам «машыны па забіваньні галоў». У 62 гульнях за зборную ён забіў 68 мячоў.

Пераможныя традыцыі 70-х гг. былі падтрыманыя новым пакаленьнем гульцоў. Карл-Гайнц Румэнігэ, Лётар Матэўс, Рудзі Фёльлер, Юрген Клінсман, Томас Гэсьлер і Матыяс Замэр сталі зоркамі сусьветнага футбола. Зборная Нямеччыны на чэмпіянаце сьвету 1982 у фінале саступіла італьянцам. Гэтак жа на чэмпіянаце сьвету ў Мэксыцы 1986 г. зборная Нямеччыны ізноў выйшла ў фінал, дзе зноў здавольвалася толькі срэбрам, саступіўшы зборнай Аргентыны вядзёнай Дыега Марадонай. Пасьля перамогі ў чэмпіянаце сьвету 1990 году адбылося аб’яднаньне Нямеччыны, і немцы, выкарыстаўшы набытыя рэсурсы, выйгралі чэмпіянат Эўропы ў 1996 годзе, перамогшы ў фінале чэхаў зь лікам 2:1.

На гэтым посьпехі скончыліся і Нямеччыны патрэбна была сур’ёзная рэарганізацыя нацыянальнага футбола. У чвэрцьфінале чэмпіянату сьвету 1998 зборная патрывала зруйнавальную паразу (0:3) ад Харватыі, якая павергла нямецкіх заўзятараў у стан шоку, а на Эўра-2000 было зусім ужо дрэнна: прайграўшы ангельцам і партугальцам, немцы скончылі групавы турнір на ніжнім радку табліцы і пакінулі чэмпіянат. Праўда, на мундыялі-2002 немцы дайшлі да фіналу, дзе прайгралі бразыльцам 0:2, але гэта збольшага адбылося дзякуючы лёгкай сетцы ў плэй-оф і дасьведчаным вэтэранам каманды.

На Эўра-2004 зборную Нямеччыны чакаў такі жа ганебны выступ як і на папярэднім першынстве Эўропы — нічыі з Латвіяй і Нідэрляндамі, а пройгрыш Чэхіі пакінуў немцаў за бортам плэй-оф. Рудзі Фёльлера, які тады ўзначальваў зборную, адправілі ў адстаўку і даверылі падрыхтоўку да хатняга чэмпіянату сьвету Юргену Клінсману.

Зборная Нямеччыны, як гаспадыня чэмпіянату не праходзіла кваліфікацыю і адразу была вызначаная ў групу «А», у якую па жэрабі патрапілі Польшча, Коста-Рыка і Эквадор.

У матчы адкрыцьця чэмпіянату немцы сустракаліся са зборнай Коста-Рыкі, вельмі добра пачаўшы матч ім атрымалася ўжо да 12-й хвіліне весьці 2-0 (памылка: на самай справе немцы забілі першымі, але костарыканцы зраўнялі лік і ён склаў ужо 1-1. Потым немцы вырваліся наперад давядучы лік да 3-1, але і тут іх супернікі скарацілі лік да 3-2 у сярэдзіне другога тайма), аднак потым гульня трохі супакоілася і костарыканцы змаглі намацаць слабыя месцы ў абароне гаспадароў. Сустрэча завяршылася зь лікам 4-2 у карысьць зборнай Нямеччыны. Два гала ў немцаў забіў Міраслаў Клёзэ, у якога ў гэты дзень (9 чэрвеня), да таго ж, быў дзень нараджэньня.

Другі матч выдаўся вельмі складаным, зборная Польшчы вельмі добра абараняла свае вароты, да таго ж, у мелых польскія карані, нападнікаў, Падольскі і Клёзэ, не атрымлівалася завяршыць удар. Пад заслону матчу Олівэр Нойвіль, які выйшаў на замену, здолеў замкнуць прастрэл Аданкора. 1-0 другая перамога немцаў.

Апошні матч групавога турніру павінен быў стаць дужаньнем за першае месца ў групе «А», але як такога дужаньня не атрымалася. Зборная Нямеччыны моцна дадала ў параўнаньні зь першым матчам і добра абараняючыся змагла забіць тры неўзаемных мяча ў вароты зборнай Эквадору — аднаго з адкрыцьцяў ЧС-2006.

На стадыі плэй-оф, першым супернікам Нямеччыны стала зборная Швэцыі. Падапечныя Юргена Клінсмана правялі выдатны матч, выйграўшы 2:0. Пасьля гэтага матчу аб гаспадарах сур’езна загаварылі як аб прэтэндэнтах на мэдалі. Гэтыя амбіцыі пацьвердзіў і наступны матч супраць аднаго з фаварытаў турніру зборнай Аргентыны. Прапусьціўшы першы мяч, немцы паказалі сябе сапраўднай баявой камандай і змаглі адыграцца. У сэрыі пэнальці нэрвы здалі ў прадстаўнікоў Паўднёвай Амэрыкі. Запал на поле бушавалі нават пасьля фінальнага сьвістка і паміж футбалістамі абедзьвюх каманд адбылася бойка.

У паўфінале зборная Нямеччыны была спыненая зборнай Італіі. Увесь матч ішла роўнае бескампраміснае дужаньне, з нападамі то на адны, то на іншыя вароты, але абарона абедзьвюх камандаў гуляла лепш нападнікаў. Асноўны час скончылася ўнічыю 0:0, дадатковае таксама падыходзіла да канца і здавалася ўсё вырашыць сэрыя пэнальці. Але на апошніх хвілінах італьянцам атрымалася забіць мяч, пасьля розыгрышу кутняга дакладны абвадзячы ўдар зрабіў Фабіё Гроса. Немцы кінуліся амаль усёй камандай да варот суперніка і прапусьцілі контрвыпад дэль П’ера, у выніку 2:0 і наперадзе толькі матч за 3-е месца.

У паядынку за бронзавыя мэдалі чэмпіянату з Партугаліяй заўзятары зноў убачылі зборную Нямеччыны, якая гарэзна і хораша гуляла матч адкрыцьця. Адзінае адрозьненьне — у абароне каманда гуляла стражэй, тым больш свой апошні матч у зборнай праводзіў галкіпэр Олівэр Кан. Зь лікам 3:1, паказаўшы цікавы атакавалы футбол, зборная Нямеччыны стала трэцяй зборнай у сьвеце на найблізкія 4 гады.

Зборная Нямеччыны па футболе — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў